Ωφείλω μια συγγνώμη σε όλους που μου έκαναν την τιμή να γράψουν σχόλια, ανταποκρινόμενοι στις αναρτήσεις μου. Δεν απάντησα σε κανένα και είναι κάτι που δεν συνηθίζω. Απολογούμαι λοιπόν: Πρώτον μη ξεχνάτε ότι πίσω από τις γυαλιστερές φωτογραφίες των αναρτήσεων, είμαι απλώς ένας φτωχός μπογιατζής που επιστρέφω από τη δουλειά στο σπίτι αρκετά κουρασμένος κι έχω λίγο χρόνο για να ασχοληθώ με τον εαυτό μου (μπάνιο, φαΐ, ξεκούραση, διάβασμα) και την οικογένεια. Δεύτερον μια μετακόμιση σε ένα λίγο πιο σύγχρονο σπίτι (ενοικιαζόμενο βέβαια) με μονοπώλησε τον τελευταίο μήνα. Τρίτον λόγω της μετακόμισης δεν είχα ίντερνετ στο σπίτι. Μόλις σήμερα που μου ξανασυνδέθηκε μπορώ πάλι να επικοινωνώ μαζί σας μέσα από τις σελίδες αυτού του blog.
Ωφείλω επίσης ένα ευχαριστώ στον αγαπητό Φίλιππο που δημοσίευσε στο facebook του Ελληνονορβηγικού συνδέσμου τις τελευταίες αναρτήσεις μου, με αποτέλεσμα ο κύκλος των φίλων να μεγαλώσει.
Διακρίνω λοιπόν στις απαντήσεις σας, την ταύτισή σας μαζί μου. Πάντα διαπίστωνα ότι όταν κάποιος λέει "μου αρέσει" το κάνει κατά μεγάλο μέρος διότι βλέπει τον εαυτό του μέσα στο αντικείμενο της αρέσκειας. Για όσους δεν έχουν περάσει αντίστοιχες εμπειρίες, μάλλον οι εμπειρίες μου είναι λίγο γελοίες. Για όσους όμως τα έχουν βιώσει στο πετσί τους κάθε επενθύμηση αυτών, φέρνει δάκρια στα μάτια και συγκίνηση στην καρδιά, όπως πολλοί από σας γράψατε. Και συγκίνηση είναι φανερό ότι σημαίνει συν + κινητοποίηση. Κάποιοι μάλιστα από εσάς έχετε βιώσει μεγαλύτερες δυσκολίες από εμένα. Δεν κάνουμε όμως διαγωνισμό δυσκολίας. Του καθενός η ιστορία έχει τη δική της αξία, καθώς είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥ και μόνο ΔΙΚΗ ΤΟΥ.
Κάποιοι περιμένουν με ανυπομονησία… τη συνέχεια. Μη ξεχνάτε όμως φίλοι μου ότι δεν γράφω μυθιστόρημα, αλλά την πεζή πραγματικότητα μου όπως τη βιώνω έξω στους δρόμους κι όχι πίσω από το τζάμι της ασφάλειας. Τέλος δεν υπάρχει ακόμα. Όταν θα έρθει για μένα το τέλος απλώς… δεν θα ξαναγράψω σ' αυτό το ιστολόγιο. Τότε κάποιοι θα το καταλάβουν! Άρα είναι…τεχνικώς αδύνατο να γράψω οποιοδήποτε επίλογο...
Ξέρετε φίλοι μου ξεκίνησα να γράφω αυτό το ιστολόγιο απλώς από ανάγκη επικοινωνίας, ανάγκη μοιράσματος του εαυτού μου. Ανάγκη γνωριμίας με συνανθρώπους που συγκινούνται από τα ίδια ερεθίσματα. Όλοι μας ζητιανεύουμε για λίγη αγάπη, για λίγη επικοινωνία, για μια ματιά κατανόησης. ΟΙ τελευταίες αναρτήσεις είχαν επιπλέον στόχο να βοηθήσουν με πληροφόρηση αυτούς που ετοιμάζονται για παρόμοιο μεταναστευτικό εγχείρημα.
Μερικοί αναγνώρισαν μέσα από τις περιγραφές μου το πρόσωπό μου πίσω από το ψευδώνυμο Αλκαίος Λαρσινός. Τους παρακαλώ απλώς ας σεβαστούν την επιθυμία μου για ανωνυμία, ώστε να μπορώ να γράφω πιο ελεύθερα τις σκέψεις μου, ιδιαίτερα όταν αναφέρονται και άλλα άτομα όπως αυτά της οικογένειάς μου, που ίσως δεν θα ήθελαν να εκτεθούν σε μια όποια δημοσιότητα.
Εγώ συνεχίζω να είμαι εδώ θεωρώντας ότι κάνω το απαραίτητο "αγροτικό μου". Προς το παρόν βόσκω τα πρόβατα του πεθερού μου Ιωθώρ κι απλώς περιμένω. Δεν ξέρω προς τα που κατευθύνεται το μυθιστόρημα της δικής μου ζωής. Μέσα όμως από τις περιστάσεις όπως σας τις εξέθεσα, βλέπω ένα νου και μία λογική να με παρακολουθεί και να κατευθύνει τις εξελίξεις με συνέπεια και συνοχή. Βρήκα γνωστούς εδώ ενώ δεν ήξερα κανένα. Βρήκα δουλειά όταν απογοητεύτηκα ότι ποτέ δεν θα εύρισκα. Βρήκα σπίτι όταν πίστεψα ότι δεν θα έβρισκα ποτέ. Όταν όλα κατέρρευσαν στης κόρης μου τη μετωπική, η έκβαση ήταν η καλύτερη δυνατή. Στο πρώτο οικονομικό αδιέξοδο, ήρθε η ευρυχωρία. Δεν ξέρω που οδηγούμαι, νιώθω όμως ότι υπάρχει ένα σχέδιο, μια λογική ένας νους Θεϊκός που κατευθύνει. Περιμένω κι εγώ τους δρόμους του δικού μου μυθιστορήματος που αναμφίβολα θα καταλήξουν νομοτελιακά σε ένα the end. Αν το ταξίδι είναι τόσο συναρπαστικό, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα είναι συναρπαστική και η Ιθάκη! Όχι δεν πιστεύω στο πεπρωμένο. "Όλοι έχουμε γραμμένο, που το λένε πεπρωμένο…" λέει το γνωστό τραγούδι. Δεν πίστεψα ποτέ στο αναπόφευκτο της μοίρας μας. Πιστεύω ότι το μέλλον μας το δημιουργούμε εμείς, μέσα από τις περιστάσεις που δεν καθορίζουμε. Ο συνδυασμός αυτών των άπειρων επιλογών, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που τελικά περιγράφει με ακρίβεια τη μοναδικότητα του καθενός μας.
Επιπλέον θέλω να πω ότι αγαπώ την Ελλάδα σαν πατρίδα, αλλά την Ελλάδα που έχω μέσα μου, όχι την Ελλάδα της ευτελισμένης δημόσιας ζωής. Την Ελλάδα της ανομίας, της κουτοπονηριάς, του εαυτουλισμού, του ωχαδελφισμού, της αταξίας και τσαπατσουλιάς. Αν μπορούσα να βοηθήσω αυτή τη χώρα να ορθοποδήσει (ρε κοίτα πρώτα να βοηθήσεις τον εαυτό σου…) θα το έκανα με όλη μου την καρδιά σαν αφοσοιωμένος στρατιώτης. Αγαπώ όμως πιο πολύ την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, τη δημιουργία, τον πολιτισμό στοιχεία που σε μεγάλο μέρος βρήκα στη Νορβηγία. Πατρίδα μου λοιπόν είναι το Ελληνικό πνεύμα κι από αυτή την πατρίδα δεν μπορεί να με απομακρύνει κανείς. Φοβάμαι να επιστρέψω στην Ελλάδα, μήπως και απογοητευτώ από αυτό που θα βρώ, προτιμώ την Ελλάδα του Ελληνικού πνεύματος που έχει φωτίσει όλο το σύγχρονο κόσμο. Του Ελληνικού πνεύματος που φέρω μέσα μου, του Ελληνικού πνεύματος που διαπνέει όλο τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, συμπεριλαμβανομένου και του Νορβηγικού.
Το φθινόπωρο μπήκε αναπότρεπτα. Ο ανήφορος της καθημερινότητάς μας συνεχίζεται, σε έναν ακόμα ετήσιο κύκλο. Σαν ένα αστεράκι στο απέραντο σύμπαν κι η δική μου φωνή, η φωνή μιας αδιάφορης ύπαρξης ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλες. Μερικοί θα ανηφορίσουμε παρέα. Καλή συνέχεια λοιπόν.
