ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΟΥ ΣΤΡΟΓΓΥΛΑ ΓΥΑΛΙΑ

Γράφω αυτές τις γραμμές μέσα από τα χρυσά μου, στρόγγυλα γυαλιά. Βλέπω λίγο πρεσβυωπικά καθώς μάλλον οι βαθμοί μου αυξήθηκαν από τότε που άλλαξα τους φακούς τελευταία φορά. Δεν ξέρω μάλιστα αν βλέπω τον κόσμο μυωπικά μέσα από αυτά και καθώς περπατώ στους δρόμους της παγωμένης πολιτείας μου με τις φόρμες του εργάτη, αναρωτιέμαι πόσο μυωπικά μπορεί να με βλέπουν οι άλλοι. Αγόρασα λοιπόν αυτά τα γυαλιά από τη Λάρισα πριν από πέντε περίπου χρόνια. Είναι ένας σκελετός χωρίς πλαίσιο, δηλαδή δύο στρόγγυλα τζάμια (φακοί) με δύο βραχίονες που τα στηρίζουν στα αυτιά κι ένα μεταλικό σύνδεσμο που τα συνδέει μεταξύ τους ανάμεσα από το μέτωπο και τη μύτη, ο οποίος επίσης φέρει και τα επιρρίνια. Οι βραχίονες είναι κατασκευασμένοι από κέρας βούβαλου και τα μεταλικά μέρη επιχρυσωμένα. Όταν μετά τα σαράντα μου η πρεσβυωπία με επισκέφτηκε κι εμένα, έψαχνα να βρω ένα σκελετό χωρίς πλαίσιο με στρογγυλούς φακούς. Στην αγορά της Λάρισας βρήκα χωρίς πλαίσιο αλλά όχι με στρόγγυλους φακούς, μου άρεσαν και τα πήρα κι ας ήταν οι φακοί μακρόστενοι. Το σκεπτικό μου ήταν πάντα να αγοράζω λίγα πράγματα αλλά ποιοτικά, που να τα χαίρομαι -όχι να εντυπωσιάζουν τους άλλους- και παράλληλα να κρατούν στο χρόνο. Άλλωστε εμείς οι άντρες κι εγώ προσωπικά, δεν φορούμε συνήθως κοσμήματα -εγώ δεν έχω κανένα-. Μόνο ένα ρολόι κι ένα ζευγάρι γυαλιά είναι τα κοσμήματά μου, εκτός από τα… ωραία μου μάτια (αστειεύομαι βέβαια). Στην πρώτη αναβάθμιση των φακών -καθώς προχωράει η ηλικία οι βαθμοί πρεσβυωπίας ανεβαίνουν βλέπετε- έκανα τους μακρόστενους φακούς στρόγγυλους. Ξέχασα να πω ότι είχε και κάτι χρυσές βιδούλες που όταν το πήγα για σέρβις στο κατάστημα ενός παλιού συμμαθητή, μου τις αντικατέστησε με …πλαστικές. Πήγα λοιπόν και τους ζήτητα τις χρυσές. Χωρίς να πει τίποτα το πήρε και μου έβαλε χρυσές αντί των πλαστικών. Αργότερα διαπίστωσα όμως ότι δεν ήταν οι δικές μου χρυσές καθώς το χρυσό χρώμα έφυγε κι έμεινε κάτι σαν μπρούτζος. Ήμουν τόσο απογοητευμένος από όλα όμως, ώστε δεν πήγα να πω τίποτα, τι νόημα θα είχε άλλωστε, θα αρνούταν κάθε ευθύνης κι ο παράξενος θα ήμουνα πάλι εγώ. 

Να σου λοιπόν σήμερα ο νεόπτωχος που δουλεύει στη Νορβηγία και στην καλύτερη των περιπτώσεων βάφει, αν δεν κουβαλάει σκουπίδια, δεν σκουπίζει πεζοδρόμια ή δεν κουβαλάει υλικά στις οικοδομές… με τα χρυσά του γυαλιά!!! Θα ‘ρθει εποχή που θα τρώμε με χρυσά κουτάλια μας έλεγαν… Ξέχασα να πω ότι φοράω κι ένα Ελβετικό ρολόι, ατσάλινο με χρυσές βίδες γύρω, γύρω στην κάσα του και επιχρυσωμένους δείκτες μέσα στο καντράν του. Είχε και μια χρυσή κορώνα (κουρδιστήρι) αλλά όταν χάλασε, το κατάστημα της Λάρισας που το πήγα (από εκεί και το αγόρασα), μου είπε ότι τώρα πια δεν βγαίνει χρυσό και μου έφαγαν τη χρυσή κορώνα αντί μιας ατσάλινης. Δεν είχα κουράγιο να μαλώσω κι έφυγα χωρίς να πω τίποτα.  Ναι με τέτοιο εξοπλισμό δουλεύω στις… οικοδομές. Μα τι να κάνω; Πού λεφτά να πάρω πιο φτηνά και ταπεινά γυαλιά; Πού λεφτά να πάρω πιο φτηνό και ταπεινό ρολόι; 

Όμως η αποκαθήλωση του νεόπτωχου έχει αρχίσει. Ο νεόπτωχός μας με τα χρυσά γυαλιά και το ατσάλινο/χρυσό του ρολόι, είναι ανεβασμένος σε ένα ικρίωμα στη μέση της πλατείας και ο όχλος συνωστίζεται γύρω του. Όλοι γελάνε και τον δείχνουν με το δάχτυλο. Όλοι περιμένουν τον δημόσιο εξευτελισμό του. Θέλουν να τον δουν γυμνό. Θέλουν να δουν αίμα να τρέχει κάτω από το βούρδουλα του δήμιου, γιατί όχι και τη λεπίδα της γκιλοτίνας να πέφτει στο σβέρκο του καθώς ένα καλάθι από κάτω θα μαζέψει το κεφάλι που θα κυλίσει μέσα σαν τη στρογγυλή θεά του μπάσκετ σημειώνοντας ένα ακόμα αποθεωτικό γκολ. Ο Ντρέυφους στέκεται πάνω στα σανίδια και κοιτάει σαν χαμένος. Ο εκτελεστής ξετυλίγει τον βουλωμένο κύλινδρο και διαβάζει, διαβάζει αδικήματα κι αντίστοιχες καταδίκες. Ο αποδιοπομπαίος τράγος, ακούει κι ακούει κι όλο και σκύβει και σκύβει και βαραίνει. Πρέπει να σηκώσει όλα τα ανομήματα του λαού, δικά του ή ξένα δεν έχει σημασία, «Όλοι ίδιοι είναι».

Ο κριτής στρέφεται στον κατάδικο:

-Α και είχες κι ένα Volvo…

-Μάλιστα κύριε, μετά από δεκαπέντε χρόνια δουλειάς κι αφού ξεκίνησα από ένα σωρό μεταχειρισμένα σαράβαλα -τα πρώτα χρόνια πήγαινα με τα πόδια- σκαλί, σκαλί πήγα σε καινούργιο Hyundai, σε μικρό Volvo, σε πιο μεγάλο Volvo με δόσεις, αλλά κατάφερα μετά από τρία χρόνια να το ξεχρεώσω…

-Σκασμός αναιδή! Το Volvo  σου αφαιρείται!

Πραγματικά το Volvo μου σαπίζει στην πίσω αυλή του σπιτιού. Αφότου ενεγγράφην ως εργαζόμενος Νορβηγίας με τον αντίστοιχο αριθμό ταυτότητας, δεν μπορώ να κυκλοφορώ με Ελληνικές πινακίδες. Για να βάλω Νορβηγικές απαιτείται ένα ποσό υπέρδιπλάσιο της τιμής που θα έπιανε σήμερα μεταχειρισμένο στην Ελλάδα. Πού να τα βρω; Πήρα λοιπόν ένα σαράβαλο υπερεικοσαετίας γύρω στα 900€ (πάει καλά όμως προς το παρών) και κυκλοφορώ μ’ αυτό. Τι θα το κάνω το άλλο; Δεν ξέρω! Γι’ αυτό μη φέρνετε αυτοκίνητα στη Νορβηγία. 

Ένα, ένα τα ρούχα του κατάδικου νεόπτωχου πέφτουν κι ο κόσμος γελάει με τη γύμνια του που διακρίνεται πια καθαρά. Τα δάχτυλα είναι υψωμένα και δείχνουν. Η ιδιόκτητη μονοκατοικία (με στεγαστικό δάνειο) πάει, ξέχνα την, η τράπεζα… Το αυτοκίνητο σαπίζει. Έχω και κάτι ρούχα lacoste όλα υπερδεκετίας, είπαμε λίγα και καλά, που να τολμήσεις να τα φορέσεις, πρέπει να διαθέσεις κεφάλαια από το φαΐ να πάρεις άλλα πιο ταπεινά, της τάξης σου, να μην προκαλείς. Άλλωστε πού να τα φορέσεις, στην οικοδομή; Ή μήπως στις βραδινές εξόδους που είναι πια απαγορευμένες, άλλωστε μετά τη δουλειά ποιος έχει κουράγιο για τέτοια. 

Αυτά σκεφτόμουν χθες καθώς έβαφα ένα ταβάνι. Βλέπετε στη δουλειά μου έχω το πλεονέκτημα που δεν το έχουν πολλοί, να δουλεύω ήσυχος υπό τους ήχους της μουσικής μου στα αυτιά μου, ώστε να μπορώ ελεύθερος να σκέφτομαι ή να πλάθω ιστορίες και να πετάω μακριά σε δικούς μου κόσμους. Μ’ αυτό το ταβάνι μου πιάστηκε ο σβέρκος. Μου πήρε τρεις μέρες να βάφω με το κεφάλι προς τα πάνω. Στο τέλος άρχισα να ζαλίζομαι. Μέσα από τα θολωμένα γυαλιά μου σκεφτόμουν και παρακολουθούσα το ρολλό στο τέλος του κονταριού να βάφει ένα περίεργο ταβάνι, όταν ΣΤΑΚ, μια μεγάλη σταγόνα άσπρη μπογιά όρμησε από ψηλά πάνω στον ένα φακό κι απλώθηκε με μιας. Ευτυχώς δηλαδή, διότι μια άλλη φορά είχε σημαδέψει και πετύχει να μπει μέσα στο…μάτι. Έβγαλα τα άμοιρα τα γυαλιά μου, τι τραβούν κι αυτά, και τα κοιτούσα, πασαλειμμένα μετά το πιτσίλισμα της γαλακτερής σταγόνας. Τι δουλειά έχουν ένα ζευγάρι χρυσά γυαλιά με κέρας βούβαλου στα μάτια ενός μπογιατζή με φόρμες εργασίας; Πήρα λοιπόν ένα ζευγάρι φτηνά γυαλιά διαβάσματος από το σούπερ μάρκετ για 2 βαθμούς πρεσβυωπίας για τα κοντινά πλάνα της… καλλιτεχνικής δουλειάς μου και προτιμώ γενικά να δουλεύω χωρίς γυαλιά. Άλλωστε τι θέλεις να τα βλέπεις όλα καθαρά, καλύτερα να αγνοείς μερικές λεπτομέρειες… Ένα, ένα τα ρούχα του κατάδικου πέφτουν στο σανίδι, ο όχλος αλαλάζει. Τώρα κοιτάζω το ρολόι και το σκέφτομαι. Το χρειάζομαι άραγε; Μπορώ να βγάζω το κινητό/mp3player  από την τσέπη -αν δεν έχω λερωμένα χέρια- και να βλέπω την ώρα. Λέω άμα τελειώσει η μπαταρία να μη την ανανεώσω…

Φτωχέ νεόπτωχε πρέπει να πληρώσεις όλο το τίμημα και να το πιείς το πικρό ποτήριο μέχρι το τέλος. Πρέπει να βγάλεις από πάνω σου ό,τι σε συνδέει με το παρελθόν, πρέπει να ξαναγεννηθείς γυμνός μέσα από τις στάχτες σου. Πρέπει να καθαριστείς από κάθε ίχνος της παλιάς σου ζύμης. Είσαι αμαρτωλός, φορτωμένος με τις αμαρτίες όλου του έθνους σου. Είσαι όμως ο εκλεκτός που αν έχεις το κουράγιο, θα περάσεις μέσα από το θάνατο στη ζωή που ξημερώνει!

Καθώς ο δεύτερός μου Νοέμβριος τελειώνει στη Νορβηγία

Εδώ Νορβηγία.

Δεν μοιάζει με χιόνι; Δεν είναι παρά μόνο πάχνη.

     Από την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου έχουμε μπει στην κατάψυξη. Ο καιρός είναι πολύ καλός αλλά η θερμοκρασία κυμαίνεται σταθερά από μηδέν έως μείον 8. Θερμοκρασίες πολύ καλές, αν σκεφτεί κανείς ότι το Δεκέμβριο το μείον δέκα θα είναι η καλύτερη θερμοκρασία! Τις τελευταίες μέρες δεν έχει χιονίσει καθόλου, αλλά οι στέγες είναι όλες άσπρες από την πάχνη κάτω από τον λαμπερό ήλιο, όλη τη διάρκεια της ημέρας. Τώρα πια από τις 4.00μμ αρχίζει να σκοτεινιάζει. Για να χρησιμοποιήσεις το αυτοκίνητό σου πρέπει να «σκάβεις» τον πάγο του παρμπριζ με το ειδικό ξέστρο, εκτός κι αν διαθέτεις κλειστό γκαράζ. 

      Ευτυχώς αυτές τις μέρες βάφω. Φυσικά βάφω εσωτερικούς χώρους διότι έξω τα χρώματα μετατρέπονται σε παγωτό μέσα στο πλαστικό κουτί τους…

  

   Από εδώ και πέρα είναι σκληρό να δουλεύεις έξω. Όπου υπάρχει νερό μετατρέπεται σε πάγο που σημαίνει… τσουλήθρα. Τα χέρια παγώνουν και πονούν σαν να σε διατρυπούν βελόνες, ειδικά αν πιάνεις (ακόμα και με γάντια) παγωμένα αντικείμενα. Η μύτη και τα αυτιά παγώνουν, γι’ αυτό είναι απαραίτητος ο σκούφος ειδικά για τα αυτιά. Η αναπνοή γίνετια δύσκολη καθώς η μύτη δεν επιτρέπει τον πολύ παγωμένο αέρα να μπει μέσα, αν πρώτα δεν ζεσταθεί επαρκώς. Η δική μου μύτη έχει την τάση να τρέχει νερό σε τέτοια περιβάλλοντα κι έτσι σταμάτησα να τη σκουπίζω διότι αλλιώς δεν θα έκανα άλλη δουλειά. 

αρχίζω λοιπόν ελέω δουλειάς να γίνομαι λιγότερο πολιτισμένος!!! Συχνά δε, το νερό της μύτης παγώνει στα …μουστάκια μου!

Παρότι ο ήλιος λάμπει, η πάχνη δεν λιώνει.
Πρόχειρη φωτό από το παράθυρό μου. 

      Οι Νορβηγοί αυτό τον καιρό δεν έχουν τις Ελληνικές σκοτούρες. Είναι απασχολημένοι με τα Χριστούγεννα που έρχονται. Χθες επισκέφτηκα ένα Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ σε μια τοπική Εκκλησία που μαζεύει χρήματα για να χρηματοδοτήσει το ιεραποστολικό της έργο. Οι γυναίκες είχαν φτιάξει χριστουγεννιάτικα γλυκίσματα και πλεκτά. Στους επισκέπτες προσφέρονταν εκτός από καφέ και γλυκίσματα και μια τοπική σούπα που λέγεται Λαπσκάους (επί πληρωμή βέβαια). Τα εμπορικά κέντρα είναι γεμάτα από κόσμο καθώς με τις προσφορές τους προσπαθούν να τραβήξουν τους πελάτες. Στην κεντρική πλατεία έχει στηθεί ήδη το Χριστουγεννιάτικό δέντρο, αν και τα σπίτια ακόμα δεν έχουν στολιστεί για τα Χριστούγεννα, αυτό αργεί λίγο. Ακόμα δεν έχουμε αρκετό χιόνι, αλλά όλοι ετοιμάζουν τα σκι τους. Τα παιδιά στα σχολεία ετοιμάζονται για το Χριστουγεννιάτικο χορό που απαιτεί επίσημο ντύσιμο. Έτσι τα κοριτσόπουλα θα πάνε ντυμένα με τουαλέτες και τα αγόρια με κοστούμια, σε αντίθεση με το καθημερινό ντύσιμο που είναι εντελώς… χύμα!

Άλλος κόσμος!

Μια... αγωνιστική καθημερινότητα στη Νορβηγία

 Παίρνω λοιπόν αμπάριζα από την τελευταία λέξη της προηγούμενης ανάρτησης, «αγωνίζομαι!» 

Αγωνίζομαι να ζήσω μια οικογένεια, καθώς το θέμα της επιβίωσης είναι πρωταρχικό. Το πρωτοαντιμετώπισα στα 23 μου κι είχα ξεχάσει πώς είναι… 

Αγωνίζομαι να επιβιώσω σε νέες συνθήκες που δεν είχα συνηθίσει.

Αγωνίζομαι να επαναπροσδιορίσω το νόημα της ύπαρξής μου. Τι θέλω από τη ζωή μου. Τι θέλω να κάνω με τις 3 δεκαετίες που λογικά μου απομένουν (απ’ αυτές η τελευταία ως συνταξιούχος)… Αγωνίζομαι να κοιτάξω τον εαυτό μου κατάματα και να τον ρωτήσω τι θέλει και γιατί το θέλει. ξαναγίνομαι παιδί που θέλω να χτίσω τη ζωή μου από την αρχή. Δεν έχω τις ίδιες δυνάμεις, αλλά η προσπάθεια μόνο με ξανανιώνει και μου δίνει πίσω λίγο από το χαμένο μου πάθος. 

