ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΒΡΟΧΗ (Ποίηση)

Αυτή η βροχή που πέφτει στο παραθύρι μου,

Δεν ξέρω αν είναι ανοιξιάτικη ή φθινοπωρινή.

Αν είναι ζωοδότρα μάνα

Ή πρωτοβρόχια που σαπίζουν τις ψυχές

Κάτω απ´ τα σωριασμένα φύλλα. 

Πόσο μοιάζουν οι ανηφοριές με τις κατηφόρες μας!

Είναι τα ίδια μονοπάτια,

Μόνο που εσύ τα κοιτάς

Τη μια από τα πάνω, την άλλη από τα κάτω.

Τη μια σου χαμογελούν, την άλλη σου αγριεύουν.

Μένω άναυδος στο προαιώνια ερώτημα

Ποια είναι η αρχή και ποιο το τέλος!

Αφού στο κάθε τέρμα σου 

Μια νέα αφετηρία περιμένει

Και κάθε μεσονύχτι

Σημαίνει την αλεκτοροφωνία.

Κι όμως 

Μπροστά στο ειδυλλιακό τοπίο σου

Βάζουμε στοιχήματα

Αν ο ήλιος δύει ή ανατέλλει.

Δεν ξέρω, δεν ξέρεις!

Όμως το λυκόφως και το λυκαυγές

Το σβήσιμο ή το άναμμα

Το εξώδειο και το γαμήλιο δάκρυ

Απέχουν ένα κύκλο ολάκερο

Μα φτάνουν να συμπίπτουν 

Στο τέλος της αρχής.

Ας ρίξω τη ζαριά μου

Στη Ρώσικη ρουλέτα σου...