Τι θα γίνει βρε παιδιά μ’ αυτή τη χώρα… Τι ελπίδες υπάρχουν για το 2014; Έχει φανεί καθόλου φως στο τούνελ όπως οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι διακηρύτουν ή είναι ακόμα όλα μαύρα κι άραχλα στην καθημερινή ζωή; Έχω βλέπετε ενάμισι χρόνο μακριά από την Ελλάδα και η επαφή μου μαζί της είναι μόνο virtual, ηλεκτρονική.
Έχω όμως την αίσθηση -και διαψεύστε με αν κάνω λάθος- ότι τα πράγματα είναι το ίδιο μαύρα και χειρότερα από τις λίγες πληροφορίες που φτάνουν ως εμένα. Διαβάζω αιδιόδοξες δηλώσεις περί εξόδου από το μνημόνιο μέσα στο 2014. Άλλοι λένε ότι το 2013 χτίσαμε τη βάση και το 2014 προχωράμε στην ανοικοδόμηση. Τα σύσκολα πέρασαν. Τέλος η τρόικα. Οι θυσίες του αξιοθαύμαστου Ελληνικού λαού έπιασαν τόπο και τώρα η χώρα μπαίνει σε άλλη εποχή… Με ρωτούν και οι Νορβηγοί φίλοι που βλέπουν αυτά τα νέα στα ΜΜΕ. Ποια είναι η πραγματικότητα; Εγώ ερωτώ, περιμένω απαντήσεις, ει δυνατόν όμως όχι από του καθενός μας την μονόπλευρη σκοπιά αλλά μια όσο το δυνατό ευρύτερη και αντικειμενικότερη θεώρηση χωρίς προκαταλήψεις και με τη γενναιότητα παραδοχών.
Εγώ θα περιέγραφα την κατάσταση ως εξής:
Τη χώρα την κατέστρεψαν οι πολιτικοί μας, καθώς δεν βρέθηκαν άξιοι, τίμιοι άνθρωποι να κυβερνήσουν. Σίγουρα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι μεταξύ μας, αλλά το σύστημα αναρρίχησεις στην εξουσία είναι αρκετά κλειστό και διεφθαρμένο για να έχουν ελπίδες διάκρισης και εκλογής. Αυτή είναι όμως μόνο η μία πλευρά και θα πρέπει να έχουμε τη γενναιότητα να δούμε και την …άλλη. Η άλλη πλευρά είναι ότι και ο λαός μας είναι αντίστοιχος της ηγεσίας του, καθώς αυτός ο λαός εκλέγει κάθε φορά την ηγεσία του. Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος που λέει ότι αυτοί μας δίνονται στα ψηφοδέλτια κι είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε μεταξύ ανίκανων και διεφθαρμένων κάποιους… Εγώ όμως ερωτώ: Αν εκλέγονταν ένας τίμιος και ειλικρινής που δυσαρεστούσε το βολεμένο λαό με τις αναγκαίες τομές, όλος μαζί ο λαός δεν θα τον έριχνε την επόμενη μέρα; Εμείς ως λαός δεν είμαστε αυτοί που ισχυροποιήσαμε τόσα χρόνια τους καρεκλοκένταυρους, τους λαϊκιστές, τους βολεμένους συνδικαλιστές και τη λογική των κλαδικών και των ημετέρων; Το σύστημα -κι εμείς ως λαός ανήκουμε σ’ αυτό- δεν αντέχει δυστυχώς στην Ελλάδα τους ειλικρινείς. Πρέπει να λέει κανείς ψέματα, να χαϊδεύει αυτιά, να κάνει κακές υποχωρήσεις και χάρες για να επιβιώσει στην πολιτική.
Στο «Τσοβόλα δώστα όλα» όλος ο λαός προσέτρεξε για να μη χάσει κανένα κέρμα απ’ αυτά που πετούσε ο κουμπάρος από το μπαλκόνι. Έτσι τους δώσαμε το βήμα, ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος του πολιτικού προς το λαό του!
Στο μεσαιωνικό κάλεσμα των υπογραφών για το θρήσκευμα στις ταυτότητες, σπάσαμε τα κοντέρ ενάντια σε κάθε έννοια ελευθερίας έκφρασης. Σήμερα παρότι το θρήσκευμα δεν αναγράφεται στις ταυτότητες για να δοθεί άδεια ναού ετεροδόξων χρειάζεται ακόμα η σύμφωνη γνώμη του οικείου… ορθόδοξου δεσπότη!
Στου Γιαννίτση τις αντικειμενικές αναλύσεις, αντιτάξαμε τα τανκς και τα οδοφράγματα των συνδικαλιστών μας και… νικήσαμε!
Στου Κώστα το κουμπαρλίκι, χτυπήσαμε φιλικά την πλάτη και κατεβάσαμε ακόμα ένα τσιπουράκι!
Στη σημερινή κατάσταση ξεκινήσαμε όλοι με αναθεματισμούς ενάντια στο μνημόνιο κι όταν ο εθνικός Γιωργάκης μας πρότεινε δημοψήφισμα πέσαμε να τον φάμε! Αυτός που άναψε την πυρά για το κάψιμο του Γιωργάκη πρώτος πολέμιος του μνημονίου, σήμερα μας παρακαλάει να υπομείνουμε κι άλλο διότι αυτό είναι η μόνη σωτηρία μας… Σχιζοφρένεια!!! Κι εμείς ο λαός γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε, τι περιμένουμε; Πολλοί αναρωτιούνται. Όμως μεταξύ μας όλοι ξέρουμε την απάντηση έστω κι αν δεν την ομολογούμε ούτε στον εαυτό μας:
1. Φυσικά δεν έχουμε και ποιον να διαλέξουμε. Αν θες το μνημόνιο παίρνεις Σαμαρά σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει κι αν το μισείς παίρνεις…. Τσίπρα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, ο Θεός να σε φυλάει!
