Πέμπτη 29 Απριλίου 2010


Μπορεί κανείς να μου πει τι συμβαίνει με τον αγαπητό μας Μίκη Θεοδωράκη;

Η μουσική του συγκίνησε όλους μας, τουλάχιστον αυτή που έγραφε παλιά. Διότι τελευταία δεν γράφει τίποτα και στο πρόσφατο παρελθόν ότι έγραψε δεν έμεινε.

Όμως οι πολιτικές του θέσεις είναι αυτές που ξενίζουν. Κάποτε τουλάχιστον ήξερες ποιες ήταν οι θέσεις του και μπορούσες να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις μαζί του. Τελευταία όμως ποιες είναι οι θέσεις του;

Μας παρουσίασε κάποτε τον κο Κ. Μητσοτάκη ως εθνοσωτήρα και κεφάλαιο για τη χώρα. θα μπορούσε τότε κανείς να υποθέσει ότι για να υποστηρίζει με τις δηλώσεις του ένα μέχρι τώρα πολιτικό του αντίπαλο, θα πρέπει ο τελευταίος κάτι να αξίζει και τέλος πάντων αυτή η παραδοχή δείχνει μια πολιτική μεγαλοψυχία που λίγοι έχουν. Δεν νομίζω όμως ότι είναι πολλοί αυτοί που σήμερα μπορούν να πουν ότι εκείνες οι δηλώσεις του δικαιώθηκαν στη συνέχεια.

Μετά μας εκθείασε τον Καραμανλή τον νεώτερο, τον Κωστάκη ντε! Μήπως πάει πολύ; Μήπως είναι μόνος; Μήπως η πρόσφατη ιστορία βοά εναντίον του για τη σημερινή μας κατάντια; Λέω μήπως…

Η πιο πρόσφατη δήλωσή του, φρέσκια, της εβδομάδας μας: "…υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία στην οποία συμμετείχαν και οι ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός Τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για "το μεγάλο κόλπο" της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή…" Τι λέει πάλι αυτό. Ξαναγύρισε στα γνώριμα λημέρια της Παπαρρήγα; Λίγο αργά δεν είναι; Να ποια φωνή έλειπε από τον τόπο μας. Η φωνή της συνομωσιολογίας, που λέει ότι ο αγνός και αθώος λαός μας, ο άσπιλος και αμίαντος, βρέθηκε στο μάτι των διεθνών συμφερόντων οι οποίοι δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν παρά να επιβουλεύονται τον ανυπολόγιστο εθνικό μας πλούτο, τον οποίο θέλουν να κάνουν δικό τους καθώς είμαστε το σύγχρονο Ελντοράντο της υφηλίου…

Εκκωφαντική η ησυχία μετά από αυτές τις βαρύγδουπες δηλώσεις. Κάτι που μυρίζει τακτική: "κρίμα τον γεράκο, λυπηθείτε τον, μη λέτε τίποτα κι αμαυρωθεί η υστεροφημία του, κάντε πως δεν ακούσατε…" Μήπως κάποιος συγγενής να τον λυπηθεί και να τον μαζέψει… Για το δικό του καλό το λέω. Πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν είναι όλοι χαλκέντεροι σαν τον βραβευθέντα Επίτιμο! Εδώ εμεί οι νεώτεροι κοντεύουμε να το χάσουμε με τα όσα βλέπουμε, τι να σου κάνουν και οι γηραιότεροι που είναι φυσικό να πέφτουν θύματα της γεροντικής άνοιας.



Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Μόλις ζήσαμε τον πιο ζεστό χειμώνα!!!


Φαντάζομαι το μάθατε όλοι ότι ο χειμώνας που μας πέρασε ήταν ο πιο ζεστός των τελευταίων 110 χρόνων. Ομοίως και για το Μάρτιο που μας πέρασε και μέχρι τον Ιούνιο θα ξέρουμε αν και η άνοιξη που διανύουμε είναι η πιο ζεστή άνοιξη των αντίστοιχων 110 προηγούμενων ετών. 110 γιατί από τότε καρατάμε εμείς οι πολιτισμένοι άνθρωποι αρχεία. Μπορεί δηλαδή το ρεκόρ μας να αφορά ακόμα και τα τελευταία 200 ή τα τελευταία 1.000 χρόνια! Αυτό απλώς δεν το ξέρουμε. Ρωτάνε τα κακά ή τα καλά νέα πρώτα! Τι να σας πω τώρα, πια είναι καλά και ποια είναι κακά τα νέα του ΔΝΤ ή τα νέα από την πορεία του πλανήτη.
Τέρμα τα αστεία, τα νέα είναι πολύ άσχημα και κανείς δεν βλέπει κάποιος να τα παίρνει στα σοβαρά και να αντιδρά αναλόγως της κρισιμότητας της στιγμής. Είναι οι ωχαδελφιστές που λένε "έλα μωρέ έτσι γκρινιάζουν πάντα αυτοί, μη τους παίρνετε στα σοβαρά". Είναι τα μεγάλα συμφέροντα που μας λένε -και φαίνεται να μας πείθουν- ότι αυτά είναι τρομολάγνα σενάρια κάποιων μυθομανών και δεν ξέρουμε στα σίγουρα τι σημαίνει η άνοδος των θερμοκρασιών των τελευταίων ετών. Ας περιμένουμε άλλα... πενήντα χρόνια αφού συλλέξουμε περισσότερες μετρήσεις και τότε θα μπορούμε να πούμε με ασφάλεια αν κάτι τρέχει ή αν απλώς έχουμε τυχαίες διακυμάνσεις που τις επόμενες δεκαετίες θα σταθεροποιηθούν στα προηγούμενα επίπεδα. ας περιμένουμε λοιπόν για λίγες δεκαετίες ακόμα να δούμε!!! Ε τι λέτε; Μπορεί να μη γίνει τίποτα, μπορεί όμως και να μας πνίξει η θάλασσα, μπορεί να μην υπάρχει γλυκό νερό να πιούμε, μπορεί να μην υπάρχει οξυγόνο να αναπνεύσουμε, μπορεί να έχουμε πεθάνει όλοι από καρκίνο χάρη τις ακτινοβολίες των δικτύων που στήνουμε με φρενήρεις ρυθμούς, μπορεί ακόμα να γυρίσουμε στην εποχή των παγετώνων με τον Μάλφρεντ... Ας περιμένουμε λίγο μέχρι οι μετρήσεις σε συνδυασμό με τη στατιστική μας δώσουν πιο βέβαια αποτελέσματα και τότε το ξανασυζητάμε αν πρέπει να πάρουμε καινούργια μέτρα και ποια θα είναι αυτά...
Αφού όμως δεν φαίνεται να παίρνονται μέτρα για το σταμάτημα της απορρύθμισης του κόσμου μας, τουλάχιστον ας ενημερωθούμε για το τι μας περιμένει από την Αποκάλυψη του Ιωάννη στη δική μας Πάτμο, που περιέχεται στην Καινή Διαθήκη της Αγίας Γραφής. Αν θέλετε ζητήστε τη και σε μετάφραση Γ. Σεφέρη, ή Οδ. Ελύτη για νας ηχεί πιο μελωδικά όταν ακούτε τις επτά σάλπιγγες της κρίσης που έρχεται!

