Η Ελλάδα ποτέ δεν... το σβήνει!

Πιστεύει κανείς ότι θα πετύχει;

Πιστεύει κανείς πραγματικά ότι θα πετύχει ο αντικαπνιστικός νόμος; Πιστεύει κανείς ότι θα γίνουμε Ευρωπαίοι; Όχι Ευρωπαίοι δεν θα πει ψυχροί, τυπικοί, χωρίς αμεσότητα και έντονα συναισθήματα. Ευρωπαίοι σημαίνει, με τη δικιά μας προσωπικότητα αλλά και με πολιτισμό! Με κοινωνική συνείδηση και σεβασμό στο σύνολο, στους άλλους. Με προθυμία να αυτοπεριορίσω την ελευθερία μου, όταν αυτή γίνεται σκλαβιά για το διπλανό μου. Βέβαια δεν μιλάμε για χριστιανική αγάπη καθότι χριστιανικό... έθνος, -αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο- μιλάμε απλώς για αρχές που πρέπει να διέπουν μια συντεταγμένη πολιτεία, που μάλιστα έχει κάποια παράδοση στον πολιτισμό και τη δημοκρατία.

Μας λείπει η κοινωνική συνείδηση

Όχι όλα αυτά δεν είναι άσχετα, είναι η καρδιά του προβλήματος. Διότι το πρόβλημα με το κάπνισμα δεν είναι ότι εμάς μας αρέσει να καπνίζουμε πολύ ως έθνος, είμαστε θεριακλήδες, ενώ άλλα έθνη δεν έχουν τέτοιες τάσεις... αυτοκτονίας. Είναι ότι εμάς δεν μας καίγεται καρφί για το διπλανό μας, δεν βλέπουμε πέρα από τον εαυτό μας. Έχουμε την πεποίθηση ότι όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν στην μπάντα για να περάσουμε εμείς! Το λένε οι ειδικοί και για την οδήγηση: Όχι δεν είμαστε κακοί οδηγοί, μπορεί να είμαστε και καλύτεροι από άλλους επειδή εκπαιδευτήκαμε σε ένα άναρχο κι επικίνδυνο οδικό δίκτυο, στο οποίο επιβιώνουμε! Είμαστε όμως κακοί πολίτες! Το ίδιο ισχύει για την οδήγηση, για το κάπνισμα, για τη φασαρία κατά τις ώρες κοινής ησυχίας, ακόμα και για τις ώρες κοινής φασαρίας σε ένα πολιτισμένο εστιατόριο ή ξενοδοχείο! Διότι αν πάτε σε μια πολιτισμένη πρωτεύουσα κι ακούσετε μια παρέα να χαλάει τον κόσμο, τεντώστε καλά το αυτί σας, είναι νεοέλληνες. Εκτός κι αν μιλούν ελληνικά για να μας προβοκάρουν.

Η τήρηση των νόμων δεν έχει γίνει αποδεκτή από την κοινωνία, άρα κι από τις αρχές

Μια άλλη πτυχή του προβλήματός μας είναι ότι είμαστε τόσο διαποτισμένοι από το πνεύμα της ακαταστασίας και του άναρχου εγωκεντρισμού, που συλλογικά πλέον θεωρούμε την παρανομία ως κεκτημένο δικαίωμα. Όποιος επιμένει στη νομιμότητα είναι γραφικός, σπασίκλας -για να μην πω καμιά λέξη από μ, είναι τελικά... αιρετικός. Θα το δείτε στα όργανα της τάξης, που δεν μπορούν να βάλουν καμία τάξη στο χάος κι αποδέχονται την άνομη πραγματικότητα ωχαδελφικά. Θα το δείτε στους πολιτικούς μας και τους νομοθέτες μας που δέχονται εκ των προτέρων τις παράπλευρες απώλειες, όταν σου βάζουν ένα νόμο βαθμού δυσκολίας 100 για να έχουν δεδομένη την τήρηση του... 40! Όπως στο φορολογικό μας σύστημα όπου θεωρείται δεδομένο ότι φοροδιαφεύγεις, εξ’ού και η απειλή: αν δεν πληρώσεις την περαίωση ερχόμαστε να σου κάνουμε έλεγχο και τότε όπως ξέρεις θα σου βρούμε πολλά! Η φυσιολογία των ελέγχων δηλαδή γίνεται αντικείμενο απειλής στο Οθωμανικού τύπου κράτος μας…

Ήδη στον αντικαπνιστικό μας νόμο άρχισαν να ανοίγουν... παραθυράκια από όπου βγαίνει ντουμάνι! Με τόσες τρύπες που ανοίγονται ο νόμος θα καταντήσει από την εκκίνηση ρακένδυτος επαίτης και λόγω του ευτελισμού του θα απαξιωθεί και θα καταπατηθεί από όλους. “Δεν τον σήκωσε η κοινωνία”, θα λέμε. Τότε οι παραβάτες επαγγελματίες θα έχουν τουλάχιστον και τη νομιμοποίηση να φωνάζουν κι από πάνω καθώς -θα ‘χουν- δίκιο, όλα έγιναν, την τελευταία στιγμή, στο πόδι και χωρίς σχεδιασμό, χρονοδιαγράμματα και όλα αυτά τα άγνωστα για τον βαλκάνιο πολιτισμό μας. Βλέπω οι μη καπνιστές να γίνονται ανεπιθύμητοι παντού, εκτός κι αν αποφασίσουν να καπνίσουν κι αυτοί. Ενεργητικά ή παθητικά! Το οικονομικό συμφέρον θα το επιβάλλει.

