Χρήμα - ευτυχία 0-1!

Όταν διαβάζω τέτοιες ειδήσεις, αρχίζω να πιστεύω ξανά στην ανθρωπότητα.

"ένας Αυστριακός εκατομμυριούχος, αποφάσισε να χαρίσει όλη του την περιουσία, πεπεισμένος ότι μόνο έτσι θα βρει την πολυπόθητη ευτυχία. Πρόθεσή μου είναι να μην έχω τίποτα, είπε στην εφημερίδα the daily telegraph ο 47χρονοςάντρας, ο οποίος πούλησε ότι είχε και δεν είχε, χωρίς να κρατήσει το παραμικρό για τον εαυτό του και τα χρήματα τα κατέθεσε σε φιλανθρωπικό ίδρυμα στη Λατινική Αμερική. Γεννημένος σε φτωχή οικογένεια ο Karl Rabeder είχε βάλει στόχο, όπως είπε, την απόκτηση υλικών αγαθών, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο συνειδητοποιούσε ότι δούλευε σαν σκλάβος για πράγματα που ούτε επιθυμούσε ούτε χρειάζονταν. Για πολύ καιρό δεν έβρισκε το θάρρος να αφήσει τις ανέσεις του. Το αποφάσισε όμως μετά από ένα υπέρπολυτελές ταξίδι αναψυχής με τη σύζυγό του στη Χαβάη, που όμως δεν του πρόσφερε την παραμικρή αίσθηση ευτυχίας"

Οι πιο πολλοί από εμάς θα πουν: ΄δωσε μου εμένα τα εκατομμύρια και πήγαινε εσύ για βρούβες. Εγώ πάντως προσωπικά το σκέφτομαι σοβαρά να πάρω τα βουνά. Ίσως όταν αποπαιδίσω... Είστε για παρέα χωρίς ηλεκτρικό και χρήματα, μόνο με ραδίκια; Να λοιπόν ομολογία εκ των έσω. Δεν τα λέω εγώ που είμαι έξω από το χορό. Για να το λέει αυτός, ε πρέπει να έχει δίκιο.

...και πού 'σαι!

Για μάζευε τις μπύρες, τα ποτηράκια, τις σακούλες, τα μπουκάλια και τα κόκαλα από τα παϊδάκια που άφησα στην Εθνική φεύγοντας. Γιατί αύριο θα βάλω τα καλά μου και θα πάω στας Ευρώπας για το Βιεννέζικο καρναβάλι. Και δε έχω καμιά όρεξη καθώς θα περνάω με την κούρσα μου, καλοχτενισμένος και μπανιαρισμένος, να τα δω μπροστά μου, Ευρωπαίος άνθρωπος.

Ου Μήτσους απ' τ'ν Βιουκαρπιέτ.

Αυτές τις απόκριες ας κρυφτούμε πίσω από τις μάσκες μας

Δεν μου αρέσει καθόλου να είμαι ο γκρινιάρης της παρέας. Όμως τι να πω, ανησυχώ γι’ αυτό το λαό ανάμεσα στον οποίο γεννήθηκα, ανατράφηκα και μοιράζομαι τη ζωή μου.

Από πού να αρχίσουμε; Είμαστε πρώτοι στα κοψίδια, μέρες που είναι κι αυτές της τσίκνας, πρώτοι στο τσιγάρο, πρώτοι στα οδικά ατυχήματα, πρώτοι στη διαφθορά και τελευταίοι αντίστοιχα στο διάβασμα, στην προώθηση της τέχνης, στην πράσινη ενέργεια, στην παραγωγικότητα και σε ότι άλλο πολιτισμένο βάλει ο νους σας. Απογοήτευση σκέτη!

Κατακλέψαμε την Ευρώπη κι αντί να χρησιμοποιήσουμε αυτούς τους πόρους για βελτιώσεις, τις μοιραστήκαμε μεταξύ μας όλοι οι επιτήδειοι, χωρίς να σηκωθεί καμιά κατακραυγή. Συσκέπτονται οι Ευρωπαίοι, οι κουτόφραγκοι, πώς θα μας ξελασπώσουν, χωρίς να κάνουμε πάλι τις ίδιες μπαμπεσιές κι ας κοκορευόμαστε εμείς ότι τη λέξη “φιλότιμο” εκείνοι την αγνοούν. Κι όμως υπάρχει μερίδα του λαού που ακόμα επαναλαμβάνει ότι ΕΟΚ και ΝΑΤΟ... όλοι στην παγκόσμια συνωμοσία ενάντια σε μας το μόνο γνήσιο λαό, το κέντρο του σύμπαντος(!) Θεός φυλάξοι! Μήπως η μεσογειακή μας διατροφή -που μόνο εμείς δεν ακολουθούμε- δημιουργεί ομαδική παράνοια; Κι εμείς θα ξεσαλώσουμε αποκριάτικα, αντί να ψάχνουμε που να κρυφτούμε από την εθνική ντροπή μας. Εκτός κι αν τις αποκριάτικες μάσκες τις φοράμε από ντροπή. Θα βρίσουμε και καμιά Μέρκελ που δεν καταδέχεται να μας πληρώνει τα σπασμένα μας -λες και είναι υποχρεωμένη- και θα βγάλουμε το άχτι μας στον Τρισέ και στον Στρό.

Αλλά αυτό που με απογοητεύει περισσότερο είναι η πολιτισμική μας κατάντια. Δεν μιλάω για μουσική, βιβλία, θέατρο που έχουμε μαύρα μεσάνυχτα -ας είναι καλά τα κέντρα που καλλιεργούν γαρύφαλλα και πιάτα για σπάσιμο-, αλλά για τον πολιτισμό που βλέπει κανείς στην καθημερινότητά μας. Εγώ όταν πηγαίνω σε μια χώρα του εξωτερικού παίρνω μια πρώτη ιδέα, αρκετά αντιπροσωπευτική για το λαό αυτό, κοιτώντας απλώς το πεζοδρόμιο που περπατώ. Βλέπεις αν υπάρχουν σπασμένες πλάκες, αγριόχορτα παντού, σκουπίδια πεταμένα, πόσο προσεγμένα είναι τα πάρκα τους και κάθε τι δημόσιο. Βλέπεις αν έχει κανείς αρχές και πολιτισμό από τον τρόπο που κυκλοφορεί στο πεζοδρόμιο ή με το αυτοκίνητό του, δεν έχει διαφορά. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι βλέπουν οι αντίστοιχοι ξένοι στην Ελλάδα. Είμαστε μια κοινωνία που δεν σέβεται τίποτα, που δεν έχει αρχές που δεν έχει κοινωνική συνείδηση. Και επιπλέον που έχει απέραντη ανοχή για όλα αυτά.

Αντίστοιχα με τον προβληματισμό η κότα ή το αυγό, εγώ αναρωτιέμαι για την πατρίδα μας: Η Ελλάδα χαλάει τους Έλληνες, ή οι Έλληνες την Ελλάδα. Όμως οι Έλληνες έχουν την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό που τους ταιριάζει, που εξέλεξαν και στελεχώνουν αντίστοιχα. Ίσως πρέπει κάποιοι φωτισμένοι άνθρωποι να πάρουν αυτή τη χώρα στα χέρια τους. Όμως ποιοι είναι αυτοί, που θα τους βρούμε, πώς θα τους εκλέξουμε κι αν τους βάλουμε πάνω, θα τους αντέξουμε ή θα έχουν τη μοίρα του Κολοκοτρώνη και του Καποδίστρια;

Γιατί στο εξωτερικό που υπάρχουν και ισχύουν κάποιες κατεστημένες αρχές πολιτισμού οι δικοί μας αναδεικνύονται, ενώ εδώ όχι;

Δέστε για παράδειγμα το θέμα του αντικαπνιστικού νόμου. Εκτός που αναγκαστήκαμε να τον καθιερώσουμε λόγω Ευρώπης κι όχι από εθνική μας φώτιση, στην συνέχεια τον παρατήσαμε και δεν εφαρμόζεται τίποτα. Αρχικά οι επιμέρους διατάξεις -με ευθύνη των νομοθετούντων, ήταν ανεφάρμοστες και δημιουργούσαν δικαιολογημένες διαμαρτυρίες. Έπειτα εμείς οι ενδιαφερόμενοι ως λαός: Οι μη καπνιστές είχαν την κακώς εννοούμενη ανοχή, άλλωστε ήξεραν ότι και να διαμαρτυρηθούν δεν θα γίνει τίποτα, κείνοι θα χάσουν και θα γίνουν περίγελος. οι θιγόμενοι -καπνιστές- πρόβαλαν βέτο, όπως ήταν αναμενόμενο, επιδιώκοντας να περιπέσει ο νόμος σε αχρηστία. Και τέλος η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός από πίσω, μετά την ψήφιση δεν τόλμησαν να ξαναμιλήσουν γι΄αυτό, για να μη τους πάρουν με τις ντομάτες! Άλλωστε το καθήκον για τα μάτια του κόσμου -της Ευρώπης- το έκαναν. Αποτέλεσμα τα ίδια και τα ίδια, απαξίωση. Δεν έχουμε πολιτισμό, δεν έχουμε κοινωνική συνείδηση, μισούμε την τάξη, την ευγένεια, τις αυτονόητες αρχές που πρέπει να έχει κάθε ευνομούμενη κοινωνία για να μπορέσουν να συμβιώσουν αρμονικά τα μέλη της και στη συνέχεια να μεγαλουργήσουν.

Το ότι μετά από όλα αυτά η μία υποτροπή διαδέχεται την άλλη χωρίς τελειωμό είναι ολοφάνερο. Το βλέπω κάθε μέρα στο δρόμο. Όταν περιμένω στην ουρά κι όλο και κάποιος έξυπνος θα βρεθεί με πρόσχημα ή απλώς με τσαμπουκά να σου μοστράρει την πλάτη του για να γίνει εκείνος από έσχατος πρώτος, είναι απλώς μια ένδειξη. Όταν όμως στην παρατήρησή σου σε στολίζει με ένα σωρό μα... καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα δεν παλεύεται πια. Στην αρχή οι επιτήδειοι νιώθουν λίγο αμήχανα. Όταν δουν ότι δεν υπάρχει αξιόλογη αντίσταση, αρχίζουν να θεωρούν την πράξη τους ως κεκτημένο τους δικαίωμα. Στη συνέχεια μαζί μ’ αυτό το κεκτημένο δικαίωμα διεκδικούν και ένα δεύτερο περισσότερο εξόφθαλμα άδικο. Πλήρης ασυδοσία...

Το βλέπω κάθε μέρα στα πεζοδρόμια. Βγάζει ο καθένας τα εμπορεύματα στο πεζοδρόμιο στην αρχή δειλά, το μισό καροτσάκι πάνω το μισό κάτω. Μετά το βγάζει όλο έξω. Έπειτα η μονή σειρά γίνεται διπλή. Συνέχεια έχει ο δρόμος που καταλαμβάνεται σαν αυλή του μαγαζιού σε λίγο μπαίνουν σιδερένια οδοφράγματα, καθίσματα ομπρέλες, αργότερα φώτα, αιρκοντίσιον, ηχοσυστήματα κοκ. Στο δρόμο δε! Τόλμα μετά απ’ αυτά να διαμαρτυρηθείς, χρησικτησία σου λέει.

Παρακάτω βάζει ο άλλος το αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο. όχι με αλάρμ, αυτά είναι ξεπερασμένα. Το αφήνει εκεί όλη την εβδομάδα. Κι επειδή πλέον το πεζοδρόμιο είναι δικό του ανοίγει και τις πόρτες τέρμα για να μη χωράει κανείς πεζός, οι πεζοί ενοχλούν, αν θέλουν να περάσουν ας κατέβουν στο δρόμο!

Στο δρόμο παρκάρουν εκεί που το σήμα λέει ρητώς ότι απαγορεύεται. Όταν πρωτομπαίνει το σήμα σταθμεύουν για λίγο με αλάρμ, παραμονεύοντας με άγχος. Όταν δουν ότι κανείς δεν το αστυνομεύει, το αφήνουν όλη την ημέρα και κάθε μέρα. Έπειτα έρχεται ο άλλος που βλέπει το κατεστημένο και διπλοπαρκάρει στην αρχή με αλάρμ... τη συνέχεια την ξέρετε, έπεται τριπλοπαρκάρισμα -όλοι τάχα για λίγο- και μάλιστα φορτώνουν και ξεφορτώνουν με θράσος, με ανοιχτές τις πόρτες κλείνοντας όλο το δρόμο, όσα ρεύματα κι αν έχει, με χαρακτηριστική άνεση και τόλμα εσύ να διαμαρτυρηθείς και θα δεις!

Όταν λοιπόν δεις αυτή την αντίδραση πρέπει να καταλάβεις, σ’ αυτή την κοινωνία η παρανομία έχει αφομοιωθεί ως λογική, μέχρι το μεδούλι των ανθρώπων.

Ποια είναι η ενδεδειγμένη λύση; Το κράτος πρέπει να αστυνομεύει κάθε μέτρο, την νομιμότητα δηλαδή, έστω και κόντρα στο πολιτικό κόστος των κυβερνώντων. Και στην πιο ευσυνείδητη κοινωνία, η μη αστυνόμευση κλείνει το μάτι στους επιτήδειους, οι οποίοι με τη σειρά τους παρασύρουν και τους ευσυνείδητους, οι οποίοι αλλιώς καταντούν οι βλάκες της υπόθεσης.

Θα υπάρξει όμως κυβέρνηση που θα έχει την πολιτική βούληση να διατάξει το κράτος να αστυνομεύει; Όσο η κοινωνία είναι ανώριμη να δεχτεί την αναγκαιότητα των μέτρων, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν θα γίνει ποτέ. Άρα; Φαύλος κύκλος. Σκάσε και σώπαινε ραγιά! Κι αν δεν σου αρέσει, ιδού και η Εσπερία!

Αυτές τις απόκριες εμείς οι ανώριμοι, ας ντυθούμε τους ώριμους. Έτσι για αλλαγή.

...σκάσε και πλένε πιάτα!

Αγαπητέ μέσε Έλληνα.

Όλα εδώ πληρώνονται που λένε μερικοί. Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις που λένε τα ιερά κείμενα και ο κάθε λαός είναι αυτό που του αξίζει να είναι που λένε οι διανοούμενοι.

Μας έβαλαν πάλι σε επιτήρηση, εμείς θα πληρώσουμε και πάλι αυτά που έκαναν οι κυβερνώντες μας. Άδικο! φωνάζεις. Ε μα τι ήθελες; Και να κρεμάσεις όλη την κυβέρνηση Καραμανλή ανάποδα, πόσα να στάξουν από τις τσέπες τους για να πληρωθούν τα σπασμένα, το ένα εκατοστό, το ένα χιλιοστό, αυτών που λείπουν; Και να τους κλείσουμε μαζί με του Απριλιανούς, εκτός από το αίσθημα δικαίου που θα ικανοποιούνταν, πάλι τα λεφτά εμείς θα τα πληρώναμε. Άρα σκάσε και πλήρωνε!!! Άλλωστε όλοι μας φταίμε, σαν λαός. Αυτούς επιλέξαμε, αυτούς ψηφίσαμε, αυτούς θεωρούσαμε ως καταλληλότερους, ποιος μας φταίει; Εμείς είμαστε ο καταλληλότερος λαός για τον καταλληλότερο πρωθυπουργίσκο που κάθε φορά επιλέγουμε. Ο λογαριασμός έφτασε και είναι ασήκωτος, σκάσε και πλένε πιάτα! Οι υπεύθυνοι σφυρίζουν ανέμελα, καθώς τους στείλαμε σπίτι κι έχουν ακόμα το θράσος να παραπονιούνται κι από πάνω ότι... Δεν τους καταλάβαμε καθότι ήταν πέρα από την εποχή μας!!!

Περνάει μπροστά σου ο δεσπότης με τη λιμουζίνα και το χρυσό ραβδί κι εσύ κάνεις το σταυρό σου ραγιάδικα. Με συγχωρείς φίλε φταις και σου αξίζει. Και τα σκάνδαλα της “Αλληλεγγύης” και ο Μπεζενίτης και ο Γιοσάκης που εσχάτως μας βγήκε κι από πάνω και ζητάει τα ρέστα γιατί λέει τον... παρεξηγήσαμε τον καημένο! Μάθαμε σε όλο το παπαδαριό ότι θα δώσουμε για τη βάφτιση, για το γάμο, για την κηδεία μας και για τον πολυέλαιο και μας κοιτούν όλοι τους στην τσέπη. Μάθαμε στους αρχηγίσκους της θρησκείας ότι αυτοί θα είναι πρώτοι στις παρελάσεις, στα σχολεία, στο στρατό, στις ορκωμοσίες της κυβέρνησης, γιατί αυτοί είναι οι ταγοί μας κι εμείς οι υπήκοοι. Ποιος μας φταίει λοιπόν που το πήρανε πάνω τους και το θεωρούν κεκτημένο δικαίωμά τους. Η Εκκλησία της Ελλάδος διαθέτει τα πιο πολλά ακίνητα από κάθε άλλον στη χώρα μας και σου ζητάει την ενίσχυσή σου και ζητάει μισθοδοσία από το χρεοκοπημένο κράτος. Είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος της Εθνικής Τράπεζας και απομυζά τις ευρωπαϊκές (αιρετικές κατ’ αυτούς) ενισχύσεις... Όταν η δεξιά του Κυρίου ευλογεί τις αρεστές της κυβερνήσεις και απαιτεί ταυτότητες με το θρήσκευμα που ακόμα και στην Τουρκία ετοιμάζονται να καταργήσουν. Όταν δίνουμε το δικαίωμα στους παπάδες να ασχολούνται με τους νόμους περί ιθαγένειας των αλλοδαπών αντί να κοιτάζουν το ποίμνιό τους που είναι σκορποχώρι, ποιος μας φταίει;

Εξανίσταμαι όταν ακούω ότι οι παπάδες συζητούν για νόμους του κράτους, ως μόνοι θεματοφύλακες της... Ελληνικότητάς μας!!! Είμαστε με τα καλά μας, αυτή είναι η δουλειά τους; Ανεξάρτητα αν έχουν δίκιο ή άδικο, αυτή είναι η δουλειά τους; Σαν πολίτης ο καθένας έχει το δικαίωμα να πει τη γνώμη του αλλά όχι σαν παπάς, σαν δεσπότης, σαν αρχιεπίσκοπος. Για τους γυμνούς μετανάστες αυτό που έχουν να κάνουν είναι να εκποιήσουν τα βουνά με τις λίρες και να τους ντύσουν, να τους ταΐσουν, να τους στεγάσουν. Αυτή την ανθρωπιά έδειξε ο Χριστός είτε είχε μπροστά του Σαμαρείτες, είτε τελώνες, είτε πόρνες. Είτε αυτοί ανήκουν στη δώθε ή στην κείθε μπάντα, αδιάφορο γι’ αυτούς, τους -υποτίθεται- λειτουργούς και διακόνους του Χριστού. Και γιατί όχι ας τους πούνε και δυο λόγια για το Χριστό που πιστεύουν -αν τον πιστεύουν ακόμα- γιατί εκείνος πάντα τα έβαζε με τους φιλάργυρους θρησκευόμενους της εποχής του.

Από την άλλη κάθε τέτοια εποχή απορώ με την κρατική Εκκλησία. Πιστεύει στα καρναβάλια ή όχι. Όταν μιλάω με παπάδες και θεολόγους της μου λένε ότι τα απορρίπτουν μετά βδελυγμίας, αλλά δεν το βλέπω. Αν η επικρατούσα Εκκλησία ήταν εχθρός της ηθικής ασυδοσίας του καρναβαλιού γιατί δεν κάνει κάτι; Δεν έχει τη δύναμη; Εδώ μάζεψε εκατομμύρια υπογραφές για τις ταυτότητες που δεν ήταν δουλειά της, για το καρναβάλι δεν μπορεί τίποτα; Τι “επικρατούσα” είναι; Δεν το ελέγχει καθόλου αυτό το υποτιθέμενο ποίμνιό της που λέει ότι είναι το 90+% των Ελλήνων; Εγώ ποιο πολύ το βλέπω σαν συμφωνία κυρίων: Εσείς θα μας ψηφίζετε σαν θρησκεία σας κι εμείς θα κάνουμε τα στραβά μάτια στις ακολασίες σας.

Ε λοιπόν φίλοι μου αυτούς εμείς τους ψηφίζουμε κάθε μέρα κι αν μας κλέβουν και λίγο -ή πολύ-, μέρος του παιχνιδιού είναι και φαίνεται ότι όλοι ευχαριστημένοι είμαστε. Ας μη γκρινιάζουμε λοιπόν για την κατάντια μας. Είμαστε μια χώρα που αξίζει στο λαό της. Ας τη χαιρόμαστε!

Με τα γκάζια κολλημένα

Φωτο από το πρωτοσέλιδο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (φύλλο 6-2-10)

“...Σαν τρελό φορτηγό, με σπασμένα τα φρένα”, βάλαμε φωτιά στα φρένα και μας έμεινε το γκάζι”. Εφιάλτες που τους έχουν μερικοί! Η ταχύτητα πάντα είναι το όνειρο και η επιδίωξη. Δεν είναι μακριά η εποχή που τα 60 Km/h ήταν ταχύτητα για αγωνιστικά μόνο. Σήμερα φλερτάρουμε με τα max σε αεριωθούμενα τετράτροχα. Αντίθετα τα φρένα είναι το αντίπαλον δέος. “...θα πει πως είναι το τιμόνι μας και τα φρένα μας γερά”, λέει το τραγούδι. Καλή λοιπόν είναι η ταχύτητα αλλά τα φρένα μας προσγειώνουν στην πραγματικότητα. Αν δεν έχουμε κι αυτά τραγουδάμε το ¨μη με πας απ’ το σπίτι στο Θεό να με πας...” Οι της ΤΟΥΟΤΑ λοιπόν φαίνεται ότι το παρακάνανε. Είπαμε κύριοι ταχύτητα, αλλά όχι και το αυτοκίνητο να παίρνει το τιμόνι από τα χέρια μας και να αυτονομείται. Όσο το σκέφτομαι φοβάμαι να κοιμηθώ γιατί θα το δω στον ύπνο μου: Το αυτοκίνητό μου ξαφνικά στις στροφές του Αγιοκάμπου, αποφασίζει να μη με υπακούσει και πατάει το γκάζι μόνο του κι εγώ σκέφτομαι στο γκρεμό ή στο βουνό να το ρίξω, καθώς μόνο το τιμόνι μου ‘μεινε πιστό. Ένας άξονας σου λέει μόνο. Ένας άξονας του πεντάλ γκαζιού που τα πήρε. Ταινίες επιστημονικής φαντασίας, τα μηχανήματα ξυπνούν και επαναστατούν ενάντια στους χειριστές τους. Ευτυχώς που δεν έχω ΤΟΥΟΤΑ. Καλά εσείς που έχετε, αύριο θα ανεβείτε πάνω, θα καθίσετε στο βολάν, θα βάλετε μπρος, θα κάνετε το σταυρό σας και θα πάρετε το δρόμο ευχόμενοι να μη τρελαθεί το πεντάλ και να μη κοιμηθούν τα υδραυλικά φρένα; Μπρρρ. Καλό ταξίδι, αλλά καλού κακού κάντε και τη διαθήκη σας.

Είναι από τα “καλά” της εποχής μας, της τεχνολογίας και της μαζικής παραγωγής. Σου λένε ξαφνικά τι φάγατε σήμερα, μπισκότα τάδε, φτύστε τα, προκαλέστε εμετό είχαν υδράργυρο και ανακαλούνται. Κοτόπουλο;;; Είχε διοξίνη, πάτε σε κανα νοσοκομείο, ανακαλείσται για τεχνικό έλεγχο... Ρουτίνας! Τι πήρατε κινητό δείνα; Μακριά από το πρόσωπο γιατί ενίοτε σκάει σαν μολότωφ. Τι βάλατε ελενίτ στο κεφάλι σας -κάποτε λέγαμε “έβαλα κεραμίδι στο κεφάλι μου”-, δεν περνάς απ’ το αντικαρκινικό έτσι για έναν καφέ! Ο Θεός να μας φυλάει από τα “έργα των χειρών μας”.

Όμως μερικές φορές νομίζω ότι όλα αυτά είναι ανάλογα της εποχής μας, η οποία μοιάζει με τρελό φορτηγό και μάλιστα ΤΟΥΟΤΑ, με τα φρένα σπασμένα. Ορμάει ως ταύρος εν υαλοπωλείω, για να κάνει λίμπα το ίδιο του το σπίτι, σαν τη θυσία του Ταρκόφσκι. Μια εποχή που πια δεν θα λέμε “με τα φρένα σπασμένα” αλλά “με τα γκάζια κολλημένα”!

Κόψτε τις πίτες

Άνοιξα να διαβάσω την τοπική σημερινή εφημερίδα και τι να δω. Τρεις τουλάχιστον σελίδες γεμάτες κομμένες πίτες! Θεέ μου τι πίτες τρώει ο κόσμος! έφτιαχνε και η σ’χωρεμένη η γιαγιά μου πίτες, με χόρτα από το βουνό και τυρί από την κατσίκα της και μάλιστα στη θράκα της γάστρας και ήταν λουκούμι, αλλά αυτοί εδώ το έχουν παρακάνει. Να ‘τανε και πίτες πάει στο καλό, κάτι ανάμεσα από κέικ και τσουρέκι είναι που δεν τρώγεται με τίποτα. Μόνο με την ελπίδα του φλουριού μπορείς να την καταπιείς σαν τα παιδιά το μουρουνόλαδο. Γράφουν και καλή χρονιά πάνω, ενώ ήδη έχουμε φάει το ένα δέκατο αυτού.

