Τι λέτε για τα e-books;

Είναι καιρός τώρα που συζητιούνται τα ηλεκτρονικά βιβλία, γνωστά και ως e-books. Όμως ακόμα δεν τα βλέπουμε. Μεγάλη συζήτηση γίνεται για το αν θα προχωρήσει η αγορά στην υιοθέτηση του e-book σαν προϊόν ή αν θα σβήσει νικημένο από το φυσικό βιβλίο, το χάρτινο βιβλίο. Επίσης συζητιέται η συναισθηματική πλευρά του θέματος, η επαφή δηλαδή του ανθρώπου με το χάρτινο βιβλίο σε αντίθεση με το άυλο ηλεκτρονικό.

Επ’ αυτών των θεμάτων θα χαιρόμουν αν όλοι σας εκφραζόσασταν με τις τοποθετήσεις σας σ’ αυτό το blog, έτσι απλά για να κάνουμε κουβέντα, επικοινωνώντας και επεξεργαζόμενοι το θέμα μέσα μας και μεταξύ μας.

Η δική μου άποψη λοιπόν είναι η εξής: Νομίζω ότι το θέμα είναι απλό, αρκεί να μπορέσουμε να υπερβούμε τους συναισθηματισμούς μας και τις προκαταλήψεις μας.

ΘΑ “ΠΙΑΣΕΙ” ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ;

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Νομοτελειακά θα γίνει. Μπορεί απλώς να καθυστερήσει λόγω του φόβου των εκδοτικών συμφερόντων, ότι θα χάσουν από τα δικαιώματα, καθώς πολλά βιβλία θα κυκλοφορήσουν από πειρατικές πηγές, κατά το πρότυπο του mp3 στη μουσική. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να είσαι μάγος για να καταλάβεις ότι αυτά τα φαινόμενα τραβάνε το δρόμο τους μόνα τους και καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να τα ανακόψει. Οι άνθρωποι της βιομηχανίας του βιβλίου τώρα είναι πιο έτοιμοι και πιο υποψιασμένοι μετά την εξέλιξη της βιομηχανίας της μουσικής. φαίνεται ότι θα αργήσει λίγο περισσότερο, αλλά θα γίνει, αφού περάσει πολλά στάδια.

Βλέπουμε την τηλεόραση –τη μη συνδρομητική- να επιβιώνει τόσα χρόνια τώρα, χωρίς καμία οικονομική συνδρομή από τους θεατές.

Οι εφημερίδες όλες είναι ζημιογόνες παρά τις εισπράξεις τους από τις πωλήσεις, που αποτελούν ένα μικρό μόλις ποσοστό των εσόδων τους, με τις διαφημίσεις να είναι η κύρια οικονομική τους πηγή. Αλλά και τα δύο μαζί να μη φτάνουν για να ισοσκελίσουν τα έξοδα, οπότε οι ιδιοκτήτες τους βάζουν το χέρι στην τσέπη για να τις συντηρήσουν κυρίως για λόγους κοινωνικής επιφάνειας και πολιτικής ή επιχειρηματικής επιρροής. Στο χώρο των ζωντανών εκδηλώσεων κλασικής μουσικής ή θεάτρου, είναι γνωστό ότι κάνεις δεν μπορεί να βγάλει τα έξοδα με τα εισιτήρια μόνο. Αυτό το λέω κι από πολύχρονη προσωπική πείρα. Αυτό μας θυμίζει το ρόλο των χορηγών, που από την αρχαιότητα έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην καλλιτεχνική δημιουργία. Εξαίρεση αποτελούν λίγοι καθιερωμένοι καλλιτέχνες που πλουτίζουν κυρίως από τα «δικαιώματα» Και μιλάμε βέβαια για την Madonna, τον Dan Brown, η την κα «Harry Potter». Άνθρωποι που απέκτησαν αμύθητα πλούτη, από τα... «δικαιώματα». Δεν νομίζω ότι πρέπει να αφήσουμε κάποιοι να πλουτίζουν τόσο προκλητικά και ασύστολα από την τέχνη και τον χώρο του πνεύματος. Οι τιμές των πνευματικών έργων πρέπει να πέσει έτσι ώστε να είναι προσιτή σε κάθε σύγχρονο άνθρωπο. Πρόσφατα διαπίστωσαν στο χώρο της μουσικής ότι για κάθε τραγούδι που κάποιος κατεβάζει πειρατικά, δεν έχουμε μια χαμένη πώληση, αλλά αύξηση ενδιαφέροντος που θα οδηγήσει σε μια ηλεκτρονική αγορά. Ετεροχρονισμένα οι εφημερίδες και υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης ψάχνουν τη διέξοδο χρεώνοντας την ηλεκτρονική τους έκδοση που μέχρι τώρα ήταν δωρεάν. Δεν νομίζω ότι θα αργήσουν να καταλάβουν το λάθος τους. Προσωπικά διαβάζω μόνο τις εφημερίδες που είναι δωρεάν, χωρίς να ασχολούμαι με αυτές που ζητούν τον οβολό μου. Δεν νιώθω ότι έχασα κάτι. Όλα αυτά νομίζω ότι είναι «οδηγός» για το τι θα γίνει αργά ή γρήγορα στο χώρο του βιβλίου. Παλιά βιβλία που έτσι κι αλλιώς δεν θα είχαν ζήτηση αν τυπώνονταν, ήδη διατίθενται δωρεάν. Οι εκδοτικοί οίκοι και τα μεγάλα βιβλιοπωλεία, ήδη έχουν ξεκινήσει τις ηλεκτρονικές εκδόσεις κάποιων τίτλων, πολύ διστακτικά είναι η αλήθεια-.

ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΨΥΧΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ;

Όσο προοδευτικοί κι αν είμαστε, συχνά αποδεικνύουμε ότι η προοδευτικότητά μας, κινούμενη κλασικά προς τα αριστερά, κάνει τον κύκλο του πνευματικού κόσμου για να καταλήξει... στα άκρα της δεξιάς. Έτσι λοιπόν αν είσαι -ή νομίζεις ότι είσαι- κουλτουριάρης, διανοούμενος, προοδευτικός κοκ που σέβεται τον εαυτό του, είσαι υποχρεωμένος να υιοθετήσεις τη θέση του πολέμιου του “άψυχου” βιβλίου. Προσωπικά δεν το καταλαβαίνω αυτό. Εγώ αγαπώ πολύ το βιβλίο, αλλά δεν νιώθω κανένα συναισθηματικό δεσμό με το υλικό του, παρά μόνο με το περιεχόμενό του. Ας μη γινόμαστε φετιχιστές. Το βιβλίο είναι ένα πνευματικό δημιούργημα, που πρέπει να “σωματοποιηθεί” για να μπορέσει να μεταφερθεί και να φτάσει ως εμάς, ώστε μέσα από τις υλικές σελίδες του να το “προσλάβουμε”, δια της ανάγνωσης βέβαια. Αν έχουμε τέλεια μνήμη, δεν το χρειαζόμαστε πλέον, το ξεκοκαλίζουμε δηλαδή και το πετάμε. Επειδή όμως δεν έχουμε -οι πιο πολλοί από μας- τέτοια μνήμη, το κρατάμε σε ένα ράφι, ώστε αν το ξαναχρειαστούμε να το χρησιμοποιήσουμε. Κάποιοι βέβαια τα κρατούν κι ως συλλέκτες, για να λένε ότι έχουν ολοκληρωμένες κάποιες σειρές και να τις καμαρώνουν νιώθοντας κάποια ικανοποίηση, όχι βέβαια για το περιεχόμενο τους αλλά απλά από την κατοχή τους. Δεν διαφέρουν από τους συλλέκτες γραμματοσήμων. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση και πρέπει να εξεταστεί ξεχωριστά.

Δηλαδή πριν από το χαρτί που το “βιβλίο” γράφονταν σε περγαμηνή ή σε πάπυρο, σε φύλλα βύβλου, ή πιο πριν σε πέτρινες, μαρμάρινες πλάκες ή ξύλο, τι έπρεπε να πούνε οι άνθρωποι, ότι δεν αντέχω ένα τόσο ελαφρύ βιβλίο, προτιμώ το βιβλίο μου να έχει τη... βαρύτητά του! Θεωρούμε ότι το μολύβι είναι συναισθηματικά δεμένο με εμάς και πιο πριν που χρησιμοποιούσαμε καπνιά με λινέλαιο είχαμε μεγαλύτερη αμεσότητα με το μέσο; Γιατί το στυλό προσδίδει μεγαλύτερη αμεσότητα στο συγγραφέα από το πληκτρολόγιο μιας γραφομηχανής κι αυτή με τη σειρά της μεγαλύτερη από το πληκτρολόγιο του κομπιούτερ! Κάποτε πρέπει να περάσουμε αυτές τις αγκυλώσεις μας.

Πέρα όμως από τους συναισθηματισμούς ας δούμε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του ηλεκτρονικού έναντι του χάρτινου βιβλίου.

Ένα μειονέκτημα του ηλεκτρονικού βιβλίου είναι σίγουρα, ότι χρειάζεται ρεύμα κι εκεί ακόμα που δεν υπάρχει και τη μέριμνα της φόρτισης αλλά και τον περιορισμό της διάρκειας της μπαταρίας ανά φόρτιση για τις φορητές συσκευές. Επίσης σίγουρα είναι πιο εύκολος και με λιγότερους περιορισμούς ο χειρισμός ενός χάρτινου αντικειμένου, παρά μιας συσκευής, που πρέπει να προσεχθεί από συνθήκες όπως της πλαζ -άμμος, ήλιος, νερό κτλ- κι από πτώσεις, όπως επίσης αναστέλλει κάποιους με εγγενή δυσκαμψία στο χειρισμό σύγχρονων ηλεκτρονικών συσκευών που τα χάνουν μπροστά τους.

Συγχωρέστε με αλλά άλλο μειονέκτημα δεν τους βρίσκω, αντίθετα από εκεί και πέρα αρχίζουν όλα τα πλεονεκτήματα.

Θυμάμαι την εποχή που σαν σφουγγάρι ρουφούσα τα βιβλία σαν γνήσιος βιβλιοφάγος, δανειζόμουν από τη δημόσια βιβλιοθήκη μια στοίβα που δεν χωρούσε κάτω από τη μασχάλη μου κι έφτανα κάθιδρος στο σπίτι με τα βιβλία μουλιασμένα αλλά και το χέρι μου... ξερό! Τώρα θα μπορώ να τα κουβαλάω μέσα στο laptop μου ή στο κινητό μου, χωρίς κανένα επιπλέον βάρος. Δεν είναι καθόλου αστεία υπόθεση να μπορείς να κουβαλάς ολόκληρη τη βιβλιοθήκη σου μαζί σου μέσα σε ένα laptop. Ούτε έπιπλα χρειάζονται, ούτε ξεσκόνισμα, ούτε τα φύλλα τους κιτρινίζουν ,σκίζονται ή τα τρώνε τα τρωκτικά και η υγρασία. Μάλιστα αν τα ράφια της ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης ξεχειλίζουν, δεν αγοράζεις καινούργιο έπιπλο, με το χώρο που χρειάζεται μέσα στο σπίτι αλλά και το ανάλογο κόστος, αλλά απλώς ένα εξωτερικό σκληρό δίσκο. Φυσικά υπάρχει το πρόβλημα της μαζικής καταστροφής της βιβλιοθήκης σου μαζί με το κομπιούτερ αν αυτό καταστραφεί, ειδικά αν είναι φορητό ή απώλειας της, εάν χάσεις τον επιπλέον σκληρό σου δίσκο. Αυτό όμως το πρόβλημα πηγάζει ακριβώς από την ευκολία της φορητότητας της βιβλιοθήκης σου και λύνεται εύκολα με την πρόβλεψη αυτόματου back up όχι μόνο της βιβλιοθήκης σου αλλά ολόκληρου του υπολογιστικού συστήματός σου.

