Xθες το βράδυ είδα την ταινία «Πάντα μόνος». Είναι μία Τουρκική ταινία που δείχνει έναν εργένη που δεν μπορεί να δέσει τη ζωή του με άλλον (άλλη) και στο τέλος μένει μόνος και θρηνώντας τις ευκαιρίες που έχασε. Με συγκίνησε. Ίσως να συγκινήθηκα πάλι διότι δονήθηκαν μερικές ευαίσθητες χορδές της δικής μου καρδιάς, επειδή είδα τον εαυτό μου εκεί μέσα. Λίγη τρυφερότητα, λίγος έρωτας, λίγες μνήμες παλιών καλών και χαμένων στιγμών...

Έχασε τη γυναίκα, έχασε την ευκαιρία... Ενώ αν συνέχιζε; Για την ταινία θα ήταν όλα καλά, αρκεί να έβγαζε τίτλους τέλους εκεί. Αν αντίθετα συνέχιζε, θα έβλεπες μια σχέση που σιγά σιγά θα φθείρονταν, πάλι δάκρια, πόνος, απογοητεύσεις, πίκρες. Δεν ξέρεις τι να διαλέξεις τελικά με εμάς τους ανθρώπους.