Είστε αντικαπνιστής;

Νομίζω πως είναι σαφές ότι είμαι εναντίον του καπνίσματος, αλλιώς δεν θα έπιανα το θέμα ή κάποια δικαιολογία θα εύρισκα για τα αδικαιολόγητα. Έχω ακούσει για παράδειγμα το αναπανάληπτο: “Και γιατί να φύγω εγώ που καπνίζω, να φύγεις εσύ που δεν καπνίζεις. Κι εμείς οι καπνιστές έχουμε δικαιώματα”. Τέτοια επιχειρηματολογία σε κολλάει στον τοίχο και δεν έχεις τι να πεις. Πραγματικά αφοπλίζεσαι όταν ακούς τον κλέφτη να φωνάζει για να φύγει ο νοικοκύρης. Αν αποφασίσεις να μη τον πλακώσεις στις μπουνιές, το πιο φρόνιμο είναι να φύγεις εσύ, ο νοικοκύρης.

Όμως νομίζω τελικά, ότι το πιο φρόνιμο είναι, να σταματήσουμε να στρατολογούμε οπαδούς στα δύο στρατόπεδα: Καπνιστές, αντικαπνιστές. Αυτό θα ήταν η χειρότερη υπηρεσία στην κοινωνία. Κάτι σαν τους υποστηρικτές και τους πολέμιους της άμβλωσης στις ΗΠΑ, μια αντιπαράθεση που έφερε και φόνους. Φόνους που μάλλον ηρωοποιούν, παρά αποθαρρύνουν. Η ποτοαπαγόρευση δεν εξάλειψε το φαινόμενο του αλκοολισμού, ίσως και να το βοήθησε. Το κυνήγι μαγισσών, εκτός από ευκαιρία για αλληλοεξόντωση, δεν οδήγησε στην εξαφάνιση της μαγείας. Το σύνδρομο Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός, πράσινοι και βένετοι, ζηλωτές και άπιστοι, δεν πιστεύω ότι θα εξαλειφθεί ποτέ από την κοινωνία μας. Εύχομαι όμως να μην επεκταθεί και σ’ αυτό το χώρο.

Συλλογές φωτογραφιών μου

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις συλλογές φωτογραφιών μου. Δέστε τις στο http://picasaweb.google.com/alkaioslarsinos. Θα χαρώ να δω και τις δικές σας και να δημοσιεύσω επιλογή αυτών.

Πωλείται το... παρών!

Να δούμε τι άλλο θα σκαρφιστούμε να πουλήσουμε εν μέσω οικονομικής κρίσης! Κάποιοι βγάζουν στο σφυρί το παρών τους, κάποιοι τις γυναίκες και τα παιδιά τους και φεύγουν για Γερμανία, ενώ εμείς έχουμε υποθηκεύσει και το μέλλον των εγγονιών μας!

Αν το σκεφτείτε καλά όμως δεν είναι και άσχημη ιδέα. Άσχημο είναι να πουλήσουμε όλοι το κρισόπληκτο παρών μας στους αεριτζήδες και να μεταναστεύσουμε άπαντες στο μετά την κρίση μέλλον; Ή τέλως πάντων αν είστε θιασώτες των κυμαινόμενων επιτοκίων , απλώς νοικιάστε το κι αργότερα επιστρέφετε ετεροχρονισμένα στα εναπομείναντα συντρίμμια.

Το σκέφτομαι σοβαρά λοιπόν να το πουλήσω το παρών μου και να αγοράσω το παρελθόν. Να βουτηχτώ στα άδυτα της ιστορίας, συλλογικής ή ατομικής και να χαθώ από το προσκήνιο, σε μια οικολογική παράγκα με τα απολύτως αναγκαία. Κάτι τέτοια λέω στη γυναίκα μου κι εκείνη μου λέει: “άντε να χαθείς!”

Κάθε φορά ακούω μεγαλύτερους να λένε: “σήμερα όλα χάλασαν, τότε που εμείς είμασταν νέοι…” Κι όσο μεγαλώνω ακούω και τον εαυτό μου να το επαναλαμβάνει. Γιατί άραγε; τι το τόσο ελκυστικό έχει το παρελθόν ώστε να το εξιδανικεύουμε ακόμα και στις πιο οδυνηρές του μέρες; Περνάμε δύσκολα παιδικά χρόνια κι έρχεται η ώρα που μεγαλώνουμε και αναπολούμε με νοσταλγία εκείνη την εποχή: “Ε ρε τότε που είμασταν παιδιά. Τι καλά που περνούσαμε, τι ωραίες εποχές, δεν μας ένοιαζε τίποτα! “ Και βέβαια όσο το ανακρίνεις από μακριά, με επιλεκτική μνήμη, νομίζεις ότι πραγματικά τότε δεν μας ένοιαζε τίποτε. Όμως εγώ θυμάμαι μια χαρά καταπιεστικά προβλήματα στην σκληρή κοινωνία των παιδιών-συμμαθητών μου στο σχολείο, από το δημοτικό ακόμα. Θυμάμαι το άγχος των μαθημάτων, που τότε δεν μου ήταν καθόλου αστείο για το παιδικό μου ψυχικό ανάστημα. Θυμάμαι ότι πέρασα στο στρατό πολύ δύσκολες καταστάσεις συγκρίσιμες μόνο με τη φυλακή –ο Θεός να δώσει να μην περάσω κι απ’ αυτή-, αλλά σήμερα όλοι οι συνομήλικοί μου αναπολούν την περίοδο του στρατού σαν να ήταν παιδική χαρά! Θυμάμαι ότι μοιρολογούσαμε με έναν συστρατιώτη μου για την καταπιεστική ζωή μας στο στρατόπεδο και του έλεγα: Θα δεις ότι μια μέρα θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε μ’ όλα αυτά. Ήταν ανένδοτος στην εκτίμησή του ότι αυτό ποτέ δεν πρόκειται να γίνει. Για ρωτήστε τον σήμερα! Πίσω από τη ματιά της σχολικής ιστορίας, μας δίνεται μια εξιδανικευμένη εικόνα του παρελθόντος, και η εντύπωση ότι τότε η ζωή ήταν παράδεισος, δεν υπήρχαν αδικίες, πόλεμοι –αυτοί ήταν σαν ματς Ολυμπιακών – Παναθηναϊκών-, μόλυνση περιβάλλοντος κτλ. Κι ότι μόνο σήμερα υπάρχει μίσος, κακία, βία, αρρώστιες, σεισμοί κοκ. Αν κανείς μελετήσει όμως την ιστορία πιο προσγειωμένα και χωρίς προκαταλήψεις, μάλλον θα καταλήξει στο αντίθετο συμπέρασμα. Τέλος παραδειγματιζόμενοι από τους μεγαλύτερούς μας, μάλλον έχουμε το δικαίωμα να προβλέψουμε ότι μετά από μερικές δεκαετίες –αν ζούμε- θα μπορούμε να κάνουμε αναδρομές στο σήμερα –που τότε θα είναι παρελθόν- και να αναγαλλιάζει η καρδιά μας, σαν να θυμόμαστε τα πρώτα βήματά μας στον κήπο της Εδέμ.

Θα ‘χετε ακούσει υποθέτω για τον νεαρό που πούλησε τη ζωή του μέσω ίντερνετ. Μετά από μια ερωτική απογοήτευση, τα έβγαλε στο σφυρί όλα κι εξαφανίστηκε για να φυτρώσει κάπου αλλού, όπου –έλπιζε- να είναι πιο τυχερός –καλή του τύχη-. Άλλοι φαίνεται ότι πουλάνε το μέλλον τους κι άλλοι το παρελθόν τους. “πάμε γι’ αλλές πολιτείες αλαργινές…”

Έτσι λοιπόν λέω να πουλήσω –ή να ενοικιάσω για πιο σίγουρα- το παρών και να εγκατασταθώ στο εξιδανικευμένο μου παρελθόν, στα όνειρά μου δηλαδή. Κι αν δεν είναι πραγματικά και τι πειράζει; Εδώ αναρωτιόμαστε για το κατά πόσο πραγματική είναι η πραγματικότητα. Άλλωστε αν βαρεθώ το παρελθόν μου ως Έλληνα, παρέα με τους “αρχαίους ημών –εμού- προγόνους” μπορώ να πεταχτώ και μέχρι το μέλλον μας. Αρχίζει να αχνοφαίνεται στην κοινωνία μας η τάση να πετάξουμε έξω όλους τους καταραμένους υπάνθρωπους ξένους και να μείνουμε μόνοι μας εμείς οι καθαροί, βέροι, άρειοι Έλληνες, Γραικοί! Τότε θα εγκαθιδρύσουμε μια κοινωνία πρότυπο, την ιδανική πολιτεία, την χιλιετή βασιλεία της Βίβλου. Γιατί το αρχαίο πνεύμα αθάνατο δεν πεθαίνει ποτέ, γιατί η Ελλάδα τώρα απλά ξαποσταίνει και θα ‘ρθει η ώρα που θα τραβήξει ξανά προς τη δόξα μόνο με διευθυντές στρατηγούς και καπεταναίους(;). Χωρίς στρατιώτες, μούτσους, εργάτες για τα χωράφια και τεχνίτες για την οικοδομή, διότι αυτά δεν ταιριάζουν στην… φυλή μας που έδωσε τα φώτα στον κόσμο! Πού να βρεις σήμερα έλληνα μάστορα! Οι Ιλλύριοι απόγονοι μας δίνουν τα φώτα στην... "οικοδομική επιστήμη"

Επειδή όμως εμείς οι illuminati έλληνες δεν βιαζόμαστε και πολύ με το γνωστό μας ραχάτι, σπεύσε βραδέως, λούφα και παραλλαγή κι όλα τα άλλα που εφεύραμε ως κεκτημένα δικαιώματα μεταξύ δύο αργιών και τα ρέστα, λέω να πεταχτώ μέχρι τας Ευρώπας που εκεί το μέλλον έχει ήδη έρθει πριν από εμάς και χωρίς εμάς. Ίσως αυτοί έκαναν κάποια συνομωσία μεταξύ κουτόφραγκων και μας αδίκησαν κλείνοντάς το reserve ενώ εμείς κοιμόμασταν –φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι-. Στην Ελλάδα με τον τόσο ήλιο είμαστε τελευταίοι στην ηλιοπαραγωγή ενέργειας, στις ανανεώσιμες πηγές γενικά κι ας μας σπρώχνει η κακούργα φραγκογενή και ιμπεριαλίστρια ΕΕ. Αυτοί οι αλεπούς γιοί μας δίνουν τζάμπα λεφτά για να αναπτύξουμε την τεχνολογία παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, αλλά εμείς δεν θέλουμε να τα πάρουμε. Λίγο γιατί αυτά θέλουν και κάποιες μελέτες και ποιος τις κάνει κατακαλόκαιρο, λίγο γιατί ερίζουν οι κουμπάροι για τη μοιρασία, λίγο επειδή έχουμε την υπόνοια ότι μας τα δίνουν οι αφιλότιμοι για να μας προσηλυτίσουν στον δυτικό κόσμο ή τον παπισμό, εμείς στηλώσαμε τα ποδάρια. Τελευταίοι! Περιμένουμε –έξυπνος ο βλάχος- να ακουστεί μια θεϊκή φωνή: Μεταβολή! Ώστε οι έσχατοι να γίνουν πρώτοι! Τότε θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.

Μετανάστευσα πρόσφατα στην Ολλανδία, μια χώρα στα μεγέθη της δικής μας –για δυό μέρες δηλαδή- κι έβγαλα φωτογραφίες έαν σωρό –τώρα με τις ψηφιακές δεν λυπάσαι το φίλμ- και καθώς τις κοιτούσα κάτι μου έλειπε. Τυχαίες φωτογραφίες δηλαδή, από τα πρανή στο πλάι των εθνικών οδών, τίποτα ιδιαίτερο. Τις μελετούσα σαν τα κουίζ “βρείτε τις δέκα διαφορές”. Σίγουρα ένα που έλειπε ήταν η μιζέρια των ελληνικών χωριών. Επίσης έλειπαν τα σκουπίδια ώστε το τοπίο τους γίνονταν μονότονο. Ξέρετε χωρίς μερικά μπουκαλάκια από εμφιαλωμένο νερό και κόκα κόλα δεν σου γεμίζει το μάτι ο δρόμος! Έλειπε επίσης η πανσπερμία διαφημιστικών πινακίδων. Όπου γίνονταν έργα ήταν περιφραγμένα για να μη χαλάει η αισθητική του τοπίου –είναι τρελοί αυτοί οι Γαλ… Ολλανδοί-. Αλλά το άλλο δεν το έβρισκα με τίποτα. Τις κοιτούσα τις ξανακοιτούσα τις φωτογραφίες μου, τίποτα! Μετά από μέρες πετάχτηκα από το κρεβάτι μου –όχι την μπανιέρα- ξαφνικά με ενα “εύρηκα, εύρηκα!” Στο τοπίο δεν υπήρχαν κολώνες και μπουγαδόσκοινα –λάθος εννοούσα “γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας”-. Ούτε για δείγμα! Φαίνεται σκέφτηκα ή ότι εδώ δεν είναι τόσο προοδευμένοι σαν εμάς να έχουν ρεύμα παντού, ή ότι την είδαν πολύ οικολογικά! Τότε όμως ανέσυρα από τη μνήμη μου μια αρχαία εξαγγελία που είχα ακούσει από στόμα κυβερνώντων όταν ήμουν… μικρός: Θα υπογειωθούν όλα τα καλώδια της ΔΕΗ. Βέβαια έκτοτε το πρόγραμμα υπογείωσης, “γειώθηκε κανονικά” εδώ, αλλά εκεί το δίκτυο υπογειώθηκε! Πόσα χρόνια μας λείπουν από το μέλλον;

Εσείς πάτε για μπάνιο στη θάλασσα, εγώ φεύγω για το μέλλον σήμερα, δεν αντέχω άλλο. Τι να πούμε για το γρήγορο ίντερνετ, για την πλήρη μηχανοργάνωση του κρατικού μηχανισμού, για τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρόμου, για μετρό στις μεγάλες πόλεις της χώρας, για την αστυνόμευση, για το σύστημα υγείας, για τα δημόσια εκπαιδευτήρια!

Τα πουλάω όλα και φεύγω, “πωλείται το παρών” σε τιμή ευκαιρίας.

Κυκλοφορι(α)κό έμφραγμα

ΦΩΤΟ: Δεξιά έχει θέση για πάρκινγκ αλλά αριστερά έχει και σκιά από τα δέντρα της νησίδας. Τι δε χωράς να στρίψεις αριστερά; και γιατί να στρίψεις να πας απ' το επόμενο φανάρι. Εγώ δηλαδή που να βρω σκια να μη καίει το τιμόνι όταν το ξαναχρειαστώ!

Αυτό τον καιρό χρειάζομαι τον εξομολόγο μου ή για άλλους τον ψυχαναλυτή μου. Έχουν φύγει όμως όλοι για μπάνιο κι έτσι τα λέω σε σας!

Διαπιστώνω ότι καθώς κυκλοφορώ στους δρόμους, είτε εποχούμενος είτε ως πεζός, διακατέχομαι από το φόβο του ποιον θα βρω μπροστά μου -ή απέναντί μου- και πώς θα πρέπει να αντιδράσω. Όχι, την επόμενη φορά δεν πρέπει να εκνευριστώ, πρέπει να χαμογελάσω και να πω στην Ελλάδα βρίσκομαι! Πρέπει να το ρίξω στην πλάκα με ένα ευφυολόγημα –θα μου ‘ρθει εκείνη την ώρα;-. Δεν πρέπει να έχω απαιτήσεις από τους συμπολίτες μου γιατί έτσι έμαθαν, αυτή είναι η κουλτούρα τους, μόνο εγώ είμαι διαφορετικός δεν φταίνε αυτοί γι’ αυτό. Όλο τέτοια πράγματα επαναλαμβάνω στον εαυτό μου, αλλά αυτός φαίνεται ότι δεν λέει να τα αφομοιώσει!

Οδηγώ με το αυτοκίνητό μου. Ο δρόμος έχει δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση. Όμως το δεξί ρεύμα δεν χρησιμοποιείται διότι ανά διαστήματα υπάρχουν διπλοπαρκαρισμένοι κι αν κάνεις το λάθος και πας από κει θα πρέπει να μείνεις από πίσω τους μέχρι να ψωνίσουν και με το καλό να πας κι εσύ στη δουλειά σου. Αν του πεις τίποτα θα σου πει θρασύτατα πέρνα από αριστερά! Μα χρυσέ μου ποιος θα με αφήσει να πάω αριστερά αφού τα αυτοκίνητα έρχονται ποτάμι κι όλοι βιάζονται κι εσύ νομίζεις ότι έχουμε την πολυτέλεια να κρατάμε το δεξί ρεύμα μόνο για σένα; Άλλος λέει: να μόνο για ένα καφέ πήγα. Μα χριστιανέ μου τόσοι άνθρωποι θέλουν από ένα καφέ άρα αυτό το ρεύμα πρέπει να το νοικιάσει η καφετέρια για αποκλειστικά δική της χρήση; Κι εγώ πρέπει να περιμένω κάθε 100 μέτρα που έχει καφετέρια να ψηθεί ο καφές του καθενός για να πάω στο σπίτι μου!

Τέλος πάντων στρίβω αριστερά όπου λίγο πριν από τα φανάρια αρχίζει ένα τρίτο ρεύμα για 100 μέτρα μόνο για εκείνος που στρίβουν. Μπαίνω λοιπόν στην ουρά πίσω από τον τελευταίο και περιμένω το φανάρι που ακόμα δεν το βλέπω. Μα τι γίνεται τόσην ώρα δεν έπρεπε να είχαν περάσει οι μπροστινοί, τόση ώρα κάνει αυτό το φανάρι; κατεβαίνω και τι να δω: Τα αυτοκίνητα μπροστά μου είναι άδεια! Οι μπροστινοί μου απλώς ήταν παρκαρισμένοι! Δεν βρήκαν οι άνθρωποι που να παρκάρουν και το ‘βαλαν εκεί. Μερικοί μάλιστα έβαλα στο μπαρμπρίζ και ηλιοπροστασία για να μην καούν όταν κατά το απόγευμα θα πάρουν το αυτοκίνητό τους! Αυτό βέβαια το έπαθα την πρώτη φορά, αλλά έκτοτε περνάω κάθε μέρα και το φαινόμενο είναι ίδιο κι απαράλλαχτο. Μάλιστα ο τελευταίος δεν χωράει να μπει όλος μέσα κι εξέχει το μισό αυτοκίνητο στο κυρίως ρεύμα κυκλοφορίας. Κάθε μέρα σκέφτομαι: Μα κανένας τροχονόμος δεν πέρασε από εδώ τα τελευταία χρόνια, σε έναν τόσο πολυσύχναστο δρόμο και 2οο μέτρα από την τροχαία; Αποδείξεις δεν έχω αλλά μάλλον πρέπει να δεχτούμε ότι πέρασε και ξαναπέρασε, αλλά αυτό το φαινόμενο θεωρείται πια ανεκτό στη χώρα μας και στην πόλη μας, ακόμα κι από τα όργανα της τάξης.

Ή τι να πούμε για το φαινόμενο της προηγούμενης περίπτωσης που οι μπροστινοί δεν λείπουν από τα αυτοκίνητά τους, είναι μέσα και περιμένουν υπομονετικά να έρθει η σειρά τους για να στρίψουν όταν ανάψει το πράσινο, αλλά ένας έξυπνος αντί να σταθεί από πίσω, πάει μπροστά μπαίνει διαγώνια στον μπροστινό και τον κλείνει, περιμένοντας να του κορνάρουν –από εκεί δεν βλέπει το φανάρι- για να ξεκινήσει πρώτος και καλύτερους από τους υπόλοιπους ανόητους ραγιάδες που έχουν την συντηρητική συνήθεια να περιμένουν!

Τώρα τελευταία όμως άνοιξα μέτωπο και με τους πεζούς: Περιμένω με το αυτοκίνητό μου στο φανάρι. Μόλις ανάβει πράσινο ξεκινούν σιγά σιγά οι μπροστινοί, ξεκινώ κι εγώ αλλά μόλις φτάνω στο φανάρι κι ενώ ο χρόνος του κινδυνεύει να εξαντληθεί, νασου μια νεαρά που μιλώντας στο κινητό νομίζει ότι ο δρόμος είναι προέκταση του πεζοδρομίου της, δεν σηκώνει το βλέμμα να κοιτάξει αν έχει πράσινο ανθρωπάκι, κόκκινο ανθρωπάκι –αυτά είναι πράσινα άλογα- και συνεχίζει απτόητη. Όταν για να μη την πατήσω, πατάω φρένο απότομα σηκώνει το βλέμμα με κοιτάει με δολοφονικό βλέμμα:

- Πού πας ρε, δεν βλέπεις ότι περνάω;

- Μα δεν έπρεπε

να κατέβεις καν από το πεζοδρόμιο είχες κόκκινο!

- Δηλαδή θα με πατήσεις; Αντε να χαθείς …χαμένε!

Φεύγω ζεματισμένος και αδικημένος και δαρμένος και –σαν- χαμένος!

Έτσι πήρα το μάθημά μου και περιμένω τους πεζούς είτε έχω πράσινο, κόκκινο, μπλέ, μπορντώ, με οποιαδήποτε απόχρωση τέλως πάντων. Προχθές λοιπόν πήγαινα στη δουλειά μου ολίγον βιαστικός σε μονόδρομο στενό. Δύο γυναίκες περπατούσαν πάνω στο δρόμο και κατά μήκος αυτού. Όχι, όχι πεζοδρόμια υπήρχαν και παραδόξως άδεια και επαρκή. Φτάνω από πίσω τους, μαρσάρω, τίποτα! Πατάω κόρνα! Ευτυχώς άκουσαν κι έκαναν μεταβολή. Κοίταξα αλλού κι είπα αυτή τη φορά να μη μιλήσω. Ήρθε που λέτε η μία από τις δύο στο παράθυρό μου κι άρχισε να λέει, να λέει και να κουνάει χέρια και πόδια. Κατεβάζω το τζάμι κι …άκουσα. “Δεν ξέρεις ρε ότι απαγορεύεται να κορνάρεις! Και που ξέρεις αν εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα…” Εκεί φούντωσα, κατέβηκα κάτω κι έγινε ότι δεν ήθελα να γίνει μέχρι που ξεθύμανα, ξαναμπήκα κι έφυγα.

Πόσες μετάνοιες να κάνω; To be or not to be? Να μιλάει κανείς ή να μη μιλάει, να κυκλοφορεί κανείς ή να κλωσσάει τ’ αυγά του; Περιμένω απάντηση αγαπητέ μου εξομολόγε!

ΑΡΙΣΤΕΡΑ:Άκου λέει ο ραγιάς έμαθε κι από πεζοδρόμιο! και θέλει ο αφιλότιμος να περπατήσει και σε πεζοδρόμιο! Βρε στο χωριό σου είχες και πεζοδρόμιο; Απ' το δρόμο ωρέ. Το δρόμο τι τον έχουμε για μόστρα!

ΔΕΞΙΑ: Μη μου πεις ότι δε σου φτάνει ένα ρεύμα! Τι έχεις τριαξονικό! Στριμωχτείτε λοιπόν όλοι αριστερά γιατί εμε΄να εδώ μου άρεσε κι εδώ θα κάτσω και δε δέχομαι κουβέντα. Ε ρε όρεξη που την έχει ο .... πρωί, πρωί!

Αθλητική συνείδηση στην Ελλάδα

Πέρασε η εποχή των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας, κι ο ενθουσιασμός έφυγε χωρίς να αφήσει τίποτα στη θέση του. Δεν μας έμειναν υποδομές, νέα αθλητική κουλτούρα, νέα γενιά πρωταθλητών, τίποτε!

Στη φτωχή πόλη μας που δεν ευδόκισε να πάρει ούτε τον κατ’ ευφημισμόν τίτλο της Ολυμπιακής πόλης, η κατάντια υπήρχε και υπάρχει. Βέβαια ενόψει των Μεσογειακών υπάρχει ελπίδα αναβάθμισης. Αλλά και πάλι όλα στραβά ξεκίνησαν. Και σ΄αυτό ξέρετε ότι είμαστε φτωχοί συγγενείς μετά την Ολυμπιακή πόλη του Βόλου. Έχουμε εκτός από το ΕΑΚΛ το κλειστό της Νεάπολης που είναι αρκετά σύγχρονο και την ελπίδα του γηπέδου της ΑΕΛ. Όμως σ’ αυτά τα μεγάλα στάδια εγώ τι θέση έχω; Εκτός της δυνατότητας να παρακολουθήσω αγώνες μπάσκετ, ποδοσφαίρου κτλ που προσωπικά –συγχωρείστε με- δεν το θεωρώ αθλητισμό αλλά θέαμα. Δηλαδή θεωρώ ότι όπως θα έβλεπα έναν ταχυδακτυλουργό να κάνει κόλπα ή έναν ακροβάτη να καταφέρνει το ακατόρθωτο, έτσι θα παρακολουθούσα την ικανότητα των ποδοσφαιριστών με περίτεχνες ενέργειες να περάσουν την μπάλα στο αντίπαλο τέρμα. Αυτοί αθλούνται εγώ τίποτα εκτός από το “πιάσιμο” του πισινού μου στις κερκίδες! Εγώ –επανέρχομαι- σε τι οφελούμαι αθλητικά από τα μεγάλα στάδια, στα οποία δεν μπορώ να μπω παρά μόνο με εισιτήριο ή αν ανήκω σε κάποιο αθλητικό σύλλογο, που στην ηλικία μου μόνο για μασέρ μπορούν αν με πάρουν. Εγώ πρέπει να περιοριστώ στα γήπεδα της γειτονιάς που είναι σε άθλια κατάσταση. Εκεί αρχίζει ο ρόλος των ιδιωτών που αναλαμβάνουν να καλύψουν –ως συνήθως- το κενό του κράτους και με το αζημίωτο βέβαια. Στην παιδεία αν δεν πληρώσεις ένα καλό σχολείο κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για το παιδί σου και μη μου πείτε όχι διότι οι ίδιοι οι πολιτικοί μας το ομολογούν καθώς στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά ή στο εξωτερικό. Ακόμα και η Παπαρρήγα έστειλε την κόρη της στο… Ελληνοαμερικανικό κολλέγιο και μη το μαρτυρίσετε στους συντρόφους χρησιμοποιεί και iPhone από τη μισητή δύση, μπρρρ! Τι να πούμε για την υγεία που όποιος δεν θέλει να πεθάνει σε ένα νοσοκομείο πρόωρα, φροντίζει να πάει σε ιδιωτικό έστω κι αν χρειαστεί να “ξηλωθεί” κανονικά. Είναι γνωστό ότι κι οι πολιτικοί μας στα ιδιωτικά πηγαίνουν αν τους τύχει το απρόοπτο ή στο εξωτερικό αν είναι προγραμματισμένο. Αλλά ας μη συνεχίσουμε άλλο αυτή τη λίστα των τομέων που καλύπτει ο ιδιωτικός τομέας, δεν έχει νόημα να μιλάμε για το αυτονόητο.

Επιστρέφω στα αθλητικά. Κοιτάξτε την κατάντια του …”αθλητικού κέντρου” της δικιάς μου γειτονιάς. Όχι μην πείτε ότι φταίνε τα παλιόπαιδα που τα χαλάσανε, εγώ που το επισκέπτομαι συχνά ξέρω ότι έχουν κάποια χρόνια να το επισκεφτού οι αρμόδιοι. Είμαστε κι εμείς σαν λαός ολίγον καταστροφομανείς αλλά και χωρίς συντήρηση ούτε μια φορά το χρόνο τι περιμένετε, να ακυρωθεί το 2ο θερμιδοδυναμικό αξίωμα! Εκεί λοιπόν μόνο μπορώ να αθληθώ εκτός από το δρόμο. Εκεί θα παίξω τένις ανάμεσα από σκουπίδια και χωρίς φιλέ βέβαια –υπάρχει ένα σάπιο κομμάτι που κρέμεται. Κάτω υπάρχουν ακόμα μπάζα στα οποία κάνεις τσουλήθρα και σκοτώνεσαι, οπότε έρχεται το ΕΚΑΒ και σε πάει στο κρατικό νοσοκομείο –για το δεύτερο θάνατο- διότι στο ιδιωτικό έχει εντολή να μη… Τα πάντα είναι σκουριασμένα και ρημαγμένα, ώστε κι αν ακόμα λειτουργούσαν –λέμε τώρα- δεν θα σου έκανε όρεξη να αθληθείς μέσα στη μιζέρια. οπότε τι πρέπει να κάνω εγώ; Ή θα πρέπει να φτιάξω το δικό μου γήπεδο –επιδοτείται ή πρέπει να είμαι βιομήχανος για να το αποκτήσω;- ή θα πάω σε ιδιωτικό. Ήδη στη γειτονιά μου, μαζί με τα χόρτα της άνοιξης, ξεφύτρωσε κι ένα τέτοιο με πισίνα και διάφορα γήπεδα. Καλές δουλειές παιδιά και καλό “ξήλωμα” σε μας, αρκεί να μας παρέχετε καλές υπηρεσίες. Εκτός κι αν αποφασίσουμε να σαπίσουμε στην πολυθρόνα μας.

Καλά κουράγια ραγιάδες μου!!!

Ψηφίστε γιατί χανόμαστε

Να λοιπόν που έφτασαν και οι ευρωεκλογές. Ένα πανηγύρι είναι κι αυτές. Δέστε το σαν ένα σπάσιμο της ρουτίνας και μη κοιτάτε το χλωμό των υποψηφίων που σας έχουν απογοητεύσει. Όταν παίζει η εθνική Ελλάδος δεν κατασκηνώνετε μπροστά στην τηλεόραση για να δείτε ποιος θα νικήσει; Ε λοιπόν κάντε το ίδιο  κι αύριο με επιπλέον κίνητρο ότι αυτός ο αγώνας είναι ineractive! Συμμετέχετε κι εσείς με την ψήφο σας. Κι αν δεν εκτιμάτε κανέναν απ’ αυτούς που καλούμαστε να ψηφίσουμε δεν πειράζει, μήπως εκτιμάτε τους ποδοσφαιριστές που έτσι κι αλλιώς επαγγελματίες είναι για την τσέπη και την καριέρα τους το κάνουν και του χρόνου σε κάποια άλλη ομάδα ή σε κάποια άλλη χώρα θα αγωνίζονται! Δέστε το και σαν παιχνίδι τύχης που ποντάρεις κάπου και περιμένεις να δεις τι θα γίνει τρώγοντας ποπ κορν ή πίνοντας… μπύρες.

Αν τώρα αρχίσουμε να εξετάζουμε τι λέει ο καθένας από αυτούς όταν μας καλεί να τον ψηφίσουμε, τρίβουμε τα μάτια μας και αυτομαστιγωνόμαστε για να ξυπνήσουμε:

Πρώτα πρώτα τα δύο μεγαλύτερα κόμματα μας καλούν να ψηφίσουμε το κόμμα τους και τον αρχηγό τους κι όχι την ομάδα υποψηφίων τους για την ευρωβουλή. Οι αφίσες τους συνήθως εικονίζουν τους αρχηγούς τους με κάποια συνθήματα μαύρα, πράσινα ή λευκά αλλά ανούσια. Με συγχωρείτε καλοί μου άνθρωποι εθνικές εκλογές έχουμε η ευρωεκλογές; Μέχρι τώρα τουλάχιστον κρατούσαν τα προσχήματα και με την πρόφαση των ευρωεκλογών αναδείκνυαν το κόμμα τους ή τον αρχηγό τους, τώρα πια έπεσαν ακόμα και τα προσχήματα. Το ομολογούν δημόσια: Πριμοδοτείστε το κόμμα μας διότι για την ευρωβουλή δεν μας νοιάζει. Δεν έκαναν καν τον κόπο να μας ενημερώσουν για το τι πιστεύει κι επιδιώκει η δικιά τους ομάδα. Ή μήπως εσείς το μάθατε ήδη και μόνο εγώ δεν το έμαθα. Πώς να διαλέξω λοιπόν ποιας ομάδας τη φωνή θα ενισχύσω τη στιγμή που δεν ξέρω τι πρεσβεύουν, τις επιδιώξεις τους;

 

Μήπως πράγματι είναι η ώρα να καταργήσουμε τις ευρωεκλογές, δεδομένης μάλιστα και της τεράστιας αποχής που προβλέπεται ότι θα παρατηρηθεί; Επί της ουσίας ο κάθε ψηφοφόρος σκέφεται καθώς ψηφίζει ποια ευρωκοινοβουλευτική ομάδα θέλει να ενισχύσει με την ψήφο του, ανεξάρτητα από Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία κτλ. Έπειτα οι δικοί μας ευρωβουλευτές είναι τόσο λίγοι που κι όλους σε μια ομάδα να τους βάζαμε δεν θα αλλάζαμε τους συσχετισμούς και τρίτον ας είμαστε ειλικρινείς, Έχει καμμιά εξουσία αυτό το κοινοβούλιο ή απλώς παίζει το ρόλο του κομπάρσου σε μια επίφαση δημοκρατίας στο κοινοτικό μας γίγνεσθαι;

      Τι να πούμε τώρα για την πρόταση του ΚΚΕ που θεωρεί την ΕΕ ως όργανο των βλοσυρών βιομηχάνων για να λιώσουν εμάς τους απλούς εργαζόμενους. Παρόλα αυτά όμως θέλουν να συμμετέχουν σε ένα οργανό της, ομολογώντας ανενδοιάστως ότι θα συμμετέχουν μόνο και μόνο για να τη διαλύσουν και να πάψει να μας κάνει κακό χρηματοδοτώντας μας ή βάζοντάς μας όρια στην κατρακύλα μας, όταν εμείς παρουσιάζουμε επικίνδυνες αυτοκαταστροφικές τάσεις! Σε κάθε περίπτωση ο Στάλιν δεν θα δέχονταν σε κανένα όργανο του κόμματός του έναν αντιρρησία που ομολογεί ότι πρεσβεύει την μη ύπαρξη του κόμματος! “ανυπακοή¨, “φόβισέ τους”, “τιμώρησέ τους”. Σίγουρα τέτοια συνθήματα επίσης δεν θα άρεσαν καθόλου στον Στάλιν, ή ακόμα και τον Λένιν! Συνθήματα που προσπαθούν αν ξεθάψουν τα ανακλαστικά μου, ενάντια σε όλο τον κόσμο που συνωμοτεί εναντίον μου κι εγώ ο μικρός ξαφνικά αποκτώ τη δύναμη να αντισταθώ σ’ όλα αυτά τα κατασκοπικά συστήματα –τύπου KGB- που έβαλαν στο στόχαστρό τους εμένα. Μάλιστα αυτό θα επιτευχθεί αν το ΚΚΕ αντί για 6%, αποκτήσει 7%!!! 

