Εγώ και οι σύζυγός μου καταγόμαστε από φτωχές οικογένειες χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Έχουμε δουλέψει πολύ στη ζωή μας για να δημιουργήσουμε ένα ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης για μας και τα παιδιά μας. Όταν ανοίξαμε το κατάστημά μας είχαμε μόνο όνειρα. Να σκεφτεί κανείς ότι νοικιάσαμε ένα κατάστημα με τα επιστρεφόμενα της εφορίας. Το μηνιαίο εισόδημά μας δεν έφτανε ούτε για φαγητό. Για εμπόρευμα δεν υπήρχαν χρήματα αλλά γνωστοί μας βοήθησαν δίνοντάς μας μια αρχική ποσότητα με πίστωση. Όσο για επίπλωση αγόρασα σανίδες, πριόνι και μπογιές κι έφτιαξα κάτι εντελώς διαφορετικό από τα τυποποιημένα. Τα παιδιά μας τα μεγαλώσαμε δουλεύοντας χωρίς καμία βοήθεια, αλλά ήμασταν πάντα όλοι μαζί. Δεν νιώθω καμία πικρία για όλα αυτά. Έζησα πάνω από 20 χρόνια έτσι, ζώντας ικανοποιητικά με πολύ αγώνα, αλλά ίσως ο αγώνας να είχε πιο πολύ ενδιαφέρον από το αποτέλεσμα. Είναι η παλιά γνωστή ποιητική ιστορία του δρόμου προς την Ιθάκη (νόστος) και της ίδιας της Ιθάκης… Απλώς πίστευα ότι η Ελλάδα θα γίνονταν σταδιακά μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. 'Ημουν αισιόδοξος αλλά δεν επιβεβαιώθηκα. Τώρα πια δεν το βλέπω ούτε στο ορατό μέλλον να έρχεται.
Ένα ικανοποιητικό σπίτι με στεγαστικό δάνειο και δύο αυτοκίνητα (ένα καινούργιο κι ένα μεταχειρισμένο) ήταν ότι καταφέραμε εκτός από την ικανοποιητική καθημερινότητα. Εμάς τους ανθρώπους όμως αυτό το ικανοποιητικός, ικανοποιητική, ικανοποιητικό, μας κάνουν να ασφυκτιούμε από ανία. Πάντα υπάρχει μια ακόρεστη βουλιμία για κάτι παραπάνω. Όταν το όνειρο γίνει πραγματικότητα, τότε καταλαβαίνουμε πόσο "άνθρακες" ήταν ο "θησαυρός". Από τα σχολικά μου χρόνια με συγκινούσε το "και στην κορφή σαν φτάστε την κατάψηλη/ πάλε θα καταλάβαιτε/ πώς είστε σαν πρώτα κάτω απ' όλα τ' άστρα." του Κωστή Παλαμά.
Μια προσωπική/οικογενειακή καταστροφή, ένας πόλεμος, ένας θάνατος, ένα δυνατό αστροπελέκι δηλαδή στη ζωή μας, μπορεί να μας αφήσει στον τόπο, μπορεί όμως και να μας δώσει το έναυσμα μιας επανεκκίνησης εκ του μηδενός, με νέες προδιαγραφές και προοπτικές. Αν μη τι άλλο εγώ χαίρομαι γιατί έχω μια ακόμα ευκαιρία στη ζωή μου και στη μέση πλέον ηλικία για ένα νέο, ίσως τελευταίο χτίσιμο και νέες εμπειρίες στις 3-4 επόμενες δεκαετίες που σταστικά μου απομένουν.
Όμως τα παιδιά μας δεν έμαθαν να εκτιμούν αυτά που έχουν, καθώς από τότε που άνοιξαν τα μάτια τους σ΄αυτό τον κόσμο τα θεωρούν δεδομένα. Στην απελπιστική λοιπόν κατάσταση που βρεθήκαμε, εκείνα σκέφτονταν τη χώρα που αφήσαμε, τους φίλους από τους οποίους απομακρύνθηκαν. Για το πώς θα επιβιώσουμε, υπάρχει πάντα μια ακαθόριστη αίσθηση ότι αυτό γίνεται αυτόματα κι από μόνο του… Έτσι ήρθαν στη Νορβηγία με μια προκατάλειψη κατά της νέας μας χώρας, με εχθρότητα σε ότι αυτή η χώρα εκπροσωπεί. Έτσι άργησαν να προσαρμοστούν, ώστε να αναγκαστούν να κοπιάσουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν στο νέο περιβάλλον. Ο ψυχικός παράγοντας της μετανάστευσης είναι φυσικά πολύ σοβαρός. Η κατάθλιψη, η απογοήτευση, η μοναξιά στην αρχή που συχνά μετατρέπεται σε εχθρότητα στη συνέχεια, είναι καταστάσεις που τις γνωρίζουν όσοι έχουν μεταναστεύσει και θα τις αντιμετωπίσουν όσοι ξεκινούν τώρα το εγχείρημα. Ευτυχώς όμως που ποτέ δεν ξέρουμε το μέλλον μας "αρκεί εις την ημέραν, το κακόν αυτής". Αν ξέραμε το μέλλον μας δεν θα είχαμε τη δύναμη να αποτολμήσουμε τίποτα. Όλα έρχονται στην ώρα τους και τα αντιμετωπίζουμε μέρα με μέρα. Τα παιδιά μου λοιπόν στην αρχή δεν ήθελαν να μάθουν τη γλώσσα, σαν να ήταν αυτό προσβολή της ελληνικότητάς τους. Δεν ήθελαν να μάθουν τα έθιμα και τις συνήθειες των εδώ ανθρώπων, ούτε να κάνουν γνωριμίες. 
…ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ
Έτσι η έφηβη κόρη μας άρχισε να εκδηλώνει κρίσεις ανορεξίας και συνεχείς εμμετούς. Ζαλάδες και πονοκέφαλοι ήταν φυσικά επακόλουθα. Δυστυχώς αρχικά δεν είχαμε πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη. Το γραφειοκρατικό σύστημα της Νορβηγίας έγινε για μας ένα απειλητικό τέρας, που προστέθηκε σε όλες τις άλλες δυσκολίες. Εδώ ο κάθε κάτοικος έχει ένα προσωπικό γιατρό που λέγεται fastlege. Για να έχει όμως γιατρό το κάθε μέλος της οικογένειας, πρέπει πρώτα να έχει αποκτήσει από την εφορία (skattekontor) έναν αριθμό ταυτότητας (ID nummer). Για να πας όμως στην εφορία και να πάρεις αυτό τον αριθμό πρέπει να έχεις εγγραφεί στην αστυνομία ως νεοεισερχόμενος από χώρα της ΕΕ. Έστειλα λοιπόν την οικογένεια στην τοπική αστηνομία από την πρώτη τους μέρα στη χώρα. Εκεί όμως τους είπαν ότι δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο εφόσον εγώ ο προστάτης της οικογένειας ήμουνα εγγεγραμένος. Εγώ δεν ικανοποιήθηκα και τους έστειλα και στο NAV τις επόμενες ημέρες. Εκεί τους είπαν ότι απλώς πρέπει να κάνουν μια εγγραφή μέσω του γραφείου τους κι ότι δεν έχουμε παρά να περιμένουμε απάντησή τους. Αυτή η απάντηση δεν ήρθε ποτέ. Έτσι έκλεισα ραντεβού με την αστυνομία της πρωτεύσουσας του νομού μέσω ίντερνετ. Το αμέσως επόμενο ελεύθερο ραντεβού όμως ορίζονταν περίπου 40 μέρες μετά. Αφού πήρα άδεια, μαζί με όλη την οικογένεια ταξιδέψαμε στο Drammen όπου παρουσιαστήκαμε στην αστυνομία. Η απογοήτευσή μας όμως ήταν μεγάλη όταν μας είπαν ότι έπρεπε να έχουμε ένα ραντεβού για κάθε μέλος της οικογένειας. Έτσι αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι και διαδικτυακά να παραγγείλουμε τα αντίστοιχα ραντεβού τα οποία ορίστηκαν για το Δεκέμβριο. Έτσι από το Σεπτέμβριο που ήρθε η οικογένεια στη Νορβηγία, μπόρεσαν να γραφτούν ως κάτοικοι της χώρας το… Δεκέμβριο. Με αυτή την εγγραφή πήγαμε την επομένη στην εφορία και μερικές εβδομάδες αργότερα είχαμε όλοι από ένα αριθμό Νορβηγικής ταυτότητας. Με αυτό τον αριθμό τώρα μπορούσαμε να ορίσουμε όλοι προσωπικό γιατρό, γενικής ιατρικής. Αυτό γίνεται τηλεφωνικά ή μέσω ίντερνετ και προϋποθέτει βέβαια ότι έχεις τη γλωσσική ικανότητα να το κάνεις! Ο γιατρός που ορίσαμε το… Φεβρουάριο ίσχυε από την 1η του επόμενου μήνα δηλαδή του… Μάρτιου!
 |
| Rikshospitalet |
Έτσι γίνεται φανερό ότι η κόρη μας που χρειάζονταν άμεσα γιατρό δεν μπορούσε να τον έχει διότι δεν ήταν ακόμα …γραμμένη ως κάτοικος της χώρας. Όταν έφτασε η ώρα να παρουσιαστεί αυτοπροσώπως στην εφορία για να πάρει τον προσωπικό της αριθμό ήταν υποβασταζόμενη και με μια σακούλα στο χέρι για …εμμετό.