Έλεος βρε παιδιά εσείς στις εφημερίδες. Δεν έχετε τίποτα άλλο για να γεμίσετε τα φύλλα σας. Κάθε πονεμένη Κατίνα που έχει κάνει ένα σύλλογο και κόβει την... Πρωτοχρονιάτικη πίτα της, πρέπει να μας τη σερβίρετε σαν νέο που πρέπει να ξέρουμε; Εκτός των άλλων είναι και θέμα αισθητικής.

Όσο για τους υπόλοιπους. Δεν την “κόβετε” αυτή τη συνήθεια, “κόψτε” τις πίτες είναι και πιο οικολογικό, οικονομικό και υγιεινό. Γιατί ο καθένας κόβει από μια πίτα; Θα πάει καλά η χρονιά έτσι και μάλιστα μέσα στο Φλεβάρη;

Είμαστε λαός που αγαπάμε το τζόγο, άλλωστε αυτό το πολυπόθητο φλουρί δεν αντιπροσωπεύει τίποτα άλλο παρά το κυνήγι του τζόγου, της τύχης.

Είμαστε λαός που αγαπάμε το γλέντι. Από τις Χριστουγεννιάτικες γιορτές, στο Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν, και τα ψαρικά των Θεοφανίων. Κι επειδή όλοι έχουμε έναν Γιάννη, Θανάση, Αντώνη, που να μη τον χτύπησε ο ιός της κρίσης, ώστε να μας καλέσει για την ονομαστική του κι επειδή οι πίτες και τα τριώδια ακολουθούν, θα έχουμε κάθε μέρα με κάτι να ασχοληθούμε και να ξεγελάσουμε το χρόνο που φεύγει αμείλικτα, γελώντας με εμάς που είμαστε απασχολημένοι με ψευδείς ενασχολήσεις και δεν προλαβαίνουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, για να δούμε τα σημάδια του πάνω μας και μέσα στην ψυχή μας.

Το αγροτικό ανέκδοτο

Διάβασα ένα ωραίο ανέκδοτο στην εφημερίδα και σας το μεταφέρω:

Οι αγρότες λέει στα μπλόκα διαπίστωσαν ότι έλειπαν από τα τρακτέρ τους ράδιο/CD και τηλεοράσεις, μάλιστα ενόσω ήταν εκεί και δεν αντελήφθησαν τους κλέφτες. Φαίνεται ότι έπαιζαν τάβλι. Μετά από αυτό μάλιστα επιτέθηκαν στην κυβέρνηση, θεωρώντας την υπεύθυνη για τις κλοπές επειδή λέει, αν τους είχε ικανοποιήσει τα αιτήματα, δεν θα βρίσκονταν τα τρακτέρ τους στο δρόμο αλλά θα τα είχαν ασφαλισμένα στο σπίτι τους!

Δηλαδή εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι. Στη συνέχεια τις νύχτες κι ενόσω έλειπαν τους πήραν και μπαταρίες από τα τρακτέρ... Μήπως προβλέπονται και ...αποζημιώσεις από το κράτος ή από τις ασφαλιστικές σε τέτοιες περιπτώσεις; Μπορούν να κάνουν και μήνυση στην αστυνομία προτείνω εγώ, γιατί δεν τους τα φύλαγε τις νύχτες, εκεί που τα είχαν νόμιμα παρκαρισμένα στις εθνικές οδούς.

Η κυβέρνηση μετράει πάλι το πολιτικό κόστος της και επιδεικνύει γαϊδουρινή υπομονή, γιατί ξέρει ότι θα χάσει τις εντυπώσεις αν προχωρήσει ως οφείλει στην αποκατάσταση της νομιμότητας. Όμως την υπομονή της την ασκεί στις πλάτες μας, με ξένα κόλλυβα, διότι εμείς υφιστάμεθα τις συνέπειες των αποκλεισμών, αλλά και το οικονομικό κόστος αυτών, εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε κάθε φορά που τα ταμεία δεν έχουν.