Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Καλοκαιρινή άδεια 13/7/14


Σάββατο, 26 Ιουλίου 2014


Καλοκαιρινή άδεια 13/7/14

Ονειρευόμαστε μαγευτικές παραλίες να απλώνονται στα πόδια μας...
Από το 2013 περίμενα την ώρα που θα έπαιρνα την καλοκαιρινή άδεια του 2014 στη Νορβηγία με το επίδομα άδειας (feriepenger). Η εβδομάδα έφτασε, σχεδόν δεν το πιστεύω. Στον τραπεζικό λογαριασμό μου μπήκε ένα ποσό λίγο πάνω από το 150% του μηνιάτικού μου. Μαζί με την αμοιβή του προηγούμενου 15νθήμερου, μου δημιουργούν ένα κεφάλαιο που δεν έφτασε ο λογαριασμός μου ούτε στιγμή τον τελευταίο χρόνο. Τώρα πια μπορώ να πάω διακοπές. Όταν όμως φτάνω να τα υπολογίσω καλά, διαπιστώνω ότι τα λεφτά… δεν φτάνουν! Κάποια είναι ήδη προϋπολογισμένα για ένα ψυγείο που έπρεπε να αλλάξουμε διότι το προηγούμενο μετά από 26 χρόνια μας αποχαιρέτησε, αλλά και για τα έξοδα της οικογένειας μετά τις διακοπές όπως το ενοίκιο, καθώς τώρα πια θα πληρωθώ ξανά κατά τις 15 Αυγούστου! Όμως οι διακοπές έχουν προαποφασιστεί και δεν κάνω πίσω. Δεν ξέρω πώς θα τα βγάλω κι αν θα τα βγάλω αλλά θα πάω! Το εισιτήριο το έχω βγάλει από το Μάρτιο, αλλά όλα τα άλλα πρέπει να πληρωθούν. Μάλιστα έπιασε κι Νορβηγία τριαντάρια στην κλίμακα του Κέλσιου κι άρχισα να νιώθω δυσφορία χωρίς air condition που εδώ δεν συνηθίζεται, παραμόνο για το χειμώνα ως μονάδα θέρμανσης κι αυτό σε μικρό βαθμό. Όμως στην περιοχή μας δεν έχει θάλασσα, δεν είναι και μακριά, αλλά οι παραλίες δεν σε… εμπνέουν και το νερό μόλις μπαίνεις μέσα, σε κάνει να τουρτουρίζεις κι εγώ δεν τα πάω καλά με αυτό παρότι, από μικρός έβγαζα όλο το καλοκαίρι μέσα στη θάλασσα. 
Ξέρω ότι οι διακοπές δεν είναι παρά ένα όνειρο. Ένα όνειρο που πάντα απέχει από την πραγματικότητα. Πάντα προσδοκούμε πολλά από τις διακοπές μας αλλά βιώνουμε λίγα και τότε έρχεται η απογοήτευση. Γι’ αυτό συχνά γυρίζουμε κουρασμένοι, απογοητευμένοι κι όχι σπάνια χωρισμένοι από τις διακοπές μας. Έχουμε όνειρα και προσδοκίες γι’ αυτές τις μέρες αρκετά μαξιμαλιστικές, έχουμε ένα πρότυπο στο μυαλό μας, ένα ιδεατό βίωμα, που είναι μάλλον απίθανο να φτάσουμε και να βιώσουμε. Εικόνες όπως τροπικές παραλίες, σέρφινγκ πάνω στον αφρό των κυμάτων, εξωτικά μπαρ με εξωτικά ποτά στο χέρι και τρυφερές υπάρξεις έτοιμες για όλα, είναι πια ένα στερεότυπο των διακοπών που μας τάισαν οι Αμερικανικές ταινίες κι εμείς τις αφομιώσαμε αφήνοντας τα σάλια μας να τρέχουν. Παρόλα αυτά δεν κάνω πίσω, θέλω να το ζήσω κι ότι βγει. Η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία.  Έκανα πέρυσι υπομονή και δεν πήγα πουθενά, δούλεψα άλλη μια χρονιά χωρίς ανάσα, να μη ξεφύγω λίγο και τώρα, δεν ξέρω αν θα το αντέξω. Χρειάζομαι μια κάποια ανανέωση, πρώτα ψυχολογικά κι έπειτα σωματικά. Όταν γυρίσω θα τα ξαναϋπολογίσω, ίσως γίνει ένα θαύμα, ίσως να μη τα υπολόγισα καλά. Ξέρω ότι τίποτα από αυτά δεν θα γίνει, αλλά πώς μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό της αυταπάτης!
Θεέ μου, κοντεύω τα 50 κι είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω «κανονικές» διακοπές. Έτσι επέλεξα για πρώτη φορά να επισκεφτώ την… Ελλάδα. Να δω λίγο και τους δικούς μου, αλλά περισσότερο θέλω να ξαναδώ την Ελλάδα όχι τόσο επειδή μου έλειψε, όσο επειδή έχω μια έντονη περιέργεια: Πώς θα μου φανεί έπειτα από 2+ χρόνια ξενητιάς; Θα μου φανεί ως κάτι εντελώς φυσικό σαν να μη είχα φύγει ποτέ, ή θα νιώσω το σοκ εντός έντονου κοντράστ από τις πειθαρχημένες χώρες του Βορά στο χύμα του Νότου; Θα νιώσω σαν τον Οδυσσέα στην Ιθάκη του έπειτα από την περιπλάνηση ή θα νιώσω ξένος στον τόπο μου με την επιθυμία να ξαναγυρίσω πίσω στις ήσυχία των βορείων; Δεν ξέρω την απάντηση κι αγωνιώ να τη μάθω. Πώς είναι να βλέπεις την Ελλάδα με τη ματιά του τουρίστα; Σκοπεύω μάλιστα να μη δείξω ότι είμαι Έλληνας αλλά να μιλάω Νορβηγικά και Αγγλικά, δεν θα είναι συναρπαστικό; Οι Έλληνες θα νομίζουν ότι δεν τους καταλαβαίνω και θα βγάλουν όλο τους τον… εαυτό!!!
Όταν πάμε διακοπές, εμείς οι ξεπεσμένοι μπογιατζήδες γινόμαστε ξαφνικά αφεντικά που μας υπηρετούν κι αυτό μας κολακεύει βέβαια! Οι αεροσυνοδοί μας κανακεύουν καθώς μας σερβίρουν, στα ξενοδοχεία είμαστε απαιτητικοί, στα εστιατόρια και τις ταβέρνες είμαστε άρχοντες που δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας… Βγάζουμε ούτε λίγο ούτε πολύ το άχτι μας, που μπορείς να το πεις και σύμπλεγμα κατωτερότητας. Παίρνουμε την εκδίκησή μας. Ποια είναι η καλύτερη επιλογή: Να μη ζητάμε τίποτα και να παραιτούμαστε των δικαιωμάτων μας λόγω «ενσυναίσθησης», επειδή καταλαβαίνουμε τη θέση αυτών που μας υπηρετούν, ή να το παίζουμε βασιλιάδες, ζητώντας τα πάντα και με το παραπάνω; Φυσικά η δική μου επιλογή είναι στη μέση. Ούτε θα παραιτηθώ αυτών που πληρώνω και θέλω να απολαύσω, ούτε όμως και θα καταπιέσω τους εργαζόμενους παίζοντας το ρόλο που απεχθάνομαι στους άλλους. 