τα μάτια μας στις παπαρούνες



Σήμερα είχαμε μια ωραία μέρα. Είναι άνοιξη, οι παπαρούνες βγαίνουν και κοκκινίζουν την ήδη πράσινη φύση. Ο ήλιος μας τιμά δεόντος. Ας αφήσουμε το ΔΝΤ να κάνει τη δουλειά του, ότι είναι να γίνει θα γίνει. Ζήσαμε τόσα χρόνια με δανεικά ατιμώρητοι. Έχουμε κρίση ηθικής μας λένε. Όλοι δυστυχώς δικαιολογούμε τις παραβατικές συμπεριφορές μας με κάποιες προφάσεις που ισχύουν για εμάς κι όχι για τους άλλους. Έτσι ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό να ζούμε με τις επιδοτήσεις των άλλων που θεωρήσαμε κουτόφραγκους, χωρίς να έρθει η ώρα να πληρώσουμε. Στη Θεσσαλία μόλις αυτή την εβδομάδα αποκαλύφτηκε ΄τι τουλάχιστον 500 αγρότες έπαιρναν συγχρόως τρεις επιδοτήσεις χωρίς να το δικαιούνται!!! Τώρα οι άλλοι δεν μας πιστεύουν και μας λένε ότι θα μας παρακολουθούν αν αυτή τη φορά θα κάνουμε όσα υποσχόμαστε και μετά θα μας δίνουν. Άδικο έχουν οι άνθρωποι; Προσωπικά δεν μου αρέσει, αλλά κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση τους. Ως εδώ, τέρμα η μεμψιμοιρία και η κατάθλιψη. Καλά θα ήταν να βάλουμε μυαλό μόνοι μας, αλλά αν δεν μπορούμε, αν είμαστε επιρρεπείς στην ανήθικη ανευθυνότητα, ας αφήσουμε τους άλλους να μας βοηθήσουν να βάλουμε μυαλό να διορθωθούμε και να νοικοκυρευτούμε. Εκτός από αυτό το μάθημα άλλο λόγο δεν έχουμε να κοιτάμε πίσω. Ας κοιτάξουμε μπροστά. Να τα βγάλουμε πέρα με αισιοδοξία, με όσο μπορούμε λιγώτερες απώλειες ο καθένας μας, ελπίζοντας ότι σε δύο, τρία χρόνια θα έχουμε ένα πιο σταθερό και προβλέψιμο δρόμο μπροστά μας για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας σ' αυτό τον τόπο.

Τώρα σας παρακαλώ τα μάτια σας μόνο στις παπαρούνες!

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010


Διάβασα το παρακάτω άρθρο στην "Καθημερινή". Είναι ακριβή όσα λέει. Αν ναι τι απαντούν οι υπεύθυνοι μετά από τόσα χρόνια, τόσα δαπανηθέντα χρήματα και εν μέσω οικονομικής κρίσεως που μας έχει φτάσει στο χείλος της χρεοκοπίας;


Η χαμένη Εγνατία

Tου Πασχου Μανδραβελη

Μπορεί να ακούγεται στερεότυπο -μια έκφραση που καταστράφηκε από την αλόγιστη χρήση της- αλλά πραγματικά η Εγνατία Οδός είναι έργο πνοής για την Βόρειο Ελλάδα. Τα 670 χιλιόμετρα του σύγχρονου αυτοκινητόδρομου έβαλαν ολόκληρες περιοχές στον χάρτη, βοηθούν την τουριστική ανάπτυξη ανείπωτης ομορφιάς χωριών, δημιουργούν πλούτο και θέσεις εργασίας σε σημεία που κάποτε ήταν απροσπέλαστα για τον μέσο ταξιδιώτη. Αυτό πιστοποιείται και από τη μελέτη του Παρατηρητηρίου της Εγνατίας, η οποία καταγράφει ενδιαφέρουσες εξελίξεις στις περιοχές όπου περνά ο δρόμος. Οπως δημοσίευσε χθες η «Καθημερινή» το έργο ενίσχυσε τη «δικτύωση» των αστικών κέντρων της Βόρειας Ελλάδας. Στη Θράκη, οι μέσες ημερήσιες μετακινήσεις μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Ξάνθης αυξήθηκαν κατά 370%, μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Κομοτηνής κατά 270% και μεταξύ Κομοτηνής και Ξάνθης κατά 81%. Οι μετακινήσεις ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και τα αστικά κέντρα Ηγουμενίτσα, Ιωάννινα, Γρεβενά, Κοζάνη, Καβάλα, Ξάνθη και Αλεξανδρούπολη υπερδιπλασιάστηκαν.

Σύμφωνα με την ίδια μελέτη, η Εγνατία «έβαλε στον χάρτη» τον νομό Ιωαννίνων, που γνώρισε πληθυσμιακή αύξηση 9,9% κατά την πρώτη δεκαετία λειτουργίας του άξονα και αύξηση του ΑΕΠ κατά 35,8%. Σημαντικές πληθυσμιακές αυξήσεις γνώρισαν το ίδιο διάστημα οι νομοί Θεσσαλονίκης (+7%) και Ξάνθης (+5,1%), ενώ σημαντική αύξηση του ΑΕΠ τους οι νομοί Ηγουμενίτσας (+41,9%) και Αρτας (+28,4%).

Ολα καλά κι όλα ωραία, λοιπόν, με το μεγάλο αυτό έργο; Οχι! Απ’ ό,τι φαίνεται οι ιδιώτες κάτοικοι των νομών από τους οποίους διέρχεται η Εγνατία άρχισαν να απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματά της. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με το κράτος. Κατ’ αρχήν η Εγνατία Οδός είναι χωρίς διόδια. Εκατομμύρια αυτοκίνητα διέρχονται κάθε χρόνο χωρίς να πληρώνει κανείς δεκάρα τσακιστή. Την εκμεταλλεύονται αζημίως όχι μόνο οι γηγενείς, αλλά και αλλοδαποί. Κάθε Αύγουστο χιλιάδες Τούρκοι φεύγουν για τις διακοπές τους από τη Βόρειο Ευρώπη, διασχίζουν την Εγνατία για να πάνε στην πατρίδα τους. Χιλιάδες οδηγοί φορτηγών της Αλβανίας, της ΠΓΔΜ και της Βουλγαρίας κερδίζουν χρόνο, κάνοντας μια μικρή παράκαμψη προς τα νότια για να ξανανέβουν βόρεια, στον προορισμό τους. Περνούν τις ανενεργές εγκαταστάσεις διοδίων χωρίς να αφήνουν ούτε ένα ευρώ. Από το 2004 έχει ξεκινήσει η συζήτηση για τα διόδια και ακόμη συνεχίζεται. Τώρα η «Εγνατία Α.Ε.» εξήγγειλε για μια ακόμη φορά τη λειτουργία 13 σταθμών διοδίων μέχρι το τέλος της άνοιξης. Εν τω μεταξύ εκατομμύρια χάθηκαν περιμένοντας...

Δεύτερον η «Εγνατία» είναι ένας έρημος δρόμος. Δεν υπάρχει πάρκινγκ, ούτε μέρος για να σταματήσει κάποιος για βενζίνη ή να αγοράσει ένα μπουκάλι νερό. Οι δρόμος τέλειωσε και παράπλευρες υποδομές δεν υπάρχουν. Αυτό επίσης είναι χαμένος πλούτος για την εθνική οικονομία και χαμένες θέσεις εργασίας για τις περιοχές όπου διέρχεται ο δρόμος. Σταθμοί εξυπηρέτησης αυτοκινήτων, όπως ο «Σείριος» στην Εθνική Οδό, θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν εκατομμύρια οδηγούς και να μειώσουν την καλπάζουσα ανεργία των νέων στη Βόρειο Ελλάδα.

Περάσαμε μια δεκαετία που η Εγνατία «εγκαινιαζόταν» χιλιόμετρο χιλιόμετρο. Ο κ. Λαλιώτης και ο κ. Σουφλιάς την έχουν «τελειώσει» ίσα με δέκα φορές έκαστος. Δεν έφτασε ο καιρός για να ζωντανέψει;


Στάχτη και μπούρμπερη


Πολλά ειπώθηκαν για το Ισλανδικό ηφαίστειο -έλεος, μη μου ζητάτε να σας πω το γλωσσοδέτη του ονόματός του- καθώς αυτό το φαινόμενο εκδηλώθηκε σε μια συγκυρία περίεργη. Άλλωστε και σημειολογικά ένα ηφαίστειο μπορεί να αφυπνίσει πολλούς συνειρμούς μέσα στο μυαλό μας.

Πρώτα απ’ όλα το ηφαίστειο ανήκει γεωγραφικά σε μια χώρα στην οποία πριν από λίγο μόλις καιρό έσκασε ένα μεγάλο κανόνι -βλ. χρεοκοπία- που τα σκάγια του -κι όχι η τέφρα του- είχαν ως θύμα αρχικά τους πολίτες της και στη συνέχεια πολίτες-καταθέτες εκτός των συνόρων της.

Έπειτα η λέξη ηφαίστειο από μόνη της, μιλάει για κάτι που βράζει στο βάθος για να σκάσει κάποια στιγμή, εκτονώνοντας τον καυτό θυμό του... κι όποιον πάρει ο χάρος!

Τέλος στη συγκυρία των κλιματικών αλλαγών, ένα τέτοιο φυσικό φαινόμενο, ήρθε να προστεθεί μαζί με το σεισμό της Αϊτής, της Κίνας και τους άλλους που πια μας φαίνονται ανάξιοι λόγου, μαζί με τις πλημμύρες της Ινδίας, μαζί με την παγκόσμιας εμβέλειας οικονομική κρίση, μαζί με την τρομοκρατική απειλή των αιθέρων, σε ένα ολόκληρο σύμπλεγμα γεγονότων και διαφαινομένων επερχόμενων δεινών. Ένα σύμπλεγμα γεγονότων που μας δημιουργεί την εντύπωση ότι η γη μας κι εμείς οι επιβάτες της περνάμε την περίοδο των δέκα πληγών της Αιγύπτου ή κατ’ άλλους των επτά σαλπίγγων της Αποκάλυψης.


Αφήνοντας όμως όλα τα παραπάνω στην άκρη, εγώ θα ασχοληθώ με μία άλλη πτυχή του φαινομένου.

Αρχικά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολλά ηφαίστεια ενεργοποιούνται περνώντας στα ψιλά των εφημερίδων και των δικών μας βέβαια ενδιαφερόντων. Πώς θα ήταν όμως δυνατό να συμβεί το ίδιο και μ’ αυτό, τη στιγμή που οι αιθέρες καλύφτηκαν από την περιώνυμη πλέον ηφαιστειακή τέφρα! Όχι δεν ανησυχήσαμε για την οικολογική καταστροφή, άλλωστε τόσες συμβαίνουν σχεδόν κάθε μέρα με τους αριθμούς να μη μας λένε τίποτα πια. Τα δελτία πλέον έπαιρναν και έδιναν για τα κλειστά αεροδρόμια και τις αναρίθμητες χιλιάδες επιβατών που ξέμειναν στις ουρές των αεροδρομίων. Ενεργοποιήθηκαν μηχανισμοί φιλοξενίας, υγειονομικής περίθαλψης, αποζημιώσεων, διοχέτευσης ταξιδιωτών σε επίγεια μέσα μεταφοράς, τηλεφωνικά black out και βέβαια πολλή παγκόσμια αγωνία για αγαπημένα πρόσωπα. Ενώ οι κομμένοι αεροδιάδρομοι οδήγησαν σε ακυρώσεις και απώλειες στην τουριστική βιομηχανία, κόντεψαν να τινάξουν στον αέρα το θέαμα -βλ. ποδόσφαιρο- αλλά και στελεχών που ανέβαλλαν συσκέψεις, μπλοκάροντας εξελίξεις. Αυτή τη φορά όμως η κρίση έφτασε μέχρι τους πολιτικούς που πια δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν, μπλοκάροντας αποφάσεις και εξελίξεις.

Τώρα αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι ανάλογος της πολυπλοκότητας της ζωής μας είναι και ο κίνδυνος απορρύθμισης της.

Μερικά παραδείγματα:

Γράφω αυτό το κείμενο στο κομπιούτερ μου, το οποίο όμως χρειάζεται ρεύμα. Αν μια συγκυρία -πχ ηλιακή καταιγίδα- μας αχρηστεύσει τα δίκτυα, σε τι μπορεί πλέον να μου χρησιμεύσει εκτός από διακόσμηση και αντίκα του ένδοξου παρελθόντος;

Κάποτε μετακινούμαστε με ζώα αλλά τώρα όλοι έχουμε από ένα τουλάχιστον μηχανικό όχημα, το αγαπημένο μας ΙΧ. Φυσικά δεν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του ΙΧ μας με τον πρώην γάιδαρό μαςείναι συντριπτικά υπέρ του πρώτου! Όμως το ΙΧ μας καταπίνει το οξυγόνο μας. Σε κατάσταση σεισμών και πλημμυρών που οι υποδομές καταστρέφονται ή σε περίοδο ενεργειακής κρίσης, μας μένει άχρηστο στην αυλή, αν έχουμε τέτοια. Ενώ το πρώην γαϊδουράκι μας θα συνέχιζε να “λειτουργεί”...

Τα δίκτυα ηλεκτρισμού, φυσικού αερίου και όλα τα υπόλοιπα δίκτυα κοινής ωφελείας είναι μια μεγάλη κατάκτηση του πολιτισμού μας. Όμως όταν αυτά καταστραφούν, από πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς, ηλιακές καταιγίδες ή ακόμα πολεμικά όπλα, όλη η ζωή μας νεκρώνει και εκατομμύρια άνθρωποι εξαρτημένοι από αυτά, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, κινδυνεύουν να λιμοκτονήσουν. Βλέπετε χωρίς ψυγείο δεν έχουμε τρόφιμα πέραν της εβδομάδος, χωρίς ρεύμα στην ηλεκτρική κουζίνα μας δεν μπορούμε να μαγειρέψουμε, να πλυθούμε με κρύο νερό, να ζεσταθούμε με το καλοριφέρ που και φυσικό αέριο να μην καίει χρειάζεται και ρεύμα.

Να πώς τα μυρμήγκια μπορούν να νικήσουν ελέφαντες, ή οι ακρίδες της Αυστραλίας να αφήσουν νηστικούς εκατομμύρια Αυστραλούς.


Ο πολιτισμός μας, οι επιστημονικές και τεχνολογικές επιτυχίες μας, μάς καλούν να κόψουμε κάθε γέφυρα με το παρελθόν μας και το φυσικό μας περιβάλλον. Είναι η καλύτερη στρατηγική για τον αφανισμό μας, ημών και του πολιτισμού μας. Ας κρατήσουμε μερικές γέφυρες για εφεδρεία! Ξέρω ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Ξέρω ότι αυτή είναι η αλήθεια, αλλά έχω επίσης την επίγνωση ότι η ανθρωπότητα έχει πάρει τον αυτοκαταστροφικό δρόμο της και δεν γυρίζει πίσω. Δεν είμαι μάντης κακών αλλά οι καταστροφές είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ιστορίας της ανθρωπότητας. Κάποτε θα έρθουν είτε το θέλουμε είτε όχι. Μόνο που δεν φροντίσαμε για εναλλακτικές εξόδους ανάγκης. Όλες οι κατακτήσεις του πολιτισμού μας είναι πλέον σε σκληρούς δίσκους ή άλλες παρόμοιες ηλεκτρονικές διατάξεις. Δηλαδή όλος ο πολιτισμός μας είναι συγκεντρωμένος για να μπορεί να αχρηστευθεί πιο εύκολα από έναν ικανό και διεστραμμένο χάκερ, από μια ηλιακή καταιγίδα ή απλά απ’ τη φθορά των ηλεκτρονικών μέσων που δεν έχουν δοκιμαστεί στον χρόνο.

Πιο εύκολο όμως για να το καταλάβουμε όλοι μας είναι ότι χτίσαμε σπίτια -πολυκατοικίες δεκάδων ή και εκατοντάδων διαμερισμάτων αλλά σε περίπτωση ανάγκης όλοι αυτοί πρέπει να βγουν από μία ή δύο πόρτες... Καταλαβαίνετε πόσοι θα προλάβουν να βγουν! Οι υπόλοιποι είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα βγουν από τα... μπαλκόνια τους σαν τους εργαζόμενους στους δίδυμους πύργους της 11ης Σεπτεμβρίου!

Φτιάξαμε πόλεις που πάσχουν από γιγαντισμό εκατομμυρίων κατοίκων, αλλά όταν αυτοί πρέπει να βγουν από αυτή λόγω έκτακτης ανάγκης -ή απλώς λόγω διακοπών- ποδοπατιούνται στις εξόδους των. Όταν γίνει πείνα αρχικά θα λεηλατήσουν τα σούπερ μάρκετ, μετά θα μασήσουν τις μαργαρίτες της μικρής πλατειούλας και μετά δεν θα έχουν τίποτα να φάνε εκτός από το τσιμέντο ή τον γείτονά τους. ενώ στο χωριό μπορούν να παρηγορηθούν με τις ντομάτες του μπαξέ τους ή τα πουλιά που τον επιβουλεύονται. Η σύγχρονη οικολογία μας συμβουλεύει να στοιβαχτούμε όλοι σε μικρή έκταση για να έχουμε μικρότερο αποτύπωμα άνθρακα... Εγώ θα πρότεινα να αλληλοσφαχτούμε μέχρι του τελευταίου για να γλιτώσει η γη!


Σε κανέναν δεν αρέσουν τα τρομολάγνα σενάρια εκτός από τους εραστές των θρίλερ. Όμως κάθε σωστό σχέδιο πρέπει να έχει τις κατάλληλες εξόδους κινδύνου. Ο σύγχρονος πολιτισμός μας αγνόησε αυτό τον αυτονόητο κανόνα μέσα στην αλαζονεία της ξαφνικής και άρα ανώριμης επιτυχίας του.

Έτσι μερικοί κόκκοι σκόνης στον αέρα μπορούν να ρίξουν τα Μπόιγκ μας, να απορυθμίσουν τα συστήματά μας, να γκρεμίσουν τον πολιτισμό μας συθέμελα, αν δεν προλάβουμε να το κάνουμε εμείς μόνοι μας δε κάποιον μεταξύ μας καβγά!

Λυπάμαι αλλά αυτό είναι το μέλλον μας και νομίζω ότι θα συμφωνήσετε ότι οι παραπάνω προβλέψεις κινούνται στα όρια του αυτονόητου.


Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Εκπτώσεις αξιών


Ο μικρός έβγαλε το δόντι του στο τζάκι όλος χαρά που θα πάρει λεφτα γι' αυτό από την νεράιδα των δοντιών την toothteethy. Εμείς κάποτε το πετούσαμε στα κεραμίδια και λέγαμε "πάρε κοκκαλένιο φέρε σιδερένιο". Βέβαια το δόντι του μικρού ήταν το "σιδερένιο" του, τι να έλεγε το παιδί. Τώρα βγάζουν λεφτά τα παιδιά Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πάσχα, γενέθλια, ονομαστική εορτή, σχολική εκδρομή, σχολικοί βαθμοί κοκ. Να δούμε αν θα κρατήσει αυτό το "έθιμο" και τώρα που περικόπτωνται τα μισθοδοτικά "δώρα" κρατική μερίμνη.

Βέβαια ο μικρός περίμενε 60€ να βγάλει από αυτή την απώλεια-ευκαιρία. Η μητέρα του όμως τον συμβούλεψε να είναι πιο… ρεαλιστής μέρες κρίσης τώρα… Κι εκείνος το ξανασκέφτηκε κι έκανε 50% έκπτωση. Ζήτησε όπως βλέπετε 30€. Όμως όλες οι πληρωμές στις μέρες μας είναι καθυστερημένες οπότε σκέφτηκε "κάλλιο 10 και στο χέρι παρά 30 και καρτέρει"! Αν δεν κάνω λάθος όμως ακόμα καρτερεί. Ίσως με το επόμενο να πάρει δύο δόσεις μαζεμένες.

Είναι μια ιδέα -μέρες κρίσης τώρα- αντί να αυτοκτονούμε να βγάζουμε τα χρυσά δόντια μας και να τα πουλάμε. Ξέρει κανείς πόσο πιάνει ένα τέτοιο; Άλλοι πουλάνε τα αυτοκίνητά τους, αλλά ποιος να τα πάρει; Οι τράπεζες έγιναν μάντρες μεταχειρισμένων. Σε λίγο σε κάθε πελάτη που δεν θα μεταναστεύει τις καταθέσεις του στην Βρετανία, θα δίνουν δώρο κι ένα αυτοκίνητο. Πάντα βέβαια στην αναμπουμπούλα κάποιοι χαίρονται κι αυτοί τώρα μεταξύ άλλων είναι και οι ψυχίατροι. Μιλούσαν για τη γρίπη-φάντασμα των χοίρων. Δεν είδαμε καμιά τέτοια επιδημία, μήπως εννοούσαν την επιδημία κατάθλιψης που σαρώνει κι έπεσαν λίγο έξω σαν το μετεωρολογικό δελτίο που πετυχαίνει την πρόβλεψη με προσέγγιση μία στις δέκα! Κι αυτό γιατί τον Ιούλιο είναι βέβαιο ότι θα έχουμε καύσωνα, αυτό το ξέρω κι εγώ και μάλιστα από τώρα.

