Δεν μου αρέσει καθόλου να είμαι ο γκρινιάρης της παρέας. Όμως τι να πω, ανησυχώ γι’ αυτό το λαό ανάμεσα στον οποίο γεννήθηκα, ανατράφηκα και μοιράζομαι τη ζωή μου.
Από πού να αρχίσουμε; Είμαστε πρώτοι στα κοψίδια, μέρες που είναι κι αυτές της τσίκνας, πρώτοι στο τσιγάρο, πρώτοι στα οδικά ατυχήματα, πρώτοι στη διαφθορά και τελευταίοι αντίστοιχα στο διάβασμα, στην προώθηση της τέχνης, στην πράσινη ενέργεια, στην παραγωγικότητα και σε ότι άλλο πολιτισμένο βάλει ο νους σας. Απογοήτευση σκέτη!
Κατακλέψαμε την Ευρώπη κι αντί να χρησιμοποιήσουμε αυτούς τους πόρους για βελτιώσεις, τις μοιραστήκαμε μεταξύ μας όλοι οι επιτήδειοι, χωρίς να σηκωθεί καμιά κατακραυγή. Συσκέπτονται οι Ευρωπαίοι, οι κουτόφραγκοι, πώς θα μας ξελασπώσουν, χωρίς να κάνουμε πάλι τις ίδιες μπαμπεσιές κι ας κοκορευόμαστε εμείς ότι τη λέξη “φιλότιμο” εκείνοι την αγνοούν. Κι όμως υπάρχει μερίδα του λαού που ακόμα επαναλαμβάνει ότι ΕΟΚ και ΝΑΤΟ... όλοι στην παγκόσμια συνωμοσία ενάντια σε μας το μόνο γνήσιο λαό, το κέντρο του σύμπαντος(!) Θεός φυλάξοι! Μήπως η μεσογειακή μας διατροφή -που μόνο εμείς δεν ακολουθούμε- δημιουργεί ομαδική παράνοια; Κι εμείς θα ξεσαλώσουμε αποκριάτικα, αντί να ψάχνουμε που να κρυφτούμε από την εθνική ντροπή μας. Εκτός κι αν τις αποκριάτικες μάσκες τις φοράμε από ντροπή. Θα βρίσουμε και καμιά Μέρκελ που δεν καταδέχεται να μας πληρώνει τα σπασμένα μας -λες και είναι υποχρεωμένη- και θα βγάλουμε το άχτι μας στον Τρισέ και στον Στρό.
Αλλά αυτό που με απογοητεύει περισσότερο είναι η πολιτισμική μας κατάντια. Δεν μιλάω για μουσική, βιβλία, θέατρο που έχουμε μαύρα μεσάνυχτα -ας είναι καλά τα κέντρα που καλλιεργούν γαρύφαλλα και πιάτα για σπάσιμο-, αλλά για τον πολιτισμό που βλέπει κανείς στην καθημερινότητά μας. Εγώ όταν πηγαίνω σε μια χώρα του εξωτερικού παίρνω μια πρώτη ιδέα, αρκετά αντιπροσωπευτική για το λαό αυτό, κοιτώντας απλώς το πεζοδρόμιο που περπατώ. Βλέπεις αν υπάρχουν σπασμένες πλάκες, αγριόχορτα παντού, σκουπίδια πεταμένα, πόσο προσεγμένα είναι τα πάρκα τους και κάθε τι δημόσιο. Βλέπεις αν έχει κανείς αρχές και πολιτισμό από τον τρόπο που κυκλοφορεί στο πεζοδρόμιο ή με το αυτοκίνητό του, δεν έχει διαφορά. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι βλέπουν οι αντίστοιχοι ξένοι στην Ελλάδα. Είμαστε μια κοινωνία που δεν σέβεται τίποτα, που δεν έχει αρχές που δεν έχει κοινωνική συνείδηση. Και επιπλέον που έχει απέραντη ανοχή για όλα αυτά.
Αντίστοιχα με τον προβληματισμό η κότα ή το αυγό, εγώ αναρωτιέμαι για την πατρίδα μας: Η Ελλάδα χαλάει τους Έλληνες, ή οι Έλληνες την Ελλάδα. Όμως οι Έλληνες έχουν την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό που τους ταιριάζει, που εξέλεξαν και στελεχώνουν αντίστοιχα. Ίσως πρέπει κάποιοι φωτισμένοι άνθρωποι να πάρουν αυτή τη χώρα στα χέρια τους. Όμως ποιοι είναι αυτοί, που θα τους βρούμε, πώς θα τους εκλέξουμε κι αν τους βάλουμε πάνω, θα τους αντέξουμε ή θα έχουν τη μοίρα του Κολοκοτρώνη και του Καποδίστρια;
Γιατί στο εξωτερικό που υπάρχουν και ισχύουν κάποιες κατεστημένες αρχές πολιτισμού οι δικοί μας αναδεικνύονται, ενώ εδώ όχι;
Δέστε για παράδειγμα το θέμα του αντικαπνιστικού νόμου. Εκτός που αναγκαστήκαμε να τον καθιερώσουμε λόγω Ευρώπης κι όχι από εθνική μας φώτιση, στην συνέχεια τον παρατήσαμε και δεν εφαρμόζεται τίποτα. Αρχικά οι επιμέρους διατάξεις -με ευθύνη των νομοθετούντων, ήταν ανεφάρμοστες και δημιουργούσαν δικαιολογημένες διαμαρτυρίες. Έπειτα εμείς οι ενδιαφερόμενοι ως λαός: Οι μη καπνιστές είχαν την κακώς εννοούμενη ανοχή, άλλωστε ήξεραν ότι και να διαμαρτυρηθούν δεν θα γίνει τίποτα, κείνοι θα χάσουν και θα γίνουν περίγελος. οι θιγόμενοι -καπνιστές- πρόβαλαν βέτο, όπως ήταν αναμενόμενο, επιδιώκοντας να περιπέσει ο νόμος σε αχρηστία. Και τέλος η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός από πίσω, μετά την ψήφιση δεν τόλμησαν να ξαναμιλήσουν γι΄αυτό, για να μη τους πάρουν με τις ντομάτες! Άλλωστε το καθήκον για τα μάτια του κόσμου -της Ευρώπης- το έκαναν. Αποτέλεσμα τα ίδια και τα ίδια, απαξίωση. Δεν έχουμε πολιτισμό, δεν έχουμε κοινωνική συνείδηση, μισούμε την τάξη, την ευγένεια, τις αυτονόητες αρχές που πρέπει να έχει κάθε ευνομούμενη κοινωνία για να μπορέσουν να συμβιώσουν αρμονικά τα μέλη της και στη συνέχεια να μεγαλουργήσουν.