Επίσης στις κλασικές μας βιβλιοθήκες αντιμετωπίζουμε συχνά το πρακτικό πρόβλημα, να μη βρίσκουμε το βιβλίο που ψάχνουμε, ειδικά αν η βιβλιοθήκη μας είναι μεγάλη. Χρειαζόμαστε καλή βιβλιοθηκονόμιση, αλλά και πάλι ένα μικρό βιβλίο εύκολα κρύβεται από τα μεγαλύτερα, ειδικά αν δεν γράφει τον τίτλο του στη ράχη του. Πολλές φορές δεν βρίσκω το βιβλίο που θέλω στη βιβλιοθήκη μου, Παρότι είμαι σίγουρος ότι κάπου το έχω. Στο κομπιούτερ όμως έχεις αυτόματη ταξινόμηση και με λίγη προσπάθεια από σένα, καθώς πρέπει να ανοίξεις ορισμένους φακέλους κατάταξης, όλα είναι διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή.

Τέλος μπορείς να μπεις σε ένα ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο, όποια ώρα θέλεις και να ψάχνεις όσες ώρες θέλεις. Να αγοράσεις το βιβλίο που θέλεις ακόμα και την Κυριακή.

Αυτά όλα βέβαια για το μέλλον, καθώς τα ηλεκτρονικά βιβλία δεν έχουν καθιερωθεί ακόμα μαζικά, παρά μόνο σε περιορισμένους τίτλους. Προσωπικά όμως πιστεύω ότι μέσα σε δύο χρόνια θα έχουμε χιλιάδες τίτλους σε ηλεκτρονική μορφή και στα Ελληνικά.

Στην πρώιμη φάση που βρισκόμαστε, υπάρχει και το πρόβλημα των διαφορετικών format στα οποία λειτουργεί η κάθε εταιρεία το περιεχόμενο των βιβλίων της, αλλά και των αντίστοιχων συσκευών (βλ. Kindle της Amazon). Το είδαμε και στα κινητά, και στη μουσική και στις κινηματογραφικές ταινίες. Όλοι βλέπουμε ότι αυτές οι παιδικές ασθένειες ξεπερνιούνται σχετικά γρήγορα, μαζί με την προσπάθεια κάθε εταιρείας να επιβληθεί στον ανταγωνισμό. Σε λίγο όλοι θα καταλάβουν ότι κοινό τους συμφέρον είναι να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πρωτόκολλο. Πρόσφατο παράδειγμα είναι οι κατασκευαστές κινητών που συμφώνησαν σε κοινούς φορτιστές.

Οι κινηματογραφικές αίθουσες και τα δισκάδικα, είναι ένα βήμα πριν από τον οριστικό τους ενταφιασμό. Δεν θα αργήσουν να ακολουθήσουν ακόμα και τα βιντεοκλάμπ, καθώς σε λίγο καιρό όλοι θα κατεβάζουμε τις ταινίες μας από το διαδίκτυο. Είναι μοιραίο και τα βιβλιοπωλεία να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, αν κι αυτό αργεί για λίγα ακόμα χρόνια.

Όσο για τις ηλεκτρονικές συσκευές ανάγνωσης των βιβλίων, δεν βρίσκω για ποιο λόγο να πετύχουν. Μπορώ να διαβάσω το ηλεκτρονικό βιβλίο μου ακόμα και στο iPhone μου, γιατί να αγοράσω μία ακόμα συσκευή με το κόστος της, την συντήρησή της, τις φορτίσεις της κοκ; Μπορώ να το διαβάσω ακόμα καλύτερα στο laptop μου. Τώρα τα laptop και μάλιστα στη μορφή των netBook είναι πολύ λεπτά, ελαφρά και οικονομικά.

Ούτε το λογισμικό τους με ενθουσιάζει με το εικονικό γύρισμα σελίδων, που μόνο στόχο έχει να εξευμενίσει τους ρομαντικούς. Ένα απλό πρόγραμμα PDF αρχείων που είναι ελαφρά και πολύ διαδεδομένα, κάνει μια χαρά τη δουλειά του. Επίσης στα ηλεκτρονικά βιβλία έχεις δυνατότητα εύρεσης μιας λέξης που σε ενδιαφέρει, έχεις αυτόματα όλες τις πληροφορίες για το βιβλίο σου συγκεντρωμένες, ακόμα και για το από πόσες λέξεις αποτελείται, σελιδοδείκτες, γρήγορο “ξεφύλλισμα”, περιήγηση ανά κεφάλαιο, μεγαλύτερα ή μικρότερα γράμματα για προβλήματα όρασης κοκ.

Φυσικά κι εμένα με προβληματίζει η μετάβαση του κόσμου μας από το φυσικό περιβάλλον στον άυλο κόσμο του λογισμικού και της δικτύωσης μέσω διαδικτύου. Χωρίς καύσιμα ακινητοποιούμαστε, χωρίς τηλεφωνικά δίκτυα νιώθουμε αποκλεισμένοι, χωρίς ρεύμα μένουμε στα σκοτάδια και δεν έχουμε να φάμε καθώς τα τρόφιμα σαπίζουν στο ψυγείο, ούτε να ζεσταθούμε καθώς το καλοριφέρ μας σταματάει. Όμως αυτό είναι ήδη μια πραγματικότητα που δεν ξέρω αν είναι δυνατό να αναστραφεί, παρά μόνο μετά από μια νέα κοσμογονία τύπου 3ου παγκόσμιου πολέμου και της χρήσης πυρηνικών όπλων ή μετά από μια νέα εποχή παγετώνων ως απόρροια της οικολογικής καταστροφής που συνεχίζουμε να επιτελούμε και της αδυναμίας μας να τη σταματήσουμε παρότι ήδη ξεκινήσαμε να πατάμε τα φρένα. Τα φρένα φαίνεται ότι δεν “ακούν”.

Για όσους ενδιαφέρεστε για ebooks στο ίντερνετ, δεν έχετε παρά να πληκτρολογήσετε τη λέξη e-book στη μηχανή αναζήτησης του google, και θα βρείτε πολλές διευθύνσεις.