"Καλό κουράγιο" λοιπόν που μας εύχονται κι οι Ευρωπαίοι, ειρωνικά ή όχι. Μετά από τα δόντια μας, έχουμε το αίμα μας -να είναι καλά που έχουμε αρκετά κιλά από αυτό πάνω μας- και μετά από αυτό μερικοί υπολογίζουν και το νεφρό τους.

Κάνετε κράτειιιι!!!

Ο Ισμαήλ Κανταρέ ακύρωσε τη διάλεξή του στο ΜΜΑ


Πολλές μέρες τώρα το πολεμάω να χωνέψω τη στάση του Ισμαήλ Κανταρέ που αποφάσισε να μην έρθει στην Ελλάδα για την διάλεξη του που είχε προγραμματιστεί για τις 19 Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Σκέφτομαι πόσο άσχημα θα ένιωθα εγώ αν ήμουν αντίστοιχα προσκεκλημένος στα Τίρανα και συνέβαινε κάτι ανάλογο. Άφησα λίγες μέρες να περάσουν για να καταλαγιάσουν και τα δικά μου συναισθήματα για να μη μιλώ εν θερμώ σαν τον κο Κανταρέ, αλλά λυπάμαι κε Κανταρέ δεν μπορώ να σας δικαιολογήσω.

Αντέδρασε ως μέρος του προβλήματος κι όχι ως ων υπεράνω αυτού. Με την απόφασή του αυτή έγινε συνομιλητής των ανόητων υπερπατριωτών μας. Τους έδωσε αξία και φωνή. Νόμιζα ότι οι άνθρωποι του πνεύματος έχουν την ψυχραιμία να στέκονται μεγαλόκαρδα και ώριμα, πάνω από όλες αυτές τις μίζερες ακρότητες που παρασέρνουν τις μάζες σε χειμάρρους υστερίας. Ή τουλάχιστον αυτούς τους πνευματικούς ανθρώπους θα εκτιμούσα εγώ. Πολίτες του κόσμου που ξέρουν να ξεχωρίζουν τις άναρθρες κραυγές πολεμοκάπηλων από τη φωνή του δίκιου που πρέπει να διαφυλαχτεί ή να αποδοθεί. Ο κος Κανταρέ λοιπόν δεν στάθηκε στο ύψος της φήμης του ως πνευματικός άνθρωπος της Αλβανίας. Ίσως στην ηλικία του τώρα πια, να έκανε ένα βήμα πίσω στο σκοτεινό παρελθόν του που όψιμα αποκήρυξε, ταξιδεύοντας περισσότερο ως Αλβανός, παρά ως λογοτέχνης. Ελπίζω τουλάχιστον η νέα γενιά της Αλβανίας να βγάλει πνευματικούς ανθρώπους απαλλαγμένους από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος.

ΟΙ υπεύθυνοι του Μεγάρου Μουσικής καλά έκαναν και προσπάθησαν να τον μεταπείσουν κρατώντας αποστάσεις για να μη ρίξουν λάδι στη φωτιά. Εμείς όμως μπορούμε άνετα να εκφράσουμε τη γνώμη μας ως πολίτες που σε κάποιο βαθμό απηχούμε την κοινή γνώμη. Αυτή τουλάχιστον που γνώριζε το γεγονός πριν αλλά και μετά την ακύρωση κι όχι αυτή που ασχολείται με αρτίστες τύπου Τζούλια.

Η απορία μας λοιπόν –ως Ελληνικό κοινό- παραμένει:

1. Τι μπορεί να σημαίνει σ’ αυτή την περίπτωση το «...αλλά εκτιμώ ότι μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα... η επίσκεψή μου θα ήταν άκαιρη». Τι ακριβώς μετέτρεψε την προγραμματισμένη του –έγκαιρη- επίσκεψη σε άκαιρη;

2. Μήπως δόθηκε σε κάποιον η εντύπωση ότι οι ανόητες κραυγές ενός κοπαδιού λιμενικών αντιπροσωπεύουν τη φωνή του μέσου Έλληνα ή ότι αυτές απηχούσαν τη βούληση της Ελληνικής κυβέρνησης που σ’ αυτή την περίπτωση θα τις αποδέχτονταν δια της συγκαλύψεως;

3. Μήπως νομίζει ο κος Κανταρέ ότι τώρα έδωσε ένα καλό μάθημα στην ομάδα των λιμενικών οι οποίοι τα έβαψαν μαύρα που δεν ήρθε στην Αθήνα, ή μήπως έτσι νομίζει ότι «τιμώρησε» όλη την Ελλάδα συλλήβδην!!!

4. Τέλος μήπως νομίζει ο κος Κανταρέ ότι έτσι πρόσφερε καλές υπηρεσίες στον τόπο του; Μόνο αν προτίθεται να βάλει υποψηφιότητα στις εκλογές θα μπορούσε να έχει κάποιο προσωπικό όφελος. Η μικρή χώρα του χρειάζεται εμβληματικές μορφές μέσα στην παγκόσμια κοινότητα. Ανθρώπους που επιβάλλουν το σεβασμό με την πολιτεία και το έργο τους για να μπορέσουν να την αντιπροσωπεύσουν διαφημίζοντάς την, στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας.

Ο κος Κανταρέ έχει αναμφισβήτητα το δικαίωμα να επιλέξει αν θα έρθει ή αν δεν θα έρθει στην Αθήνα. Η άκομψη όμως συμπεριφορά απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία τον κατεβάζει από το βάθρο. Ίσως ακόμα μας δείχνει μια πλευρά του, που μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε τις προσδοκίες μας από αυτόν.

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Αναδημοσίευση έκκλησης για αίμα

Ένα μικρό παιδί χρειάζεται ΑΜΕΣΑ αιμοπετάλια ομάδας Β- ή Β+.


Ο μικρός Μπρέντο Κοστάκι χρειάζεται τη βοήθεια μας! Αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται σε πολύ σοβαρή κατάσταση στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη και έχει ανάγκη από αιμοπετάλια ομάδας Β- ή Β+.


Απευθυνθείτε ΑΜΕΣΑ στο Τμήμα Αιμοδοσίας Ιπποκράτειου Νοσοκομείου όσοι μπορείτε να βοηθήσετε.

Προσοχή στους πλανώδιους μαυραγορίτες


"Πήρα σήμερα από ένα φίλο το παρακάτω mail και το θεώρησα αρκετά σοβαρό για όλους μας . . . διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε πόσο εύκολα θύματα είμαστε απέναντι σε οποιονδήποτε!!!

"Αγαπητοί Φίλοι,

Ακούστε, σε τι συνέβη να είμαι μάρτυρας και διαδώστε το, γιατί το ίδιο
μπορεί να συμβεί και σε σας.