Τέλος αυτό το “ανυπακοή…” θα κινδύνευε να χαρακτηριστεί ως πρόσκληση σε παρανομία αν δεν έβαζα το “…στην ΕΕ”, κι έτσι θα κινδύνευαν να καταδικαστούν από τα δικαστήρια, πράγμα που βέβαια θα τους έκανε να ισχυριστούν ότι διώκονται πολιτικά… Όμως έστω κι έτσι τι ακριβώς σημαίνει ανυπακοή στην ΕΕ; Ποια δηλαδή είναι η στάση υπακοής για να συστρατευτούμε εμείς στην ανυπακοή. Με ποια λογική έννοια η ψήφος μου σε ένα άλλο κόμμα συνιστά υπακοή μου στην ΕΕ. Και τέλος πάντων γιατί φοβίζει τόσο αυτή η λάξη υπακοή που την προφέρουν τόσο φορτισμένα σημειολογικά; Στον υπαρκτό σοσιαλισμό θεωρούνταν και θεωρείται η ορθόδοξη στάση, αυτή της υπακοής ενώ η αντίθετη στάση οδηγεί στα γκουλάγκ! Τέλος πρέπει να ομολογήσουμε και κάτι καλό για το ΚΚΕ για να μη τα λέμε κι όλα στραβά. Συγχαρητήρια στην Αλέκα για τα κιλά που έχασε, ε τώρα μάλιστα!

            Και τελειώνω με το φαινόμενο “οικολόγοι πράσινοι”. Καλά υπάρχει κανένα κόμμα που δηλώνει ότι δεν είναι οικολογικό; Γιατί αυτοί δηλαδή έχουν την αυθεντική αποκλειστικότητα στην οικολογία! Μπορούν να κάνουν καμπάνιες, events, -βρε παιδιά σταματήστε τις γυμνές ποδηλασίες, πέρασε η εποχή των χίππυς και δεν πουλάει πλέον- και να ξετρυπώνουν εκείνους που αμοραλιστικά χάριν συμφέροντος μολύνουν ανενδοίαστα τη γη μας. Ως εκεί! Αλλά να μας κυβερνήσουν γιατί; Δίκιο έχουν και οι ζωόφιλοι και οι κυνηγοί και οι υπερασπιστές του δικαιώματος μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα και οι εργαζόμενοι ενάντια στο τράφικιγκ, ακόμα κι οι γυμνιστές αρκεί να μένουν παράμερα! Όχι όμως και να … μας κυβερνήσουν ή να μας εκπροσωπήσουν στο ευρωκοινοβούλιο. Μοιάζει λίγο με το Λούκυ Λουκ στο οποίο ο Άβερελ –ξέρετε ο αφελής της παρέας- έβαλε υποψηφιότητα για δήμαρχος, κανείς δεν πίστευε ότι θα βγει, αλλά όλοι για πλάκα τον ψήφισαν (καλό είναι αν δεν το έχετε ψάξτε να το βρείτε). Όταν τελικά βγήκε δήμαρχος με σοβιετικό ποσοστό όλοι χτυπούσαν το κεφάλι τους και δεν το πίστευαν. Κύριοι οικολόγοι μην αφήνεστε να διασύρεστε παίζοντας το ρόλο του Άβερελ, δεν λυπάστε τον εαυτό σας και το οικολογικό κίνημα; Μην αυτοεκτίθεστε!

 

Any Way παιδιά, εμείς ας μη τους αφήσουμε να μας απογοητεύουν. Αντισταθείτε! Πάτε να ψηφίσετε, μη σας χαλάσουν το πάρτυ της δημοκρατίας. Και μπάνιο και ψήφος! Πέστε τους ότι είμαστε εδώ και βλέπουμε. Τα βλέπουμε και τα καταλαβαίνουμε όλα. Ό,τι και να κάνετε δεν θα καταφέρετε να μας κάνετε να παραιτηθούμε απο τη δημοκρατία με τα “στραβά της”. Κι η δημοκρατία βλέπετε έχει στραβά, ελπίζω τα λιγώτερα από άλλα συστήματα. Ρίξτε λευκό αν δεν σας αρέσει κανείς. Μη ξεχνάτε βέβαια ότι όταν ρίχνετε λευκό λέτε αφήνω τους άλλους να βγάλουν άκρη γιατί εγώ μπερδεύτηκα και δεν μπορώ να αποφασίσω, αλλά πάτε! Άλλως ψηφίστε όποιον νομίζετε ότι έχει κάτι να πει, άλλωστε “μη χειρον βελτιστον”. Σκεφτείτε ποια ομάδα του ευρωκοινοβουλίου θέλετε να ενισχύσετε, σκεφτείτε ποιου κόμματος τα ποσοστά θέλετε να ενισχύσετε ενόψει βουλευτικών εκλογών. Μόνο ένα πράγμα σας παρακαλώ εκ βάθους καρδίας να μην κάνετε: Μη γίνετε οπαδοί, κοπάδι, πρόβατα κανενός! Μη δεχτείτε να γίνετε δεδομένοι για κανέναν. Να μη διστάσετε να ψηφίσετε το αντίθετο από αυτό που παραδοσιακά ψηφίζατε, αν αυτό θεωρείτε ότι σ΄αυτή τη συγκυρία είναι το σωστό. Μόνο σας παρακαλώ για το καλό σας, για το καλό μας, ΜΗΝ ΚΟΥΝΗΣΕΤΕ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ!

ΥΓ Αν κάποιος σκεφτεί ότι αυτός που τα γράφει αυτά πρέπει να είναι πολύ αθώος κι αφελής, ειλικρινά θα με συγκινούσε το κοπλιμέντο του!

Και καλά μπάνια

Αλκαίος Λαρ’σινός