Δεσπόζει βέβαια η www.amazon.com

H http://books.shop.ebay.com

Δέστε επίσης το ενδιαφέρον: http://books.google.com

Δεσπόζουσα θέση καταλαμβάνει η http://www.gutenberg.org/wiki/Main_Page και με ελληνικά βιβλία.

Καθώς και η www.scribd.com επίσης με ελληνικά βιβλία.

Από τον Ελληνικό χώρο:

http://www.e-bookshop.gr/

http://www.psichogios.gr/ebooks.asp

http://www.livanisatschool.gr/

http://www.kastaniotis.com/multimedia/ebooks/

http://www.snhell.gr/index.asp αποσπάσματα

http://www.mikrosapoplous.gr/index.html

http://www.sarantakos.com/keimena.html

http://www.free-ebooks.gr/gr/index.php

http://el.wikibooks.org/wiki/

ΚΑΛΟ ΨΑΞΙΜΟ ΣΤΟΥΣ ΒΙΒΛΙΟΦΑΓΟΥΣ!!!

Τελευταία σημείωση.

Υπάρχει βέβαια και το φαινόμενο audio book, με το οποίο δεν καταπιάστηκα καθόλου. Νομίζω ότι πάντα υπήρχε –τις τελευταίες δεκαετίες-, αλλά πάντα παρουσιάζονταν περισσότερο ως εκτελέσεις, παρά ως βιβλία. Είναι χρήσιμα για να τα ακούει κάνεις στο αυτοκίνητο ή για ανθρώπους με πρόβλημα όρασης. Προσωπικά ποτέ σεν με ενδιέφεραν κι έτσι τα αντιπαρέρχομαι.

νομικιστικά βραχυκυκλώματα

Το πρόβλημα του πάρκινγκ στην πόλη μας είναι σίγουρα πολύ μεγάλο, ακόμα και τώρα το καλοκαίρι που οι μισοί -τουλάχιστον- λείπουν σε διακοπές. Πολλοί επαγγελματίες βάζουν ταμπέλες ή διάφορα αντικείμενα στο δρόμο για να κρατήσουν την πολυπόθητη θέση, ή βλέπεις κάποιες φορές έναν πεζό να στέκει σε μια κενή θέση πάρκινγκ και να την υπερασπίζεται ακόμα και με την ζωή του για ένα δικό του αυτοκίνητο, καθώς αυτός την... είδε πρώτος και τώρα που την είδε δεν την αφήνει με τίποτα, μόνο πάνω από το πτώμα του! Όλοι όσοι έχουμε αυτοκίνητο -ή αυτοκίνητα- έχουμε ανάλογες εμπειρίες, τόσο από την μία πλευρά, όσο κι από την άλλη. Παρατηρείστε δε, πόσο αντιφατικά κρίνετε την κατάσταση όταν βρίσκεστε στη θέση Α από τότε που βρίσκεστε στη θέση Β. Να θυμόμαστε να κάνουμε στους άλλους, αυτό που θα θέλαμε κι εμείς να μας κάνουν οι άλλοι, όπως είπε ο Ιησούς Χριστός.

Γνωστός μου μου έλεγε το δικό του παράπονο και το αφήνω στην κρίση σας εν είδει λαϊκού δικαστηρίου, μάλιστα αν θέλετε τοποθετηθείτε δημόσια στο θέμα, μέσα από αυτό το blog.

Έχουμε λοιπόν έναν ιδιοκτήτη επιχείρησης που μπροστά από την έδρα του έχει ταμπέλα που χαρακτηρίζει το χώρο ως “χώρο φορτοεκφόρτωσης” μη επιτρέποντας τη στάθμευση στους ιδιώτες. Έλα όμως που κανένας δεν το σέβεται και μόλις φύγει ο πρώτος, έρχεται αμέσως να παρκάρει ο από πίσω. Σημειώστε δε ότι ούτε μία φορά δεν δόθηκε κλήση σε κάποιο από αυτά τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Όσες φορές λοιπόν απευθύνθηκε στην Τροχαία, παίρνει την απάντηση “ερχόμαστε” και δεν έρχονται. Μόνο αν επιμείνει με αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα έρχονται για να βάλουν τότε, μία κλήση στο παρμπρίζ. Τι να την κάνει όμως ο άνθρωπος την κλήση αφού χώρο για φορτοεκφόρτωση εμπορευμάτων δεν έχει. Άλλωστε και να φύγει ο παρκαρισμένος, η χαρά του θα κρατήσει μόλις μερικά δευτερόλεπτα αφού θα παρκάρει αμέσως ο επόμενος. Αν δε κατέβει να ζητήσει από τον οδηγό να μην παρκάρει, το πιο πιθανό είναι ότι θα φτάσουν σε χειροδικία. Όταν το φορτηγό διπλοπαρκάρει στη μέση του δρόμου για να ξεφορτώσει, η ουρά από πίσω ξεκουφαίνει το σύμπαν με τα κορναρίσματα και δικαίως βέβαια. Οι δε τροχονόμοι ωρύονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, απειλώντας ότι θα γράψουν τον οδηγό για το κομφούζιο που προκαλεί.

Αποφάσισε λοιπόν να δοκιμάσει και τη Δημοτική αστυνομία. Εκείνοι του είπαν να αυτοπροστατευτεί διότι εκείνοι δεν είναι δυνατό να αστυνομεύσουν όλες αυτές τις θέσεις πάρκινγκ. Πώς να αυτοπροστατευτεί όμως, ρώτησε. Βάλτε κάτι στο δρόμο του απάντησαν. Αποφάσισε λοιπόν να βάλει ταμπέλες στην άκρη του δρόμου που λένε “μην παρκάρετε”. Νέο πρόβλημα: Ξανάρχεται η Τροχαία, η οποία αυτή τη φορά κλήθηκε από κάποιο γείτονα που βλέπει το χώρο ελεύθερο κι ο ίδιος ψάχνει γύρω, γύρω για πάρκινγκ. Φθόνος, θυμός, κακή προαίρεση... πέστε ότι θέλετε. Τώρα ο ιδιοκτήτης πρέπει να πάρει τις ταμπέλες αλλιώς θα βεβαιωθεί παράβαση κατάληψης... οδοστρώματος.

Τι να κάνει ο άνθρωπος μάζεψε τις ταμπέλες του κι έπνιξε την οργή του. Τώρα βλέπει τα αυτοκίνητα μονίμως σταθμευμένα έξω από την επιχείρησή του, χωρίς κανένας να αποτρέπει την παράνομη ασυδοσία τους και ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να υπερασπιστεί την νομιμότητα της απαίτησής του, με την απειλή της δίωξης κατάληψης...

Τώρα με ρωτάει ποιος νίκησε; Η ασύδοτη παρανομία που μαστίζει τη χώρα μας φυσικά! Οι ταμπέλες μου μου λέει ήταν παράνομες αλλά υπεράσπιζαν μια νομιμότητα, οι διώκτες του όμως που τώρα γελάνε υπερασπίζονται απλώς το δικαίωμα τους να μην υπάρχουν ταμπέλες όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να μπορούν να παρανομούν ανενόχλητοι. Νίκησε η παρανομία λοιπόν, η οποία φαίνεται ότι είναι ανίκητη είναι καθεστώς, που πολλές φορές το υπερασπίζεται κι ο ίδιος ο νόμος.

Έξω! από τον... ύπνο έξω

Το ξέρατε ότι στην Ελλάδα το ελεύθερο πάρκινγκ διώκεται; Εντάξει μπορεί κάνεις να στήσει τη σκηνή του αλλά από το πρωί (ανατολή) μέχρι το βράδυ (δύση του ήλιου). Μάλιστα. Μετά πρέπει να τα μαζέψει και να πάει σε κάμπινγκ, ή τέλος πάντων σε ξενοδοχείο. Δηλαδή αν στο ταξίδι των διακοπών μου -πού τέτοια τύχη- βρω μια ωραία παραλία και στήσω τη σκηνή μου για να απολαύσω τη γαλήνη της φύσης, απαγορεύεται να κοιμηθώ εκεί το βράδυ; Ακόμα κι αν δεν βρίσκω τέτοια ώρα κάμπινγκ, ξενοδοχείο, μοτέλ, διότι όλα είναι πολύ μακριά ή απλώς γέματα; Είπαμε απαγορεύεται! Νόμιζα ότι η πατρίδα μου μού ανήκει, ότι η Ελλάδα είναι για τους Έλληνες. Νόμιζα ότι μπορείς να βρεις ένα βράχο ή ένα δέντρο και να κοιμηθείς ελεύθερα από κάτω, αρκεί να το λέει η καρδιά σου. Όμως όχι, έκανα λάθος. Οι όχι και πολύ αρχαίοι «εμού πρόγονοι» είχαν το δικαίωμα όταν μετακινούσαν τα πρόβατα τους, να ανάψουν μια φωτιά για τους λύκους μέσα στη νύχτα του χειμώνα και να κοιμηθούν με την επιτήρηση των σκύλων τους, εγώ όμως όχι.

Φαντάζεστε να έχεις χαθεί μέσα στο δάσος σαν τα παιδιά του παραμυθιού και να αναγκαστείς να διανυκτερεύσεις στην ύπαιθρο και την επομένη που θα σε βρουν, ένας νομικιστής αστυνομικός να σου βεβαιώσει παράβαση για διανυκτέρευση σε δημόσιο χώρο χωρίς... σχετική άδεια!

Όχι δεν τα λέω για μένα. Μάλλον δεν είμαι ο άνθρωπος που πηγαίνω να κοιμηθώ στα βουνά και τις θάλασσες, παρότι θα ήθελα να το κάνω καμιά φορά, αλλά θεωρώ αυτονόητο το δικαίωμα μου να κοιμηθώ όπου θέλω, αρκεί να μην είναι σε ιδιοκτησία άλλου και να μην ενοχλώ κανένα. Μας λένε βέβαια ότι η οι κανόνες υγιεινής... Εντάξει αν κάποιος αφήνει τα σκουπίδια του μέσα στο δάσος να διωχθεί, αλλά γι’ αυτό κι όχι γιατί τόλμησε και... κοιμήθηκε, χωρίς να δώσει τον οβολόν του σε κάποιον ξενοδόχο. Δεν έχω τίποτα με τους ξενοδόχους, καλά να είναι οι άνθρωποι και να κάνουν τις δουλειές τους τίμια και με υψηλού επιπέδου υπηρεσίες –που μας λείπουν γενικά στην Ελλάδα-, αλλά όχι και τα διάφορα επαγγελματικά συμφέροντα να γίνονται νόμοι του κράτους! Ναι ξέρω και οι πυρκαγιές... Δεν αρκεί η απαγόρευση ανάμματος φωτιάς, τουλάχιστον σε δασικές περιοχές;

Δεν αντιδρώ στα παροδικά μέτρα κατά τη θερινή σεζόν, ούτε στις απαγορεύσεις συγκεκριμένων περιοχών που κρίνεται από τους αρμόδιους ότι βρίσκονται σε υψηλή επικινδυνότητα. Τέλος πάντων για όλα μπορεί να υπάρχει μέτρο κι όχι ισοπεδωτικός οδοστρωτήρας. του τύπου «πονάει δόντι κόβει... κεφάλι»! Όλοι ξέρουμε ότι οι κολόνες της ΔΕΗ βάζουν συχνά πυκνά φωτιές, αλλά δεν απαγορεύσαμε τη μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας!

Κάτω τα χέρια από την ελευθερία λοιπόν. Γιατί κόβε, κόβε, φτάνουμε σε μια κουτσουρεμένη δημοκρατία γεμάτη από απαγορεύσεις: «απαγορεύεται», "απαγορεύεται", "μην εισέρχεσθε!", «απαγορευμένη περιοχή!» κοκ.

