Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς


Πρωτομαγιά κι εγώ λυπάμαι δεν μπορώ να νιώσω το αγωνιστικό φρόνημα. Δεν μπορώ να δω την απεργία, ενώ βλέπω καθαρά την αργία. Είμαι τόσο πεζός που δεν μπορώ να δω τις παπαρούνες σαν το αίμα του Σικάγο, τις βλέπω σαν το χρώμα της άνοιξης, της ζωής που με προκαλεί. Ίσως φταίει που δίπλα στο σπίτι μου είναι ένα χωράφι, που ο ιδιοκτήτης του δεν έχει αντίρρηση να φυτρώνουν ανεξέλεγχτα όσες παπαρούνες θέλουν. Αναπολώ τα πολύχρωμα στεφάνια των παιδικών μου χρόνων και τα σχολικά "ο Μάιος μας έφτασε/ εμπρός βήμα ταχύ" που κάποιοι μου σφύριξαν ότι μας τα έλεγαν για να μη πονηρευτούμε με αριστερές ιδέες περί των εργασιακών…

Τέλος πάντων από ενοχές προσπάθησα λίγο αλλά δεν μου βγαίνει. Χαίρομαι για τον Ηρακλή, τον Μιλτιάδη, τον Περικλή, τον Κολοκοτρώνη κι όλους τους ήρωες που αγωνίστικαν για να έχω εγώ σήμερα ένα ν καλύτερο κόσμο, αλλά δεν μπορώ να κοιτάζω πίσω, πρέπει να κοιτάζω μπροστά. Όχι δεν νιώθω ότι τους χρωστάω κάτι. Ο καθένας στα 70-80 χρόνια που του αναλογούν, κάνει κάτι που μπορεί να μείνει, μπορεί και να το πάρει μαζί του. Δεν πιστεύω ότι το έκαναν για μένα. Έτσι πίστευαν, έτσι ένιωθαν καλύτερα, είχαν αρχές που υπερασπίστηκαν με αυταπάρνηση κι αυτό το εκτιμώ περισσότερο από τους εγωίσταρους που νιώθουν ότι είναι μόνοι πάνω στη γη κι όλοι οι άλλοι υπάρχουν μόνο για να τους νταντεύουν. Ο Φλέμιγκ, ο Αινστάιν, η Κιουρί, δεν πιστεύω ότι έκαναν κάτι για μένα. για τον εαυτό τους έκαναν ότι έκαναν γιατί αυτοί ήταν, έτσι ήταν, έτσι ένιωθαν, αυτό τους άρεσε και τους πάθιασε και μπράβο τους.

Λένε ότι γύρω μας κυκλοφορούν ένα σωρό εν δυνάμει αρχηγοί, αλλά δεν θα τους ανακαλύψουμε παρά μόνο αν προκύψει κάτι συνταρακτικό. Μια φυσική καταστροφή ας πούμε. Τότε αυτοί οι φαινομενικά αδιάφοροι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, παίρνουν τις πρωτοβουλίες και οι άλλοι παραδόξως τους εμπιστεύονται και τους ακολουθούν. Τελικά κατέληξα να πιστεύω ότι ό,τι κάνουμε το κάνουμε για τον εαυτό μας. Απλά γιατί αυτοί είμαστε, γιατί έτσι αντιδρούμε, γιατί έτσι νιώθουμε καλύτερα. Φυσικά κι εκτιμώ εκείνους που νιώθουν καλύτερα όταν βοηθάνε, όταν με αυταπάρνηση δίνουν τα πάντα για το κοινό καλό , γι' αυτούς που έχουν ανάγκη, σε αντίθεση με τους ασυγκίνητους οπορτουνιστές.

Μπράβο λοιπόν σ' αυτούς που πέθαναν υπερασπιζόμενοι τη δικαιοσύνη, ή όποια άλλη ανθρώπινη αξία, αλλά πιστεύω ότι έτσι ένιωσαν καλύτερα οι ίδιοι, γι' αυτό και το επέλεξαν.

Τα 70-80 χρόνια που όλοι μας θεωρητικά διαθέτουμε, ας τα χειριστεί ο καθένας μας όπως νιώθει καλύτερα. Όλοι κοιτάμε απλά πώς να περάσουμε αυτό το χρόνο μας καλά. Μερικοί μάλιστα δεν νιώθουν καθόλου καλά ζώντας τη ζωή τους στην υπνωτική ρουτίνα της ειρηνικής προοδευμένης εποχής μας, γι' αυτό και ψάχνουν δυνατές συγκινήσεις σε ταινίες με σκοτωμούς ή σε αγώνες που πλησιάζουν τον θάνατο. Αυτούς ένας πόλεμος θα τους παρουσιάζονταν ως λύτρωση. Ζούμε για να περνάμε καλά. Άλλωστε αν δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται, στον αγώνα μας να περάσουμε καλά. Αν τίποτα δεν μένει, αν τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας… Μερικοί παίρνουν μερικούς… μαζί τους κι έπειτα πηδούν από το παράθυρο! Έτσι ζουν κάτι που να αξίζει -γι' αυτούς- που υπήρξαν, λίγο προτού πάψουν να υπάρχουν. Ένας καλός επίλογος. Πολλές φορές σκέφτηκα, τι θα ήταν άνθρωποι σαν τον Κολοκοτρώνη, αν ζούσαν σε μια εποχή σαν τη σημερινή. Μάλλον θα τους ήταν βάσανο η ζωή τους με τους τόσους περιορισμούς. Θα εκδηλώνονταν μάλλον αντικοινωνικά και θα κατέληγαν ως εγκληματίες αντί για ήρωες.

Αν υπάρχει Θεός τότε αυτή την Πρωτομαγιά μαζέψτε ό,τι περνάει εκεί που Εκείνος υπάρχει. Αν όμως -κατά τη γνώμη σας- δεν υπάρχει, τότε βουτήξτε… Όλα επιτρέπονται!!!

Καλή κόκκινη Πρωτομαγιά!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου