Το βασίλειό μου για έναν αγώνα!

Μια φρέσκια φωτογραφία...

Ξεκινάω τη μέρα μου σήμερα το πρωί. Ο ανοιξιάτικος ήλιος μου εμπνέει αισιοδοξία. Στη Λάρισα κυκλοφορείς χωρίς πανωφόρι. Οι Μανόλιες στα πεζοδρόμια έχουν ανθίσει. Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος, έλεγε ο Λουντέμης. Στα πρόσωπα των ανθρώπων όμως υπάρχει κατήφεια. Ομαδική κατάθλιψη. Δεν υπάρχει ελπίδα και διάθεση για ζωή. Όταν μια συζήτηση ανοίγει, πάντα καταλήγει σε στεναγμούς από την οικονομική δυσφορία. Εκτός από τα πρόσωπα των ανθρώπων, ασχημαίνει και το τοπίο της πόλης. Βιαστικά εκκενωθέντα μαγαζιά, μνήσκουν στην ασκήμια τους κρεμασμένα από τις προσόψεις. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο. Αν θ’ αντέξει ο μεγάλος ασθενής, χάριν του οποίου προσπαθούμε να επιζήσουμε εμείς πίσω από τα τζάμια της εντατικής. Ανάμεσα από πολυκατοικίες βλέπω τον Κίσσαβο να έχει απολέσει τα λίγα του χιόνια, ενώ στα παρτέρια κίτρινα αγριολούλουδα και χαμομήλια, ανεβάζουν την αδρεναλίνη μου.

Δεν ξέρεις πια τι να παρακολουθήσεις από την επικαιρότητα, τον αγώνα της ΑΕΛ να αναπνεύσει μετά από τα αλλεπάλληλα σοκ του απινιδωτή, την προσπάθεια της Ελλάδας να μη βουλιάξει, βουλιάζοντας τα παιδιά της για να μείνει στην επιφάνεια, την προσπάθεια των Ιαπώνων να ξεθάψουν για να ξαναθάψουν ή την προσπάθεια των Λίβυων να αναπνεύσουν αέρα ελευθερίας ανάμεσα από τους καπνούς των βομβών του ...μπαμπά τους που τους πνίγει στην αγκαλιά του σαν τανάλια! Όταν ο Μπλάζεκ ή ο Κουζέν πλησιάζουν το αντίπαλο τέρμα, σηκωνόμαστε από την κερκίδα παροτρύνοντας όλο αγωνία τη μπάλα να μπει. Όταν χάνεται η ευκαιρία ένα παρατεταμένο αααα... απογοήτευσης απομένει. Όταν οι αντίπαλοι τόσο εύκολα πλησιάζουν την εστία του Αμπάρη νεκρική σιγή, πάντα δείχνει τόσο εύκολο να δεχτούμε το γκολ που δεν μπορούμε να βάλουμε! Όταν οι μαχητές των «αντικαθεστωτικών» προελαύνουν, πανηγυρίζουμε μπροστά στην ΤV. Όταν ο Μουαμάρ προελαύνει ως τη Βεγγάζη, ο αγώνας είναι σικέ και δεν αξίζει, αλλάζουμε κανάλι προς Ιαπωνία μεριά. Πώς γίνεται και όλες οι ομάδες μας δεν πάνε καλά. Δεν θα βρεθεί ένα μέτωπο στο οποίο να κερδίζουμε; Η Τυνησία που πήγαινε για πρωτάθλημα με την Αίγυπτο σε απόσταση αναπνοής, χάθηκαν από τα πρωτοσέλιδα και οι νίκες κόλλησαν στη λάσπη. Η Υεμένη και το Μπαχρέιν καρκινοβατούν σε έναν αγώνα χαμένο από χέρι. Η «παράγκα» τα έχει υπό έλεγχο όλα.

Αυτή την άνοιξη η κερκίδα και ο καναπές του τηλεκοντρόλ δεν ...λένε! Η κερκίδα είναι κρύα και η θέση του καναπέ πνιγηρή. Λέω να ξεθάψω το καριοφίλι μου για έναν αγώνα που θα είναι νίκη μόνο το ξεκίνημά του και η έκβαση δεν θα έχει καμία σημασία όποια και να ‘ναι... Φαίνεται ότι έχουμε ανάγκη έναν αγώνα, έναν οποιοδήποτε αγώνα, δράση. Να ξεκολλήσουμε από τη θέση του νυσταγμένου θεατή και να μπούμε στην αρένα. Το βασίλειό μου για έναν αγώνα!