Προσπαθώ λοιπόν να μάθω τη γλώσσα σε ανώτερο επίπεδο. Ήδη γράφτηκα σε μαθήματα που θα με προετοιμάσουν για το ανώτερο πτυχίο πιστοποίησης γνώσης της Νορβηγικής Bergentesten. 

Παράλληλα ετοίμασα ένα εργαστήριο μοντελισμού σε ένα υπόγειο γκαράζ-αποθήκη που μου παραχωρήθηκε. Γυρνώ και βγάζω φωτογραφίες από χαρακτηριστικές εικόνες της εδώ καθημερινής ζωής, τα οποία φιλοδοξώ να μετατρέψω σε μικρούς ζωντανούς κόσμους στις μακέτες ή τα διοράματά μου.   

Αυτή την εβδομάδα δούλεψα σε σκαλωσιά οικοδομής και θυμήθηκα το «…όσοι είναι παλικάρια, τη ζωή την περνούν στις σκαλωσιές…» Δεν νιώθω παλικάρι, αλλά μεταμφιεσμένος μάστορας… Το πρωινό κρύο παγώνει τα δάχτυλα και το πρόσωπο, ειδικά αν φυσάει και βρίσκεσαι σε ύψος, απ’ όπου βλέπεις την πάχνη στα κεραμίδια. Σε λίγο που θα έρθει το χιόνι και θα παγώσουν όλα μέχρι το Μάρτη, το τωρινό κρύο θα μοιάζει παιχνιδάκι… Μετέφερα επίσης σκουπίδια, σκούπισα πεζοδρόμια, έβαψα βρώμικα υπόγεια… Η ώρα δεν περνάει και νομίζω συνεχώς ότι το ρολόι μου σταμάτησε. Φυσικά δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι αγαπάω τη δουλειά μου, αν και την κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Για μένα είναι καινούργια εμπειρία να κάνω μια δουλειά που δεν αγαπώ. Συχνά δυσανασχετώ, αλλά δεν ξεχνάω ότι για μερικούς είμαι προνομιούχος που έχω σταθερή και πλήρους ωραρίου δουλειά. Μάλλον ζω όλη την εβδομάδα περιμένοντας το σαββατοκύριακο το οποίο είναι δικό μου! Σαββατοκύριακο λοιπόν και σας γράφω χωρίς γραμματόσημο! Άλλωστε και τα Χριστούγεννα δεν είναι μακριά...

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ

Οι Νορβηγοί αγαπούν τα λουλούδια

      Η διήγησή μου κόλλησε κάπου στη 17η Μαΐου. Δυστυχώς για το μετέπειτα διάστημα, δεν έχω να παρουσιάσω κάτι συναρπαστικό. Κι είναι γνωστό ότι αν δεν τρέξει αίμα στην αρένα κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Σε πείσμα όμως των συγγραφικών κανόνων θα συνεχίσω λίγο ακόμα.

     Ο Μάιος ως ο μήνας των αργιών (Πρωτομαγιά, 17η Μαΐου, Πεντηκοστή και Ανάληψη) ήταν για μένα και ο μήνας που έκλεισα ένα χρόνο εδώ. Δεν το πίστευα, μέσα μου το γιόρτασα περισσότερο από όλα τα άλλα. Ο Μάιος ήταν επίσης για μας ο μήνας της άνοιξης. Γύρω μας είχαμε μια ξερή πεθαμένη φύση που σάπισε κάτω από το βάρος του χιονιού επί σχεδόν πέντε μήνες! Έκπληκτοι όμως παρατηρούσαμε τα ξερά κλαδιά να βγάζουν ξανά φύλλα κι έπειτα λουλούδια. Τα πάντα άνθιζαν σταδιακά και η γη ντύθηκε με ένα πυκνο στρώμα πράσινου. Οι Νορβηγοί αγαπούν τα λουλούδια, στολίζουν τα σπίτια τους με αυτά, ιδιαίτερα με ορχιδέες. Συνηθίζουν επίσης να χαρίζουν λουλούδια, σε λίγο μεγαλύτερο βαθμό από ότι στην Ελλάδα.

θεατρικό σε αξιοποιημένη παλιά φάρμα

     Ο Ιούνιος ήταν ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού που στη συνείδησή μας δεν είναι τίποτα άλλο από διακοπές και μπάνια στη θάλασσα. Όμως αυτός ο Ιούνιος ήταν αρκετά συννεφιασμένος και βροχερός. Γκρινιάζαμε για τον καιρό γιατί μας είχε κουράσει ο πολύμηνος παγωμένος χειμώνας και λαχταρούσαμε Ελληνικό καλοκαίρι!

αποθήκη της παλιάς φάρμας
που λειτουργεί σαν ζωντανό λαογραφικό μουσείο

     Το καλοκαίρι όμως μπήκε τον Ιούλιο! Μετά από μια εβδομάδα δουλειάς πήρα την… άδειά μου που λαχταρούσα ανυπόμονα. Ήταν η πρώτη πραγματική άδεια σ’ ολόκληρη τη ζωή μου! Μετά τις σπουδές μου είχα δουλέψει πολλά χρόνια ως καθηγητής μουσικής σε ωδεία, αλλά το καθεστώς ήταν να δουλεύουμε εννιά μήνες και τους υπόλοιπους τρεις να… απολυόμαστε. Οπότε δεν δούλευα αλλά δεν το έλεγες και καλοκαιρινές διακοπές! Μας έδινε ο ΟΑΕΔ ένα επίδομα ανεργίας αλλά εκτός του μικρού ποσού, το παίρναμε κατά τον… Οκτώβριο! Η συνήθης εικόνα της Ελληνικής κακοδαιμονίας... Αργότερα έγινα… επιχειρηματίας(!) τρομάρα μου, οπότε έτρεχα κάθε μέρα κι όλη τη μέρα χωρίς δικαίωμα διακοπών, για να βγάλω τα έξοδα. Οι υπάλληλοι που κατά καιρούς είχα, μπορούσαν να παίρνουν ρεπό, άδεια κοκ, εγώ όμως όχι! Έτσι αυτό το καλοκαίρι ένιωσα… βασιλιάς! Μόνο που… το επίδομα άδειας (feriepenger), ήταν πολύ μικρό διότι υπολογίζεται επί των ημερομισθίων του προηγούμενου χρόνου, κι εγώ τον προηγούμενο χρόνο είχα δουλέψει μόνο τέσσερις μήνες! Οπότε ούτε λόγος για ταξίδια και τέτοια… Ευτυχώς το σπίτι που νοικιάζαμε ήταν σε μια καταπράσινη πλαγιά λίγο πιο κάτω από ένα μικρό δάσος και νιώθαμε σαν στο εξοχικό μας, που ποτέ στη ζωή μας δεν αποκτήσαμε. Ελπίζω τουλάχιστον του χρόνου να καταφέρω να ταξιδέψω στην Ελλάδα για διακοπές. Σχεδόν όλοι οι Νορβηγοί που γνώρισα μου αφηγούνται τις εμπειρίες τους από την Κρήτη κατά κύριο λόγο, ενώ εγώ δεν έχω πατήσει το πόδι μου σε κανένα σχεδόν Ελληνικό νησί. Τον Ιούλιο λοιπόν και με το που ξεκίνησε η άδεια, μπήκε και το καλοκαίρι, συπαραστεκόμενο στην ανέχεια των διακοπών μου. Ο καιρός ήταν φοβερός, η θερμοκρασία ιδανική (λίγο πάνω από 20 βαθμούς) και ο ήλιος έλαμπε στον πεντακάθαρο ουρανό. Κάναμε μερικές επιδρομές στα κοντινά ποτάμια, τις λίμνες και τα δάση και αποζημιωθήκαμε αρκούντως. Ξημέρωνε κατά τις 3.00-4.00 μετά τα μεσάνυχτα και σκοτείνιαζε (όχι εντελώς) κατά τις 1.00-2.00 μετά τα μεσάνυχτα επίσης.

     Τον Αύγουστο όμως ξαναξεκινά η ζωή στη Νορβηγία να ζωηρεύει.  Τα σχολεία αρχίζουν γύρω στο δεκαπενταύγουστο. Μαζί με τα σχολεία όπως είναι φυσικό, παίρνει μπρος και η υπόλοιπη οικονομοεπαγγελματική ζωή της χώρας. Έπρεπε να δουλεύω έξω (κυρίως έβαφα) και ο ήλιος με κατέκαψε, πήρα…χρώμα! Ποτέ δεν άντεχα την πολλή ζέστη στην Ελλάδα, η οποία με κυνήγησε μέχρι και τη… Νορβηγία!

     Τώρα, δύο μήνες μετά το καλοκαίρι, η ζωή απλώς τραβά την ανηφόρα. Συνεχίζω να δουλεύω ως βοηθητικός υπάλληλος σε οικοδομές ή στις εργασίες που απαιτεί η διαχείρηση των διαμερισμάτων που ανήκουν στην εταιρία μας και αγωνίζομαι να μάθω σωστά και επαρκώς τη γλώσσα. Το εισόδημα αρκεί για την καθημερινή μας επιβίωση αλλά τίποτα παραπάνω. Ευτυχώς εδώ δεν πληρώνουμε για την εκπαίδευση των παιδιών όπως πληρώναμε στη δωρεάν εκπαίδευση στην Ελλάδα ή για νοσοκομεία σε ώρα ανάγκης. Προχωρώ με αισιοδοξία, παρότι με τρόμο περιμένω το σκληρό χειμώνα που έρχεται σε μερικές εβδομάδες. 

     Το φθινόπωρο οδεύει προς το τέλος του. Αγωνίζομαι!

Φθινοπωρινή κατάθλιψη

φθινόπωρο στη Νορβηγία

     Σήμερα με επισκέφτηκε πάλι η φθινοπωρινή κατάθλιψη. Είχε το πρόσωπο μιας ακατάσχετης επιθυμίας για γεύση αισθημάτων κι εμπειριών, που μου έκοβε την ανάσα. Μια δυσανεξία στην πεζή καθημερινότητα και μια μανία για τρέλες, για δόσεις αδρεναλίνης. Κατάπια το πνίξιμο με βαθειές εισπνοές για οξυγόνωση. Η πιο προσιτή μου τρέλα που θα μπορούσα να κάνω, ήταν το ...γράψιμο, αλλά δεν μου έρχονταν τίποτα μέσα στον πανικό του πνιξίματος, άλλωστε ήταν ώρα εργασίας. Έρχεται λοιπόν η φίλη μου Μέλανα Χολή (κατά Ιπποκράτην), σαν απρόσμενος επισκέπτης το φθινόπωρο και θρονιάζεται μέχρι να μπει η άνοιξη, η εποχή της ελπίδας.

     Την πρώτη φορά, πριν από δέκα περίπου χρόνια, με επισκέφτηκε με το προσωπείο της σωματικής εξάντλησης. Όλες οι εξετάσεις ήταν φυσιολογικές οπότε ο παθολόγος απεφάνθη ότι μάλλον είναι κατάθλιψη. Τότε ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι μου. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ, ότι εγώ μπορεί να είχα τέτοιο πράγμα, το οποίο είναι μόνο για παρανοϊκούς και …νοσηρούς τύπους. Σιγά, σιγά όμως το αποδέχτηκα, τι άλλο να έκανα άλλωστε. Ο ψυχίατρος που αναφέρονταν στο βιβλιάριο υγείας μου, απλώς με άκουσε να του απαριθμώ τα συμπτώματα και χωρίς απάντηση, μου έγραψε αντικαταθλιπτικά. Στην αρχή δεν τα πήρα, διότι αποφεύγω τα φάρμακα, φοβόμουν τυχόν εξάρτηση, αλλά και διότι ένιωθα ένα δέος μπροστά στη λέξη α ν τ ι κ α τ α θ λ ι π τ ι κ ά! Τελικά ενέδωσα διότι η εξάντλησή μου ήταν αφόρητη, εκτός που η ιδέα ότι έχω κατάθλιψη μου προκαλούσε… κατάθλιψη! Μου είπαν ότι είναι νόσος που  οφείλεται στην έλλειψη σεροτονίνης στον εγκέφαλο και θεραπεύεται. Σε τι οφείλεται τώρα η έλειψή της… δεν έχει καταλήξει ακόμα η επιστήμη! Εγώ πάντως μετά από τόσα χρόνια απλώς επιζώ παρέα με το πρόβλημα, θεραπεία δεν βλέπω. Πέρυσι, σταμάτησα τα χάπια για έξι μήνες, αλλά η κατάσταση ήταν αφόρητη και τα ξανάρχισα. Στην Ελλάδα το δημόσιο σύστημα υγείας είναι αδιάφορο, πρέπει να το ψάξεις μόνος στα ιδιωτικά ιατρεία, αφού περιπλανηθείς από τον ένα στον άλλο και ξοδέψεις περιουσίες. Στην Νορβηγία απλώς ο οικογενειακός γιατρός μου είπε ότι δεν χρειάζομαι ειδικό γιατρό, μπορεί ο ίδιος να μου γράφει τα… αντικαταθλιπτικά. Στην επιμονή μου, έκανε αίτημα, το οποίο απορρίφτηκε από το αρμόδιο συμβούλιο. Οπότε δεν υπάρχει ελπίδα για αντιμετώπιση , έπειτα μάλιστα από ένα ξερριζωμό, ο οποίος απομύζησε και την τελευταία σταγόνα ψυχικής δύναμης που διέθετα για να μη καταρρεύσω.

Φθινοπωρινή θέα από το παράθυρο

     Είναι αλήθεια ότι η Νορβηγία είναι μια πολύ όμορφη χώρα, αλλά η ζωή εδώ είναι πολύ ήσυχη. Κάτι που στην αρχή εκτίμησα πολύ, όμως σιγά, σιγά άρχισαν να μου λείπουν οι εντάσεις… Χρειάζεται η ζωή μας και το αλατοπίπερο όσο κι αν καίει στη γλώσσα. Φυσικά στην εδώ μαγειρική απουσιάζουν κατά κανόνα τα μπαχαρικά και οι έντονες γεύσεις. Κάποια στιγμή φτάνεις να σου λείπει το καυσαέριο, σαν τον αλησμόνητο Θανάση Βέγγο, που του έλειπε στην επαρχία το καυσαέριο της πρωτεύουσας και κατέφευγε σε καθημερινές θεραπείες εισπνοής από τις εξατμήσεις των αυτοκινήτων. Οι άνθρωποι εδώ, είναι ήσυχοι χωρίς πολλές εξάρσεις. Η καθημερινότητα κυλάει μεταξύ δουλειάς και σπιτιού, χωρίς πολλές εξόδους και έντονη διασκέδαση. Το ντύσιμο και η γενική εμφάνιση των γυναικών είναι όσο λιγότερο θηλυκά γίνεται. Ερωτικές εκδηλώσεις θα δεις μόνο από εφήβους, τουλάχιστον δημοσίως… Μια ζωή δηλαδή αρκούντως ανιαρή για τους ζωηρούς Έλληνες! Παράλληλα όμως λείπουν, οι ύβρεις, οι συχνοί διαπληκτισμοί, τα εγκλήματα και όλες αυτές οι εκδηλώσεις των έντονων παθών. Εμείς οι Έλληνες καμαρώνουμε για το …κέφι μας, για το μεσογειακό πάθος με το οποίο ζούμε έντονα τη ζωή μας. Αυτό όμως πάει πακέτο και με τα αρνητικά χαρακτηριστικά που μόλις ανέφερα. Τι να διαλέξει κανείς; Τα θέλουμε και τα δυο παρέα, αλλά μάλλον …δεν γίνεται!

Σκοτεινό παράθυρο

     Κάθομαι λοιπόν και περιμένω την επίσκεψη του φαντάσματος, σε ένα σκηνικό που θυμίζει τη «σονάτα του σεληνόφωτος». Όταν η μέρα βουλιάζει και πνίγεται λίγο μετά το μεσημέρι, συναισθήματα απελπισίας με τυλίγουν. Έξοδοι και ειδικές εμπειρίες αποκλείονται για οικονομικούς λόγους, αλλά και ελλείψει κοινωνικού περίγυρου. Μόνη διέξοδος ο ύπνος. Ο αιώνιος ύπνος της κάθαρσης, ο άλλος κόσμος που κατοικείται μόνο από avatar. Ταξίδια, ταξίδια σε μακρινούς κόσμους μέσα από όνειρα, από βιβλία ή ταινίες. Ταξίδια μακριά από την πραγματικότητα της γήινης καθημερινότητας. Ταξίδια σε κόσμους που ο παράλυτος παίρνει τα φτερά του αετού και πετά ψηλά, πάνω από τις πολιτείες. Που ο τυφλός λούζεται στα ουράνια τόξα. Που ένα απλωμένο χέρι φέρνει δάκρια. Που μια ματιά στο διψασμένο γίνεται ελπίδα για να συνεχίσει να ζει...

Βροχή και σκοτάδι
πνίγονται μέσα στο σύννεφο.
Θα κοιμηθώ πάλι απόψε
μπρος στο θλιβερό μου παράθυρο
ακουμπισμένος στο βουλιαγμένο περβάζι
προσμένοντας την αυγή.

Οι δρόμοι είναι έρημοι
κι ο ορίζοντας νυσταγμένος
μια φωνή να μου λεγε ξύπνα δεν βρέθηκε
κι απόμεινα κοιμισμένος
στο νυσταγμένο μου όνειρο
 -τι κι αν ξημέρωσε-
προσμένοντας την αυγή.