Οι απεγκλωβισμένοι της Χιλής

Δυστυχείς ή ευτυχείς οι εγκλωβισμένοι μεταλλωρύχοι της Χιλής; Όταν έγινε η κατολίσθηση ήταν σίγουρα οι δυστυχείς της ιστορίας. Όταν βρέθηκαν σώοι και ασφαλείς στο καταφύγιο στη δυστυχία τους χαρακτηρίστηκαν ευτυχείς. Όταν όμως έμαθαν ότι θα χρειαστούν 3 μήνες για τον απεγκλωβισμό τους, άλλαξαν πάλι στρατόπεδο! Αυτό επαναλήφθηκε μερικές φορές ακόμα όπως όταν αποκαλύφτηκαν τα... ερωτικά τους άπλυτα και οι συγγενείς άρχισαν να τους βλέπουν ως όρθια χιλιάρικα! Μέχρι που με την ταμπέλα του ευτυχούς ένας, ένας απεγκλωβίστηκαν μέσα από την περιώνυμη κάψουλα.

Υποδοχή ηρώων από προέδρους, από τα κανάλια των ΜΜΕ, χρήματα από το κράτος, από τα κανάλια, από τις επικείμενες αποζημιώσεις, από εκδοτικούς οίκους που ζητούν δικαιώματα, μαρτυρίες, αφηγήσεις, συγγραφές. Να ζει κανείς ή μα νη ζει;...

Με ποιο σκεπτικό ένα θύμα δυστυχήματος μετατρέπεται εν μια νυκτί σε ήρωα; Μια ατυχία της στιγμής απείλησε τη ζωή του, δεν έκανε κάτι μεγάλο ο ίδιος! Όταν η γκαντεμιά μετατρέπεται σε λαχείο! Όλοι θέλουν να γνωρίσουν αυτούς για τους οποίους διάβαζαν στις εφημερίδες. Γι’ αυτό και τα κανάλια διαγκωνίζονται για το ποιος θα τους πρωτοδείξει. Κατά συνέπεια κι οι πολιτικοί θέλουν να καρπωθούν πολιτικά οφέλη καθότι προσφέρουν οικονομικά βοηθήματα στους «ήρωες» που φυσικά δεν βγάζουν από την τσέπη τους. Αλλά και καθώς εμφανίζονται ως οι επικεφαλείς των σωστικών συνεργείων, ενώ αυτά τα πληρώνει η εταιρία του ορυχείου. Οι συγγενείς για να κερδίσουν μερικές στιγμές δημοσιότητας, εμφανίζονται να υπεραγαπούν τον δικό τους διασωθέντα και οι ερωμένες βγαίνουν από την αφάνεια διεκδικώντας τον δημόσια για τον ίδιο λόγο ή για τα χρήματα που εισρέουν. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις όμως οι ευτυχείς διασωθέντες μετατρέπονται σε δυστυχείς μέσα στην ευτυχία τους. Τα φώτα των ΜΜΕ θα σβήσουν σε λίγο. Οι εκδοτικοί οίκοι αφού κάνουν τη δουλειά τους θα τους εγκαταλείψουν. Οι γυναίκες και οι ερωμένες είναι εξαρχής μια αρνητική εξέλιξη που έρχεται να φέρει δυστυχία στις σχέσεις τους, άρα και στον ψυχισμό τους.

Κάποιοι από αυτούς όμως βγήκαν από την κάψουλα, αλλαγμένοι –προς το καλύτερο- όπως ομολόγησαν. Δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι πρέπει να στερηθούμε κάτι που θεωρούμε αυτονόητο για να το εκτιμήσουμε. Εκείνοι κόντεψαν να στερηθούν τη ζωή τους που μέχρι τότε μπορεί να τους ήταν βάρος δυσβάστακτο λόγω των βιοτικών δυσκολιών ή λόγω απογοητεύσεων και ανίας. Όλοι τους έχασαν προσωρινά τα αγαπημένα τους πρόσωπα και το σπίτι τους, με τα οποία μέχρι τότε μπορεί να μην ήταν και πολύ ικανοποιημένοι... Τέλος όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το... τέλος της ύπαρξής σου, τότε αναθεωρείς την οπτική σου απέναντί της. Όχι ότι άλλαξε στ’ αλήθεια κάτι, απλώς εσύ το συνειδητοποίησες περισσότερο. Κάποιος από αυτούς βγήκε με μια Βίβλο στο χέρι. Κάποιοι από τους υπόλοιπους έγιναν ομάδα γύρω του καθώς εκείνος τους οδηγούσε καθημερινά σε χριστιανική λειτουργία τύπου... κατακομβών Ρωμαϊκής περιόδου διωγμών! Μπορεί πραγματικά αυτή η αντίδραση να μην ήταν παρά μια πρόσκαιρη αντίδραση φόβου μπροστά στο θάνατο, μπορεί όμως και να ήταν μια αναγκαία καμπή στη ζωή τους για οριστικές αποφάσεις. Άλλωστε όλοι είμαστε μελλοθάνατοι από την ώρα που γεννιόμαστε. Έχει κανείς να προτείνει κάτι καλύτερο για τη σχέση ανυπαρξίας μας – ύπαρξης – μεταθανάτιας μεταφοράς μας σε ένα άλλο κόσμο -πιθανώς πνευματικό-;

ΥΓ Κάποιων άλλων η ίδια μοίρα τώρα αρχίζει, καθώς ήδη άλλα δύο ορυχεία είχαν παρόμοια δυστυχή κατάληξη με νεκρούς, τραυματίες και παγιδευμένους.

Ίσως κάποιοι από εμάς να σκεφτόμαστε ότι και τα δικά μας προσωπικά προβλήματα δεν είναι ελαφρύτερα αυτών των δυστυχών εγκλωβισμένων, λόγω κάποιας ανίατης αρρώστιας μας, κάποιου θανάτου αγαπημένου μας προσώπου, ή άλλων οικογενειακών, οικονομικών ή επαγγελματικών προβλημάτων. Ίσως όλοι χρειαζόμαστε ένα σοκ για να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που ζυγίζουμε τα πράγματα της ζωής μας. Ίσως όλοι χρειαζόμαστε μια κάψουλα να μας ανοίξει την πόρτα της σε μια νέα ζωή απελευθέρωσης από τους προσωπικούς μας εγκλωβισμούς!

Γήπεδο ΑΕΛ

Σημερινό πλάνο του σταδίου κατασκευής του γηπέδου της ΑΕΛ -15/10/10-. Διακρίνεται η τοποθέτηση των ρύθρων πεζοδρομίων παρτεριών και νησίδων, στο χώρο στάθμευσης. Σήμερα είχαμε βλέπετε κι ένα διάλειμμα από τις συνεχείς βροχές των τελευταίων ημερών, που απ' ότι φαίνεται, απλώς πήρανε μία ανάσα και συνεχίζουν ακάθεκτες... Τις χρειαζόμαστε τις βροχές. Κανένα διάλειμμα όμως που και που, καλό είναι!

Όμορφο γίνεται το γήπεδο! Να γίνονταν το ίδιο όμορφη και η ομάδα του όμως... Προς το παρών όμως αυτή έχει στο στόχαστρό της τη... Β' Εθνική!

Οι υπεύθυνοι των τέννις που βρίσκονται δίπλα όμως, πνέουν μένεα εναντίον του Πηλαδάκη, ο οποίος κατ' αυτούς ενδιαφέρεται μόνο για τα λεφτά, καθώς του παραχωρήθηκε η έκταση από το δήμο, έκταση που όπως λένε ανήκει στο... Αθλητισμού, άρα σε όλους μας. Αρχικά εκεί υπήρχανε πολλά γήπεδα τέννις. Ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα τέννις στην Ελλάδα λένε! Αίθουσα με υπερσύγχρονα μηχανήματα αθλητισμού και υπερσύγχρονο κυλικείο. Όλα όμως γκρεμίστηκαν, χωρίς να μεταφερθούν αντίστοιχα και καλύτερα κάπου αλλού. Μάλιστα λένε ότι αρχικά μπήκαν οι μπουλντόζες και ετοιμάστηκαν να κάνουν το έργο τους ακόμα και εκεί στα γήπεδα του τέννις αλλά εμποδίστηκαν από εκείνους με αυτοθυσία! Καταγγέλουν ότι έγινε προσπάθεια αποθάρρυνσής τους με κόψιμο του ρεύματος κτλ. Σήμερα όλοι βλέπουμε τα γήπεδα τέννις στριμωγμένα σε μια λουρίδα γης, μεταξύ των άπλετων χώρων του γηπέδου της ΑΕΛ και του περιφερειακού δρόμου.

Είναι μια πλευρά που δεν ακούστηκε... Μήπως οι εντόπιοι δημοσιογράφοι, θα έπρεπε να την αναδείξουν περισσότερο; Μήπως είναι έτσι; Μήπως έχουν δίκιο; Γιατί δεν το έψαξε κανείς ένα χρόνο τώρα;

Εγώ απλώς αναρωτιέμαι και το αναδεικνύω. Ας ακουστεί η αλήθεια.

Έκτακτη είδηση

Έκλεισαν τα Τέμπη πάλι. Η κυκλοφορία γίνεται πάλι από παρακαμπτήριους οδούς, που είναι επιβαρυμένοι τέτοια εποχή λόγω των συνεχών βροχών, της πλημμελούς τους κατασκευής και της ανύπαρκτης συντήρησής τους. Φαντάζομαι ότι νομάρχες, δήμαρχοι κ. λ. παρατρεχάμενοι, τραβούν τα βρεγμένα μαλλιά τους προεκλογική περίοδο που διανύουν...

Έτσι είναι όμως. Μια βροχή εκτός από τα σαλιγκάρια, βγάζει στην επιφάνεια και τη σκόνη που είναι κρυμένη κάτω από το χαλί.

Ένας βράχος 40Χ40Χ40 που έπεσε σε φορτηγό στα Τέμπη σκάζοντας το λάστιχό του έγινε η πέτρα του σκανδάλου και ο λίθος του αναθέματος τις επόμενες μέρες στο στόμα των αντιπολιτευομένων στις επικείμενες εκλογές του επόμενου μήνα.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΠΟΙΗΣΗ

Πόσο ακόμα μπορεί να μικρύνει μια μέρα;

Στον ανθό της να μαραίνεται

Στη νιότη της να πεθαίνει

Να σου δείχνει την πόρτα

Να σου πλακώνει το στήθος

Σαν ένας λυγμός χτικιασμένος

Που παλεύει το στοιχειωμένο στέρνο να αφήσει.

Δεν το αντέχω

Ξύπνησα το απόγευμα

Κι ήταν μια ψύχρα να με υποδεχτεί

Η μέρα δεν ήταν πια εκεί.

Αλκαίος 1/11/03

Τι με παθιάζει κάθε χρόνο τέτοιο καιρό. Φθινόπωρο!

Φθινόπωρο και μετεωρολογικά λοιπόν.

Κάθε τέτοια εποχή με παθιάζει αυτό το μάζεμα γύρω από μία φωτιά, κάτω από ένα σκέπασμα, στο νοσταλγικά σκυθρωπό δωμάτιο, που επιτείνοντας τη μοναξιά, με στρέφει σε ενδοσκοπήσεις. Σε προσπάθειες έκφρασης, εαυτού, συναισθημάτων, μέσα από γραφές, μουσική, αλλά και ένα καλό βιβλίο σε μια αναπαυτική πολυθρόνα κάτω από ένα φωτιστικό , μέσα από ένα τζάμι που στο τράβηγμα της κουρτίνας αποκαλύτει βιαστικά βήματα περαστικών κάτω από τις ομπρέλες τους.

Κάθε τέτοια εποχή με τρώει η νοσταλγία για τη μέρα που χάνεται καθώς μικραίνει, μικραίνει.... απελπιστικά. Τη μέρα που σβήνει πριν ακόμα καλά, καλά καταλάβεις πότε άρχισε.

Φθινόπωρο του «ραντεβού το Σεπτέμβρη». Των μακρυμάνικων που μας χαϊδεύουν με θαλπωρή, Του ανέμου που σηκώνει τα πεσμένα καφετιά φύλλα, φράζοντας τις πόρτες των θερινών σινεμά. Μιας ζεστής αγκαλιάς που την έχουμε τόσο ανάγκη.

Φθινόπωρο της νοσταλγίας, της μελαγχολίας και της ποίησης.

ΔΥΟ ΞΕΡΑ ΦΥΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΜΟΥ

Δυο σταφύλια τερετίζουν στην καρδιά μου καλημέρα

Τι να τους πω δεν ξέρω.

Δυο ξερά φύλλα στον κήπο μου

Τι να σημαίνουν άραγε;

Όνομα γηπέδου Λάρισας

Επανέρχομαι για μία ακόμα φορά στο θέμα της ονομασίας του γηπέδου της ΑΕΛ. Το γήπεδο πλησιάζει στην ολοκλήρωσή του αλλά η ονοματοδοσία του ακόμα δεν προχωράει, παρότι η ανακοίνωση της ΠΑΕ την περιέγραφε σαφώς. Θα έπρεπε δηλαδή στο τέλος τους Ιουνίου να επιλεγεί ένα όνομα από όσα προκρίνονταν από τις πάμπολλες προτάσεις. Θα ψηφίζονταν από το κοινό της πόλης και ο «νονός» ή «οι νονοί», θα είχαν κάποια συμβολική επιβράβευση (3.000€ και εισιτήρια διαρκείας).

Όμως τίποτα από αυτά δεν προχώρησε μέχρι σήμερα. Αν απλώς άλλαξε η ημερομηνία γιατί δεν βγήκε η ΠΑΕ να το ανακοινώσει ευθαρσώς και με σαφήνεια, αναφέροντας μάλιστα το λόγο αυτής της αναβολής; Αν ματαιώθηκε η ιδέα, πάλι γιατί δεν βγήκε να το πει; Στην τελευταία περίπτωση βέβαια πολλές δικαιολογίες δεν χωρούν, καθότι είχε ανακοινωθεί επίσημα η πιο πάνω διαδικασία. Τόσο επιπόλαια ανακοίνωσαν μια διαδικασία με συγκεκριμένες ημερομηνίες, χωρίς να το έχουν μελετήσει επαρκώς; Αν ήθελαν να δώσουν μόνοι τους το όνομα κανείς δεν τους εμπόδιζε να το επιλέξουν από την αρχή. Δεν ήταν υποχρεωμένοι να καταφύγουν στην ανοιχτή διαδικασία.

Σ’ αυτό το θέμα αναφέρθηκα και μέσα στο καλοκαίρι χωρίς όμως να έχουμε κάποια διαφώτιση από την πλευρά της ΠΑΕ, εκτός από μια γενικόλογη δικαιολογία. Αιτίες όμως και νέες ημερομηνίες δεν πήραμε.

Οι σύγχρονες ΠΑΕ που θέλουν τον κόσμο κοντά τους, πρώτον πρέπει να έχουν μια ελάχιστη οργανωτική ικανότητα –και σ’ αυτό το σημείο δεν την βλέπουμε- και επιπλέον πρέπει να σέβονται τον κόσμο τους κι όχι να τον αγνοούν επιδεικτικά –κάτι που εδώ βλέπουμε-. Και τίποτα υστερόβουλο να μην κρύβεται πίσω από αυτή την κακή διαχείριση, όταν αφήνεις τους άλλους στο σκοτάδι, προκαλείς υπόνοιες ότι «κάτι κρύβεται».

Περιμένουμε απάντηση. Αυτή τη φορά ειλικρινή και σαφή. Ε δεν είναι και κανένα δύσκολο θέμα!

Και ολίγα... ποδοσφαιρικά

Αν κάτι δεν μας πάει εμάς τους νεοέλληνες, αυτό είναι οι ομάδες, το ομαδικό πνεύμα και η ομαδική μας λειτουργία. Δεν έχουμε αναπτυγμένη την κοινωνική συνείδηση και δεν έχουμε μάθει να συνεργαζόμαστε αρμονικά σε σύνολα με την αντίστοιχη υποχώρηση του εγωισμού μας.