Δυο μέρες πριν από το ταξίδι και δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι για να μη με πιάσει η ανυπομονησία. Επαναλαμβάνω μέσα μου ότι δεν είναι τίποτα, μια ιδέα είναι… Την προηγουμένη της πτήσης θα ετοιμάσω τις βαλίτσες και θα κάνω όλες τις προετοιμασίες, άλλωστε έχω ήδη τη λίστα έτοιμη του τι πρέπει να πάρω μαζί μου. 

alkaioslarsinos@gmail.com

Πώς να καταλάβεις αν είναι ξημέρωμα ή δύση, λυκόφως ή λυκαυγές;
Άλλωστε έτσι όπως ξημερώνει η μέρα γεμάτη αισιοδοξία,
έτσι δύει νοσταλγικά στα απορημένα μάτια μας.

3 σχόλια:

  1. Καλό σας ταξίδι και καλές διακοπές!!! Περιμένουμε εντυπωσεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μπράβο για τα νορβηγικά,μεγάλη πρόοδος!!!εύχομαι καλές διακοπές ,με πολύ ξεκούραση και πολλά χαμόγελα!εννοείται οτι θα περιμένουμε τις εντυπώσεις!!!
    Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ πες μας τα νεα σου .. ανυπομονώ να σε διαβασω! Εγραψες τη λεξη ενσυναισθηση στο κείμενο σου κ γεμισα χαρα..λιγοι άνθρωποι γνωρίζουν την σημασία της κ εσυ σίγουρα είσαι ενας απο αυτους!!! Διαβασα ενα-ενα ολα σου τα κείμενα κ ταξιδεψα νοερα οπου ήσουν κ εσυ!!! Ευχαριστώ ..μια μαμα απο Αθηνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή