Δύο επέτειοι αυτό το Σαββατοκύριακο στη Νορβηγία

Οι μηλιές ανθίζουν κι εδώ... Το χρώμα στο κτήριο "δια χειρός Αλκαίου"

     Χθες η Νορβηγία είχε την εθνική της επέτειο, που γιορτάστηκε με ιδιαίτερη λαμπρότητα και περηφάνια καθώς φέτος συμπληρώθηκαν δύο αιώνες από τη σύνταξη του Νορβηγικού συντάγματος.

Ο κύριος με τοπική ενδυμασία, από πίσω η παρέλαση (barnetoget=παιδικό τραίνο)

     Σήμερα εγώ γιορτάζω τη δική μου επέτειο, καθώς συμπλήρωσα τα δύο χρόνια στη Νορβηγία. Δύο χρόνια, δύο χρόνια, λέω και ξαναλέω. Ξανάνιωσα, έγινα πάλι παιδί, ηρέμησα, δεν έλειψα σε κανένα και μάλλον δεν μου έλειψε τίποτα ιδιαίτερο εκτός από κάτι… λεπτομέρειες. 

    Η δική μου οδύσσεια, σίγουρα δεν έχει τελειώσει ακόμα, άλλωστε πότε τελειώνουν οι οδύσσειες; Συνεχίζεται στην αβεβαιότητα, στην ξενητιά, στις νοσταγικές μνήμες και σε ένα πέλαγος παράπονα. Πόσο αγνός πατάς το πόδι σου σε μια ξένη γη… Προσπαθώ να ξαναπερπατήσω τα πρώτα βήματα που πλέον είναι ιστορία. Θα ριζώσω εδώ; Δεν ξέρω. θα γυρίσω πίσω; Δεν ξέρω. 

    Σε βλέπω να ξυνίζεις τη μούρη: 

-Και τι με νοιάζει εμένα τώρα… Πώς θα βρούμε δουλειά μπορείς να μας πεις; 

-Όχι δυστυχώς, λυπάμαι! Όταν ανοίξω …εργοστάσιο θα σε έχω υπόψη μου, προς το παρόν έχω απλώς να πληρώσω τους λογαριασμούς μου κι ένα πιάτο φαΐ. 

Η υπόμονη δεν ήταν ποτέ το εθνικό μας χαρακτηριστικό. Ξέρω όμως πώς νιώθεις, έχω περάσει από τους δρόμους σου, έχω φορέσει τα παπούτσια σου, έχω φορέσει τα γυαλιά σου. Θέλεις απλώς μια ελπίδα. Θέλεις απλώς να σου πω έλα εδώ και όλοι οι δρόμοι θα ανοίξουν μπροστά σου. Θέλεις ένα γλυκό ψέμα. Δεν υπάρχει πια επι της γης η γη της επαγγελίας. 

Τι έμαθα σ’ αυτά τα δύο χρόνια;

ΠΡΩΤΟΝ: Πηγαίνουμε όλοι στη γη των ονείρων μας για να σπάσουμε τα μούτρα μας, έτσι είναι και δεν γίνεται αλλιώς. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά, όταν σηκωθείς από το έδαφος ματωμένος, τι θα κάνεις; Εκεί φαίνονται τα παλικάρια. 

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Όπου και να πας, σε ξένους τόπους, άγνωστους κι ονειρεμένους, χρειάζεσαι κάποιον εκ των έσω να σε πάρει από το χέρι, να σου σταθεί, να σε οδηγήσει, να σου σκουπίσει τα αίματα μετά από το σπάσιμο των… μούτρων. Κι αυτό είναι που έχει αξία κι αυτό είναι που θα μείνει, αυτό είναι από μόνο του η γη της επαγγελίας. Δεν περιμένω πια να βρω κάποια άλλη

    Μέσα σε δύο χρόνια πέρασα το στάδιο του ενθουσιασμού, της απογοήτευσης, της οργής. Τώρα μαλάκωσα και είμαι στο στάδιο του συμβιβασμού, της αποδοχής της κατάστασης, της ομολογία ότι ο τοίχος ήταν πιο σκληρός από τα μούτρα μου, ίσως να ψάχνα με υπομονή να βρούμε και κάποια πόρτα. Ίσως να πάρει καιρό, δεν ξέρω πια στην ηλικία μου αν διαθέτω τόσο. Ίσως μάλιστα όταν τη βρω, να μην έχει πια καμία αξία το να τη διαβώ. Δεν ξέρω, ίσως μέχρι τότε να τα ξαναπούμε, ίσως κι όχι…

alkaioslarsinos@gmail.com

Παράλληλα με το ποτάμι, παρελαύνει και η μπάντα (Νορβηγιστί korps). Από την απέναντι όχθη φαίνεται η αρχή της παρέλασης...

Οι πιο πολλές γυναίκες φορούν τοπικές ενδυμασίες (bunad). Φέτος η παρέλαση δεν έγινε μέσα στο κέντρο αλλά σε ...εθνικό δρόμο!