Τώρα όσον αφορά τις ποδοσφαιρικές ομάδες, η λέξη «παράγκα» τα λέει όλα για το παραγοντικό κατεστημένο. Διότι όλοι βλέπουμε ότι μέχρι τώρα σ’ αυτές τις θέσεις αναρριχώνται άνθρωποι της νύχτας, των τυχερών παιχνιδιών, επιχειρηματίες που πιο πολύ μοιάζουν με τύπους του «νονού» παρά με σύγχρονους προοδευτικούς επενδυτές ή ακόμα περισσότερο χορηγοί. Γιατί αλήθεια ευδοκίμησαν στο χώρο του ποδοσφαίρου τόσες και τέτοιες γραφικές μορφές;

Σήμερα κάθε πικραμένος επιχειρηματίας που θέλει λίγη προβολή και γκλαμούρ, αγοράζει μια ΠΑΕ. Σε λίγο όλες οι επαρχιακές ΠΑΕ θα μάχονται η μία την άλλη όχι για λόγους τοπικισμού αλλά υπερασπίζοντας τα -αδιαφανή πολλές φορές- συμφέροντα των επιχειρηματιών προέδρων τους, συχνάκις εξ Αθηνών.

Η λέξη «παράγκα» όμως ταιριάζει και με τη συνολική εικόνα των ΠΑΕ της superleage –τα αγγλικά μας μάραναν-! Ναι ένα μισογκρεμισμένο σκηνικό είναι, χωρίς τάξη, αναδίδοντας μια μίζερη εικόνα, χωρίς αρχές, χωρίς καμιά αξιοπιστία. Γι’ αυτό μπροστά στα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά σωματεία, στεκόμαστε με δέος, αναγνωρίζοντας ότι είμαστε «ένα κλικ πιο κάτω». Εσχάτως η καραγκιοζική εικόνα της παράγκας μας, βάλλεται ακόμα κι από την Τουρκία –που μονοπωλεί ακόμα και τον καραγκιόζη κατά την Ουνέσκο-, μια χώρα που ΗΤΑΝ κατώτερη ημών ποδοσφαιρικά, αλλά ΟΧΙ ΠΛΕΟΝ!

Όσο για τη δικιά μας την ΑΕΛ, θυμάμαι εφηβάκι ακόμα στον Αγιόκαμπο μέσα στο καλοκαίρι, έτρεχα να πάρω εφημερίδα και να διαβάσω για τα νέα μεταγραφικά αποκτήματα από την Πολωνία –επί Γκμοχ- και πάντα το καλοκαίρι όλα ήταν αισιόδοξα. Πάντα το καλοκαίρι ήμασταν σίγουροι, ότι «φέτος επιτέλους κάναμε ομαδάρα» και το μέλλον πλέον μας ανήκει!!! Αλλά με την πρόοδο του πρωταθλήματος, όλο και κάτι δεν πήγαινε καλά.

Και φέτος το καλοκαίρι όλα ξεκίνησαν νωρίς –αλλά πάλι τέλειωσαν αργά-, ο «πρόεδρος» έκανε τις «υπερβάσεις του» αλλά τα μηνύματα δεν είναι και πολύ καλά στο «διαταύτα», στα παιχνίδια, από τα φιλικά μέχρι το πρωτάθλημα.

Τι είναι πραγματικά μια ομάδα; Πέρυσι τέτοιον καιρό είχε αλλάξει σχεδόν όλο το έμψυχο υλικό της ομάδας. Φέτος το μισό. Το ρόστερ είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία αλλοδαποί και οι λίγοι Έλληνες σπάνια είναι Λαρισαίοι ή έστω Θεσσαλοί. Κι αυτό με Αθηναίο (τύποις) πρόεδρο και Ελληνοαυστραλό προπονητή!!! Δεν ξέρω πραγματικά πέστε μου τι είναι ομάδα; Πώς είναι δυνατό έτσι να υπάρξει παράδοση, συνέχεια, συγκεκριμένη προσωπικότητα που δημιουργεί «σχολή» αυτού που λέμε ΑΕΛ; Ο πρόεδρος κάνει το προσωπικό του μεράκι ή την επαγγελματική του προβολή. Οι παίκτες και ο προπονητής είναι επαγγελματίες που βγάζουν απλώς το ψωμί τους αλλά γιατί να αναλωθούν; Και μόνο οι φίλαθλοι είναι Λαρισαίοι... Τι να εμπνεύσει όλους αυτούς, ποια συνδετική κόλλα να τους ενώσει;

Συγχαρητήρια στην –ουσιαστικά- νεοφώτιστη στη superleage, ομάδα του Βόλου, που μέχρι τώρα τουλάχιστον αγωνίζεται παθιασμένα και με αποτελέσματα, χωρίς τις ίδιες τυμπανοκρουσίες.

Μακάρι και στη χώρα μας οι επαρχιακές ομάδες να πάψουν να επιτελούν ρόλο κομπάρσου, ή φυτωρίου για τις πλούσιες της πρωτεύουσας. Μακάρι γενικά οι επαρχιακές πρωτεύουσες να βγουν από τη σημερινή μικροαστική μιζέρια κι όχι μόνο στο σώρο του αθλητισμού, να αποκτήσουν η κάθε μια τη δική της προσωπικότητα, διαφορετικότητα, δυναμική στη διαφορετικότητά τους από την πρωτεύουσα. Συμφέρει όλους.

ΥΓ Τα παραπάνω με την αποστασιοποίηση και αντικειμενικότητα κάποιου που δεν είναι ποδοσφαιρόφιλος, για να επηρεάζεται υποκειμενικά από τα έντονα οπαδικά συναισθήματα.

Hot spot Δήμου Λάρισας

Στα φτερά του wifi αλλά και των ποδηλάτων

Συγχαρητήρια στο Δήμο Τρικάλων για τις πρότυπες πρωτοβουλίες του, όπως το δωρεάν δίκτυο ασύρματης δικτύωσης ίντερνετ, που παρέχεται δωρεάν στους δημότες της πόλης. Ήδη οι υπόλοιποι Δήμοι της χώρας μας αλλά και του εξωτερικού ζητούν από τα Τρίκαλα τεχνογνωσία...

Ο δικός μας δήμος (Λάρισα) κάτι ανακοίνωσε με τυμπανοκρουσίες αλλά προσωπικά δεν βλέπω τίποτα. Μόνο στην Κεντρική πλατεία μπόρεσα να πιάσω ένα ασθενές σήμα, που κάθε τόσο διακόπτονταν καθώς προχωρούσα. Εδώ είχα σήμα, ενώ ένα – δύο βήματα παρακάτω δεν είχα. Ας μη μας πουν πάλι αυτές τις γελοίες δικαιολογίες ότι τα... κλαδιά των δέντρων κόβουν το σήμα!!! Άλλωστε με ...μισή Κεντρική πλατεία δεν μιλάμε για ασύρματη δικτύωση ίντερνετ της Λάρισας! Απέχουμε παρασάγγας.

Μου θυμίζει την εξαγγελία των ποδηλατοδρόμων που μετέδωσαν τα ΜΜΕ πριν από καιρό, ότι η Λάρισα είναι ο... παράδεισος των ποδηλάτων! Μήπως μιλάμε για άλλη Λάρισα; Γιατί στη δικιά μου δεν το βλέπω. Καλό ήταν το ξεκίνημα, αλλά νομίζει κανείς ότι αρκεί; Με δυο τρεις ποδηλατοδρομίσεις, -Παπαναστασίου (μία κατεύθυνση), Ανθ. Γαζή, Λογιωτάτου, Ιωαννίνων- νομίζει κανείς ότι σήμερα έχουμε δίκτυο ποδηλατοδρόμισης στην πόλη μας; Αντίθετα στους στενούς δρόμους μας που στένεψαν περισσότερο με τα καινούργια πιο πλατιά πεζοδρόμια –ωραία είναι δεν λέω- τα αυτοκίνητα «ξύνουν» κυριολεκτικά τους ποδηλάτες που μοιάζουν να καβαλούν τα «φτερά» των αυτοκινήτων!

Κάντε και καμία υπέρβαση αγαπητοί.. Δήμιοί μας! Να πετάξουμε κι εμείς στα φτερά –όχι των αυτοκινήτων- αλλά των ποδηλάτων και του ίντερνετ!