Οι απεγκλωβισμένοι της Χιλής

Δυστυχείς ή ευτυχείς οι εγκλωβισμένοι μεταλλωρύχοι της Χιλής; Όταν έγινε η κατολίσθηση ήταν σίγουρα οι δυστυχείς της ιστορίας. Όταν βρέθηκαν σώοι και ασφαλείς στο καταφύγιο στη δυστυχία τους χαρακτηρίστηκαν ευτυχείς. Όταν όμως έμαθαν ότι θα χρειαστούν 3 μήνες για τον απεγκλωβισμό τους, άλλαξαν πάλι στρατόπεδο! Αυτό επαναλήφθηκε μερικές φορές ακόμα όπως όταν αποκαλύφτηκαν τα... ερωτικά τους άπλυτα και οι συγγενείς άρχισαν να τους βλέπουν ως όρθια χιλιάρικα! Μέχρι που με την ταμπέλα του ευτυχούς ένας, ένας απεγκλωβίστηκαν μέσα από την περιώνυμη κάψουλα.

Υποδοχή ηρώων από προέδρους, από τα κανάλια των ΜΜΕ, χρήματα από το κράτος, από τα κανάλια, από τις επικείμενες αποζημιώσεις, από εκδοτικούς οίκους που ζητούν δικαιώματα, μαρτυρίες, αφηγήσεις, συγγραφές. Να ζει κανείς ή μα νη ζει;...

Με ποιο σκεπτικό ένα θύμα δυστυχήματος μετατρέπεται εν μια νυκτί σε ήρωα; Μια ατυχία της στιγμής απείλησε τη ζωή του, δεν έκανε κάτι μεγάλο ο ίδιος! Όταν η γκαντεμιά μετατρέπεται σε λαχείο! Όλοι θέλουν να γνωρίσουν αυτούς για τους οποίους διάβαζαν στις εφημερίδες. Γι’ αυτό και τα κανάλια διαγκωνίζονται για το ποιος θα τους πρωτοδείξει. Κατά συνέπεια κι οι πολιτικοί θέλουν να καρπωθούν πολιτικά οφέλη καθότι προσφέρουν οικονομικά βοηθήματα στους «ήρωες» που φυσικά δεν βγάζουν από την τσέπη τους. Αλλά και καθώς εμφανίζονται ως οι επικεφαλείς των σωστικών συνεργείων, ενώ αυτά τα πληρώνει η εταιρία του ορυχείου. Οι συγγενείς για να κερδίσουν μερικές στιγμές δημοσιότητας, εμφανίζονται να υπεραγαπούν τον δικό τους διασωθέντα και οι ερωμένες βγαίνουν από την αφάνεια διεκδικώντας τον δημόσια για τον ίδιο λόγο ή για τα χρήματα που εισρέουν. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όμως οι ευτυχείς διασωθέντες μετατρέπονται σε δυστυχείς μέσα στην ευτυχία τους. Τα φώτα των ΜΜΕ θα σβήσουν σε λίγο. Οι εκδοτικοί οίκοι αφού κάνουν τη δουλειά τους θα τους εγκαταλείψουν. Οι γυναίκες και οι ερωμένες είναι εξαρχής μια αρνητική εξέλιξη που έρχεται να φέρει δυστυχία στις σχέσεις τους, άρα και στον ψυχισμό τους.

Κάποιοι από αυτούς όμως βγήκαν από την κάψουλα, αλλαγμένοι –προς το καλύτερο- όπως ομολόγησαν. Δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι πρέπει να στερηθούμε κάτι που θεωρούμε αυτονόητο για να το εκτιμήσουμε. Εκείνοι κόντεψαν να στερηθούν τη ζωή τους που μέχρι τότε μπορεί να τους ήταν βάρος δυσβάστακτο λόγω των βιοτικών δυσκολιών ή λόγω απογοητεύσεων και ανίας. Όλοι τους έχασαν προσωρινά τα αγαπημένα τους πρόσωπα και το σπίτι τους, με τα οποία μέχρι τότε μπορεί να μην ήταν και πολύ ικανοποιημένοι... Τέλος όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το... τέλος της ύπαρξής σου, τότε αναθεωρείς την οπτική σου απέναντί της. Όχι ότι άλλαξε στ’ αλήθεια κάτι, απλώς εσύ το συνειδητοποίησες περισσότερο. Κάποιος από αυτούς βγήκε με μια Βίβλο στο χέρι. Κάποιοι από τους υπόλοιπους έγιναν ομάδα γύρω του καθώς εκείνος τους οδηγούσε καθημερινά σε χριστιανική λειτουργία τύπου... κατακομβών Ρωμαϊκής περιόδου διωγμών! Μπορεί πραγματικά αυτή η αντίδραση να μην ήταν παρά μια πρόσκαιρη αντίδραση φόβου μπροστά στο θάνατο, μπορεί όμως και να ήταν μια αναγκαία καμπή στη ζωή τους για οριστικές αποφάσεις. Άλλωστε όλοι είμαστε μελλοθάνατοι από την ώρα που γεννιόμαστε. Έχει κανείς να προτείνει κάτι καλύτερο για τη σχέση ανυπαρξίας μας – ύπαρξης – μεταθανάτιας μεταφοράς μας σε ένα άλλο κόσμο -πιθανώς πνευματικό-;

ΥΓ Κάποιων άλλων η ίδια μοίρα τώρα αρχίζει, καθώς ήδη άλλα δύο ορυχεία είχαν παρόμοια δυστυχή κατάληξη με νεκρούς, τραυματίες και παγιδευμένους.

Ίσως κάποιοι από εμάς να σκεφτόμαστε ότι και τα δικά μας προσωπικά προβλήματα δεν είναι ελαφρύτερα αυτών των δυστυχών εγκλωβισμένων, λόγω κάποιας ανίατης αρρώστιας μας, κάποιου θανάτου αγαπημένου μας προσώπου, ή άλλων οικογενειακών, οικονομικών ή επαγγελματικών προβλημάτων. Ίσως όλοι χρειαζόμαστε ένα σοκ για να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που ζυγίζουμε τα πράγματα της ζωής μας. Ίσως όλοι χρειαζόμαστε μια κάψουλα να μας ανοίξει την πόρτα της σε μια νέα ζωή απελευθέρωσης από τους προσωπικούς μας εγκλωβισμούς!