2. Σίγουρα δεν θέλουμε να χάσουμε και το ευρώ που ήταν μια κατάκτηση που μας αναβάθμησε στην παγκόσμια σκηνή και νιώσαμε κι εμεί ότι γίναμε κάτι, ανήκουμε σε μεγάλο κλαμπ. Ε αυτό σίγουρα δεν του βάζεις μπουρλώτο έτσι άσκεφτα με όρους Σοβιετικού κηρύγματος!
3. Επίσης αν ξεσηκωθούμε υπάρχει βασίμως ο κίνδυνος να συγκαταριθμηθούμε με ακροαριστερούς τρομοκράτες (και καλά κάνουμε και δεν το θέλουμε) ή με ακροδεξιούς ανεγκέφαλους (φυσικά μας σηκώνεται η τρίχα). Τσουπ θα μουν οι μπαχαλάκηδες μεταξύ μας και θα πρέπει μετά να απολογούμαστε για τις φωτιές και τις καταστροφές…
4. Οπότε κι εμείς καθόμαστε στ’ αυγά μας μοιρολατρικά! Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Πάντα οι άλλοι φταίνε κι όχι εγώ! Στην πραγματικότητα η πλειοψηφία του λαού μας ανήκει στους βολεμένους κι αυτοί θα ήταν ανόητοι να βάλουν βόμβα στο στάτους κβο που τους τρέφει έστω κι αν τελευταία τους τρέφει φτωχά. Ξέρετε όταν σε σημεδεύουν καμιά δεκαριά κάνες και η λογική σου σού λέει ότι σε λίγο θα σε καθαρίσουνε, αν σου πούνε άνοιξε το λάκο σου δεν αρνείσαι, το κάνεις για να κερδίσεις χρόνο, πού ξέρεις μπορεί κάτι να αλλάξει μέχρι τότε και να επιβιώσεις! Κατά κανόνα βέβαια αυτό δεν συμβαίνει, απλώς ποντάρεις στην εξαίρεση, αφού άλλη ελπίδα δεν υπάρχει. Σήμερα λοιπόν η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού έχει με τον ένα ή άλλο τρόπο ευννοηθεί από το σύστημα. Κάποιο ρουσφέτι, πρόσληψη, επιδότηση, ανάθεση έργο κοκ. Πώς είναι δυνατό ένας τέτοιος Έλληνας όσο και να δυσανασχετεί, να γκρεμίσει το οικοδόμημα που θα συμπαρασύρει και τον ίδιο; Ακόμα κι εκείνοι που συμπεριλαμβάνονται στη λίστα των απολυμένων ως την τελευταία στιγμή ελπίζουν… Εμείς οι Έλληνες δυστυχώς είμαστε γνωστοί ατομιστές με μειωμένη συλλογική συνείδηση.
Να λοιπόν γιατί δεν γίνεται τίποτα στην Ελλάδα.
Να λοιπόν γιατί μαζί με τους πολιτικούς φταίει και ο λαός με τη γνωστή νοοτροπία του. Πάντα μισούσα τις γενικεύσεις, φυσικά δεν είναι όλοι έτσι, αλλά είναι η πλειοψηφία. Οι υπόλοιποι λουφάζουν και υπομένουν μέσα στη γενική κατακραυγή ή σηκώνονται και φεύγουν, μισώντας την ίδια τους την κοινωνία.
Προσωπικά η μόνη λύση που βλέπω για την Ελλάδα είναι να σηκωθούν φωτισμένοι, τίμιοι και ικανοί άνθρωποι από το προοδευτικό(όχι απαραίτητα από τον αυτοπροσδιοριζόμενο ως προοδευτικό πολιτικό χώρο) υλικό που διαθέτει η χώρα, άφθαρτοι από το πολιτικό σύστημα και να εκσυγχρονίσουν τη χώρα εκ βάθρων χωρίς προκαταλήψεις και προαπαιτούμενα. Υπάρχουν ακόμα φωτισμένοι πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι κοκ, άφθαρτοι και με όραμα. Πολλά από αυτά που ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ δεν θα με συμφέρουν αλλά εγώ πρέπει να τους στηρίξω. Είναι αυτό εφικτό στην Ελλάδα του ωχαδελφισμού και του εαυτουλισμού, της τσαπατσουλιάς και των συμφερόντων; Χλωμόν! Αν υπήρχε μια τέτοια κίνηση θα τη στήριζα όμως αν και ξέρω ότι οι θιγόμενοι συμπατριώτες μου δεν θα έκαναν το ίδιο, στην ανάγκη θα συστρατευόμουνα, αν και δεν έχω ειδικές γνώσεις και εμπειρίες. Για μένα είναι η μόνη ελπίδα και δυστυχώς αν και Πρωτοχρονιά την εύχομαι αλλά δεν την πιστεύω!
Εύχομαι το 2014 να είναι έτος ιστορικό όχι μόνο για το δημόσιο ταμείο αλλά και για τους αδίκως καταδικασμένους σε πείνα και ένδεια Έλληνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου