Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι αναφωνεί κάθε φορά ο αγροίκος Γαλάτης. Είναι ν’ απορεί κανείς μ’ εμάς τους ανθρώπους.
Φτιάξαμε ηλεκτρικές κουζίνες, φούρνους με γκριλ, πάνω κάτω αντίσταση και φούρνους μικροκυμάτων. Κάθε τόσο όμως αφήνουμε όλες αυτές τις ευκολίες για να ανακατευτούμε με τα κάρβουνα, να καούμε με τις φλόγες, να διαπεραστούμε από πάνω μέχρι κάτω από την τσίκνα και να αφεθούμε στην περιπέτεια του μπάρμπεκιου! Εχουμε φτάσει από τις καλλιέργειες θερμοκηπίων στις γενετικά τροποποιημένες ποικιλίες κι όμως ανθεί η αγορά βιολογικά καλλιεργημένων προϊόντων, όπου προτιμούμε κάποια κακομούτσουνα αχλάδια αντί των τεράστιων και πανέμορφων με… ορμόνες .
Μόλις διάβαζα την ιστοσελίδα Slow Planet.com κι ομολογώ ότι βρήκα σ’ αυτή πολλές από τις δικές μου ιδέες, που και κάποιοι άλλοι έκαναν πριν ή παράλληλα με μένα σε άλλα πλάτη και μήκη του πλανήτη γη.
Κάποτε εμείς οι άνθρωποι ζούσαμε χωρίς αυτοκίνητα, έχοντας τη δυνατότητα να φτάσουμε μόνο μέχρι το διπλανό χωριό με τα πόδια ή το κάρο μας και στην πρωτεύουσα μια φορά το χρόνο. Πολλοί ήταν εκείνοι που ποτέ τους δεν πέρασαν το όριο του διπλανού βουνού και ποτέ δεν είδαν τι έκρυβε από πίσω, με το παράπονο να τους συνοδεύει ως τον τάφο. Σήμερα όμως έχουμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε με το αυτοκινητό μας την Ελλάδα από την μία άκρη της μέχρι την άλλη. Μπορούμε να πάμε με το αεροπλάνο από την Ελλάδα ως την Αυστραλία ή την Αμερική ώστε να έρθουμε σε επαφή με άλλους λαούς κι άλλους πολιτισμούς…
Κάποτε ζούσαμε χωρίς τηλέφωνα και πολύ περισσότερο χωρίς κινητά, ενώ τώρα μπορούμε να μιλήσουμε με κάποιον στην άλλη μεριά του πλανήτη το ίδιο εύκολα με τον γείτονά μας και μάλιστα από την πλαζ που κάνουμε ηλιοθεραπεία ή από το βουνό που κάνουμε ορειβασία.
Κάποτε η γνώση ήταν περιορισμένη σε κάποια όρια. Υπήρχαν συγκεκριμένα πράγματα που είχαν τη δυνατότητα να μάθουν τα παιδιά. Σήμερα δεν ξέρεις τι να απορρίψεις πρώτο από το πρόγραμμα των φροντιστηρίων των παιδιών ώστε να χωρέσουν τα υπόλοιπα στο ασφυκτιών 24ωρό τους. Ή τι να πούμε για τις παλιές πεπερασμένες τοπικές μας βιβλιοθήκες, όταν σήμερα μπορούμε στον παγκόσμιο ιστό να ανοίξουμε τις πόρτες μας στην παγκόσμια γνώση!
