Η Ελλάδα ποτέ δεν... το σβήνει!

Πιστεύει κανείς ότι θα πετύχει;

Πιστεύει κανείς πραγματικά ότι θα πετύχει ο αντικαπνιστικός νόμος; Πιστεύει κανείς ότι θα γίνουμε Ευρωπαίοι; Όχι Ευρωπαίοι δεν θα πει ψυχροί, τυπικοί, χωρίς αμεσότητα και έντονα συναισθήματα. Ευρωπαίοι σημαίνει, με τη δικιά μας προσωπικότητα αλλά και με πολιτισμό! Με κοινωνική συνείδηση και σεβασμό στο σύνολο, στους άλλους. Με προθυμία να αυτοπεριορίσω την ελευθερία μου, όταν αυτή γίνεται σκλαβιά για το διπλανό μου. Βέβαια δεν μιλάμε για χριστιανική αγάπη καθότι χριστιανικό... έθνος, -αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο- μιλάμε απλώς για αρχές που πρέπει να διέπουν μια συντεταγμένη πολιτεία, που μάλιστα έχει κάποια παράδοση στον πολιτισμό και τη δημοκρατία.

Μας λείπει η κοινωνική συνείδηση

Όχι όλα αυτά δεν είναι άσχετα, είναι η καρδιά του προβλήματος. Διότι το πρόβλημα με το κάπνισμα δεν είναι ότι εμάς μας αρέσει να καπνίζουμε πολύ ως έθνος, είμαστε θεριακλήδες, ενώ άλλα έθνη δεν έχουν τέτοιες τάσεις... αυτοκτονίας. Είναι ότι εμάς δεν μας καίγεται καρφί για το διπλανό μας, δεν βλέπουμε πέρα από τον εαυτό μας. Έχουμε την πεποίθηση ότι όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν στην μπάντα για να περάσουμε εμείς! Το λένε οι ειδικοί και για την οδήγηση: Όχι δεν είμαστε κακοί οδηγοί, μπορεί να είμαστε και καλύτεροι από άλλους επειδή εκπαιδευτήκαμε σε ένα άναρχο κι επικίνδυνο οδικό δίκτυο, στο οποίο επιβιώνουμε! Είμαστε όμως κακοί πολίτες! Το ίδιο ισχύει για την οδήγηση, για το κάπνισμα, για τη φασαρία κατά τις ώρες κοινής ησυχίας, ακόμα και για τις ώρες κοινής φασαρίας σε ένα πολιτισμένο εστιατόριο ή ξενοδοχείο! Διότι αν πάτε σε μια πολιτισμένη πρωτεύουσα κι ακούσετε μια παρέα να χαλάει τον κόσμο, τεντώστε καλά το αυτί σας, είναι νεοέλληνες. Εκτός κι αν μιλούν ελληνικά για να μας προβοκάρουν.

Η τήρηση των νόμων δεν έχει γίνει αποδεκτή από την κοινωνία, άρα κι από τις αρχές

Μια άλλη πτυχή του προβλήματός μας είναι ότι είμαστε τόσο διαποτισμένοι από το πνεύμα της ακαταστασίας και του άναρχου εγωκεντρισμού, που συλλογικά πλέον θεωρούμε την παρανομία ως κεκτημένο δικαίωμα. Όποιος επιμένει στη νομιμότητα είναι γραφικός, σπασίκλας -για να μην πω καμιά λέξη από μ, είναι τελικά... αιρετικός. Θα το δείτε στα όργανα της τάξης, που δεν μπορούν να βάλουν καμία τάξη στο χάος κι αποδέχονται την άνομη πραγματικότητα ωχαδελφικά. Θα το δείτε στους πολιτικούς μας και τους νομοθέτες μας που δέχονται εκ των προτέρων τις παράπλευρες απώλειες, όταν σου βάζουν ένα νόμο βαθμού δυσκολίας 100 για να έχουν δεδομένη την τήρηση του... 40! Όπως στο φορολογικό μας σύστημα όπου θεωρείται δεδομένο ότι φοροδιαφεύγεις, εξ’ού και η απειλή: αν δεν πληρώσεις την περαίωση ερχόμαστε να σου κάνουμε έλεγχο και τότε όπως ξέρεις θα σου βρούμε πολλά! Η φυσιολογία των ελέγχων δηλαδή γίνεται αντικείμενο απειλής στο Οθωμανικού τύπου κράτος μας…

Ήδη στον αντικαπνιστικό μας νόμο άρχισαν να ανοίγουν... παραθυράκια από όπου βγαίνει ντουμάνι! Με τόσες τρύπες που ανοίγονται ο νόμος θα καταντήσει από την εκκίνηση ρακένδυτος επαίτης και λόγω του ευτελισμού του θα απαξιωθεί και θα καταπατηθεί από όλους. “Δεν τον σήκωσε η κοινωνία”, θα λέμε. Τότε οι παραβάτες επαγγελματίες θα έχουν τουλάχιστον και τη νομιμοποίηση να φωνάζουν κι από πάνω καθώς -θα ‘χουν- δίκιο, όλα έγιναν, την τελευταία στιγμή, στο πόδι και χωρίς σχεδιασμό, χρονοδιαγράμματα και όλα αυτά τα άγνωστα για τον βαλκάνιο πολιτισμό μας. Βλέπω οι μη καπνιστές να γίνονται ανεπιθύμητοι παντού, εκτός κι αν αποφασίσουν να καπνίσουν κι αυτοί. Ενεργητικά ή παθητικά! Το οικονομικό συμφέρον θα το επιβάλλει.

Είστε αντικαπνιστής;

Νομίζω πως είναι σαφές ότι είμαι εναντίον του καπνίσματος, αλλιώς δεν θα έπιανα το θέμα ή κάποια δικαιολογία θα εύρισκα για τα αδικαιολόγητα. Έχω ακούσει για παράδειγμα το αναπανάληπτο: “Και γιατί να φύγω εγώ που καπνίζω, να φύγεις εσύ που δεν καπνίζεις. Κι εμείς οι καπνιστές έχουμε δικαιώματα”. Τέτοια επιχειρηματολογία σε κολλάει στον τοίχο και δεν έχεις τι να πεις. Πραγματικά αφοπλίζεσαι όταν ακούς τον κλέφτη να φωνάζει για να φύγει ο νοικοκύρης. Αν αποφασίσεις να μη τον πλακώσεις στις μπουνιές, το πιο φρόνιμο είναι να φύγεις εσύ, ο νοικοκύρης.

Όμως νομίζω τελικά, ότι το πιο φρόνιμο είναι, να σταματήσουμε να στρατολογούμε οπαδούς στα δύο στρατόπεδα: Καπνιστές, αντικαπνιστές. Αυτό θα ήταν η χειρότερη υπηρεσία στην κοινωνία. Κάτι σαν τους υποστηρικτές και τους πολέμιους της άμβλωσης στις ΗΠΑ, μια αντιπαράθεση που έφερε και φόνους. Φόνους που μάλλον ηρωοποιούν, παρά αποθαρρύνουν. Η ποτοαπαγόρευση δεν εξάλειψε το φαινόμενο του αλκοολισμού, ίσως και να το βοήθησε. Το κυνήγι μαγισσών, εκτός από ευκαιρία για αλληλοεξόντωση, δεν οδήγησε στην εξαφάνιση της μαγείας. Το σύνδρομο Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός, πράσινοι και βένετοι, ζηλωτές και άπιστοι, δεν πιστεύω ότι θα εξαλειφθεί ποτέ από την κοινωνία μας. Εύχομαι όμως να μην επεκταθεί και σ’ αυτό το χώρο.