Τι με παθιάζει κάθε χρόνο τέτοιο καιρό. Φθινόπωρο!

Φθινόπωρο και μετεωρολογικά λοιπόν.

Κάθε τέτοια εποχή με παθιάζει αυτό το μάζεμα γύρω από μία φωτιά, κάτω από ένα σκέπασμα, στο νοσταλγικά σκυθρωπό δωμάτιο, που επιτείνοντας τη μοναξιά, με στρέφει σε ενδοσκοπήσεις. Σε προσπάθειες έκφρασης, εαυτού, συναισθημάτων, μέσα από γραφές, μουσική, αλλά και ένα καλό βιβλίο σε μια αναπαυτική πολυθρόνα κάτω από ένα φωτιστικό , μέσα από ένα τζάμι που στο τράβηγμα της κουρτίνας αποκαλύτει βιαστικά βήματα περαστικών κάτω από τις ομπρέλες τους.

Κάθε τέτοια εποχή με τρώει η νοσταλγία για τη μέρα που χάνεται καθώς μικραίνει, μικραίνει.... απελπιστικά. Τη μέρα που σβήνει πριν ακόμα καλά, καλά καταλάβεις πότε άρχισε.

Φθινόπωρο του «ραντεβού το Σεπτέμβρη». Των μακρυμάνικων που μας χαϊδεύουν με θαλπωρή, Του ανέμου που σηκώνει τα πεσμένα καφετιά φύλλα, φράζοντας τις πόρτες των θερινών σινεμά. Μιας ζεστής αγκαλιάς που την έχουμε τόσο ανάγκη.

Φθινόπωρο της νοσταλγίας, της μελαγχολίας και της ποίησης.

ΔΥΟ ΞΕΡΑ ΦΥΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΜΟΥ

Δυο σταφύλια τερετίζουν στην καρδιά μου καλημέρα

Τι να τους πω δεν ξέρω.

Δυο ξερά φύλλα στον κήπο μου

Τι να σημαίνουν άραγε;