ΕΘΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Αυτές τις μέρες παρακολουθήσαμε ζεματισμένοι τη χώρα μας να συζητιέται στη διεθνή σκηνή, όχι για το ένδοξο παρελθόν μας, ούτε για το μπασκετικό παρών μας, αλλά για τις επιδόσεις μας στη λούφα, τις απάτες και το μίσος μας για κάθε έννοια τάξης και νοικοκυρέματος. Μας έπιασε μια ομαδική, εθνική κατάθλιψη, που θα πρέπει να μελετηθεί επισταμένως από τους ειδικούς. Από φωτοδότες της ανθρωπότητας –όπως φανταζόμασταν ότι είμαστε- βρεθήκαμε στο παλκοσένικο δακτυλοδεικτούμενοι και γιουχαϊζόμενοι. Ψάξαμε για ικανοποιητικό άλλοθι: Μήπως μας ζηλεύουν λόγω του παρελθόντος μας; Μήπως θέλουν να διαμοιράσουν τα πλούσια(;) ιμάτιά μας; Μήπως επειδή είμαστε λίγοι και ... ανάδελφοι; Τίποτα απ’ αυτά δεν φαίνεται να μας δίνει μια πειστική εξήγηση. Τελικά καταλήξαμε να παραδεχτούμε ότι δεν μπορεί σε κάτι θα φταίμε κι εμείς! Βάλαμε λοιπόν τα κεφάλια μέσα και κρυφτήκαμε σαν τη χελώνα αφού πρώτα απειλήσαμε τη Γερμανία βγάζοντας τη γλώσσα στη Μέρκελ σαν ανώριμα παιδιά. Πάσχουμε από αυτοκριτική κι αυτό δεν δείχνει ούτε ωριμότητα, ούτε πολιτισμό. Μήπως είναι η ευκαιρία, να επιστρέψουμε σε αρετές του παρελθόντος που προ πολλού απεκδυθήκαμε;

Θα θέλαμε να ξυπνήσουμε και να ανακαλύψουμε ότι όλα αυτά δεν ήταν παρά ένας εφιάλτης. Όμως ας μη αυταπατόμαστε. Ας γίνουμε πραγματιστές, αναγνωρίζοντας ότι το πλήγωμα του γοήτρου μας είναι πιο βαρύ από την πληγή της τσέπης μας. Μήπως είναι ώρα το νεόπλουτο έθνος μας να περάσει στη φάση της ωριμότητας, μήπως και ξαναδούμε το Ελληνικό πνεύμα να μεγαλουργεί;

Είναι ώρα να αποφασίσουμε να στηρίξουμε τη νομιμότητα και το νοικοκύρεμα στη χώρα μας, έστω κι αν αυτό δεν μας αρέσει προσωπικά, γιατί συνήθως προτιμούμε να ζούμε σε μια πολιτισμένη και ευνομούμενοι χώρα, αλλά μόνο εμείς οι ίδιοι να έχουμε τη δυνατότητα ατιμώρητα να παραβαίνουμε κανόνες φορολογίας, οδικής κυκλοφορίας κοκ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ή όλοι μαζί «θύματα του νόμου» όπως επιτάσσει ο στοιχειώδης πολιτισμός, ή όλοι μαζί θύματα των αρπακτικών που καραδοκούν για το... έξυπνο πουλί, που πάντα από τη μύτη πιάνεται.

25^Η ΜΑΡΤΙΟΥ

Πέρασε και η 25^η Μαρτίου. Για θυμίστε μου βρε παιδιά με τους... Ιταλούς ή τους Τούρκους ήταν;

Η συζήτηση τήρησε το έθιμό της και φέτος. Να γιορτάζονται οι Εθνικές εορτές μετά τυμπάνων και μεγαλόπρεπων παρελάσεων ή να καταργηθούν. Οι γνωστοί υπερπατριώτες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους με τη σκέψη και μόνο της κατάργησης, ενώ οι προοδευτικοί περιγελούν τις αναχρονιστικές πρακτικές. Και οι πιο προοδευτικές χώρες έχουν τις παρελάσεις, διατείνονται οι μεν. Τριτοκοσμικές και μιλιταριστικές πρακτικές απαντούν οι δε.

Χωρίς να έχω πρόθεση να πάρω μέρος στη συζήτηση κι εγώ, ξεπερνώντας το σκόπελο της ημερομηνίας που στην πραγματικότητα δεν αντέχει καμία ιστορική έρευνα και την εμπλοκή της θρησκείας (βλέπε τη βεβιασμένη διασύνδεσή της με παπάδες και τον εορτασμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου) απλώς ως κοινός πολίτης στο βαθμό που είμαι αντιπροσωπευτικό δείγμα και αντικειμενικός παρατηρητής: Παρατηρώ στον εαυτό μου και στους άλλους, ότι τελικά δεν μας λέει τίποτα. Φυσικά πιστεύω στην ιστορική μνήμη, στην τιμή εκείνων που δεν σκέφτηκαν το προσωπικό τους βόλεμα αλλά αγωνίστηκαν για το κοινό καλό πληρώνοντας ηρωικά το κόστος. Όμως ξέρετε τελικά κανείς δεν δίνει δεκάρα. Για τα παιδιά του σχολείου είναι απλώς ευκαιρία για λούφα, για του εκπαιδευτικούς το ίδιο, δεδομένου του επόμενου Σαββατοκύριακου φέτος και με τη βοήθεια μιας άδειας, είχαν ένα 4ήμερο... λουκούμι! Ποιος σκέφτεται την πατρίδα! Στην παρέλαση πήγαν οι επίσημοι που θα είχαν την τιμή να κορδώνονται πάνω στο σανίδι, όσοι ήθελαν να βγάλουν βόλτα τα παιδιά και δεν πήγαν στον Πλαταμώνα κι όσοι είχαν παιδιά που παρελαύναν. Ας σταματήσουμε τα σχολεία για μια χρονιά για να δούμε, ελλείψει των γονιών των μαθητών που συμμετέχουν, πόσοι θα παρακολουθήσουν το «περνάει ο στρατός» κουνώντας τα σημαιάκια!

Από αυτό και μόνο κρίνοντας καταλήγω ότι καλώς ή κακώς αυτοί οι εορτασμοί δεν έχουν την στήριξη της κοινωνίας. Κι αν παίζουν ένα ρόλο, αυτός είναι να μας προσφέρουν διακοπές. Άλλωστε ούτε τη νίκη της Σαλαμίνας γιορτάζουμε και δεν την ξεχάσαμε. Όχι ακόμα τουλάχιστον!

ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΤΑ ΤΡΟΧΟΦΟΡΑ

Μα επιτέλους τι γίνεται με την τροχαία που έχει κρυμμένους τους άντρες της (και τις γυναίκες της); Παντού αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, διπλοπαρκαρισμένα, τριπλοπαρκαρισμένα, Οι νησίδες της Ηρώων Πολυτεχνείου έγιναν πάρκινγκ. Το παράνομο έγινε καθεστώς. Περιμέναμε από το Χρυσοχοΐδη που είναι αποτελεσματικός, να δώσει νέα πνοή, αλλά δεν το βλέπουμε. Η αστυνόμευση έγινε το πιο σύντομο ανέκδοτο του έτους.

Ας μη μιλήσουμε βέβαια και για τη Δημοτική Αστυνομία. Προσελάμβαναν, προσελάμβαναν... πού τους πήγαν; Δεν βλέπω κανένα θεαματικό αποτέλεσμα από την καθιέρωσή της και μετά. Το μόνο που επιτελούν αναμφίβολα αποτελεσματικά, είναι η αστυνόμευση των χώρων ελεγχόμενης (επί πληρωμής) στάθμευσης. Εκεί που πρέπει να πληρώσεις στο Δήμο για να αφήσεις το αυτοκίνητό σου και να κάνεις τη δουλειά σου, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε γράψουν αν δεν έχεις βάλει το αντίστοιχο «εισιτήριο». Θα παρατηρήσετε όμως ότι το διπλανό όχημα που παρεμποδίζει την κυκλοφορία, είναι σε στροφή, τέλος πάντων κάπου που δεν προβλέπεται πληρωμή, δεν το γράφουν! Λένε ότι δεν είναι... δικιά τους αρμοδιότητα!!!