Επιτέλους Σαββατοκύριακο - ανάσα για τον νεόπτωχο εργάτη της Νορβηγίας

Η ανάπαυση του στρ... του εργάτου. Βεράντα με καφέ και κουβέρτα στα πόδια.

  Τελειώνω ικανοποιημένος κι αυτή την Παρασκευή τη δουλειά μου και με ένα αναστεναγμό ανακούφισης ξεκινώ τα σχέδιά μου για το ολόδικό μου σαββατοκύριακο. Τι φωτεινή που είναι κάθε Παρασκευή έστω κι αν βαριά συννεφιά τη σκιάζει. Να μην πω ότι αυτό το φαινόμενο ξεκινά από την Πέμπτη. Η λιακάδα χθες και σήμερα με γεμίζει αιδιοδοξία. Νιώθω ότι μπορώ να ζήσω όλη τη ζωή μου σε ένα σαββατοκύριακο. Ειδικά αυτό το σαββαροκύριακο συμπίπτει με τη Μεγάλη Εβδομάδα που η εταιρία μας θα παραμείνει κλειστή κι έτσι θα έχω άδεια μια ολόκληρη εβδομάδα συν τη Δευτέρα μετά το Πάσχα. Μάλιστα το εδώ Πάσχα συμπίπτει φέτος και με το Ελληνορθόδοξο Πάσχα. Βέβαια από Μ. Δευτέρα έως Μ. Τετάρτη δεν πληρωνόμαστε εφόσον δεν δουλεύουμε, αλλά οι υπόλοιπες μέρες πληρώνονται ως επίσημες αργίες. Φυσικά ούτε λόγος για δώρο Πάσχα, όπως δεν υπάρχει δώρο Χριστουγέννων (εκτός από κάποια ελάφρυνση από τους φόρους).Μόνο τον Ιούλιο επίδομα συν μισθός φτάνουν περίπου τους δύο μισθούς. 

    Σαββατοκύριακο λοιπόν και σχέδια, σχέδια… 5.679 κομμάτια αριθμεί η δισκοθήκη μου στο iPhone μου. 20 μήνες δουλειάς στη Νορβηγία, τα άκουσα όλα πολλές φορές ξανά και ξανά. Ανάμεσα σε μαθήματα Νορβηγικής ή ηχοβιβλία,ατέλειωτα οκτάωρα χαμένος στον κόσμο της μουσικής, συχνά στον κόσμο της Ελλάδας. Ελληνική μουσική, ξένη μουσική, κλασσική μουσική, οργανική μουσική... Πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να κλείνει τη μουσική γκρινιάζοντας, αφού το οκτάωρο είχε πια τελειώσει, χωρίς να το καταλάβω!  Τελευταίος μου σταθμός το «Ελλάδα, Ελλάδα» του Δήμου Μούτση: «Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα!»

    Αν κάποια στιγμή η σημερινή μου περιπέτεια πάρει ένα τέλος, ίσως και να φαντάζει μια ευτυχισμένη παρένθεση στην πολυτάραχη καθημερινότητά μου αυτό το διάστημα της μουσικής και του διαβάσματος. Από τότε που έκανα οικογένεια δεν υπήρχε άλλη περίοδος στη ζωή μου τόσο παραγωγική στο διάβασμα. 22 μήνες στην Νορβηγία -τους μετράω σαν στρατιώτης που περιμένει το απολυτήριο- είχα την ευκαιρία να διαβάσω μια ατέλειωτη λίστα βιβλίων. Προσπαθώ να θυμηθώ: Καζατζάκης, Ντοστογιέφσκι (γιατί αυτούς τους δυο δεν μπόρεσα ποτέ να τους διαβάσω;) Μάριο Βάργκας Λιόσα, Ίψεν, Μολιέρος, Ντάριο Φο… Τον Κοέλιο επίσης ποτέ δεν είχα συμπαθήσει, αλλά το «η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει» με συγκίνησε βαθύτατα. Κάφκα, Ναμπούκωφ, Κούντερα… Να σας εξομολογηθώ ότι διάβασα και το ‘πενήτα αποχρώσεις του γκρι» υπό την πίεση της μεγάλης δημοσιότητας… Μετά από μερικές σελίδες αναφώνησα, μα αυτό είναι γραμμένο από γυναίκα… Δεν το είχα καταλάβει καθώς το όνομα Ε.Λ. Τζέιμς μου φάνηκε αντρικό. Λυπάμαι αλλά δεν διαβάζεται… Είναι τόσο γλυκανάλατο και ψεύτικο… Ειδικά σε τέτοιου είδους αφηγήματα δεν είναι δυνατό να διαπρέψουν γυναίκες. Λίγες γυναίκες κατάφερα να εκτιμήσω μέσα από τα γραπτά τους. Αυτό τον καιρό διαβάζω τη βραβευμένη με νομπέλ Αλις Μουνρώ. Γράφει καλά αλλά δεν με εντυπωσίασε. Αυτή που με εντυπωσίασε είναι η επίσης βραβευμένη με Νομπέλ Ντόρις Λέσινγκ, πρόσφατα θανούσα μάλιστα κι από Ελληνίδες η Γαλάτεια Καζαντζάκη-Σαραντή στο Γέλα παλιάτσο, όπως και η Δέλτα όταν ήμουνα μικρός.  Όπως βλέπετε διαβάζω γυναίκες, δεν είμαι προκατειλημμένος εναντίον τους, αλλά τα σύκα, σύκα… Ξεκίνησα να διαβάζω και Jo Nesbo, εγχώριο πρϊόν… Κυρίως για να προοδεύσω στην εκμάθηση της γλώσσας, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τόση μανία με το αστυνομικό μυθιστόρημα, αυτό που εδώ λένε krim. Το μόνο που έχει να επιδείξει είναι μία ικανότητα να κρατάει την ανάσα του αναγνώστη για τη λύση του μυστηρίου… Νομίζω ότι απευθύνεται σ’ αυτούς που αρέσκονται στα σταυρόλεξα κι όχι σ’ αυτούς που αγαπούν αυτή καθ’ αυτή τη λογοτεχνία. Διάβασα επίσης Χέρμαν Χέσσε, Χαρούκι Μουρακάμι Ζιλμπέρ Σινουέ και Γουίλιαμ Γκόλντιγκ. Διάβασα επίσης πολύ ποίηση και αρχαία Ελληνική φιλολογία. Συγχωρέστε με που δε διαβάζω πια σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Όσες φορές προσπάθησα, απλώς απογοητεύτηκα. Τόσο χαμηλό επίπεδο, τόσο εξυπναδικισμός και προβλέψιμη μεθοδολογία. Κι εγώ έχω το κουσούρι ξέρετε, αν αρχίσω κάτι πρέπει να το τελειώσω. Όσες φορές διάβασα τους σύγχρονους δικούς μας, με έσερνα με το ζόρι να φτάσω στο …τέλος! Κρίμα και τα λεφτά δηλαδή που τελευταία δεν μας περισσεύουν και πολύ!

    Αυτά και πολλά άλλα διάβασα και διαβάζω στο iPad μου. Έχω σταματήσει να αγοράζω έντυπα βιβλία, παρά τη σοφιστικέ μόδα που θέλει τους πνευματώδεις βιβλιόφιλους(;) να θέλουν να …μυρίσουν το βιβλίο. Όχι δεν είμαι ακόμα φετιχιστής. Όταν βγήκαν τα κομπιούτερ, οι πνευματώδεις επέμεναν να γράφουν με πένα ή το πολύ πολύ με παλιές κατά προτίμησιν γραφομηχανές! Όμως όταν κι αυτά είχαν πρωτοβγεί, κατηγορήθηκαν βάναυσα έναντι των προηγούμενων κοντυλοφόρων και των μολυβιών, τα οποία κάποτε επίσης ήταν καινοτόμα έναντι των προκατόχων τους που ήταν γραφίδες που χάραζαν σε πέτρα, ξύλο, περγαμηνή και πάπυρο αντί του χαρτιού. 

Φυσικά τα ηλεκτρονικά μέσα ανάγνωσης και γραφής έχουν κάποια μειονεκτήματα, όπως ότι δεν το νιώθεις σαν κάτι υλικό που είναι δικό σου και το πιάνεις (αυτό όμως είναι εντελώς υποκειμενικό, καθότι ένα πνευματικό έργο δεν είναι το υλικό περίβλημα που το φέρει αλλά το περιεχόμενό του), εξαρτάσαι από μπαταρίες, ρεύματα κτλ. Κινδυνεύεις να χάσεις όλη τη βιβλιοθήκη σου μαζί, αλλά συνήθως αυτή είναι αποθηκευμένη στο διαδίκτυο και μπορεί άμεσα να επανακτηθεί. Γνωρίζουν οι εταιρίες τις προτιμήσεις σου (εμένα δεν με νοιάζει καθόλου). 

Αντιθέτως τα πλεονεκτήματα είναι: Έχεις διαθέσιμη όλη τη βιβλιοθήκη σου όπου και αν είσαι, χωρίς να χρειάζεται να σηκώνεις κιλά βιβλίων, ούτε να αγοράσεις και να ξεσκονίζεις μεγάλες ξύλινες βιβλιοθήκες -τις θέλουν μόνο αυτοί που έχουν ανάγκη να επιδειχτούν- και επιπλέον με τον κίνδυνο της φθοράς του χαρτιού, που αυτό συνεπάγεται (βρέχεται, σκίζεται, καίγεται, τσαλακώνεται, κιτρινίζει κοκ). Επίσης μπορείς να αγοράσεις ανά πάσα στιγμή τα βιβλία σου, όπου κι αν είσαι μέσω διαδικτύου, εκτός βέβαια που μερικά διατίθενται και δωρεάν. 

Δυστυχώς όμως το ηλεκτρονικό βιβλίο δεν προχώρησε. Λίγο το λόμπι των πνευματικών δικαιωμάτων που διδάχτηκε από τη δισκογραφία, λίγο ο βλακώδης κατ’ εμέ φετιχισμός αυτής της συντηρητικής αντίληψης περί βιβλίου των προοδευτικών διανοούμενων ή «διανοούμενων», σήμερα δεν διατίθενται όσα βιβλία θα περίμενα σε ηλεκτρονική μορφή. Ειδικά στο χώρο του Ελληνικού βιβλίου η κατάσταση είναι απογοητευτική. Ως ηλεκτρονικά βιβλία κυκλοφορούν μόνο τα γραπτά όλων των παραπονεμένων που θέλουν να γίνουν συγγραφείς, των οποίων τα γραπτά δεν διαβάζονται παρά μόνο από κατίνες -να με συγχωρούν οι Κατερίνες- και κουτσομπόληδες. 

    Σαββατοκύριακο λοιπόν, όλο δικό μου. Μόνο που πάντα ξεκινά μετά τυμπάνων και λήγει κατά κανόνα άδοξα και γρήγορα, έτσι ώστε ποτέ δεν πρόλαβα να κάνω ούτε τα μισά από αυτά που προγραμμάτιζα… Τι καλύτερο, μετά από ένα άδοξο Κυριακάτικο φινάλε, ένα ξημέρωμα στο ασφαλές περιβάλλον της καθημερινής ρουτίνας, που μερικές φορές φοβάμαι ότι μπορεί και να… αγαπήσω!

alkaioslarsinos@gmail.com