Αθλητική συνείδηση στην Ελλάδα

Πέρασε η εποχή των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας, κι ο ενθουσιασμός έφυγε χωρίς να αφήσει τίποτα στη θέση του. Δεν μας έμειναν υποδομές, νέα αθλητική κουλτούρα, νέα γενιά πρωταθλητών, τίποτε!

Στη φτωχή πόλη μας που δεν ευδόκισε να πάρει ούτε τον κατ’ ευφημισμόν τίτλο της Ολυμπιακής πόλης, η κατάντια υπήρχε και υπάρχει. Βέβαια ενόψει των Μεσογειακών υπάρχει ελπίδα αναβάθμισης. Αλλά και πάλι όλα στραβά ξεκίνησαν. Και σ΄αυτό ξέρετε ότι είμαστε φτωχοί συγγενείς μετά την Ολυμπιακή πόλη του Βόλου. Έχουμε εκτός από το ΕΑΚΛ το κλειστό της Νεάπολης που είναι αρκετά σύγχρονο και την ελπίδα του γηπέδου της ΑΕΛ. Όμως σ’ αυτά τα μεγάλα στάδια εγώ τι θέση έχω; Εκτός της δυνατότητας να παρακολουθήσω αγώνες μπάσκετ, ποδοσφαίρου κτλ που προσωπικά –συγχωρείστε με- δεν το θεωρώ αθλητισμό αλλά θέαμα. Δηλαδή θεωρώ ότι όπως θα έβλεπα έναν ταχυδακτυλουργό να κάνει κόλπα ή έναν ακροβάτη να καταφέρνει το ακατόρθωτο, έτσι θα παρακολουθούσα την ικανότητα των ποδοσφαιριστών με περίτεχνες ενέργειες να περάσουν την μπάλα στο αντίπαλο τέρμα. Αυτοί αθλούνται εγώ τίποτα εκτός από το “πιάσιμο” του πισινού μου στις κερκίδες! Εγώ –επανέρχομαι- σε τι οφελούμαι αθλητικά από τα μεγάλα στάδια, στα οποία δεν μπορώ να μπω παρά μόνο με εισιτήριο ή αν ανήκω σε κάποιο αθλητικό σύλλογο, που στην ηλικία μου μόνο για μασέρ μπορούν αν με πάρουν. Εγώ πρέπει να περιοριστώ στα γήπεδα της γειτονιάς που είναι σε άθλια κατάσταση. Εκεί αρχίζει ο ρόλος των ιδιωτών που αναλαμβάνουν να καλύψουν –ως συνήθως- το κενό του κράτους και με το αζημίωτο βέβαια. Στην παιδεία αν δεν πληρώσεις ένα καλό σχολείο κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για το παιδί σου και μη μου πείτε όχι διότι οι ίδιοι οι πολιτικοί μας το ομολογούν καθώς στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά ή στο εξωτερικό. Ακόμα και η Παπαρρήγα έστειλε την κόρη της στο… Ελληνοαμερικανικό κολλέγιο και μη το μαρτυρίσετε στους συντρόφους χρησιμοποιεί και iPhone από τη μισητή δύση, μπρρρ! Τι να πούμε για την υγεία που όποιος δεν θέλει να πεθάνει σε ένα νοσοκομείο πρόωρα, φροντίζει να πάει σε ιδιωτικό έστω κι αν χρειαστεί να “ξηλωθεί” κανονικά. Είναι γνωστό ότι κι οι πολιτικοί μας στα ιδιωτικά πηγαίνουν αν τους τύχει το απρόοπτο ή στο εξωτερικό αν είναι προγραμματισμένο. Αλλά ας μη συνεχίσουμε άλλο αυτή τη λίστα των τομέων που καλύπτει ο ιδιωτικός τομέας, δεν έχει νόημα να μιλάμε για το αυτονόητο.

Επιστρέφω στα αθλητικά. Κοιτάξτε την κατάντια του …”αθλητικού κέντρου” της δικιάς μου γειτονιάς. Όχι μην πείτε ότι φταίνε τα παλιόπαιδα που τα χαλάσανε, εγώ που το επισκέπτομαι συχνά ξέρω ότι έχουν κάποια χρόνια να το επισκεφτού οι αρμόδιοι. Είμαστε κι εμείς σαν λαός ολίγον καταστροφομανείς αλλά και χωρίς συντήρηση ούτε μια φορά το χρόνο τι περιμένετε, να ακυρωθεί το 2ο θερμιδοδυναμικό αξίωμα! Εκεί λοιπόν μόνο μπορώ να αθληθώ εκτός από το δρόμο. Εκεί θα παίξω τένις ανάμεσα από σκουπίδια και χωρίς φιλέ βέβαια –υπάρχει ένα σάπιο κομμάτι που κρέμεται. Κάτω υπάρχουν ακόμα μπάζα στα οποία κάνεις τσουλήθρα και σκοτώνεσαι, οπότε έρχεται το ΕΚΑΒ και σε πάει στο κρατικό νοσοκομείο –για το δεύτερο θάνατο- διότι στο ιδιωτικό έχει εντολή να μη… Τα πάντα είναι σκουριασμένα και ρημαγμένα, ώστε κι αν ακόμα λειτουργούσαν –λέμε τώρα- δεν θα σου έκανε όρεξη να αθληθείς μέσα στη μιζέρια. οπότε τι πρέπει να κάνω εγώ; Ή θα πρέπει να φτιάξω το δικό μου γήπεδο –επιδοτείται ή πρέπει να είμαι βιομήχανος για να το αποκτήσω;- ή θα πάω σε ιδιωτικό. Ήδη στη γειτονιά μου, μαζί με τα χόρτα της άνοιξης, ξεφύτρωσε κι ένα τέτοιο με πισίνα και διάφορα γήπεδα. Καλές δουλειές παιδιά και καλό “ξήλωμα” σε μας, αρκεί να μας παρέχετε καλές υπηρεσίες. Εκτός κι αν αποφασίσουμε να σαπίσουμε στην πολυθρόνα μας.

Καλά κουράγια ραγιάδες μου!!!