Ανοιξιάτικη ποίηση

6 Μαρτίου 2005

Πόσες ημέρες είχαμε να δούμε

Καθαρό ουρανό,

Καθαρά σπίτια,

Τους απέναντι λόφους καθαρούς

Και τις ράχες των βουνών πάλλευκες. 

Πόσο μας έφθειρε η καταχνία

Μούσκεψε το μεδούλι των σκέψεών μας

Και της καρδιάς μας τα εσώψυχα.

Σέρνονται οι σκέψεις μας βαριές

Ένα μήνα τώρα.

Κάτι ζωντάνεψε στην καρδιά μας, μια ελπίδα.

Θα κρατήσει;

Μα η ματιά μας θάμπωσε στο φως

Σκιαγμένοι βάλαμε το χέρι απάγκιο

Να δούμε τα πουλιά

Που ξεμύτισαν στους γυμνούς δρόμους

Και τα μπουμπούκια

Που κοιτούν μέσα απ’ το κουκούλι τους

Αν θα πρέπει να ξεμυτίσουν

Κι είναι μωρά άβγαλτα

Δεν ξέρουν αν καλεί η μάνα γη

Ή μόνο τα γαμψά νύχια που παραμονεύουν

Σε μια παγίδα θανάτου.