Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Πιάσαμε πάτο... ημείς οι δυστυχείς οικονομικοί μετανάστες!

Kεντρικός διάδρομος του νοσοκομείου.
Χιονισμένοι κήποι στο Rikshospitalet

  H επομένη με βρίσκει να βάφω το κλιμακοστάσιο μιας "πολυκατοικίας". Το μυαλό μου ήταν στον ξαφνικό κεραυνό που μας χτύπησε: Όγκος στο κεφάλι! Καρκινικός μήπως; Η σύζυγος με την κόρη στέλνονται εσπευσμένα σπό το νοσοκομείο του Drammen στο νοσοκομείο του Oslo, με ένα ταξί που οδηγεί ένας Ινδός. Εδώ τα ταξί τα οδηγούν κυρίως μετανάστες. Εκεί καταρρέω συνειδητοποιώντας ξαφνικά την τραγικότητα της κατάστασης. Τα μάτια μου πλημμυρίζουν δάκρια, αναγκάζοντάς με να κατεβάσω το πινέλο και τα αναφυλλητά με συνταράσουν για όλα τα δεινά μαζί του τελευταίου χρόνου που δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω. Τα πολυπόθητα δάκρια πλένουν το μουτζουρωμένο μου παιδικό πρόσωπο που ακόμα ψάχνει μια αγκαλιά να χωθεί. Πλένουν την κρούστα του χρόνου που έχει συσσωρευτεί πάνω στον αντρικό εγωισμό μου. Μετά από αυτό μπορώ να ανασάνω ξανά με ανακούφιση. 



 Στο Όσλο η κόρη σε αλλεπάλληλες εξετάσεις κι η σύζυγος να  παρακολουθεί τους πάντες να εχουν πέσει πάνω τους, λες κι είναι οι μοναδικοί ασθενείς του νοσοκομείου. Η συνεννόηση μεταξύ Νορβηγικών και Αγγλικών, που η περιορισμένη γνώση τους, δεν αρκεί για τους εξειδικευμένους όρους που απαιτούνται. Κοινωνική λειτουργός και ψυχολόγος είναι από πάνω τους. Το χειρουργείο προγραμματίζεται να γίνει σε δύο μέρες! Το νοσοκομείο καλεί διερμηνέα από την πρεσβεία για να είναι βέβαιοι ότι καταλαβαίνουμε τι ακολουθεί. Επίσης καλεί όλη την οικογένεια στο νοσοκομείο για να συμπαρασταθεί στην ασθενή. Μας δίνουν δωμάτια ξενοδοχείου που διατίθενται για τέτοιες περιπτώσεις σε μία πτέρυγα του κτηριακού συγκροτήματος. Το σύστημα υγείας αναλαμβάνει να πληρώσει τα μεροκάματα που θα χάσω! Έτσι μένουμε όλοι μαζί στο νοσοκομείο μέχρι το τέλος της νοσηλείας. 




Ο διερμηνέας ήταν ο πρώτος Έλληνας που είχα συναντήσει στη Νορβηγία από τότε που πάτησα το πόδι μου στη χώρα. Ήταν μια παρηγοριά για μας να δούμε… πατριώτη, ο οποίος αποδείχτηκε μάλιστα καταγόμενος από την Αγιά Λάρισας που βέβαια έζησε στη συνέχεια στην Αθήνα της αστυφιλίας μας… Μετά από 40 χρόνια στη Νορβηγία όμως η Ελλάδα γι' αυτόν είναι κυρίως τόπος διακοπών. Το προσωπικό μας φέρθηκε με πολύ συμπάθεια αυτές τις δύο εβδομάδες, μάλιστα μας διατίθονταν τρία γεύματα την ημέρα και ενδιαμέσως είχαμε πρόσβαση στην… κουζίνα. Ο παγωμένος περιβάλλων χώρος του νοσοκομείου ειδυλλιακός. Παρατηρούσαμε τις ατέλειωτες ώρες αναμονής από το παράθυρο του θαλάμου νοσηλείας τον απέναντι παιδικό σταθμό, με τα "διαβολάκια" των Νορβηγών που κυλιόντουσαν όλη την ημέρα στο χιόνι! Κάποια στιγμή μάλιστα είδαμε και ελάφια (ή κάτι σαν ελάφια) που έτρεχαν στο δρόμο και τα αυτοκίνητα σταματούσαν για να περάσουν με ασφάλεια. Θα πρέπει να κατέβηκαν στην πόλη από το διπλανό δάσος. Η εγχείρηση έγινε επιτυχώς, ο όγκος αποδείχτηκε καλοήθης και η μετεγχειρητική πορεία κύλησε απρόσκοπτα, μπροστά στα απορημένα μάτια μας. Πώς να συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά που έπεσαν πάνω μας, όλα μαζί, σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. 



      Παρακολουθούμε τα γεγονότα σαν ζαλισμένοι. Το κεφάλι παραδόξως, άνοιξε, έκλεισε, ο όγκος αφαιρέθηκε και η κόρη μας είναι εκεί όπως ήταν πάντα. Έζησα όλη τη ζωή μου στην Ελλάδα, έχοντας βγει στο εξωτερικό μόνο τρεις φορές για λίγες μόνο μέρες. Στην ασφάλεια του τόπου που ξέραμε δεν μας είχε συμβεί ποτέ κάτι πολύ συνταρακτικό. Τώρα μέσα σε ένα χρόνο, οικονομοεπαγγελματική κατάρρευση που μας απειλεί με αστεγοποίηση και κυριολεκτική πείνα. Νέα χώρα, άγνωστη γλώσσα, άγνωστοι άνθρωποι και κουλτούρα, μετατροπή μου σε βοηθητικό μάστορα στους -25 βαθμούς κελσίου. Το Δεκέμβριο απροσδόκητος θάνατος του πεθερού -μέχρι τώρα δεν μας είχε πεθάνει κανείς άμεσος συγγενής- και τώρα όγκος και νοσοκομείο, σε μία περίοδο που ο μισθός μας φτάνει μόνο για τους λογαριασμούς κι ούτε καν για φαγητό. Θεέ μου ποιος είμαι, ο δοκιμαζόμενος Ιώβ, ο  αποστάτης Ιωνάς ή ο  διωκώμενος Ηλίας; 

γλυπτά στους διαδρόμους του Rikshospitalet
Φαίνεται ότι το νοσοκομείο ήταν ο οδυνηρός πάτος αυτού του ξαφνικού καταποντισμού. Αυτές τις ημέρες μας έρχονται με ταχυδρομείο οι αριθμοί ταυτότητας όλης της οικογένειας που είναι απαραίτητοι για κάθε συναλλαγή. Από το νοσοκομείο θα δηλωθεί η κόρη στο Λύκειο της χρονιάς 2013-2014. Μετά το νοσοκομείο θα καταλάβω ότι η εφορία με είχε σε …υψηλή φορολογική κλίμακα, καθώς δεν ήταν ενημερωμένη ότι από το Σεπτέμβριο δεν ήμουνα πια μόνος αλλά ζούσα στη χώρα με όλη μου την οικογένεια. Όταν άλλαξα τη φορολογική μου κλίμακα (μέσω ίντερνετ) ο μισθός μου από 15.000 κορώνες έγινε αμέσως 20.000, αφού πια δεν φορολογούμουν με 36% αλλά με 16%. Σε δύο μήνες πήραμε επιτέλους το επίδομα παιδιών που μας ήρθε αναδρομικά, δίνοντάς μας μια βαθιά ανάσα. Το Μάιο μάλιστα έμαθα ότι είχα δικαίωμα να ζητήσω επίδομα ενοικίου που μου δίνεται άμεσα. Δεν μπορώ να πιστέψω πια ότι μπορώ να ζήσω την οικογένειά μου και ίσως με προσεκτική διαχείρηση να μου μένουν και 1.000-2.000 κορώνες! Τώρα πια νιώθω βασιλιάς. Μετά την καταιγίδα έρχεται η νηνεμία. Όλη μας πια η προσοχή στρέφεται στο να γνωρίσουμε τους εδώ ανθρώπους και να μάθουμε τη γλώσσα που είναι το κλειδί για οποιοδήποτε επόμενο βήμα...




7 σχόλια:

  1. Εύχομαι ολόψυχα να μην τύχει τίποτε άλλο.
    Καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελληνικαί ευχαί
    των φίλων προσευχαί.
    Ο Ύψιστος να δώσει
    Το κακό να μην τριτώσει...

    Ευχαριστώ πολύ Gyro. Να 'σαι καλά.
    Κι εγώ εύχομαι για την Ελλάδα, να μη της τύχει τίποτα άλλο, αλλά φαίνεται ότι δεν είμαι γουρλής... Εσύ όμως μάλλον το 'χεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. :)
    Όλα καλά από δω και πέρα!
    Χαιρετίσματα από τη Λάρισα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευχαριστώ πολύ Κατερίνα για τις ευχές σου. Αν η Λάρισα σύσσωμη μου εύχεται, μου φαίνεται ότι έχω βάσιμους λόγους να ελπίζω! Κι εγώ σας εύχομαι να δει η πατρίδα μια άσπρη μέρα, μετά από την οικονομική καταιγίδα που την έχει πλήξει εδώ και πέντε χρόνια κι έχει επιφέρει καταστροφές που μόνο με πολεμική σύγκριση μπορούν να συγκριθούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σιδερένια η μικρή σου και όλα καλά να πάνε!
    (Ελληνίδα στο Gjøvik της Νορβηγίας!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διαβάζοντας καθημερινά τα βήματα της περιπέτειά σας στην καινούρια σας "πατρίδα"από τη σελίδα του Σ.Ε.Ν. στο fb έζησα κι εγώ για λίγο ώς μετανάστης!!Αρχίζοντας με την εκμάθηση της γλώσσας έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας!Ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε μαζί μας τις σκέψεις σας!Θα διαφωνίσω στο οτι είστε ένας μεσαίος άνθρωπος!Θέλει πολύ γενναιότητα και κότσια για να ξεριζωθεί κανείς ειδικά όταν έχει περάσει τις ηλικίες του παρορμητισμού,και έχοντας παιδιά στην εφηβεία!!!!!Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου καλή τύχη και υγεία σε σας και την οικογένειά σας!!!Θα περιμένω με ανυπομονησία τα επόμενα "επεισόδια" της καθημερινότητάς σας εκεί!!!
    Με εκτίμηση
    Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τα συναισθηματικά στάδια πάντα τα ίδια. Γεύσεις που είχα πια ξεχάσει, μετά απο δύο, χρόνια στο Όσλο. Υπάρχει μια ακόμη αναζήτηση του ταξιδευτή, που έπεται της γαλήνης του απάνεμου λιμανιού μετά απ' τη καταιγίδα. Ενα ακόμη συναίσθημα,στάδιο. Ο νόστος. Αυτός ο άτιμος που ''πειράζει'' το μπαλάτζο και δεν το αφήνει να σταθμίσει.
    Ευχαριστώ για τη διήγηση.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή