Επιτήδειοι αρχηγίσκοι ή τυφλοί λαοί;

Στην αυταρέσκειά τους οι μεγάλοι δείχνουν την αδυναμία τους: Τη μικρότητά τους. (Κάνει ότι τάχα σκουπιζει τον ιδρώτα του, αλλά στην πραγματικότητα πουδράρει τις ρυτίδες του!)

Θα μου πείτε τώρα τι θέλεις εσύ και ασχολείσαι με τον Μπερλουσκόνι. Όπως θα λέγαμε λίγα χρόνια πριν για τον περιώνυμο Μπους, ή ακόμα παλιότερα για τον Χίτλερ. Ξέρω ‘γω! Ίσως επειδή νιώθω ότι ο καβαλιέρε κοροϊδεύει εμένα προσωπικά και δεν αντέχω την κοροϊδία. Μας βγάζουν οι λαοί τους ένα σωρό ανώμαλους, τρελούς ή λαοπλάνους, επιδέξιους δημοκρατικούς μονάρχες που όχι μόνο τους πίνουν το αίμα αλλά κάποια στιγμή χορταίνουν από το ντόπιο και κοιτούν και παραδίπλα!

Θα μου πείτε Ιταλός είσαι; Σίγουρα όχι, αλλά πιο πολύ απ’ όλα με πειράζει η υποτίμηση της νοημοσύνης. Έτσι θέλω να πω στον καβαλιέρε ότι εμένα τουλάχιστον δε με πείθει. Ξέρω, ξέρω, ο καβαλιέρε γι’ αυτό δεν μπορεί να κοιμηθεί στη βίλα του, σκέφτεται έναν ανυπότακτο Έλληνα που του αντιστέκεται. Ε λοιπόν κε Μπερλουσκόνι, μπορεί οι υπήκοοί σου να μη σε πήραν  πρέφα, αλλά σε πήρα εγώ. Μη το πάρεις και πάνω σου ότι όλοι βλάκες θέλουν να κυβερνηθούν από σένα, το υπνωτικό δεν πιάνει σε όλους. Προσβάλλεις τη δημοκρατία κε Μπερλουσκόνι, προσβάλεις το κοινό περί δικαίου αίσθημα κε Μπερλουσκόνι. Κάποτε μπορει να ήσουν φτωχός αλλά δεν σου αξίζει η κορφή στην οποία έφτασες. Μπροστά στα μάτια όλων μας, δείχνεις τι μέσα χρησιμοποίησες για να φτάσεις εκεί. Δεν έχεις τσίπα. Χρησιμοποιείς ασυστόλως τις δημοκρατικές διαδικασίες, την εξουσία σου και το βουλευτικό σου άσυλο για να περιυβρίζεις όλους εμάς τους απλούς πολίτες, το λαουτζίκο, τους υπηκόους, στο παγκοσμιοποιημένο χωριό που ζούμε.

Να τον χαίρονται οι Ιταλοί τον γόη τους που τον λατρεύουν. Μια δημοσκόπηση ανεβάζει τη λατρεία τους στο 74,8%, μια άλλη στο 53%. Ας κρατήσουν την περηφάνεια τους για τον εαυτό τους. Κολλάει η γρίπη των χοίρων, ίσως και η τρέλα των αγελάδων, όχι και η τρέλα των Ιταλών! Στη δεκαετία των 70, πόσο θα τον έχουν ακόμα, θα μας αδειάσει τη γωνιά σε λίγο. Θα μείνει μόνο ο τρόμος του πόσο εύκολο είναι κάποιοι επιτήδιοι να πλανήσουν ολόκληρους λαούς. Να κλέβουν την εφορία, να παραβιάζουν τον ανταγωνισμό, να πλουτίζουν παραβαίνοντας τους νόμους, να φυγοδικούν και μάλιστα να επιτίθενται στους δικαστές, να ψηφίζουν νόμους φωτογραφικά φτιαγμένους για την περίπτωσή τους, αθωώνοντας εαυτούς… Δεν ξέρω ο Μπερλουσκόνι είναι τόσο επιτήδειος ή ο λαός του είναι τυφλός. Θου Κύριε φυλακίν τω στόματί μου!!!

