ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ

Ήταν πέρυσι, τέτοιο καιρό περίπου, που ετοιμαζόμουνα να φύγω από την Ελλάδα. 

Το κατάστημά μου στο κέντρο της Λάρισας, δεν μπορούσε να συντηρηθεί πια, μετά από 22 χρόνια λειτουργίας. Επί ένα χρόνο κάναμε υπομονή, μήπως κάτι αλλάξει... Φρούδες ελπίδες. Ο τζίρος όλο τον τελευταίο χρόνο ήταν τόσο χαμηλός που μετά το ενοίκιο, ρεύμα, νερό και τηλέφωνο, δεν έμενε τίποτα για αγορά νέου εμπορεύματος, για ασφαλιστικές εισφορές και δόσεις των φυσιολογικών ως τότε δανείων. Ήταν φανερό, έπρεπε να πηδήξουμε από το τραίνο, διότι τους επόμενους μήνες, δεν θα είχαμε να φάμε. Ούτε συζήτηση για τη δόση του στεγαστικού δανείου του σπιτιού, χαρατσιών, τελών κυκλοφορίας κοκ... Ακόμα και το λογαρασμό ρεύματος τον πληρώναμε με καθυστέρηση με κίνδυνο να μείνουμε χωρίς ρεύμα και πώς να πληρωθούν έπειτα τα τέλη επανασύνδεσης! τον τελευταίο χρόνο μπορούσαμε να τρεφόμαστε σαν οικογένεια, με οικονομική ενίσχυση συνταξιούχων κυρίως γνωστών, που ήξεραν την κατάσταση. 

Διαβάζαμε πριν από ένα δύο χρόνια για τους νεόπτωχους, στις εφημερίδες και γελούσαμε... Όλα αυτά φάνταζαν σαν δημοσιογραφικές υπερβολές. Έλληνες ζητιάνοι στα φανάρια και στις γωνιές των δρόμων με...  lacoste!!! Αυτό κι αν ήθελα να το δω!!! 

18 Μαΐου 2012. Πήρα το αεροπλάνο και πέταξα για Νορβηγία. Όχι δεν ήξερα κανέναν εκεί. Απλώς όλοι οι άλλοι δρόμοι ήταν κλειστοί. Στην Ελλάδα πού να βρεις δουλειά... Κριτήριο; Η Νορβηγία είναι από τις λίγες χώρες με τόσο υψηλό βιωτικό επίπεδο παγκοσμίως, γνωστό το σκανδιναβικό κοινωνικό κράτος, υψηλοί μισθοί, μηδαμινή ανεργία. 

Ένας γνωστός από την Αθήνα μου είπε ότι γνωρίζει κάποιον από την... Πάτρα, ο οποίος γνωρίζει κάποιους... στη Νορβηγία!!! Όταν όμως όλες οι γέφυρες πίσω σου έχουν καεί και δεν έχεις εναλλακτικές, τι να κάνεις, πηδάς στο κενό και... βλέπουμε! Τους τελευταίους δύο μήνες μάθαινα Νορβηγικά μέσω ίντερνετ! Μέχρι τότε δεν ήξερα ούτε λέξη. Νόμιζα λοιπόν ότι είχα μάθει κάτι. τι έκπληξη και απογοήτευση όμως, στο αεροπλάνο δεν κατάλαβα ούτε λέξη. Στο αεροδρόμιο με περίμενε κάποιος φίλος του Νορβηγού φίλου που ήξερα μόνο μέσω email! Φοβήθηκα να χρησιμοποιήσω τα λίγα Νορβηγικά μου μετά το φιάσκο του αεροπλάνου. Η συνεννόηση στα αγγλικά. 

Ο φίλος του φίλου ω φίλε λοιπόν, με φιλοξένησε στο σπίτι του. Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι οι ψυχροί βόρειοι θα ήταν και φιλόξενοι. Η οδύσσεια λοιπόν αρχίζει:

 Από το  Haugesund    που είναι μια μικρή Νορβηγική πόλη στις δυτικές ακτές, προσπαθώ μέσω ίντερνετ να γραφτώ στα τοπικά  site ευρέσεως εργασία. Σύντομα καταλαβαίνω ότι χρειάζομαι ένα μεγαλύτερο αστικό κέντρο. Ταξιδεύω λοιπόν για Stavanger. Εκεί φιλοξενούμαι σε συγγενείς των προηγούμενων. Έτσι επισκέπτομαι όλα τα γραφεία ευρέσεως εργασίας  NAV, Adecco, Manpower. Το αποτέλεσμα απογοητευτικό: Δεν μιλάς Νορβηγικά; Μάθε και ξαναέλα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα! Αλλά για να μάθεις τη γλώσσα σε επίπεδο που να σου επιτρέπει να τη χρησιμοποιείς επαγγελματικά, αυτό που λέμε άπταιστα Νορβηγικά, χρειάζεσαι στην καλύτερη περίπτωση δύο χρόνια. Εμείς πώς θα ζούμε δύο χρόνια; Χρειάζομαι μια δουλειά τώρα! Προσπαθώ να ανοίξω τραπεζικό λογαριασμό. Αδύνατον! Χρειάζομαι αριθμό ταυτότητας Νορβηγίας και βεβαίωση εργοδότη. Οι φίλοι εκεί μου δίνουν... δουλειά, τους καθάρισα μια αποθήκη για τέσσερεις μέρες. Φυσικά δεν ήθελα με τίποτα να πάρω τα χρήματα που μου έδωσαν, αλλά επέμεναν κι εγώ είχα ξοδέψει ήδη αρκετά από τα λίγα που είχα μαζί μου, είχα ανάγκη. τα πήρα, αλλά με καίγανε στην τσέπη. Όλοι μου λένε ότι το κόστος ζωής στο  Stavanger είναι πολύ υψηλό, ακόμα και για την πανάκριβη Νορβηγία. Εδώ με κάτω από 1.300€ μηνιαίο ενοίκιο, δεν μπορείς να βρεις σπίτι για ολόκληρη οικογένεια! Βέβαια και ο χαμηλότερος μισθός  είναι περίπου 2.200€, αλλά και πάλι είναι πανάκριβα. 

Έτσι με βάζουν σε ένα λεωφορείο και κατηφορίζω για Kristiansand! Εκεί με φιλοξενεί ένα ζευγάρι Νορβηγών, που ποτέ μου δεν είχα γνωρίσει. Μάλιστα ήταν τέλος Ιουνίου, έκανε πολύ ζέστη θυμάμαι κι εγώ είχα πάει μόνο με χειμερινά ρούχα, διότι νόμιζα ότι κάνω απόβαση στο Βόρειο Πόλο. Είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα, μπαίνω στο σπίτι τους -ξύλινο όπως το 95% των σπιτιών- το οποίο βράζει στου 30 βαθμούς! Οι άνθρωποι λείπουν για λίγες μέρες στο εξοχικό τους και μου έχουν αφήσει το κλειδί κάτω από την... γλάστρα. Στο τραπέζι της κουζίνας υπάρχει το κλειδί του ποδηλάτου, ο κωδικός για ίντερνετ και 200 κορώνες για να ψωνίσω από το τοπικό σούπερ μάρκετ. Ένα σημείωμα με ενημερώνει ότι πρέπει να νιώθω σαν στο σπίτι μου. Με παίρνουν τα κλάματα από τη συγκίνηση και πραγματικά το είχα ανάγκη μετά από την πίεση και τις απογοητεύσεις όχι μόνο των τελευταίων ημερών αλλά όλου του τελευταίου χρόνου. Νιώθω ότι βρίσκομαι στον Παράδεισο. Μια χώρα πολιτισμένη, άνθρωποι υπέρ το δέον φιλικοί, όλα γύρω καταπράσινα κι εγώ κατηφορίζω με το ποδήλατο από το Hellemyr προς το κέντρο της πόλης ανάμεσα από λίμνες με νούφαρα. Αφήνω το ποδήλατο να αναπτύξει ταχύτητα στην κατηφόρα και τραγουδάω, μάλλον κραυγάζω από απρόσμενη ευτυχία. Ο αέρας μου γεμίζει πάλι δάκρια τα μάτια, αλλά ευτυχώς δεν τσακίστηκα σε κανένα βράχο. Όχι ακόμα τουλάχιστον!