Το ότι μετά από όλα αυτά η μία υποτροπή διαδέχεται την άλλη χωρίς τελειωμό είναι ολοφάνερο. Το βλέπω κάθε μέρα στο δρόμο. Όταν περιμένω στην ουρά κι όλο και κάποιος έξυπνος θα βρεθεί με πρόσχημα ή απλώς με τσαμπουκά να σου μοστράρει την πλάτη του για να γίνει εκείνος από έσχατος πρώτος, είναι απλώς μια ένδειξη. Όταν όμως στην παρατήρησή σου σε στολίζει με ένα σωρό μα... καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα δεν παλεύεται πια. Στην αρχή οι επιτήδειοι νιώθουν λίγο αμήχανα. Όταν δουν ότι δεν υπάρχει αξιόλογη αντίσταση, αρχίζουν να θεωρούν την πράξη τους ως κεκτημένο τους δικαίωμα. Στη συνέχεια μαζί μ’ αυτό το κεκτημένο δικαίωμα διεκδικούν και ένα δεύτερο περισσότερο εξόφθαλμα άδικο. Πλήρης ασυδοσία...
Το βλέπω κάθε μέρα στα πεζοδρόμια. Βγάζει ο καθένας τα εμπορεύματα στο πεζοδρόμιο στην αρχή δειλά, το μισό καροτσάκι πάνω το μισό κάτω. Μετά το βγάζει όλο έξω. Έπειτα η μονή σειρά γίνεται διπλή. Συνέχεια έχει ο δρόμος που καταλαμβάνεται σαν αυλή του μαγαζιού σε λίγο μπαίνουν σιδερένια οδοφράγματα, καθίσματα ομπρέλες, αργότερα φώτα, αιρκοντίσιον, ηχοσυστήματα κοκ. Στο δρόμο δε! Τόλμα μετά απ’ αυτά να διαμαρτυρηθείς, χρησικτησία σου λέει.
Παρακάτω βάζει ο άλλος το αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο. όχι με αλάρμ, αυτά είναι ξεπερασμένα. Το αφήνει εκεί όλη την εβδομάδα. Κι επειδή πλέον το πεζοδρόμιο είναι δικό του ανοίγει και τις πόρτες τέρμα για να μη χωράει κανείς πεζός, οι πεζοί ενοχλούν, αν θέλουν να περάσουν ας κατέβουν στο δρόμο!
Στο δρόμο παρκάρουν εκεί που το σήμα λέει ρητώς ότι απαγορεύεται. Όταν πρωτομπαίνει το σήμα σταθμεύουν για λίγο με αλάρμ, παραμονεύοντας με άγχος. Όταν δουν ότι κανείς δεν το αστυνομεύει, το αφήνουν όλη την ημέρα και κάθε μέρα. Έπειτα έρχεται ο άλλος που βλέπει το κατεστημένο και διπλοπαρκάρει στην αρχή με αλάρμ... τη συνέχεια την ξέρετε, έπεται τριπλοπαρκάρισμα -όλοι τάχα για λίγο- και μάλιστα φορτώνουν και ξεφορτώνουν με θράσος, με ανοιχτές τις πόρτες κλείνοντας όλο το δρόμο, όσα ρεύματα κι αν έχει, με χαρακτηριστική άνεση και τόλμα εσύ να διαμαρτυρηθείς και θα δεις!
Όταν λοιπόν δεις αυτή την αντίδραση πρέπει να καταλάβεις, σ’ αυτή την κοινωνία η παρανομία έχει αφομοιωθεί ως λογική, μέχρι το μεδούλι των ανθρώπων.
Ποια είναι η ενδεδειγμένη λύση; Το κράτος πρέπει να αστυνομεύει κάθε μέτρο, την νομιμότητα δηλαδή, έστω και κόντρα στο πολιτικό κόστος των κυβερνώντων. Και στην πιο ευσυνείδητη κοινωνία, η μη αστυνόμευση κλείνει το μάτι στους επιτήδειους, οι οποίοι με τη σειρά τους παρασύρουν και τους ευσυνείδητους, οι οποίοι αλλιώς καταντούν οι βλάκες της υπόθεσης.
Θα υπάρξει όμως κυβέρνηση που θα έχει την πολιτική βούληση να διατάξει το κράτος να αστυνομεύει; Όσο η κοινωνία είναι ανώριμη να δεχτεί την αναγκαιότητα των μέτρων, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν θα γίνει ποτέ. Άρα; Φαύλος κύκλος. Σκάσε και σώπαινε ραγιά! Κι αν δεν σου αρέσει, ιδού και η Εσπερία!
Αυτές τις απόκριες εμείς οι ανώριμοι, ας ντυθούμε τους ώριμους. Έτσι για αλλαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου