ΕΘΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Αυτές τις μέρες παρακολουθήσαμε ζεματισμένοι τη χώρα μας να συζητιέται στη διεθνή σκηνή, όχι για το ένδοξο παρελθόν μας, ούτε για το μπασκετικό παρών μας, αλλά για τις επιδόσεις μας στη λούφα, τις απάτες και το μίσος μας για κάθε έννοια τάξης και νοικοκυρέματος. Μας έπιασε μια ομαδική, εθνική κατάθλιψη, που θα πρέπει να μελετηθεί επισταμένως από τους ειδικούς. Από φωτοδότες της ανθρωπότητας –όπως φανταζόμασταν ότι είμαστε- βρεθήκαμε στο παλκοσένικο δακτυλοδεικτούμενοι και γιουχαϊζόμενοι. Ψάξαμε για ικανοποιητικό άλλοθι: Μήπως μας ζηλεύουν λόγω του παρελθόντος μας; Μήπως θέλουν να διαμοιράσουν τα πλούσια(;) ιμάτιά μας; Μήπως επειδή είμαστε λίγοι και ... ανάδελφοι; Τίποτα απ’ αυτά δεν φαίνεται να μας δίνει μια πειστική εξήγηση. Τελικά καταλήξαμε να παραδεχτούμε ότι δεν μπορεί σε κάτι θα φταίμε κι εμείς! Βάλαμε λοιπόν τα κεφάλια μέσα και κρυφτήκαμε σαν τη χελώνα αφού πρώτα απειλήσαμε τη Γερμανία βγάζοντας τη γλώσσα στη Μέρκελ σαν ανώριμα παιδιά. Πάσχουμε από αυτοκριτική κι αυτό δεν δείχνει ούτε ωριμότητα, ούτε πολιτισμό. Μήπως είναι η ευκαιρία, να επιστρέψουμε σε αρετές του παρελθόντος που προ πολλού απεκδυθήκαμε;

Θα θέλαμε να ξυπνήσουμε και να ανακαλύψουμε ότι όλα αυτά δεν ήταν παρά ένας εφιάλτης. Όμως ας μη αυταπατόμαστε. Ας γίνουμε πραγματιστές, αναγνωρίζοντας ότι το πλήγωμα του γοήτρου μας είναι πιο βαρύ από την πληγή της τσέπης μας. Μήπως είναι ώρα το νεόπλουτο έθνος μας να περάσει στη φάση της ωριμότητας, μήπως και ξαναδούμε το Ελληνικό πνεύμα να μεγαλουργεί;

Είναι ώρα να αποφασίσουμε να στηρίξουμε τη νομιμότητα και το νοικοκύρεμα στη χώρα μας, έστω κι αν αυτό δεν μας αρέσει προσωπικά, γιατί συνήθως προτιμούμε να ζούμε σε μια πολιτισμένη και ευνομούμενοι χώρα, αλλά μόνο εμείς οι ίδιοι να έχουμε τη δυνατότητα ατιμώρητα να παραβαίνουμε κανόνες φορολογίας, οδικής κυκλοφορίας κοκ. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ή όλοι μαζί «θύματα του νόμου» όπως επιτάσσει ο στοιχειώδης πολιτισμός, ή όλοι μαζί θύματα των αρπακτικών που καραδοκούν για το... έξυπνο πουλί, που πάντα από τη μύτη πιάνεται.