Καλοκαίρι 2012 στο Kristiansand της Νορβηγίας

      Το καλοκαίρι στο Kristiansand ήταν ηλιόλουστο, με συχνές διακοπές για δυνατές βροχές που οι Νορβηγοί τις περιμένουν για πιο φτηνό τιμολόγιο στο λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος και η γη για να οργιάσει την ήδη πλούσια βλάστησή της. 

     Το φως του ήλιου αντανακλούσε κι από τα μάτια μου την ελπίδα για μια νέα πατρίδα, εδώ μακριά από τη χώρα που γεννήθηκα και έζησα τα 46 μέχρι τώρα χρόνια της ζωής μου. 

     Εδώ τώρα έπρεπε να βρω άκρη με τη χώρα αυτή. Ό,τι κι αν προσπαθούσα να κάνω μου ζητούσαν κάποιο Νορβηγικό αριθμό ταυτότητας. Άρα έπρεπε κάπου να εγγραφώ. Με πληροφόρησαν ότι εφόσον έπρεπε να μείνω πέραν του 3μήνου που δικαιολογείται για ένα τουρίστα, έπρεπε να εγγραφώ στην αστυνομία. Πήγα στην αστυνομία, αλλά ήταν η μόνη μέρα της εβδομάδας που δεν δέχονταν εγγραφές μεταναστών. Την επομένη πήγα από τις 7.00πμ για να πάρω σειρά. Πραγματικά πήρα έναν αριθμό προτεραιότητας και περίμενα μέχρι τις 4.00μμ για να εξυπηρετηθώ, καθώς άλλοι μετανάστες ανατολίτες και αφρικανοί είχαν έρθει πριν από εμένα κι εγώ ήμουν σχεδόν ο τελευταίος που θα εξυπηρετούνταν. Το μαρτύριο εκείνης της ημέρας πέρασε αλλά τον αριθμό μου τον πήρα σε διάστημα μεγαλύτερο του ένα μήνα. Σ' αυτό το διάστημα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Δεν μπορούσα καν να ανοίξω ένα τραπεζικό λογαριασμό.      

Εδώ έμεινα το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού

    Περιτριγύριζα όμως την πόλη σαν τουρίστας, μάθαινα μόνος τη γλώσσα καθώς το καλοκαίρι τα μαθήματα είχαν σταματήσει, προσπαθούσαν να μάθω την κουλτούρα αυτού του λαού κι έκανα γνωριμίες. Στις δύο εβδομάδες ο πρώτος φίλος του φίλου του φίλου μου επέστρεψε στην πόλη και έτσι μετεγκαταστάθηκα στο δικό του σπίτι. Πόσα σπίτια με είχαν φιλοξενήσει ως τώρα! Αυτός ο άνθρωπος ο  Øyvind τα είχε οργανώσει όλα ως εκείνη τη στιγμή, ώστε να ζω χωρίς έξοδα. Χωρίς αυτόν θα μου είχαν τελειώσει ήδη τα χρήματα καθώς η χώρα είναι πολύ ακριβή για κάποιον που διαθέτει ευρώ. Αυτός λοιπόν ήταν ο καλός μου άγγελος,που  κρυμμένος κάπου στο παρασκήνιο τόσο καιρό κινούσε τα νήματα.  Ένας τζέντλεμαν, τόσο προσηνής, απλός και αγνός. Πόσες εβδομάδες όμως μπορώ να μείνω στο σπίτι του; Του ζητάω να μου βρει κάπου να μείνω οικονομικά. Μου βρίσκει δωμάτιο στους φοιτητικούς κοιτώνες της σχολής που διδάσκει αντί ενός ευτελούς ποσού. Από εκεί θα στείλω μέσω ίντερνετ εκατοντάδες αιτήσεις σε επιχειρήσεις που αναζητούν υπαλλήλους. Μάταιος κόπος όμως, χωρίς ικανοποιητική γνώση της γλώσσας δεν γίνεται τίποτα. Μελετάω όλη την ημέρα τη γλώσσα όσο δεν στέλνω βιογραφικά. Εκεί ο καλός μου άγγελος θα μου βρει και λίγη πρόσκαιρη δουλειά σε εργατικές εργασίες της σχολής. Προσπαθήσαμε και στο μάζεμα της φράουλας, αλλά ήταν ήδη καλυμμένοι από Πολωνούς. Με περιφέρει από κοινωνική εκδήλωση σε κοινωνική εκδήλωση και με συστήνει παντού. Οι γνωριμίες μου αυξάνονται μέρα με τη μέρα και νιώθω ένα κύκλο ζεστασιάς να με περιβάλλει. Μερικές φορές αυτό του κοστίζει και οικονομικά. Αχ να μπορούσα να μην είμαι τόσο βάρος. Χαίρομαι που τον βοηθάω στην πίσω αυλή του που κάθε απόγευμα κατασκευάζει αυτός ο κύριος καθηγητής σε ηλικία σύνταξιοδότησης μια βεράντα. Όλοι οι γείτονες είναι εκεί, στις πίσω αυλές να φτιάχνουν κήπους και βεράντες με προσωπική δουλειά. τα φτιάχνουν όλα τόσο όμορφα κι ας μην είναι η δουλειά τους. Εδώ όλα γίνονται με ξύλο και πολύ μεράκι. Εκεί θα γνωρίσω κι ένα γείτονα από την Κύπρο, συνταξιούχος πλέον, αφού έζησε πολλές δεκαετίες σε ΗΠΑ και Νορβηγία και θα έχω για πρώτη φορά την ευκαιρία να μιλήσω με κάποιον Ελληνικά, από τότε που πάτησα το πόδι μου στη γη των βίκινγκς. Ευτυχώς έχω τελειώσει και με τα γραφειοκρατικά μετά από μεγάλες καθυστερήσεις. Έχω πάρει τον προσωρινό αριθμό ταυτότητας και μ' αυτό το Νορβηγικό μου ΑΦΜ. Από το NAV όμως (κρατική υπηρεσία απασχόλησης, κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας) δεν έχω καμία βοήθεια, αφού δεν είμαι πρόσφυγας… ΟΙ πρόσφυγες εδώ είναι… προνομιούχοι!

Εδώ κάναμε το μπάνιο μας

Ο Αύγουστος όμως έχει μπει κι έχει προχωρήσει και δουλειά δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Είναι η ώρα ο καλός μου άγγελος να κάνει πάλι το θαύμα του. Ένας γνωστός του κάπου σε μια μικρή πόλη προς το Όσλο δέχεται να με προσλάβει σε εργατική δουλειά.

Ο ήλιος καθώς έδυε στο φιορδ κατά τα μεσάνυχτα...

Θα έκανα ότι μου ζητούσαν, αρκεί να έπαιρνα μια δουλειά! Τι πάθος τότε για μια δουλειά, για μια όποια δουλειά.  Μια εποχή γεμάτη ελπίδα ξεκινάει ενόψει του φθινοπώρου. Ένα δωμάτιο με περιμένει εκεί ώστε να βρω σπίτι για να καλέσω όλη την οικογένεια. Μετά από 25 σχεδόν χρόνια γάμου με τρία παιδιά, ήταν καλές διακοπές για μένα ένα καλοκαίρι στη Νορβηγία μακριά από τους καύσωνες που τόσο με ταλαιπωρούσαν στην Ελλάδα και μόνος… Πόσο είχα ξεχάσει πώς είναι να ζεις ανεξάρτητος, μακριά από παιδιά και σύζυγο. Θεέ μου πόσο ανάποδοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Όταν δεν έχουμε οικογένεια λιώνουμε στη μοναξιά κι όταν την αποκτάμε, λαχταρούμε στιγμές ανεξαρτησίας!