Νομίσαμε με όλα αυτά ότι θα κάνουμε πιο εύκολη τη ζωή μας. Νομίσαμε ότι αφού θα επικοινωνούμε περισσότερο θα έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Ότι αφού μπορούμε να πηγαίνουμε πιο γρήγορα από τον ένα τόπο στον άλλο θα κερδίσουμε χρόνο… κι όμως όλοι μας ομολογούμε ότι μας λείπει περισσότερο ο χρόνος από ποτέ! Κι είμαστε πιο μακριά από τους άλλους και πιο μόνοι από ποτέ. Πώς τα καταφέραμε έτσι: Μα απλώς κάθε καινούργια ευκολία όταν έγινε κτήμα και των άλλων εκτός από μένα με έκανε να χάσω το συγκριτικό πλεονέκτημα. Όταν η κάθε ευκολία ή ανθρώπινη κατάκτηση θεωρήθηκε δεδομένη, αφομοιώθηκε από τις απαιτήσεις της δουλειάς μου. Η δουλειά μου τη θεώρησε κεκτημένο δικαίωμα κι έχει το δικαίωμα πλέον… να μου ζητά περισσότερα! Έτσι οι ρυθμοί επιταχύνθηκαν, οι απαιτήσεις γίνονται όλο και πιο δυσβάσταχτες από τις πεπερασμένες δυνατότητες της ανθρώπινης φύσης. Ως ένα σημείο ξεχειλώσαμε τις ικανότητές μας προσαρμοζώμενοι στις νέες απαιτήσεις, όμως φαίνεται ότι τα όριά μας δεν είναι και αενάως διευρυνόμενα. Το τέρας του συστήματος πλέον μας κυνηγά και δεν μπορούμε να το σταματήσουμε, Οι ψυχικές νόσοι αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς.
Πόσες φορές περνώντας από ένα χωριό δεν ζήλεψα τις γιαγιάδες με το τσεμπέρι που καθαρίζουν φασολάκια στην αυλή τους! Όχι δεν φορούν ρολόι. Δεν νοιάζονται για το τι ώρα είναι για να προλάβουν κάτι. Ζουν σε μια πρωτόγνωρη για μένα μακαριότητα. Πόσες φορές πηγαίνοντας σε ξένα μέρη για τουρισμό, δεν εκτίμησα ένα λουλουδάκι που βγήκε στην άκρη του δρόμου τους, λες και μόνο σ’ εκείνους βγαίνουν τα αγριολούλουδα. Πόσα αγριολούλουδα μπορώ να δω στις δικές μου αγχώδεις, καθημερινές διαδρομές, αλλά εγώ απλώς δεν είχα μάτια για να τα κοιτάξω!
Ελάτε να κάνουμε μια συμμαχία για να ρίξουμε τους ρυθμούς μας προτού αυτοί μας σκοτώσουν! Προτού το τέρας μάς φτάσει όταν πια δεν θα μπορούμε να τρέξουμε πιο γρήγορα από το όριο των 9.80’ για τα 100 μέτρα. Πώς θα καταφέρουμε να φάμε ένα πρωινό χωρίς κανείς να μας κυνηγάει. Πώς θα καταφέρουμε να βγούμε στο δρόμο για τη δουλειά εκτιμώντας τη φιλόξενη αγκαλιά ενός πάρκου με τα άδεια παγκάκια. Πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε το αγχώδες μας fast food… slow food, απολαμβάνοντας ξεχασμένες γεύσεις: Πότε θα σταματήσουμε το καθημερινό τρεχαλητό για να διαπιστώσουμε ότι χάσαμε μεγάλο μέρος της ζωής μας, σε αγώνες που δεν άξιζαν. Ποιος θα ασχοληθεί με τον παραμελημένο μας εαυτό και τις νευρώσεις που επισσωρεύουμε; Ποιος θα ασχοληθεί με τα αγαπημένα μας πρόσωπα που δικαιολογημένα –νομίζουμε- ποτέ δεν είχαμε χρόνο να τους διαθέσουμε;
Slow down λοιπόν που λένε κι Λονδρέζοι, προτού μας πάρει ο κατήφορος και τα φρένα μας δεν πιάνουν πια!
Αλκαίος Λαρ’σινός
Βλέπε: www.slowplanet.com
http://slowdownlondon.co.uk/