Πολλές φορές μου είχε συμβεί, να με πλησιάσουν διάφοροι, που πουλούν
διάφορα «λαθραία» αντικείμενα, όπως ρολόγια, κοσμήματα και αρώματα. Αυτό
συμβαίνει συνήθως σε υπαίθριους χώρους παρκαρίσματος μεγάλων
πολυκαταστημάτων. Δεν είμαι τύπος που πλησιάζω τέτοια άτομα, δεν
εμπιστεύομαι, ούτε αυτά που έχουν προς πώληση, ούτε τους ίδιους.

Χτες το μεσημέρι, κάποιος με πλησίασε στο parking και μου
πρότεινε να μυρίσω ένα...


διάσημο (τάχα μου) άρωμα, το οποίο πουλούσε πολύ
φθηνά. Απομακρύνθηκα, χωρίς να απαντήσω.

Όταν επέστρεφα στο αμάξι μου, κουβαλώντας με το κυλιόμενο καλάθι μου
σακούλες με διάφορα φυτοχώματα, είδα στο τέλος του parking τον ίδιο τύπο,
να δίνει το μπουκαλάκι να το μυρίσει μια κοπέλα γύρω στα σαράντα.

Η οποία ξεράθηκε. Το μύρισε και έπεσε στην αγκαλιά του. Αυτός, όπως
κατάλαβα, περίμενε κάτι τέτοιο και την κράτησε. Ταυτόχρονα, βγήκε τρέχοντας
κάποιος άλλος από ένα γειτονικό αμάξι, να «βοηθήσει». Κι εγώ,
καταλαβαίνοντας από ένστικτο, πως κάτι δεν πάει καλά, έβαλα τις φωνές.
Ούρλιαξα «Βοήθεια».

Όρμησαν οι άνθρωποι απ' το καφέ να δουν γιατί φωνάζει η τρελή, έτρεξαν οι
υπάλληλοι και όσοι βρίσκονταν στο parking σε κλάσματα δευτερολέπτου.

«Της επιτέθηκαν, την σκοτώνουν» συνέχισα να ουρλιάζω, τρέχοντας προς την
κοπέλα εγώ και οι δυο-τρεις από πίσω μου. (το αστείο είναι, ότι χωρίς να
σκεφτώ τίποτα, έσπρωχνα και το καλάθι μαζί μου)

Οι τύποι πέταξαν την κοπέλα στο τσιμέντο, μπήκαν στο αμάξι τους και έφυγαν,
τρακάροντας τρία αυτοκίνητα.

Η ασφάλεια του καταστήματος τηλεφώνησε στην αστυνομία. Έδωσαν στην κοπέλα
τις πρώτες βοήθειες, συνήλθε αμέσως, μας είπε, πως το «άρωμα» μύριζε
περίεργα και φυσικά καταλάβαμε όλοι πως επρόκειτο για αιθέρα.

Μετά ήρθαν το νοσοκομειακό και το περιπολικό, έδωσα κατάθεση και κατέληξα
να φθάσω σπίτι μου στις 7 το απόγευμα.

Τι να πω; Περάστε το με email στους φίλους σας, ιδιαίτερα σε γυναίκες, να
προσέχουν. Ο κόσμος τρελάθηκε, δεν πάμε καλά."

Μετά από την πιο πάνω παράκληση το αναδημοσιεύω κι εγώ από το παρακάτω blog για ενημέρωση. Φυσικά δεν μπορώ να ελέγξω τη γνησιότητα της καταγγελίας αλλά φαίνεται γνήσια.
http://troktiko.blogspot.com/2010/04/blog-post_8766.html

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Μια νουβέλλα γεννιέται


Ξεκίνησα πριν από δέκα μέρες περίπου να γράφω μια νουβέλλα. Μη με παρεξηγήσετε, δεν πήραν τα μυαλά μου αέρα, απλώς πάντα έγραφα ποιήματα περιγράφοντας αυτά που ένιωθα. Τώρα λέω σε επίπεδο πειραματισμού να ξεκινήσω κι ένα πεζό που ποτέ δεν αποφάσισα -εκτός μίας μικρής εξαίρεσης πριν από πολλά, πολλά χρόνια-. Να δοκιμάσω δηλαδή τον εαυτό μου αν μπορεί να γράψει μικρά και επίπονα κείμενα. Είχα λοιπόν μία ιδέα εδώ και πολύ καιρό που την παίδευα μέσα μου κι είπα τώρα να την "φτύσω" γιατί πολύ με βασάνισε από μέσα. Έκανα κάποια προσχέδια και απογοητεύτηκα. Σκέφτηκα ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να γράψω μεγάλα κείμενα. Τίποτα δεν μου έβγαινε. Αυτές τις μέρες το βλέπω να περπατάει, να κυλάει από μέσα μου και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας.
Έτσι αν έστω ένα ή δύο ενδιαφερθούν κι απαντήσουν, θ' αρχίσω αμέσως να το δημοσιεύω κεφάλαιο, κεφάλαιο καθημερινά από αυτό το blog. Αν όχι εσείς θα χάσετε. Εγώ το διασκεδάζω ήδη κι αγωνιώ για το πού μπορεί να οδηγήσει η ιστορία -δεν ξέρω ακόμα- και ποιο μπορεί να είναι το τέλος. Είμαι ήδη στις 8.500 λέξεις και φιλοδοξώ να προσεγγίσω τις 15.000! Καλό κουράγιο που λένε.
Περιμένω λοιπόν!

Βιασμένη από εκμεταλλευτές και κηδεμόνες

Οι περισσότεροι βιασμοί γίνονται από πρόσωπα του οικογενειακού περιβάλλοντος, επιβεβαιώνουν οι στατιστικές.

Η κοπέλα λοιπόν βρίσκεται σε μια εξέδρα στη μέση της πλατείας. Έχει το ένα της χέρι στη θέση της ήβης της και το άλλο κρύβει τους δύο μαστούς της. Γύρω κοστουμαρισμένοι μουσάτοι συζητούν πώς να τη βοηθήσουν. Ο ένας την πιάνει από το μπράτσο και τη γυρίζει για να δείξει σε έναν καλοστεκούμενο τις μελανιές στον πισινό της. Έπειτα της κατεβάζει το χέρι από το στήθος της για να δείξει τα κόκκινα σημάδια.

-Να την πάμε στο Α΄βοηθειών, λέει εκείνος.

ο άλλος της αφήνει το χέρι εκνευρισμένος και τον κόβει απότομα.

-Όχι! λέει κοφτά. Δεν θέλουμε την ανάμειξη της αστυνομίας.

-Ε τότε πάρτην σπίτι σου, ανταπαντά ο άλλος.

-Έχω γυναίκα και παιδιά, του πετά εκείνος σηκώνοντας τα χέρια με απόγνωση.

Από μπροστά περνά κόσμος που κοιτάζει ακούει, δείχνει… Κάποιοι παρατηρούν το γυμνό σώμα και χαμηλόφωνα σχολιάζουν μάλλον χυδαίες φαντασιώσεις.

-Μαζεύτε τη φωνάζει ένα συντηρητικός ηλικιωμένος.

-Στην πρόνοια φωνάζουν κάτι γυναίκες με τρουακάρ κάλτσες και κοτσίδα.

Τότε πλακώνουν οι καμεράτοι και το παζάρι συνεχίζεται.

Η μικρά τώρα πια δεν ακούει τίποτα. Κρυώνει, έχει χλωμιάσει. Σφίγγει τα πόδια της σαν να είναι έτοιμη να κατουρηθεί πάνω της, μαζεύεται όσο μπορεί και τα χέρια της κοκκίνησαν από το σφίξιμο.


Όσο όμως και να σφίγγουμε τα πόδια μας, όσο και να προσπαθούμε με τα χέρια μας να κρύψουμε τη γύμνια μας -πόσα χέρια να έχουμε- είμαστε στο επίκεντρο της πλατείας του κόσμου και τα φλας ανάβουν σαν πυροτεχνήματα στη φιέστα των άλλων. Δεν ξέρουμε από ποιον να φυλαχτούμε και σε ποιον να στραφούμε για ένα βλέμμα συμπάθειας. Τα πιο πολλά βλέμματα λένε εύγλωτα: Καλά να πάθεις! Δεν ξέρουμε που θα μας πάνε, ποιος θα μας αναλάβει… Άλλοι αποφασίζουν για εμάς.

Η μαμά μας Ευρώπη μας παρέδωσε στο ΔΝΤ "για το καλό μας" κι εμείς φοβόμαστε για "όλα αυτά που θα κάνουν για μας, χωρίς εμάς". Η μαμά μας επιμένει ότι οι κατά καιρούς πατεράδες μας μάς βίαζαν κι εμείς χασκογελούσαμε. Οι σκανδαλοθηρικές φυλλάδες καγχάζουν συμπληρώνοντας το ρεπορτάζ με μολύβια που πήρανε φωτιά. Δάχτυλα μας δείχνουν. Εκατοντάδες, χιλιάδες δάχτυλα μας δείχνουν. Ζαλιζόμαστε, θέλουμε να τελειώσει όπως- όπως ο εφιάλτης. Ας αποφασίσουν κάτι στα γρήγορα, αρκεί να μας κατεβάσουν από εκεί και να μας πάνε κάπου μακριά από τις κάμερες. Έστω με κουρέλια, από την αρχή σαν μικρή παραδουλεύτρα, αλλά όχι εκεί. Μέσα στη ζάλη μας αντιλαμβανόμαστε ότι κάπου εκεί είναι και κηδεμόνας μας, ο οπίος κάνει ό,τι μπορεί ο καημένος, αλλά ξέρει ότι δεν μπορεί να μας υπερασπιστεί πια. Ποιος τον ακούει; Τον πήρε ήδη το ρεύμα. Είναι έτοιμος -σαστισμένος κι αυτός- να βάλει την υπογραφή του σε όποιον προσφερθεί πρώτος. Δεν έχει καν το χρόνο να διαβάσει τους όρους του συμβολαίου, πολύ δε περισσότερο τα ψιλά γράμματα…

Είναι η ώρα των νεόπτωχων που βγαίνουν στο σφυρί, στο σκλαβοπάζαρο της παγκόσμιας πλατείας. Ξέρουμε ότι πίσω από τα κάγκελα θα πληρώσουμε την αφέλειά μας και τη βουλιμία των άλλων. Θα πάρει χρόνια ο εγκλεισμός μας στο αναμορφωτήριο, το ξέρουμε άλλωστε.

-Βάλτε μας όμως γρήγορα να τελειώνουμε. Να τελειώνει το μαρτύριο. Να αρχίσουν να μετρούν οι ατέλειωτες ημέρες της ποινής του εξαγνισμού. Βάλτε μας μέσα! Τώρα!

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Δημοτική - Ορθοδοξία, casus beli


Ο Μητροπολίτης Μελέτιος αποφάσισε να κάνει στην περιοχή του τη λειτουργία στην δημοτική γλώσσα. Ξεκίνησε λοιπόν αυτή την αξιέπαινη προσπάθεια πριν από δύο χρόνια περίπου. Όμως κάποιοι εξ Αθηνών… σκανδαλίστηκαν. Όχι δεν σκανδαλίστηκαν για τα κατορθώματα του “Αττικής” που τον έστειλαν στη φυλακή-αυτοί προσπάθησαν να τον βγάλουν αδικημένο!- αλλά σκανδαλίστηκαν γιατί ο κόσμος πια μπορούσε να καταλαβαίνει τη λειτουργία! Είναι δύσκολο να μη σκεφτεί κανείς συνειρμικά το συνάφι των θρησκευτικών ηγετών, των Αρχιερέων και Γραμματέων και Φαρισαίων της εποχής του Χριστού.

Το Ευαγγέλιο του Χριστού , το μήνυμα δηλαδή της κατά Χάριν Σωτηρίας του Ιησού Χριστού που περιέχεται μέσα στην Καινή Διαθήκη, πρέπει να το μάθει στη γλώσσα του ο κάθε Έλληνας. Κι ας αποφασίσει εκείνος αν το δέχεται ή αν το απορρίπτει για τον εαυτό του. Οι Εκκλησίες πρέπει να είναι ανοιχτές σε όλους όχι μόνο στις πόρτες των κτηρίων τους αλλά κυρίως στην αμεσότητα του μηνύματος που κηρύττουν και το οποίο δεν μπορεί παρά να δίνεται στη γλώσσα που καταλαβαίνουν όλοι.
Οι Εκκλησίες, πρέπει να δίνουν την Καινή Διαθήκη σε όποιον τη θέλει, ακόμα και δωρεάν. Πάντα στην απλή γλώσσα.



Το χρονικό του ιερού πολέμου για τη γλώσσα των ιερών κειμένων:

1 9 0 1
Ο συγγραφέας Αλέξανδρος Πάλλης μεταφράζει στη δημοτική κείμενα του Ευαγγελίου. Αντιδρούν υποστηρικτές της αρχαίας γλώσσας. Ξεσπούν βίαια επισόδεια στο κεντρο της Αθήνας με νεκρούς. Η δημοσίευση των Ευαγγελικών κειμένων στη δημοτική από την εφημερίδα “Ακρόπολις” διεκόπη.

Σ ε π τ έ μ β ρ ι ο ς 2 0 0 4
Αρχίζει επί αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου η ανάγνωση του Ευαγγελίου στη δημοτική στις Κυριακάτικες λειτουργίες. Διακόπτεται όμως εννέα μήνες αργότερα, με το αιτιολογικό ότι… οι νέοι δεν βρίσκονται στους ναούς την ώρα της ανάγνωσης καοι οι μεγαλύτεροι δεν έχουν ανάγκη τη μετάφραση!!!

2 0 0 9
Σε αρκετές ενορίες της Μητροπόλεως Πρεβέζης τα μυστήρια και η θεία λειτουργία γίνονται στη δημοτική γλώσσα.

Α π ρ ί λ ι ο ς 2 0 1 0
Η Σύνοδος δεν επιτρέπει τη μετάφραση των κειμένων στη δημοτική. Στην ανακοίνωσή της αναφέρει “οποιαδήποτε μετάφραση λειτουργικών κειμένων μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στην ενότητα της Εκκλησίας".
Δηλαδή κάποιοι αντιτίθενται και για να μη γίνει σχίσμα ή συγκρούσεις υποχωρούν, αφήνοντας τον κόσμο στο σκοτάδι και την απαξίωση. Στο παρελθόν όποιος εξέφρασε παρόμοιες απόψεις μέσα στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας δέχτηκε τη ρετσινιά του… “προτεσταντίζοντος".
Η Ορθόδοξη Εκκλησία χρειάζεται μια αναμόρφωση σαν αυτή που έγινε από φωτισμένους ανθρώπους στο δυτικό κόσμο πριν από λίγους αιώνες. Ο Θεός θα τους ζητήσει λόγο γιατί ούτε οι ίδιοι θέλουν την αλήθεια αλλά κι εκείνους που την ψάχνουν τους εμποδίζουν, όπως είπε ο Ιησούς Χριστός.


Έλληνας αφαίρεσε το ρολόι του Big Ben

Πάτε στο παρακάτω link για να το δείτε.

http://bringthemback.org/default.aspx?User=f003fb65-e5ac-467c-834d-f917eac94c0e

Φεύγουν οι αγαπημένοι μας


14 Απριλίου 2010

Αυτή η εβδομάδα μου ξεκίνησε ζοφερά, καθότι για κάποιον άλλο απλώς τέλειωσε για πάντα.

Έφυγε λοιπόν από τη ζωή ο αγαπητός μου Ντίνος Ζησιάδης, την Κυριακή το βράδυ. Το έμαθα λίγο πριν από τα μεσάνυχτα και τον κηδέψαμε την Τρίτη 13 Απριλίου.

Συνταξιούχος πρώην διευθυντής της οφθαλμολογικής κλινικής του νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Παπανικολάου». Ίσως πολλοί τον ξέρατε σαν γιατρό.

Με χτύπησε αστροπελέκι όταν το έμαθα, διότι την προηγούμενη μέρα τον είχα δει στον Πλαταμώνα και φαινόταν να είναι καλά. Πήγα στην κηδεία χωρίς ιδιαίτερα συναισθήματα λύπης. Όταν όμως είδα το σώμα του στο φέρετρο, μου φαινόταν ότι είναι ο ίδιος κι όχι απλώς ένα κουφάρι, μάλιστα παραδόξως κοιμισμένο και σε μία παράταιρη κορνίζα λουλουδιών και ξύλου.

Σιγά –σιγά συνειδητοποιούμε την έλλειψη των ανθρώπων. Ανθρώπων που μάθαμε να υπάρχουν σε όλη την ως τώρα ύπαρξή μας και μας είναι αδιανόητη η περαιτέρω συνέχιση της ζωής μας χωρίς την παρουσία τους στον περιορισμένο φυσικό μας κόσμο.

Νιώθω ότι η γύρω μου ανθρωπογεωγραφία, μοιάζει με μια ξεδοντιασμένη χτένα. Όλο και περισσότεροι λείπουν.

Ξέρω ότι πολλές φορές θα μου έρθει να του τηλεφωνήσω συνειδητοποιώντας ότι στην άλλη άκρη της γραμμής δεν υπάρχει αποδέκτης της κλήσης μου πλέον. Απογοητευτική αίσθηση ερημιάς και μιας μοναξιάς που απλώνεται σαν επιδημία.

Όλες οι μνήμες μου τώρα πρέπει να διπλωθούν προσεκτικά και να αποθηκευτούν στο σεντούκι της σοφίτας με μπόλικη ναφθαλίνη. Πώς να αναπολήσω τα φοιτητικά μου χρόνια χωρίς εκείνον; Πώς να πάω στη Θεσσαλονίκη, να επισκεφτώ την «Φλέμιγκ» αν εκείνος δεν είναι εκεί πια. Πώς να ξαναβρεθούμε στην ετήσια συνάντηση του Φθινοπώρου, με την ψύχρα της απουσίας του να μας αναριγά, σαν ψυχρό προμήνυμα; Πώς η αγαπημένη τους χορωδία να μαζέψει τα κομμάτια της, όταν χάνει μέρος της ψυχής της;

Ακόμα ένας που δεν θα μας ξανάρθει ποτέ, που δεν θ’ ακούσουμε την τραγουδιστή φωνή του, που κάποιος άλλος περισσότερο απρόσωπος θα πάρει τη θέση του, μετατρέποντας την κοινωνία μας σε μια κλωνοποιημένη πορεία ζόμπι. Ακόμα ένας που θάφτηκε λίγο κάτω από τα υπόκωφα βήματα των ζωντανών, που βηματίζουν ασύστολα χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό, χωρίς νόημα.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

"Άγιον"(;) φως


Στ' αλήθεια, ήθελα να ξέρω, υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει σ' αυτό το θρύλο του "αγίου" φωτός; Κι αυτό το "με τιμές αρχηγού κράτους" πώς το δέχονται οι πολίτες αυτής της χώρας που έχει πληγεί βαρύτατα από την οικονομική κρίση;
Θα ήθελα τις γνώμες σας:
-Πιστεύεται ότι αυτό το φώς ανάβει με θαυματουργικό τρόπο;
-Πιστεύεται πραγματικά ότι αν βάλει κανείς το χέρι του σ' αυτή τη φωτιά δεν θα καεί;
-Πιστεύεται ότι αξίζει τον κόπο και τα έξοδα ώστε να έρχεται από την Ιερουσαλήμ στην Αθήνα;
-Πιστεύετε πραγματικά ότι παίρνοντας αυτό το φως, θα έχετε κάποιο ώφελος.
-Αν δεν τα πιστεύετε όλα αυτά, τότε πού αποδίδετε όλη αυτή τη φημολογία και την αποδοχή ή απλώς ανοχή του λαού μας και της κρατικής Εκκλησίας;
Ρίξτε μία ματιά και στις απόψεις που παρουσιάζει ο φίλος μας Schizas.com "www.schizas.com/site3/el/oli-i-apati-me-to-agio-fos.html"



Xθες το βράδυ είδα την ταινία «Πάντα μόνος». Είναι μία Τουρκική ταινία που δείχνει έναν εργένη που δεν μπορεί να δέσει τη ζωή του με άλλον (άλλη) και στο τέλος μένει μόνος και θρηνώντας τις ευκαιρίες που έχασε. Με συγκίνησε. Ίσως να συγκινήθηκα πάλι διότι δονήθηκαν μερικές ευαίσθητες χορδές της δικής μου καρδιάς, επειδή είδα τον εαυτό μου εκεί μέσα. Λίγη τρυφερότητα, λίγος έρωτας, λίγες μνήμες παλιών καλών και χαμένων στιγμών...

Έχασε τη γυναίκα, έχασε την ευκαιρία... Ενώ αν συνέχιζε; Για την ταινία θα ήταν όλα καλά, αρκεί να έβγαζε τίτλους τέλους εκεί. Αν αντίθετα συνέχιζε, θα έβλεπες μια σχέση που σιγά σιγά θα φθείρονταν, πάλι δάκρια, πόνος, απογοητεύσεις, πίκρες. Δεν ξέρεις τι να διαλέξεις τελικά με εμάς τους ανθρώπους.