Καθώς βημάτιζα χθες σ’ ένα πεζοδρόμιο της Λάρισας, σήκωσα το βλέμα μου κι είδα από πάνω μου τον Κωστάκη να μου απευθύνει ένα ολίγον… χαμένο χαμόγελο. Ξέρετε ποιον Κωστάκη, όχι το γιο της κυρα Κατίνας της γειτόνισας, τον Κωστάκη ντε τον Καραμανλή με το όνομα! Ποιος βλογημένος την έβγαλε αυτή τη φωτογραφία ρε παιδιά, τι μακιγιάζ είναι αυτό –θα το ζήλευε κι ο Μπερλουσκόνι- και τι βλέμα! Όχι δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο, ούτε τον ξέρω, ούτε με ξέρει, ούτε του κόμματός του είμαι ούτε του αντιπάλου του. Πάντως πρέπει να αναγνωρίσω ότι η φωτογραφία του, που μας την έστειλαν από την Αθήνα για να τον θυμόμαστε μέχρι αύριο που θα τον δούμε αυτοπροσώπως, έχει μια γνησιότητα. Αυτός είναι ο Κωστάκης. Απλώς αυτός είναι, λίγο χαμένος, λίγο μπουλούκος και μπουνταλάκος… καλό παιδί φαίνεται! Μόνο που αυτή η απορία με τριβελίζει από τότε που ψάχνανε ποιον να κάνουν πρόεδρο στο κόμμα του, σε μια δύσκολη στιγμή. Και μόλις κάποιος έριξε την ιδέα για τον… “Άβερελ” της ομάδας, πέσανε όλοι πάνω του να τον φιλάνε λες κι έβαλε γκολ στον τελικό του φάιναλ φορ. Θυμάμαι ότι τότε τραβούσα τα μαλλιά μου –και τα ‘χω λίγα και πολύτιμα- μα γιατί, τι του βρήκανε. Κι εκείνος ο καημένος κοιτούσε γύρω του κι αναρωτιώταν, καζούρα του κάνουν πάλι ή σοβαρολογούν, να γελάσει ή να κλάψει. Τελικά γέλασε εκείνος και κλάψαμε εμείς. Καλό παιδί δε λέω, αλλά εγώ τι φταίω; Για παρέα ίσως και να ‘ναι καλός –έτσι λένε-, για συνεργάτη μου ή υφιστάμενο, δεν θα τον έπαιρνα με τίποτα. Λίγο η καταθλιψούλα του, κάτι η υπερκόπωση που παθαίνει μόλις σκεφτεί πάνω από δύο ώρες… Κι έγινε προεδράρα κι έγινε πρωθυπουργάρα, φτάνει πια, γιατί δεν τον μαζεύει η μαμά του! Αλλά ξέρετε για τα παιδιά της κουκουβάγιας που η μαμά τους τα βρίσκει τα πιο όμορφα στον κόσμο. Εμείς όμως ωρε τι του βρήκαμε, τι τον θέλουμε τον άνθρωπο και τον ταλαιπωρούμε. Δυο χρόνια πρωθυπουργός θα μου πείτε μας άφησε στην ησυχία μας. Μας αρέσει ως έθνος να είμαστε χύμα. Κι ακόμα και σήμερα που τριγυρνάει αλαφιασμένος μέσα στην πυρκαγιά που η παρέα του άναψε όσο κοιμότανε, εμείς τον θέλουμε, πρώτος και καλύτερος στις προτιμήσεις μας! Να μας ζήσει, να τον χαιρόμαστε. Εδώ θέλαμε πριν λίγα χρόνια το βασιλιά να τον πληρώνουμε, να μας γδύνει κι εμείς να του φιλάμε το χέρι με λατρεία κι ευγνωμοσύνη που ευαρεστήθηκε… τον Κωστάκη να μη θέλουμε! Ποιος είπε ότι οι λαοί δεν κάνουν λάθη στην κάλπη, ότι ο λαός έχει πάντα δίκιο; Όσο δίκιο είχαν οι γερμανοί που ψήφισαν τον Χίτλερ, ή οι Αμερικανοί  πιο πρόσφατα που διάλεξαν τον Μπους, δις δε! Ας βγουν οι… ειδικοί να ερμηνεύσουν το “μήνυμα” της κάλπης. Λες κι ο σοφός λαός συνεδρίασε εν είδει ενόρκων κι αποφάσισε ομόφωνα ποιο σοφό μήνυμα να συντάξει. Το μόνο που με παρηγορεί σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι υπάρχουν κι χειρότερα. Να οι γείτονές μας οι Ιταλοί βγάζουν μονοκούκι τον Μπερλουσκόνι! Ομαδική παράκρουση; Μπορεί! Τους μαγνητίζει με υπνωτιστές από την τηλεόρασή του; Γιατί όχι! Ο δικός μας τουλάχιστον είναι πιο νέος και πιο αθώος από την άλλη την αλεπού. Είμαστε λαός χαβαλέ. Μας βγάλανε εκδρομή και τα σπάσαμε όλα στο βαπόρι, αλλά ο αρχηγός μας συγχωρεί γιατί κοιμάται στο αμπάρι κι εμείς ενθουσιασμένοι καθώς βουλιάζουμε όλοι μαζί, φωνάζουμε ζήτω ο αρχηγός, ζήτω ο μύθος του!

 

Ορίστε και η επίμαχη φωτογραφία που με σκανδάλισε τόσο. Δε μιλάει το βλέμμα, ε τι λέτε!

ΥΓ. Θεέ μου πού ξέπεσα, να γράφω πολιτικά. Πρώτη φορά το κάνω πιστέψτε με, δεν το ‘χω ξανακάνει το ατόπημα, αλλά εκείνο το χαμόγελο με παρέσυρε. Όχι ότι θεωρώ άχρηστη την πολιτική κι αυτή ένα αναγκαίο κακό είναι που κάποιος πρέπει να την κάνει. Αλλά λίγο ήθος, πατριώτες, λίγη τσίπα. Του κασίδη το κεφάλι γίναμε. Θα μου πεις βέβαια κι αν βγει ο …”άλλος” θα τα καταφέρει καλύτερα. Ξέρω ‘γω. Χλωμό το βλέπω. Πολύ αναποφάσιστος ρε παιδί μου, μια μπρος μια πίσω… Έχει γραμμή, ξέρει τι θέλει; Ο Θεός να μας φυλάξει. Απλώς η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Λες ποιος ξέρει, μπορεί και να ξυπνήσει! Μια δοκιμή θα μας πείσει. Αρκεί αυτή η δοκιμή να μην κρατήσει όσο του Κωστάκη γιατί η πλάκα τελικά γίνεται σοβαρή και τα χάχανα κόβονται μαχαίρι. Ο Θεός να βάνει το χέρι του λοιπόν να μας βγει καλός ο Γιωργάκης, γιατί άμα αποδειχτεί κι αυτός σκάρτος, τότε μας μένει μόνο ο Αλέξης κι η Αλέκα, τέλειωσαν οι εφεδρείες. Κλείνουμε τη μύτη μας και βουτάμε στο Πέλαγο σαν τον Αιγαία! 

ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΟΥΣ;

Κάθε πρωί, ανοίγω τον υπολογιστή μου -σωστότερα τον υπολογιστήρα μου, επιμένει φίλος φιλόλογος- και μπαίνω στο διαδίκτυο. Αρχίζω με τα νέα της ημέρας, με ένα καφέ στο πλάι και μετά πιάνω δουλειά. Από τα νέα της ημέρας το πρώτο που ανοίγω είναι ο καιρός, για να κάνω τα πλάνα μου, σύμφωνα με τα δεδομένα της μετεωρολογικής μας υπηρεσίας -εθνική δε- κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. 

Γιορτές Πάσχα τι να φορέσουμε, πού να πάμε να γιορτάσουμε, εξαρτάται από τον καιρό! Πρωτομαγιά, Άγιος Αχίλλειος για εμάς τους Λαρισαίους, μα εξαρτάται από τον καιρό! Τι να προγραμματίσω για το σαββατοκύριακο, έξοδο, δουλειές στο σπίτι, να καλέσω για μπάρμπεκιου... μα εξαρτάται από τον καιρό. Γεμάτοι ενθουσιασμό και πίστοι πάμε στο μαντείο ...των καιρών! “www.meteo.gr”, yahoo, google όλοι οι μάντες στη σειρά. Έλα όμως που οι μάντεις της φυλής μας έχουν ο καθένας διαφορετική γνώμη από τον άλλο. Ποιον να διαλέξεις, τον πιο όμορφο, δεν τους βλέπεις, τον πιο διάσημο, το δοκίμασα δεν δικαιώθηκα. Ο ένας σου λέει ότι αύριο -δεν μιλάμε για μεθαύριο- θα έχει ήλιο και ξημερώνει το αύριο κι έχει μια μαυρίλα ο ουρανός! Λίγο αργότερα αρχίζει και βρέχει. για να μην πω για τις συχνές περιπτώσεις που στην οθόνη σου προβλέπεται ήλιος για... το σήμερα, τραβάς την κουρτίνα σου κι έχει μια βροχή, καρεκλοπόδαρα! Βέβαια για όλα υπάρχει μια απάντηση: -“Ξέρετε την άνοιξη συμβαίνουν αυτά, ο καιρός είναι ασταθής, ξαφνικά εμφανίζεται ένα βαρομετρικό χαμηλό από το πουθενά και γίνονται τα πάνω κάτω...”

-”Μάλιστα σερ, ευχαριστούμε πολύ, μας φωτίσατε, τα κάνατε μούσκεμα”. Δηλαδή πότε θα μας πείτε τον καιρό, τον Ιούλιο που όλοι ξέρουμε ότι θα λιώνουμε μέρα με τη μέρα κι από το ραδιόφωνο -τηλεόραση ρε, σε ποια εποχή βρίσκεσαι- θα μας λένε να σβήσουμε τα αρκουδίσια το μεσημέρι, γιατί λέει, έχει φόρτο το δίκτυο;

Ή τι να πούμε για τη μεσοπρόθεσμη πρόβλεψη: Από την Τετάρτη ο έρ’μος σκέφτεσαι το Σαββατοκύριακο. Ανοίγεις λοιπόν το μάγο και σου λέει “ήξεις αφίξεις”, λιακάδα, ζέστη, καιρός για μπάνιο! Ξεκινάς κι εσύ να στήνεις το όνειρό σου για το Σαββατοκύριακο, κατεβάζεις βατραχοπέδιλα, μάσκα -όχι αυτή δεν είναι παράνομη ακόμα- μέχρι και τη φουσκωτή βάρκα με τα κουπιά, ξεσηκώνεις και καναδυό φίλους. Την Πέμπτη ο ουρανός του μάγου σου αρχίζει να μαζεύει σύννεφα, στραβομουτσουνιάζεις. Την Παρασκευή προστίθεται και ψιχάλα στον καιρό της Κυριακής. Παίρνεις τηλέφωνο και λες παιδιά “άκυρον”! Το Σάββατο ο μάγος σου λέει κάτι επαμφοτερίζοντα. Την Κυριακή το πρωί σου λέει ότι το μεσημέρι θα έχει συννεφιά ενώ εσύ βλέπεις ήλιο. Φτάνει μεσημέρι κι όλα λάμπουν στον ανέφελο ουρανό. Θεέ μου φέρτε μου ένα σφυρί να τα σπάσω όλα. Όχι σφυρί, βαριά, τι βαριά από εκείνα τα ματσούκια που είχαν οι “διαμαρτυρόμενοι” νεαροί το Δεκέμβρη και έφερναν το θέρος χειμωνιάτικα στις τράπεζες -και μας τι μας κόφτει, δικά μας είναι, λέγαμε εμείς!-. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά νιώθεις πίσω σου ένα μετεωρολόγο να χοροπηδάει ενθουσιασμένος και δικαιωμένος: “Δε σ’τα λεγα εγώ από την Τετάρτη, ας με πίστευες...” Πόσα χρόνια κάνεις φυλακή αν πνίξεις μετεωρολόγο;

Αγαπητοί μου μετεωρολόγοι, δεν πάτε καλύτερα να κάνετε παρέα με τους σεισμολόγους του ΒΑΝ! Κατεβάστε τα ρολλά και πέστε εντίμως “δεν έχει καμιά πρακτική σημασία η πρόβλεψή μας, είμαστε στο επίπεδο της έρευνας ακόμα” Όταν θα είμαστε έτοιμοι θα σας ειδοποιήσουμε”. Μέχρι τότε μπορούμε να κοιτάμε τον ουρανό από την ταράτσα μας, το βαρόμετρό μας, να βάζουμε το μυαλουδάκι μας να δουλέψει, να ρωτάμε τους παπούδες -ειδικά τους ψαράδες- και κανα τηλέφωνο Αθήνα, Θεσσαλονίκη δεν βλάφτει: “Ρε παιδιά τι καιρό έχει εκεί βρέχει; Εμ τότε θα ρθει κι εδώ”

Αλλά αυτό που μου τη δίνει περισσότερο είναι ότι κανείς δε συμμερίζεται αυτό το... ντέρτι μου. Το λέω στους φίλους κι εκείνοι μου λένε “μα γιατί, εμένα μου βγαίνουν όλα!” Κάνω το σταυρό μου. “Ρε μήπως έχεις κανα καλύτερο μάγο εσύ από το δικό μου. 

-Πού το βλέπεις τον καιρό ρε φίλε; 

-www.meteo.gr

Θεέ μου! Μόνο εγώ τα έχω χάσει κι όλοι οι άλλοι συνομωτούν εναντίον μου! (Αναλογίζομαι)

-Βόηθα με ρε φίλε την επόμενη εβδομάδα να βάλουμε σημάδια. Θα μου στέλνεις κάθε μέρα τι λέει ο καιρός για την Κυριακή, από Δευτέρα μέχρι και Κυριακή πρωί. Μετά που θα πίνουμε τον καφέ μας στην πλατεία θα μελετήσουμε την έρευνά μας, μπορούμε και να τη δημοσιεύσουμε και να βγάλουμε και λεφτά ή να πάρουμε διδακτορικό! Συμπέρασμα: Ναι, ναι, έτυχε, καμιά φορά ξέρεις μπορεί... Έναν τέτοιο που δεν το αφήσα σε χλωρό κλαρί για πολύ καιρό, αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι είχα δίκιο για να γλιτώσει από μένα και τότε εγώ δικαιωμένος, εγκατέλειψα τον αγώνα νικητής, με το κεφάλι ψηλά. Ένιωσα ότι όλοι οι μετεωρολόγοι ήταν εκεί με σκυμένα τα κεφάλια, βουβοί. Πήρα το αίμα μου πίσω! Από τότε μου πέρασε και σταμάτησα αυτό τον αγώνα. Αποδέχτηκα το κατεστημένο, έσκυψα το κεφάλι κι εγώ κι άρχισα πάλι την παλιά συνήθεια μέσα στην ομαδική παράκρουση, στην ομαδική αυθυποβολή. Κάθε μέρα συμβουλεύομαι τον καιρό, κάθε μέρα τον πιστεύω και την επόμενη τον βρίζω. Όμως δεν σταματώ, εξακολουθώ να το κάνω, μαζί με το ωροσκόπιό μου που ποτέ δεν μου βγαίνει παρά μόνο όταν λέει γενικότητες που ισχύουν για όλους τους ανθρώπους, συνεχίζω να τα πιστεύω από το πρωί μέχρι το μεσημέρι και να τα αποκαθηλώνω το βράδυ. Βοήθεια ένα ψυχίατρο! Μήπως είναι ανίατη νόσος; Ψυχίατρο ή κοινωνιολόγο; Εδώ χρειάζεται μελέτη για τη ψυχολογία της μάζας, για το κατά πόσο αυτή μπορεί να βλέπει την αλήθεια και να παραβλέπει το ψέμα ακόμα κι όταν αυτή αυτοδιαψεύδεται! 

Κι αν όμως αποδειχτεί ότι και οι κοινωνιολόγοι είναι σαν τους μετεωρολόγους, οι οποίοι είναι σαν τους σεισμολόγους, που σε κάθε σεισμό λένε “εμείς το είχαμε πει”...; Εδώ σταμάτησα να σκέφτομαι κι ορκίστηκα να μη το ξαναπάρω το θέμα στο...κρανίο μου, γιατί τότε σίγουρα θα χρειαστώ ψυχίατρο, ο οποίος δεν ξέρω ακόμα αν είναι σαν τον κοινωνιολόγο, σαν τον μετεωρολόγο, σαν τον σεισμολόγο. Ουφ τέλειωσα, δεν έχω άλλο...λόγο, κάντε μου αυτή τη χάρη!

Μόνο από καιρού εις καιρόν με πιάνει.                        

ΤΕΜΠΕ ΤΟΥΜΠΑ

Δεν ξέρω τι έχετε ακούσει εσείς από ΜΜΕ για τα δάνεια με την εγγύηση του ΤΕΜΠΕ (Ταμείο εγγυοδότησης μικρών & πολύ μικρών επιχειρήσεων). Υποτίθεται ότι είναι δάνεια με την εγγύηση του δημοσίου για την ενίσχυση μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Όμως αυτά τα δάνεια δεν τα δίνει η κυβέρνηση -όπως τεχνηέντος αφήνει να εννοηθεί- αλλά οι τράπεζες. Οι οποίες βέβαια δεν έχουν κανένα λόγο να το κάνουν, έτσι επειδή το θέλει η κυβέρνηση κι εφόσον δεν τους συμφέρει. Το κέρδος των τραπεζών από αυτή τη χρηματοδότηση είναι μηδαμινό, ενώ η επισφάλεια είναι μεγάλη. Το κράτος που ισχυρίζεται ότι εγγυάται αυτά τα δάνεια, στην πραγματικότητα τα έγγυάται σε μία τράπεζα μέχρι το ποσοστό του 12%. Από εκεί και πέρα αποσύρει την εγγύησή του για το σύνολο των δανείων κι αφήνει τις τράπεζες "ξεκρέμαστες"! Ποιος τραπεζίτης θα έπαιρνε αυτό το ρίσκο, θα αναλάμβανε ένα τέτοιο κόστος εν μέσω περιόδου έλλειψης ρευστότητας, μόνο και μόνο για το καλό πρόσωπο της κυβέρνησης προς το λαό -βλ. ψηφοφόρους- και μάλιστα με "ξένα κόλλυβα"! Όλα τα υπόλοιπα που παρακολουθούμε από την τηλεόραση περί καλών υπουργών και κακών τραπεζών, που ο καλός μας υπουργός προσπαθεί να πείσει τους κακούς τραπεζίτες να γίνουν καλοί Ρομπέν των δασών, είναι απλώς ένα θέατρο εντυπώσεων για πολιτικά και δη ψηφοθηρικά οφέλη. Ήδη η τελευταία έκθεση έδειξε ότι αυτή η ρευστότητα δεν κατευθύνθηκε "στην πραγματική οικονομία". Για μένα κι όσους είμαστε άνθρωποι της αγοράς είναι κοινό μυστικό, ότι όσοι κάναμε αίτηση δεν πήραμε ποτέ καμία απάντηση. Βλέπετε οι τράπεζες απρόθυμες να τα δώσουν, αποφεύγουν να πουν το "όχι" ευθέως στους πελάτες τους, συντηρώντας ελπίδες... Από τις χιλιάδες αιτήσεις το δάνειο αυτό το πήραν μόνο συγκεκριμένα άτομα (επιχειρήσεις), που δεν το είχαν ανάγκη, απλώς εκμεταλλεύτηκαν το "δώρο" του επιτοκίου. Το πήραν δηλαδή όχι για το ρευστό που χριάζονταν, αλλά για την υπεραξία της επιδότησης του επιτοκίου και κέρδισαν από αυτή τη διαφορά, χωρίς να κάνουν τίποτα. τα λεφτά βέβαια σ' αυτές τις περιπτώσεις με προηγούμενη συμφωνία, έμειναν κατατεθειμένα στην ίδια τράπεζα,για δική της εκμετάλλευση. Δηλαδή τελικά οι συγκεκριμένοι επιχειρηματίες δεν είχαν αναγκη αυτά τα λεφτά, άλλωστε ποτέ δεν τα πήραν στα χέρια τους, αλλά πήραν μόνο την επιδότηση του επιτοκίου του ποσού καθαρό κέρδος και μάλιστα από τα ταμεία του κράτους. Αυτό δεν είναι σκάνδαλο! Ενώ όλοι εμείς που ο είχαμε ανάγκη για να επιβιώσουμε κάνοντας τις αναγκαίες επενδύσεις σε ένα περιβάλλον σκληρού ανταγωνισμού, ή απλώς για να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας μέχρι να έρθει η ανάκαμψη και να καταφέρουμε να επιβιώσουμε χωρίς να κατεβάσουμε ρολλά, μείναμε με την ελπίδα. Τώρα βέβαια ποιοι  τα πήραν αυτά τα λεφτά καταλαβαίνουμε όλοι χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε καμία έρευνα -με το σκεπτικό των ενεργησάντων στα τελευταία οικονομικά σκάνδαλα- ότι τα πήραν άτομα των υπουργών κι λοιπόν παρατρεχάμενων αλλά και κάποιοι χαϊδεμένοι -και σθγιυρα μεγάλοι- των τραπεζών, που έτσι οι τραπεζίτες ανταμοίβουν -με χρήματα του κράτους- για την ως τωρα συνεργασία τους, αποβλέποντας στη διεύρυνσή της. 

Δεν είμαι δημοσιογράφος αλλά απορώ -επειδή είναι τόσο οφθαλμοφανές- πώς κανείς δημοσιογράφος δεν το ανέδειξε. Ο πολύς ο κόσμος έχει μείνει με την εντύπωση ότι η κυβέρνηση έτσι βοήθησε όσο μπορούσε τους μικρομεσαίους που επλήγησαν από την κρίση! Στις εφημερίδες διαβάζω μόνο τα νούμερα που... δόθηκαν και φουσκώνω από περηφάνια για τις κυβερνήσεις μας που μεριμνούν(!) για την επιχειρηματικότητα.

Φυσικά όλα αυτά δεν τα γράφω για να κάνω κακό στην τωρινή κυβέρνηση, ούτε επειδή πιστεύω ότι έτσι κάτι θα αλλάξει στο διεφθαρμένο, ανήθικο και αφερέγγυο σύστημα της πατρίδας μας. Τα γράφω μόνο... για να τα πω κάπου!!! Να πω τον πόνο μου. Είναι κι αυτό ένα ξαλάφρωμα από τα οικονομικά βάρη που με πνίγουν, εμένα κι όλους τους επαγγελματίες και τα οποία βέβαια παρότι δεν φταίμε εμείς, τα πληρώνουμε εμείς!

                                                               Αλκαίος Λαρ'σινός