Γίναμε τόσο αστοί, απομακρυνθήκαμε τόσο από το φυσικό μας περιβάλλον που φοβόμαστε να το αγγίξουμε και να το αντιμετωπίσουμε ως φυσικό συνέταιρο της ύπαρξης μας και σαν να μην έφτανε αυτή η κατάντια σε μια αφύσικη επιβίωση, έρχεται και το κράτος να βάλει την αχρείαστη ...σφραγίδα του.

Δεκαπενταυγουστιάτικες διαμαρτυρίες

Αναδημοσιεύω από τη συμπαθή ιστοσελίδα της Ευαγγελικής Εκκλησίας Λάρισας, την εύλογη νομίζω διαμαρτυρίας τους.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι συμβαίνουν τέτοια πράγματα σήμερα στην Ελλάδα.

Ότι δηλαδή μπορεί το κράτος να σου απαγορεύσει να κάνεις τις δουλειές σου, όταν μάλιστα αυτές είναι ιδιωτικής φύσεως.

Επίσης ότι μπορεί σήμερα να κυνηγιούνται στην Ελλάδα μας άνθρωποι, απροκάλυπτα ή υπό το πρόσχημα του νόμου, λόγω της όποιας πίστης τους, όταν μάλιστα αυτή δεν συνιστά κάποια επικίνδυνη σέχτα. Σ' αυτές σίγουρα δεν ανήκει η Ευαγγελική Eκκλησία. Όποιος έχει πάει έστω και για λίγο στο εξωτερικό, το ξέρει πολύ καλά.

Τι είναι η γιορτή του δεκαπενταύγουστου. Ας είμαστε ειλικρινείς: Είναι η γιορτή των καλοκαιρινών διακοπών, που εκτός από το βουνό, κυρίως γιορτάζεται στη θάλασσα, όπου τιμώνται δεόντως τα... μακροβούτια. Από την τηλεόραση θα δούμε το βράδυ την Τήνο, τους εκεί προσκυνητές της Παναγίας και το νησί βουλιαγμένο από τους τουρίστες κι όχι από την τορπίλη που βύθισε την “Έλλη”. Υπάρχει λογικός άνθρωπος που δεν ξέρει την Ελληνική πραγματικότητα περί 15αύγουστου; Αν διαβάσει όμως κανείς τις εφημερίδες θα μείνει έκπληκτος, καθώς θα διαπιστώσει ότι ξέχασε εντελώς ότι αυτή η μέρα είναι αφιερωμένη στην Παναγία και τα άρθρα των θεολόγων την αναφέρουν ως “κοίμηση της Θεοτόκου¨.

Το κράτος την αναγόρευσε σε επίσημη αργία, σε μια ακόμα συνηθισμένη σύμμειξη του κράτους με τη θρησκεία. Ενδεικτική είναι η τακτική, στρατιώτες του Ελληνικού στρατού να συμμετέχουν στις λιτανείες, με τη δικαιολογία ότι οι Ορθόδοξοι είναι... η πλειοψηφία στην Ελλάδα. Το ξέρατε όμως ότι απαγορεύονται δια του νόμου οι πάσης φύσεως εργασίες, καθώς όλοι οι... υπήκοοι αυτού του κράτους είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε προσοχή στη λατρεία της ”Παναγίας”(;), είτε το θέλουμε, είτε όχι. Εγώ το έμαθα καθώς μαζί με άλλα δύο άτομα, όλοι μέλη της Εκκλησίας, που τα καταφέρνουμε σε μαστορέματα, πήραμε τα τρυπάνια μας και τα άλλα εργαλεία μας από τα σπίτια μας και πήγαμε για εθελοντική εργασία στην Εκκλησία μας. Καθότι η πάσης φύσεως αργία ενδείκνυται για εθελοντισμό κι εμείς στην Εκκλησία μας δεν δεσμευόμαστε από κανένα εορτολόγιο -πολύ δε περισσότερο από αυτό της Ορθόδοξης Εκκλησίας-, δεν είχαμε πρόβλημα να το κάνουμε. Άλλωστε το ίδιο θρησκευτικό κατεστημένο καταδίκαζε επανειλημμένως τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, όσο κατοικούσε μεταξύ των ανθρώπων, κάθε φορά που θεράπευε κάποιο δυστυχή από την αρρώστια του, την ημέρα του Σαββάτου. Τότε βέβαια το θρησκευτικό κατεστημένο του επετίθετο με θεολογικά επιχειρήματα. Στη δική μας περίπτωση το θρησκευτικό κατεστημένο μας σταμάτησε με τα όργανα του νόμου! Να σου δύο αστυνομικοί οι οποίοι μας φώναξαν, μας κατέγραψαν τα στοιχεία μας λες και κάναμε βανδαλισμούς και μας απείλησαν ότι θα μας κλείσουν μέσα όλο το Σαββατοκύριακο στα πλαίσια του αυτόφωρου αν συνεχίζαμε να εργαζόμαστε. Φαντάζομαι ότι από Δευτέρα θα μας δίκαζε ένα σώμα μαυροντυμένων ιερέων και γραμματέων του λαού, οι μουλάδες της Ελλάδας δηλαδή, που επιβάλλουν το θρησκευτικό τους νόμο μέσω του κράτους που το κρατούν στα χέρια τους. Μη θέλοντας να δώσουμε συνέχεια στο πνεύμα μισαλλοδοξίας και φανατισμού υποχωρήσαμε και φύγαμε. Εμείς όμως δεν πληρωνόμαστε από τα κρατικά ταμεία αλλά από τις αυτοπροαίρετες εισφορές των φτωχών πιστών της Εκκλησίας μας απλώς συντηρούμε την Εκκλησία μας και δουλεύουμε στον καθημερινό μας αγώνα για να επιβιώσουμε. Εμείς δεν έχουμε αμύθητη περιουσία σαν την Ορθόδοξη Εκκλησία -να μην επαναλάβουμε τα του Βατοπεδίου- ούτε επενδύουμε σε πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες, ούτε πολύ περισσότερο είμαστε ο μεγαλύτερος μέτοχος της Εθνικής τράπεζας, ούτε, ούτε... Εκείνη την ημέρα δεν δουλεύαμε και αντί για βουτιές πήγαμε για να ιδρώσουμε προσφέροντας. Ας έρθει λοιπόν το κράτος να μας δώσει στα πλαίσια της ισοπολιτείας κι εμάς χρήματα για τα κτήρια μας και μισθό για τους ποιμένες μας. Αλλά αυτά ξέρω ότι ακούγονται πολύ...αστεία. Όμως αντίθετα το αστείο είναι ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία με την αμύθητη περιουσία της, επιδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω διάφορων προγραμμάτων -καθώς έχει τα μέσα στο κράτος-, σαν να είναι ένας φτωχός οργανισμός!

Επιτέλους πότε θα σταματήσει αυτή η ανόητη μισαλλοδοξία στη χώρα μας, για να γίνει και η χώρα μας ένα σύγχρονο κράτος. Πότε η χριστεπώνυμη “Εκκλησία της Ελλάδος”, θα μάθει από το παράδειγμα Αυτού που επικαλείται ως Κύριο, τοου Ιησού Χριστού, ο οποίος ποτέ δεν χρησιμοποίησε την κρατική εξουσία, αλλά αντίθετα διώχθηκε και θανατώθηκε από αυτήν.

Αν σκουπίζαμε λέει απλώς, θα μας... άφηναν, αλλά επειδή είχαμε εργαλεία προκαλούσαμε, ποιον άραγε; κι απαγορεύονταν να κάνουμε βελτιωτικές εργασίες στους τοίχους μας! Ταλαίπωρη Ελληνική Δημοκρατία! Ποιος νόμος βάζει τα όρια μεταξύ εργασίας σκουπίσματος και τρυπήματος με Βlack & Decker; Φυσικά δεν ετίθετο θέμα ώρας κοινής ησυχίας στις 10.00πμ. αλλά σημειολογίας της εργασίας μαστόρων. Μα και εργάτες θα μπορούσαν να εργαστούν εκείνη την ημέρα, αρκεί να πληρώνονταν το διπλάσιο ημερομίσθιο κατά το νόμο! Εμείς όμως δεν είμαστε μάστορες!!! Σ’ αυτή την ανόητη υποκρισία ο Ιησούς Χριστός απάντησε ρωτώντας τους: “Εσείς αν έπεφτε το ζώο σας στο πηγάδι την ημέρα του Σαββάτου -η επίμαχη τότε θρησκευτική αργία- δεν θα το βγάζατε, θα το αφήνατε εκεί να ψοφίσει; Πολύ περισσότερο που εγώ αγαθοποίησα σε ένα δυστυχισμένο του λαού του Θεού” Πολύ περισσότερο εμείς που υπηρετούσαμε το Θεό με την εθελοντική εργασία μας!

Έχουμε μάθει όμως στην άμεση ή στην έμμεση διάκριση σε βάρος μας λόγω των θρησκευτικών μας πεποιθήσεων και δεν μας κάνει εντύπωση. Κρίμα για τη χώρα μας, την πατρίδα της Δημοκρατίας και κρίμα για τους φερόμενους ως Χριστιανούς της κρατικής Εκκλησίας. Πόσες φορές έχει καταδικαστεί η χώρα μας από τα Ευρωπαϊκά δικαστήρια, για παρόμοιες περιπτώσεις διάκρισης σε βάρος μειοψηφιών! Ας μην είναι ακόμα μια φορά, δεν αξίζει άλλωστε. αρκούμαστε απλώς να το καταγγείλουμε στον... κυρίαρχο λαό και σε όσους έχουν δημοκρατικές ευαισθησίες.

Βασίλης Α. Γαλάνης

Ποιμένας της Ελεύθερης Ευαγγελικής Εκκλησίας Λάρισας.

Φοβού τους πολιτικούς και δώρα φέροντες

Έγραφα πρόσφατα για το ΤΕΜΠΜΕ. Γι' αυτό το πυροτέχνημα που διακηρύττει ότι οι κυβερνώντες μας είναι εδώ και φροντίζουν για μας, πριν από εμάς. Διαβάστε την καταχώρησή μου ΤΕΜΠΕ ΤΟΥΜΠΑ. Στη συνέχεια τι έδειξαν τα αποτελέσματα από τα οποία κρίνονται και οι προθέσεις και οι πάσης φύσεως ενέργειες; Η κρίση βαθαίνει. Ρευστότητα δεν υπάρχει στην αγορά, παρά τους υποτιθέμενους πακτωλούς που λένε ότι έριξαν σ' αυτή.

Έκλεισε ο πρώτος κύκλος των δανείων με την εγγυοδότηση του ΤΕΜΠΜΕ και το δάνειο το είχαν πάρει λίγοι και έχοντες. Οι πολιτικοί άργησαν πολύ να διαπιστώσουν υποκριτικά ότι τα δάνεια δεν έπεσαν στην αγορά και δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν την πραγματική οικονομία! Κάποιοι δηλαδή πρόσθεσαν επιπλέον πλούτη στα ήδη υπάρχοντα και οι υπόλοιποι συνέχισαν να πνίγονται. Ξέρω ότι κάποιοι θα μου πουν ότι στη συνέχεια έπεσε στην αγορά το ΤΕΜΠΜΕ nο 2. Μάλιστα αυτό δούλεψε αλλά έδωσε σε πιο πολλούς μεν αλλά ποσά περίπου 1/10 αυτών που υπόσχονταν το πρώτο. Δηλαδή με τη βιτρίνα του πρώτου έδωσαν ψίχουλα. Τι σημαίνει αυτό; Ας βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει! Μία εκδοχή είναι ότι προσπάθησαν με το πρώτο κατάλαβαν το λάθος τους και το διόρθωσαν με το δεύτερο. Μια δεύτερη όμως εκδοχή λέει ότι εντυπωσίασαν το κοινό των ψηφοφόρων με το ενδιαφέρον τους για τους καημένους μικρομεσαίους και στο τέλος έδωσαν -για να ρίξουν στάχτη στα μάτια- μερικά ψίχουλα, ώστε και οι τράπεζες να είναι ικανοποιημένες και οι μικρομεαίοι να παρηγορηθούν και οι πολυπόθητες ψηφοθηρικά εντυπώσεις να μείνουν στο κοινό! Σημειώστε ότι το ΤΕΜΠΜΕ no 2 , εκτός των υποπολλαπλάσιων ποσών που έδωσε, δεν είναι τζάμπα όπως το πρώτο. Έχει απλώς ένα λίγο πιο λογικό επιτόκιο αλλα και μικρή διάρκεια. Τώρα βγαίνει το 3ο ΤΕΜΠΜΕ για το οποίο δεν ξέρω ακόμα λεπτομέρειες, υποθέτω ότι θα είναι για τους ακόμα πιο απελπισμένους και θα έχει ακόμα λιγότερο ευνοϊκούς όρους. Οι ακάλυπτες επιταγές όμως έχουν σπάσει όλα τα ρεκόρ. Κάθε μήνας κλείνει με αύξηση αυτών περί τα 400% σε σχέση με τον εκάστοτε αντίστοιχο περυσινό μήνα!!! Ποιος θα πει ότι τα ΤΕΜΠΜΕ βοήθησαν;

Τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά καθώς τώρα εξαγγέλθηκαν νέα δάνεια προς τις πολυαγαπημένες τους μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Υπό το καθεστώς του πανικού από το μήνυμα των ευρωεκλογών, θα δώσουν δάνεια στις επιχειρήσεις που επλήγησαν από την κρίση. Και ποιος δεν επλήγη από την κρίση; Δηλαδή θα δώσουν σε όλους; Το πιστεύετε; Έχει το δημόσιο ταμείο μας τόσα λεφτά για να χρημτοδοτήσει όλες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις ώστε αυτές να αντιμετωπίσουν την κρίση; Άλλωστε οι προθέσεις φάνηκαν: Μελετούν έκτακτη εισφορά σε όλες τις ...επιχειρήσεις! Από τη μία λένε ότι οι επιχειρήσεις επλήγησαν και πρέπει να βοηθηθούν για να μπορέσουν να επιβιώσουν κι από την άλλη τους λένε: Εσείς που βγάζετε πολλά, δώστε και μερικά στο κράτος που βρίσκεται σε ανάγκη λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Έχουν κάτι ιδέες που σε κάνουν να αναλογίζεσαι, μα τελείως παιδιά είναι, ή μήπως ισχύει το συνωμοσιολογικό σενάριο ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα; Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το μέτρο με τα αυτοκίνητα. Γιατί το έκαναν; ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για να βοηθήσουν τους Έλληνες που δεν έχουν αυτοκίνητο να πάρουν. Μα όλοι έχουν. Άλλωστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης είναι λογικό να σπρώχνεις τον κόσμο να δανειστεί από τις τράπεζες -καταναλωτικά δάνεια είναι οι δόσεις- να φεσωθεί για να πάρει εσπευσμένα αυτοκίνητο; Μήπως έτσι βοήθησαν την οικονομία; Σε τι; Βοήθησαν την αυτοκινητοβιομηχανία! Ούτε ένα τέτοιο εργοστάσιο δεν έχουμε στην Ελλάδα. Βοήθησαν τους εισαγωγείς αυτοκινήτων. Μα μετρημένοι στα δάχτυλα είναι, σε τι να ωφεληθεί η Ελλάδα αν 10-20 επιχειρηματίες πουλήσουν περισσότερο; Ή μήπως το έκαναν για να βοηθήσουν τις πολυεθνικές του πετρελαίου; τα σκέφτομαι αλλά άκρη δεν βγάζω. Και βέβαια το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι όπως όλοι ξέρουμε βοήθησαν κάποιους να πάρουν ακριβά αυτοκίνητα, διότι τελικά τα ακριβά ευνοήθηκαν. Τι να συμπεράνουμε; Για ποιο λόγο η κυβέρνηση βοήθησε τους ούτως ή άλλως πλούσιους να πάρουν αυτοκίνητα πολυτελείας; Και στο τέλος τους ακους να λένε: Βλέπετε λεφτά υπήρχαν αλλά δεν έπεφταν στην αγορά. Εμείς τους αναγκάσαμε να τα ρίξουν! Εδώ τραβάς τα μαλλιά σου. Μα τα μέσα εισοδήματα που πιέστηκαν να πάρουν αυτοκίνητα πολυτελείας, ωθήθηκαν σε ένα επισφαλές ρίσκο δανειζόμενοι, ενώ οι πλούσιοι που έριξαν τα λεφτά, δεν τα έδωσαν στην πραγματική οικονομία αλλά στις ξένες αυτοκινητοβιομηχανίες και στα πετρέλαια!!!

Αναρωτιούνται λοιπόν όλοι για τα νέα δάνεια: Πόσα θα δώσουν στον καθένα; Με τι επιτόκιο; Α αυτά είναι λεπτομέρειες! Αρκεί η εξαγγελία που οι πολιτικοί μας χρειάζονταν τα άλλα στις καλένδες. Οι τράπεζες δεν ξέρουν τίποτα ακόμα. Κατά τα Χριστούγεννα ίσως μάθουν και μέχρι τότε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει! Άλλωστε αυτά τα δάνεια θα δοθούν λέει του χρόνου το Φθινόπωρο... Δεν κατάλαβα είναι σίγουροι ότι θα έχουμε κρίση και του χρόνου το Φθινόπωρο; Κι όσοι δεν προλάβουν το 2010 και βουλιάξουν στο 2009; Τρελάθηκα δεν μπορώ να σκέφτομαι άλλο, θα αρχίσω κι εγώ να μη σκέφτομαι για να μην τρελαθώ στ' αλήθεια.

Ο Θεός να μας φυλάει από τους πολιτικούς και δώρα φέροντες!