Η ώρα των προδοτών

Σ' όλο αυτό το διάστημα, προεκλογικό και εκλογικό, δεν θέλησα καθόλου να διατυπώσω δημόσια θέσεις. Δεν υπηρετώ κανένα, δεν ανήκω σε κανένα. Ψηφίζω κατά συνείδηση κάθε φορά ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά. Με δεδομένα λίγο ιδεολογικά και περισσότερο κρίνοντας με την προσωπική μου κρίση τον προτεινόμενο ως πρωθυπουργό, κατά πόσο είναι ειλικρινής, θέλει πράγματι να δουλέψει έχει όρεξη και ιδέες. Είναι σοβαρός άνθρωπος και ακέραιος. Διότι κακά τα ψέματα το πολιτικό μας σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό, αυτή είναι η πραγματικότηα. Με αυτά τα δεδομένα ο Γιώργος Παπανδρέου μας δίνει ελπίδες και γεννά προσδοκίες. Μακάρι για τη χώρα, να συνεχίσει με όραμα και υψηλούς στόχους. Τουλάχιστον να αξίζουν οι θυσίες. Διότι πολλοί μας κάλεσαν σε θυσίες με ημερομηνία λήξης, μόνο που στην ημερομηνία λήξης, επικαλούνταν κάποια συγκυρία για να μας ζητήσουν ξανά θυσίες, αγνοώντας τις προηγούμενες ως μη γενόμενες. Φυσικά φιλοσοφοπολιτικές -κι όχι κομματικές- θέσεις έχω. Θα αυτοχαρακτηριζόμουν αν μου επιτρέπατε, προοδευτικών αντιλήψεων -όχι βέβαια με την παρωχημένη έννοια της λέξης που θέλει την Παπαρρήγα... προοδευτική-. Με πιάνει αλλεργία με εκείνους που σκέφτονται κάπως σαν; "εμείς είμαστε πάντα δεξιά / αριστερή οικογένεια και να μου κοπεί το χέρι μου αν ποτέ ψηφίσω τους... άλλους".

Μου κάνει εντύπωση λοιπόν ότι έξι σχεδόν χρόνια τώρα, ο νυν πρωθυπουργός ήταν ο Γιωργάκης που όλοι περιγελούσαν και θεωρούσαν το παιδί της μαμάς και ανίκανο παιδί του πατέρα του. Τόσο που έπεισαν κι εμένα και με έκαναν να σκέφτομαι μέσα στη γενική παράκρουση, ότι δεν μπορεί κάτι θα βλέπουν που δεν βλέπω εγώ ως μη ειδικός. Μετά την εκλογική νίκη όλοι οι σχολιαστές, δημοσιογράφοι, αναλυτές και λοιποί παρατρεχάμενοι άλλαξαν άρδην. Τώρα ακούω μόνο ύμνους. Πώς γίνται αυτά;

Από την άλλη πλευρά, όταν είχε προταθεί ο... "Κωστάκης" για την προεδρία της ΝΔ, είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. "Μα στ' αλήθεια τι του βρίσκουν" σκεφτόμουνα. Σε λίγο άρχισε η περίοδος "παντοκρατορίας του" κι εγώ σκεφτόμουνα πάλι "μα όλοι τυφλοί είναι, τι του βρίσκουν, δεν βλέπουν από τα αποτελέσματα και τις πράξεις του την ανικανότητά του;" Τώρα πάλι όλοι είναι εναντίον του και τον λοιδορούν. Όχι αυτό δεν είναι τίμιο! "Δρυός πεσούσης..." Αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τώρα μας προτείνονται Ντόρα, Δημητράκης, Αντωνάκης! Προς Θεού στο βάθος του συρταριού δεν έχουν τίποτα άλλο. Αν ανήκα σε κομματικά μαντριά και δη σ' αυτό της ΝΔ θα αυτοπυρπολούμουν στην Ομόνοια της... Λάρισας ή θα πήγαιν για βρούβες στις επόμενες εκλογές. Μα η Ντόρα τι είναι, τι έχει δείξει, τι έχει κάνει; Για εν δυνάμει πρωθυπουργός δηλαδή αρκεί να είσαι η κόρη του μπαμπά σου και να έχεις ένα πλαστικό χαμόγελο στα χείλη σου;

Ακόμα χειρότερα για τους άλλους δύο. Δύο αποστάτες, που αντί να τρέχουν να κρυφτούν έχουν το θράσος να ζητούν την ψήφο του κόμματος που εγκατέλειψαν και πολέμησαν αμφότεροι. Δεν θυμάμαι ποτέ να ζήτησαν συγγνώμη εξηγώντας το λάθος τους. Και σ' αυτό το λάθος δρόμο τους όμως απέτυχαν κατά κράτος, ειδικά ο Δημητράκης. Είχα λυπηθεί τότε που ο Πάγκαλος τον χαρακτήρισε " ο κύριος τίποτα" Σήμερα αν και δεν θα επικροτούσα προσωπικές επιθέσεις και χαρακτηρισμούς, νομίζω ότι επί της ουσίας δικαιώθηκε. Προσπάθησε να κάνει ένα κόμμα που το εγκατέλειψε ενώ έριχνε τα θεμέλια. Ως δήμαρχος κοιτούσε μόνο την εικόνα του και δεν άφησε τίποτα εκτός από τα περιώνυμα κάγκελα. Πάντα όμως η προσωπολατρεία πήγαινε σύννεφο. Μα τι ψηφίζει ο κόσμος τη φάτσα και το παράστημα; Ως υπουργός... βλέπουμε τα νοσοκομεία να καταρρέουν ούτε 20 ημέρες μετά την υπουργία του! Αλλά και ο άλλοτε μισητός προδότης, ο Αντωνάκης, που έρριξε κοτζάμ κυβέρνηση του κόμματος στο οποίο ήταν υπουργός, έχει σήμερα το θράσος να ζητάει την αρχηγία του αντί να κρύβεται. Θεέ μου, δώσε και σε μένα αυτό το λωτό για να ζω μέσα σε μια ανέφελη μακαριότητα!

Με τέτοια φαινόμενα, δεν απορώ καθόλου πώς κάποιοι ψήφισαν κάποτε Χίτλερ και προσφάτως Μπους και Μπερλουσκόνι.