Είχαμε πρόσβαση μόνο στο legevakten τον γιατρό υπηρεσίας δηλαδή, κάτι σαν πρώτων βοηθειών, το οποίο έπρεπε να πληρώσουμε παρότι τα χρήματά μας δεν έφταναν για φαγητό. Αυτή η υπηρεσία λειτουργεί μόνο τα απογεύματα που κλείνουν οι άλλοι γιατροί και βοηθάει μόνο σε επείγοντα περιστατικά τραυματισμού ή ενός άρρωστου παιδιού που χρειάζεται άμεσα ένα φάρμακο πχ. για να πέσει ο πυρετός, προτού πάει την επομένη στο γιατρό του. Εκεί αναγκαστήκαμε να πάμε δύο φορές. Την πρώτη μας έκαναν μία ένεση που βοήθησε μόνο για μια μέρα και απέδωσαν τα συμπτώματα σε ψυχολογικούς λόγους και τη δεύτερη ούτε λίγο ούτε πολύ μια νεαρή γιατρός μας είπε ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει σε περιπτώσεις σαν τις δικές μας, έπρεπε να πάμε σε δικό μας γιατρό, δεν είχαμε τίποτα σοβαρό ώστε να ανησυχούμε κι ότι είχε πολλά μωρά στην αίθουσα αναμονής που την περίμεναν!!! Μόνο όταν αντιδράσαμε με αποφασιστικότητα με τα λίγα Νορβηγικά μας και καλέσαμε γνωστούς Νορβηγούς που ήξεραν την κατάστασή μας, αναγκάστηκε να μας στείλει σε νοσοκομείο, όπου μόνοι μας δεν θα μπορούσαμε να πάμε. Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς οπότε την επομένη βγήκαμε αφού πρώτα ορίστηκαν κάποιες εξετάσεις (γαστροσκόπιση) έπειτα από μερικές εβδομάδες. Τα συμπτώματα όμως γίνονταν όλο και πιο έντονα κι οι Νορβηγοί φίλοι που προανέφερα, μας έκλεισαν ραντεβού με μια γιατρό εκτός εθνικού ιατρικού συστήματος. Εμείς δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε με τα φτωχά Νορβηγικά μας. Αυτή η γιατρός έδωσε πολύ προσοχή (Ρουμανικής καταγωγής μάλιστα) και μας όρισε εξετάσεις (μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου) το οποίο παραδόξως ορίστηκε να γίνει όχι πολλές μέρες αργότερα στο νοσοκομείο του Drammen. Εκείνες τις ημέρες τα συμπτώματα είχαν υποχωρήσει, έτσι πήγαμε χαλαροί στο τμήμα των MR. Πρέπει να σημειώσω ότι από το Νορβηγικό σύστημα υγείας έμεινα δυσαρεστημένος όπως η προηγούμενη εξιστόρηση μαρτυρά. Όμως μπαίνοντας σε ένα νοσοκομείο όλα αλλάζουν. Εκεί τα πάντα είναι δωρεάν. Το προσωπικό δείχνει προσωπικό ενδιαφέρον. Σε κάθε τμήμα ο υπεύθυνος έρχεται για να σου συστηθεί και να σε βοηθήσει. Έτσι μετά την εξέταση μας έβαλαν σε μια αίθουσα να περιμένουμε τα αποτελέσματα. Μας έδωσαν μάλιστα και κάτι να πιούμε. ο υπεύθυνος γιατρός όμως αργούσε να έρθει και η νύχτα είχε προχωρήσει. Σκέφτηκα ότι μας ξέχασαν κι ότι θα ήταν καλύτερα να φύγουμε, αφού τα αποτελέσματα στέλνονται στο γιατρό υπηρεσιακά. Τότε ήρθε μια γιατρό η οποία πολύ ευγενικά μας είπε ότι το εγκεφαλογράφημα έδειξε κάτι ανησυχητικό. Στον εγκέφαλο υπήρχε ένας μεγάλος όγκος! Μόνο αυτό μας έλειπε! Ζαλισμένοι από το χτύπημα μάλλον δείχναμε να μη καταλαβαίνουμε πολλά. Το βράδυ η κόρη και η σύζυγος έμειναν εκεί και την επομένη τους έστειλαν σε νοσοκομείο του Όσλο, το rikshospitalet.
