νομικιστικά βραχυκυκλώματα

Το πρόβλημα του πάρκινγκ στην πόλη μας είναι σίγουρα πολύ μεγάλο, ακόμα και τώρα το καλοκαίρι που οι μισοί -τουλάχιστον- λείπουν σε διακοπές. Πολλοί επαγγελματίες βάζουν ταμπέλες ή διάφορα αντικείμενα στο δρόμο για να κρατήσουν την πολυπόθητη θέση, ή βλέπεις κάποιες φορές έναν πεζό να στέκει σε μια κενή θέση πάρκινγκ και να την υπερασπίζεται ακόμα και με την ζωή του για ένα δικό του αυτοκίνητο, καθώς αυτός την... είδε πρώτος και τώρα που την είδε δεν την αφήνει με τίποτα, μόνο πάνω από το πτώμα του! Όλοι όσοι έχουμε αυτοκίνητο -ή αυτοκίνητα- έχουμε ανάλογες εμπειρίες, τόσο από την μία πλευρά, όσο κι από την άλλη. Παρατηρείστε δε, πόσο αντιφατικά κρίνετε την κατάσταση όταν βρίσκεστε στη θέση Α από τότε που βρίσκεστε στη θέση Β. Να θυμόμαστε να κάνουμε στους άλλους, αυτό που θα θέλαμε κι εμείς να μας κάνουν οι άλλοι, όπως είπε ο Ιησούς Χριστός.

Γνωστός μου μου έλεγε το δικό του παράπονο και το αφήνω στην κρίση σας εν είδει λαϊκού δικαστηρίου, μάλιστα αν θέλετε τοποθετηθείτε δημόσια στο θέμα, μέσα από αυτό το blog.

Έχουμε λοιπόν έναν ιδιοκτήτη επιχείρησης που μπροστά από την έδρα του έχει ταμπέλα που χαρακτηρίζει το χώρο ως “χώρο φορτοεκφόρτωσης” μη επιτρέποντας τη στάθμευση στους ιδιώτες. Έλα όμως που κανένας δεν το σέβεται και μόλις φύγει ο πρώτος, έρχεται αμέσως να παρκάρει ο από πίσω. Σημειώστε δε ότι ούτε μία φορά δεν δόθηκε κλήση σε κάποιο από αυτά τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Όσες φορές λοιπόν απευθύνθηκε στην Τροχαία, παίρνει την απάντηση “ερχόμαστε” και δεν έρχονται. Μόνο αν επιμείνει με αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα έρχονται για να βάλουν τότε, μία κλήση στο παρμπρίζ. Τι να την κάνει όμως ο άνθρωπος την κλήση αφού χώρο για φορτοεκφόρτωση εμπορευμάτων δεν έχει. Άλλωστε και να φύγει ο παρκαρισμένος, η χαρά του θα κρατήσει μόλις μερικά δευτερόλεπτα αφού θα παρκάρει αμέσως ο επόμενος. Αν δε κατέβει να ζητήσει από τον οδηγό να μην παρκάρει, το πιο πιθανό είναι ότι θα φτάσουν σε χειροδικία. Όταν το φορτηγό διπλοπαρκάρει στη μέση του δρόμου για να ξεφορτώσει, η ουρά από πίσω ξεκουφαίνει το σύμπαν με τα κορναρίσματα και δικαίως βέβαια. Οι δε τροχονόμοι ωρύονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, απειλώντας ότι θα γράψουν τον οδηγό για το κομφούζιο που προκαλεί.

Αποφάσισε λοιπόν να δοκιμάσει και τη Δημοτική αστυνομία. Εκείνοι του είπαν να αυτοπροστατευτεί διότι εκείνοι δεν είναι δυνατό να αστυνομεύσουν όλες αυτές τις θέσεις πάρκινγκ. Πώς να αυτοπροστατευτεί όμως, ρώτησε. Βάλτε κάτι στο δρόμο του απάντησαν. Αποφάσισε λοιπόν να βάλει ταμπέλες στην άκρη του δρόμου που λένε “μην παρκάρετε”. Νέο πρόβλημα: Ξανάρχεται η Τροχαία, η οποία αυτή τη φορά κλήθηκε από κάποιο γείτονα που βλέπει το χώρο ελεύθερο κι ο ίδιος ψάχνει γύρω, γύρω για πάρκινγκ. Φθόνος, θυμός, κακή προαίρεση... πέστε ότι θέλετε. Τώρα ο ιδιοκτήτης πρέπει να πάρει τις ταμπέλες αλλιώς θα βεβαιωθεί παράβαση κατάληψης... οδοστρώματος.

Τι να κάνει ο άνθρωπος μάζεψε τις ταμπέλες του κι έπνιξε την οργή του. Τώρα βλέπει τα αυτοκίνητα μονίμως σταθμευμένα έξω από την επιχείρησή του, χωρίς κανένας να αποτρέπει την παράνομη ασυδοσία τους και ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να υπερασπιστεί την νομιμότητα της απαίτησής του, με την απειλή της δίωξης κατάληψης...

Τώρα με ρωτάει ποιος νίκησε; Η ασύδοτη παρανομία που μαστίζει τη χώρα μας φυσικά! Οι ταμπέλες μου μου λέει ήταν παράνομες αλλά υπεράσπιζαν μια νομιμότητα, οι διώκτες του όμως που τώρα γελάνε υπερασπίζονται απλώς το δικαίωμα τους να μην υπάρχουν ταμπέλες όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να μπορούν να παρανομούν ανενόχλητοι. Νίκησε η παρανομία λοιπόν, η οποία φαίνεται ότι είναι ανίκητη είναι καθεστώς, που πολλές φορές το υπερασπίζεται κι ο ίδιος ο νόμος.