Και ολίγα... ποδοσφαιρικά

Αν κάτι δεν μας πάει εμάς τους νεοέλληνες, αυτό είναι οι ομάδες, το ομαδικό πνεύμα και η ομαδική μας λειτουργία. Δεν έχουμε αναπτυγμένη την κοινωνική συνείδηση και δεν έχουμε μάθει να συνεργαζόμαστε αρμονικά σε σύνολα με την αντίστοιχη υποχώρηση του εγωισμού μας.

Τώρα όσον αφορά τις ποδοσφαιρικές ομάδες, η λέξη «παράγκα» τα λέει όλα για το παραγοντικό κατεστημένο. Διότι όλοι βλέπουμε ότι μέχρι τώρα σ’ αυτές τις θέσεις αναρριχώνται άνθρωποι της νύχτας, των τυχερών παιχνιδιών, επιχειρηματίες που πιο πολύ μοιάζουν με τύπους του «νονού» παρά με σύγχρονους προοδευτικούς επενδυτές ή ακόμα περισσότερο χορηγοί. Γιατί αλήθεια ευδοκίμησαν στο χώρο του ποδοσφαίρου τόσες και τέτοιες γραφικές μορφές;

Σήμερα κάθε πικραμένος επιχειρηματίας που θέλει λίγη προβολή και γκλαμούρ, αγοράζει μια ΠΑΕ. Σε λίγο όλες οι επαρχιακές ΠΑΕ θα μάχονται η μία την άλλη όχι για λόγους τοπικισμού αλλά υπερασπίζοντας τα -αδιαφανή πολλές φορές- συμφέροντα των επιχειρηματιών προέδρων τους, συχνάκις εξ Αθηνών.

Η λέξη «παράγκα» όμως ταιριάζει και με τη συνολική εικόνα των ΠΑΕ της superleage –τα αγγλικά μας μάραναν-! Ναι ένα μισογκρεμισμένο σκηνικό είναι, χωρίς τάξη, αναδίδοντας μια μίζερη εικόνα, χωρίς αρχές, χωρίς καμιά αξιοπιστία. Γι’ αυτό μπροστά στα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά σωματεία, στεκόμαστε με δέος, αναγνωρίζοντας ότι είμαστε «ένα κλικ πιο κάτω». Εσχάτως η καραγκιοζική εικόνα της παράγκας μας, βάλλεται ακόμα κι από την Τουρκία –που μονοπωλεί ακόμα και τον καραγκιόζη κατά την Ουνέσκο-, μια χώρα που ΗΤΑΝ κατώτερη ημών ποδοσφαιρικά, αλλά ΟΧΙ ΠΛΕΟΝ!

Όσο για τη δικιά μας την ΑΕΛ, θυμάμαι εφηβάκι ακόμα στον Αγιόκαμπο μέσα στο καλοκαίρι, έτρεχα να πάρω εφημερίδα και να διαβάσω για τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα από την Πολωνία –επί Γκμοχ- και πάντα το καλοκαίρι όλα ήταν αισιόδοξα. Πάντα το καλοκαίρι ήμασταν σίγουροι, ότι «φέτος επιτέλους κάναμε ομαδάρα» και το μέλλον πλέον μας ανήκει!!! Αλλά με την πρόοδο του πρωταθλήματος, όλο και κάτι δεν πήγαινε καλά.

Και φέτος το καλοκαίρι όλα ξεκίνησαν νωρίς –αλλά πάλι τέλειωσαν αργά-, ο «πρόεδρος» έκανε τις «υπερβάσεις του» αλλά τα μηνύματα δεν είναι και πολύ καλά στο «διαταύτα», στα παιχνίδια, από τα φιλικά μέχρι το πρωτάθλημα.

Τι είναι πραγματικά μια ομάδα; Πέρυσι τέτοιον καιρό είχε αλλάξει σχεδόν όλο το έμψυχο υλικό της ομάδας. Φέτος το μισό. Το ρόστερ είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία αλλοδαποί και οι λίγοι Έλληνες σπάνια είναι Λαρισαίοι ή έστω Θεσσαλοί. Κι αυτό με Αθηναίο (τύποις) πρόεδρο και Ελληνοαυστραλό προπονητή!!! Δεν ξέρω πραγματικά πέστε μου τι είναι ομάδα; Πώς είναι δυνατό έτσι να υπάρξει παράδοση, συνέχεια, συγκεκριμένη προσωπικότητα που δημιουργεί «σχολή» αυτού που λέμε ΑΕΛ; Ο πρόεδρος κάνει το προσωπικό του μεράκι ή την επαγγελματική του προβολή. Οι παίκτες και ο προπονητής είναι επαγγελματίες που βγάζουν απλώς το ψωμί τους αλλά γιατί να αναλωθούν; Και μόνο οι φίλαθλοι είναι Λαρισαίοι... Τι να εμπνεύσει όλους αυτούς, ποια συνδετική κόλλα να τους ενώσει;

Συγχαρητήρια στην –ουσιαστικά- νεοφώτιστη στη superleage, ομάδα του Βόλου, που μέχρι τώρα τουλάχιστον αγωνίζεται παθιασμένα και με αποτελέσματα, χωρίς τις ίδιες τυμπανοκρουσίες.

Μακάρι και στη χώρα μας οι επαρχιακές ομάδες να πάψουν να επιτελούν ρόλο κομπάρσου, ή φυτωρίου για τις πλούσιες της πρωτεύουσας. Μακάρι γενικά οι επαρχιακές πρωτεύουσες να βγουν από τη σημερινή μικροαστική μιζέρια κι όχι μόνο στο σώρο του αθλητισμού, να αποκτήσουν η κάθε μια τη δική της προσωπικότητα, διαφορετικότητα, δυναμική στη διαφορετικότητά τους από την πρωτεύουσα. Συμφέρει όλους.

ΥΓ Τα παραπάνω με την αποστασιοποίηση και αντικειμενικότητα κάποιου που δεν είναι ποδοσφαιρόφιλος, για να επηρεάζεται υποκειμενικά από τα έντονα οπαδικά συναισθήματα.