Σήμερα παρατηρούσα τα σύννεφα στο Νορβηγικό ουρανό. Κινούνται τόσο γρήγορα, με αποτέλεσμα να έχεις σε μία μέρα λιακάδα με καταγάλανο ουρανό, έπειτα από λίγο βαριά συννεφιά κι έπειτα βροχή. Σε λίγο όμως θα ανοίξει πάλι ο ουρανός κι ένα ουράνιο τόξο θα γεφυρώσει τη μια όχθη του ποταμού με την άλλη. Στην κοιλάδα που ζούμε ένα σύννεφο περνά πάνω από τα σπίτια της μιας πλαγιάς της κοιλάδας μας ενώ ο ήλιος τονίζει τα έντονα χρώματα των ξύλινων μονοκατοικιών που υψώνουν τις μυτερές στέγες τους διάσπαρτες μέσα στο πράσινο. Όταν πρωτοήθαμε λέγαμε ότι τέτοια τοπία στην πατρίδα μας βλέπαμε μόνο στις καρτ ποστάλ.
Μετά την καταιγίδα του Rikshospitalet, μπορούσαμε πια να γυρίσουμε όλοι μας πίσω στο σπίτι μας. Είναι ένα παλιό ξύλινο σπίτι που ο Αφγανός ιδιοκτήτης του μας το νοικιάζει χωρίς να αλλάξει ούτε καν τα ραγισμένα τζάμια. Είναι παλιό, άβαφο, μυρίζει, δεν μπορεί να μας παρέχει αρκετή ζέστη και κυρίως για μας είναι ένα ξένο σπίτι που ανέλαβε να στεγάσει τη δυστυχία μας, για να μας θυμίζει περισσότερο ότι είμαστε ξένοι σε ξένη χώρα, η ξεπεσμένη αριστοκρατία των νεόπτωχων. Όμως καθώς γυρίζουμε από το νοσοκομείο αυτό το σπίτι φαντάζει πλεόν οικείο, δικό μας, είναι το σπίτι μας! Όλα είναι παγωμένα μέσα. Ανάβουμε ό,τι μπορούμε για να ζεσταθούμε, η παλιά όμως ηλεκτρική εγκατάσταση δεν αντέχει. Ανάβουμε κάτι σαν τζάκι-σόμπα που διαθέτει το σπίτι με σανίδες που έχουμε μαζέψει. Ναι, γύρω του μπορούμε να ζεσταθούμε. Νυχτώνει νωρίς, είναι χειμώνας ακόμη. Από το μεγάλο μας παράθυρο στην απέναντι πλαγιά τα σπίτια, φωτάκια αναμμένα, μας καλωσορίζουν πίσω στην πεζή καθημερινότητα που τόσο μας έλειψε...
Η ζεστασιά των Χριστουγέννων έχει περάσει προ πολλού. Απόκριες δεν υπάρχουν εδώ, έχουν υποκατασταθεί από το Αμερικανόφερτο Χαλογουίν του φθινοπώρου. Εδώ μπορούμε μόνο να περιμένουμε την άνοιξη και το επερχόμενο Πάσχα. Τον ετήσιο κύκλο μας τον έχουμε στήσει έτσι ώστε να έχουμε πάντα κάτι να περιμένουμε. Κάτι που να σπάει τη μονοτονία της καθημερινότητας. Κάτι που τελικά πιο πολύ αξίζει στην αναμονή του παρά στη βίωσή του. Μετά το Πάσχα περιμένουμε τις καλοκαιρινές διακοπές και φτου κι από την αρχή τα Χριστούγεννα και το … νέον έτος!
Εδώ στη Νορβηγία, το άνοιγμα της πόρτας (κάσωμα) δεν έχει το σχήμα του Π αλλά του ορθογωνίου παραλληλογράμμου. Ακόμα δεν έχω καταλάβει το γιατί. Έκανα διάφορες υποθέσεις αλλά σε όλες έπεσα έξω. Τελικά απλά καταλήγω ότι είναι θέμα παράδοσης. Ειδικά το μπάνιο έχει πάντα υπερυψωμένο κατώφλι και στην αρχή σκόνταφτα σ' αυτό σχεδόν πάντα. Από μικρός φανταζόμουνα τα σύνορα μεταξύ χειμώνα και άνοιξης σαν μια ανθοστόλιστη πύλη. Ο Μάρτιος δεν θα αργήσει να έρθει με ένα αναστεναγμό ανακούφισης καθώς ο ήλιος λάμπει κι εμείς ευχόμαστε να λιώσει τα συσσωρευμένα παγωμένα χιόνια. Ο ήλιος λάμπει πάνω στο λευκό κάλυμμα της γης αλλά τα χιόνια δεν λένε να λιώσουν, οι θερμοκρασίες είναι ακόμα χαμηλές. Επί πλέον σε λίγες μέρες ο χειμώνας θα γυρίσει και πάλι προδίδοντας την ελπίδα μας. Μόνο τον Απρίλιο θα αρχίσει η θερμοκρασία να ανεβαίνει αργά, αργά και τα χιόνια να υποχωρούν. Μια πύλη λοιπόν ο Μάρτιος με υπερυψωμένο κατώφλι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου