Καθώς βημάτιζα χθες σ’ ένα πεζοδρόμιο της Λάρισας, σήκωσα το βλέμα μου κι είδα από πάνω μου τον Κωστάκη να μου απευθύνει ένα ολίγον… χαμένο χαμόγελο. Ξέρετε ποιον Κωστάκη, όχι το γιο της κυρα Κατίνας της γειτόνισας, τον Κωστάκη ντε τον Καραμανλή με το όνομα! Ποιος βλογημένος την έβγαλε αυτή τη φωτογραφία ρε παιδιά, τι μακιγιάζ είναι αυτό –θα το ζήλευε κι ο Μπερλουσκόνι- και τι βλέμα! Όχι δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο, ούτε τον ξέρω, ούτε με ξέρει, ούτε του κόμματός του είμαι ούτε του αντιπάλου του. Πάντως πρέπει να αναγνωρίσω ότι η φωτογραφία του, που μας την έστειλαν από την Αθήνα για να τον θυμόμαστε μέχρι αύριο που θα τον δούμε αυτοπροσώπως, έχει μια γνησιότητα. Αυτός είναι ο Κωστάκης. Απλώς αυτός είναι, λίγο χαμένος, λίγο μπουλούκος και μπουνταλάκος… καλό παιδί φαίνεται! Μόνο που αυτή η απορία με τριβελίζει από τότε που ψάχνανε ποιον να κάνουν πρόεδρο στο κόμμα του, σε μια δύσκολη στιγμή. Και μόλις κάποιος έριξε την ιδέα για τον… “Άβερελ” της ομάδας, πέσανε όλοι πάνω του να τον φιλάνε λες κι έβαλε γκολ στον τελικό του φάιναλ φορ. Θυμάμαι ότι τότε τραβούσα τα μαλλιά μου –και τα ‘χω λίγα και πολύτιμα- μα γιατί, τι του βρήκανε. Κι εκείνος ο καημένος κοιτούσε γύρω του κι αναρωτιώταν, καζούρα του κάνουν πάλι ή σοβαρολογούν, να γελάσει ή να κλάψει. Τελικά γέλασε εκείνος και κλάψαμε εμείς. Καλό παιδί δε λέω, αλλά εγώ τι φταίω; Για παρέα ίσως και να ‘ναι καλός –έτσι λένε-, για συνεργάτη μου ή υφιστάμενο, δεν θα τον έπαιρνα με τίποτα. Λίγο η καταθλιψούλα του, κάτι η υπερκόπωση που παθαίνει μόλις σκεφτεί πάνω από δύο ώρες… Κι έγινε προεδράρα κι έγινε πρωθυπουργάρα, φτάνει πια, γιατί δεν τον μαζεύει η μαμά του! Αλλά ξέρετε για τα παιδιά της κουκουβάγιας που η μαμά τους τα βρίσκει τα πιο όμορφα στον κόσμο. Εμείς όμως ωρε τι του βρήκαμε, τι τον θέλουμε τον άνθρωπο και τον ταλαιπωρούμε. Δυο χρόνια πρωθυπουργός θα μου πείτε μας άφησε στην ησυχία μας. Μας αρέσει ως έθνος να είμαστε χύμα. Κι ακόμα και σήμερα που τριγυρνάει αλαφιασμένος μέσα στην πυρκαγιά που η παρέα του άναψε όσο κοιμότανε, εμείς τον θέλουμε, πρώτος και καλύτερος στις προτιμήσεις μας! Να μας ζήσει, να τον χαιρόμαστε. Εδώ θέλαμε πριν λίγα χρόνια το βασιλιά να τον πληρώνουμε, να μας γδύνει κι εμείς να του φιλάμε το χέρι με λατρεία κι ευγνωμοσύνη που ευαρεστήθηκε… τον Κωστάκη να μη θέλουμε! Ποιος είπε ότι οι λαοί δεν κάνουν λάθη στην κάλπη, ότι ο λαός έχει πάντα δίκιο; Όσο δίκιο είχαν οι γερμανοί που ψήφισαν τον Χίτλερ, ή οι Αμερικανοί  πιο πρόσφατα που διάλεξαν τον Μπους, δις δε! Ας βγουν οι… ειδικοί να ερμηνεύσουν το “μήνυμα” της κάλπης. Λες κι ο σοφός λαός συνεδρίασε εν είδει ενόρκων κι αποφάσισε ομόφωνα ποιο σοφό μήνυμα να συντάξει. Το μόνο που με παρηγορεί σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι υπάρχουν κι χειρότερα. Να οι γείτονές μας οι Ιταλοί βγάζουν μονοκούκι τον Μπερλουσκόνι! Ομαδική παράκρουση; Μπορεί! Τους μαγνητίζει με υπνωτιστές από την τηλεόρασή του; Γιατί όχι! Ο δικός μας τουλάχιστον είναι πιο νέος και πιο αθώος από την άλλη την αλεπού. Είμαστε λαός χαβαλέ. Μας βγάλανε εκδρομή και τα σπάσαμε όλα στο βαπόρι, αλλά ο αρχηγός μας συγχωρεί γιατί κοιμάται στο αμπάρι κι εμείς ενθουσιασμένοι καθώς βουλιάζουμε όλοι μαζί, φωνάζουμε ζήτω ο αρχηγός, ζήτω ο μύθος του!

 

Ορίστε και η επίμαχη φωτογραφία που με σκανδάλισε τόσο. Δε μιλάει το βλέμμα, ε τι λέτε!

ΥΓ. Θεέ μου πού ξέπεσα, να γράφω πολιτικά. Πρώτη φορά το κάνω πιστέψτε με, δεν το ‘χω ξανακάνει το ατόπημα, αλλά εκείνο το χαμόγελο με παρέσυρε. Όχι ότι θεωρώ άχρηστη την πολιτική κι αυτή ένα αναγκαίο κακό είναι που κάποιος πρέπει να την κάνει. Αλλά λίγο ήθος, πατριώτες, λίγη τσίπα. Του κασίδη το κεφάλι γίναμε. Θα μου πεις βέβαια κι αν βγει ο …”άλλος” θα τα καταφέρει καλύτερα. Ξέρω ‘γω. Χλωμό το βλέπω. Πολύ αναποφάσιστος ρε παιδί μου, μια μπρος μια πίσω… Έχει γραμμή, ξέρει τι θέλει; Ο Θεός να μας φυλάξει. Απλώς η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Λες ποιος ξέρει, μπορεί και να ξυπνήσει! Μια δοκιμή θα μας πείσει. Αρκεί αυτή η δοκιμή να μην κρατήσει όσο του Κωστάκη γιατί η πλάκα τελικά γίνεται σοβαρή και τα χάχανα κόβονται μαχαίρι. Ο Θεός να βάνει το χέρι του λοιπόν να μας βγει καλός ο Γιωργάκης, γιατί άμα αποδειχτεί κι αυτός σκάρτος, τότε μας μένει μόνο ο Αλέξης κι η Αλέκα, τέλειωσαν οι εφεδρείες. Κλείνουμε τη μύτη μας και βουτάμε στο Πέλαγο σαν τον Αιγαία!