ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΟΥ ΣΤΡΟΓΓΥΛΑ ΓΥΑΛΙΑ

Γράφω αυτές τις γραμμές μέσα από τα χρυσά μου, στρόγγυλα γυαλιά. Βλέπω λίγο πρεσβυωπικά καθώς μάλλον οι βαθμοί μου αυξήθηκαν από τότε που άλλαξα τους φακούς τελευταία φορά. Δεν ξέρω μάλιστα αν βλέπω τον κόσμο μυωπικά μέσα από αυτά και καθώς περπατώ στους δρόμους της παγωμένης πολιτείας μου με τις φόρμες του εργάτη, αναρωτιέμαι πόσο μυωπικά μπορεί να με βλέπουν οι άλλοι. Αγόρασα λοιπόν αυτά τα γυαλιά από τη Λάρισα πριν από πέντε περίπου χρόνια. Είναι ένας σκελετός χωρίς πλαίσιο, δηλαδή δύο στρόγγυλα τζάμια (φακοί) με δύο βραχίονες που τα στηρίζουν στα αυτιά κι ένα μεταλικό σύνδεσμο που τα συνδέει μεταξύ τους ανάμεσα από το μέτωπο και τη μύτη, ο οποίος επίσης φέρει και τα επιρρίνια. Οι βραχίονες είναι κατασκευασμένοι από κέρας βούβαλου και τα μεταλικά μέρη επιχρυσωμένα. Όταν μετά τα σαράντα μου η πρεσβυωπία με επισκέφτηκε κι εμένα, έψαχνα να βρω ένα σκελετό χωρίς πλαίσιο με στρογγυλούς φακούς. Στην αγορά της Λάρισας βρήκα χωρίς πλαίσιο αλλά όχι με στρόγγυλους φακούς, μου άρεσαν και τα πήρα κι ας ήταν οι φακοί μακρόστενοι. Το σκεπτικό μου ήταν πάντα να αγοράζω λίγα πράγματα αλλά ποιοτικά, που να τα χαίρομαι -όχι να εντυπωσιάζουν τους άλλους- και παράλληλα να κρατούν στο χρόνο. Άλλωστε εμείς οι άντρες κι εγώ προσωπικά, δεν φορούμε συνήθως κοσμήματα -εγώ δεν έχω κανένα-. Μόνο ένα ρολόι κι ένα ζευγάρι γυαλιά είναι τα κοσμήματά μου, εκτός από τα… ωραία μου μάτια (αστειεύομαι βέβαια). Στην πρώτη αναβάθμιση των φακών -καθώς προχωράει η ηλικία οι βαθμοί πρεσβυωπίας ανεβαίνουν βλέπετε- έκανα τους μακρόστενους φακούς στρόγγυλους. Ξέχασα να πω ότι είχε και κάτι χρυσές βιδούλες που όταν το πήγα για σέρβις στο κατάστημα ενός παλιού συμμαθητή, μου τις αντικατέστησε με …πλαστικές. Πήγα λοιπόν και τους ζήτητα τις χρυσές. Χωρίς να πει τίποτα το πήρε και μου έβαλε χρυσές αντί των πλαστικών. Αργότερα διαπίστωσα όμως ότι δεν ήταν οι δικές μου χρυσές καθώς το χρυσό χρώμα έφυγε κι έμεινε κάτι σαν μπρούτζος. Ήμουν τόσο απογοητευμένος από όλα όμως, ώστε δεν πήγα να πω τίποτα, τι νόημα θα είχε άλλωστε, θα αρνούταν κάθε ευθύνης κι ο παράξενος θα ήμουνα πάλι εγώ. 

Να σου λοιπόν σήμερα ο νεόπτωχος που δουλεύει στη Νορβηγία και στην καλύτερη των περιπτώσεων βάφει, αν δεν κουβαλάει σκουπίδια, δεν σκουπίζει πεζοδρόμια ή δεν κουβαλάει υλικά στις οικοδομές… με τα χρυσά του γυαλιά!!! Θα ‘ρθει εποχή που θα τρώμε με χρυσά κουτάλια μας έλεγαν… Ξέχασα να πω ότι φοράω κι ένα Ελβετικό ρολόι, ατσάλινο με χρυσές βίδες γύρω, γύρω στην κάσα του και επιχρυσωμένους δείκτες μέσα στο καντράν του. Είχε και μια χρυσή κορώνα (κουρδιστήρι) αλλά όταν χάλασε, το κατάστημα της Λάρισας που το πήγα (από εκεί και το αγόρασα), μου είπε ότι τώρα πια δεν βγαίνει χρυσό και μου έφαγαν τη χρυσή κορώνα αντί μιας ατσάλινης. Δεν είχα κουράγιο να μαλώσω κι έφυγα χωρίς να πω τίποτα.  Ναι με τέτοιο εξοπλισμό δουλεύω στις… οικοδομές. Μα τι να κάνω; Πού λεφτά να πάρω πιο φτηνά και ταπεινά γυαλιά; Πού λεφτά να πάρω πιο φτηνό και ταπεινό ρολόι; 

Όμως η αποκαθήλωση του νεόπτωχου έχει αρχίσει. Ο νεόπτωχός μας με τα χρυσά γυαλιά και το ατσάλινο/χρυσό του ρολόι, είναι ανεβασμένος σε ένα ικρίωμα στη μέση της πλατείας και ο όχλος συνωστίζεται γύρω του. Όλοι γελάνε και τον δείχνουν με το δάχτυλο. Όλοι περιμένουν τον δημόσιο εξευτελισμό του. Θέλουν να τον δουν γυμνό. Θέλουν να δουν αίμα να τρέχει κάτω από το βούρδουλα του δήμιου, γιατί όχι και τη λεπίδα της γκιλοτίνας να πέφτει στο σβέρκο του καθώς ένα καλάθι από κάτω θα μαζέψει το κεφάλι που θα κυλίσει μέσα σαν τη στρογγυλή θεά του μπάσκετ σημειώνοντας ένα ακόμα αποθεωτικό γκολ. Ο Ντρέυφους στέκεται πάνω στα σανίδια και κοιτάει σαν χαμένος. Ο εκτελεστής ξετυλίγει τον βουλωμένο κύλινδρο και διαβάζει, διαβάζει αδικήματα κι αντίστοιχες καταδίκες. Ο αποδιοπομπαίος τράγος, ακούει κι ακούει κι όλο και σκύβει και σκύβει και βαραίνει. Πρέπει να σηκώσει όλα τα ανομήματα του λαού, δικά του ή ξένα δεν έχει σημασία, «Όλοι ίδιοι είναι».

Ο κριτής στρέφεται στον κατάδικο:

-Α και είχες κι ένα Volvo…

-Μάλιστα κύριε, μετά από δεκαπέντε χρόνια δουλειάς κι αφού ξεκίνησα από ένα σωρό μεταχειρισμένα σαράβαλα -τα πρώτα χρόνια πήγαινα με τα πόδια- σκαλί, σκαλί πήγα σε καινούργιο Hyundai, σε μικρό Volvo, σε πιο μεγάλο Volvo με δόσεις, αλλά κατάφερα μετά από τρία χρόνια να το ξεχρεώσω…

-Σκασμός αναιδή! Το Volvo  σου αφαιρείται!

Πραγματικά το Volvo μου σαπίζει στην πίσω αυλή του σπιτιού. Αφότου ενεγγράφην ως εργαζόμενος Νορβηγίας με τον αντίστοιχο αριθμό ταυτότητας, δεν μπορώ να κυκλοφορώ με Ελληνικές πινακίδες. Για να βάλω Νορβηγικές απαιτείται ένα ποσό υπέρδιπλάσιο της τιμής που θα έπιανε σήμερα μεταχειρισμένο στην Ελλάδα. Πού να τα βρω; Πήρα λοιπόν ένα σαράβαλο υπερεικοσαετίας γύρω στα 900€ (πάει καλά όμως προς το παρών) και κυκλοφορώ μ’ αυτό. Τι θα το κάνω το άλλο; Δεν ξέρω! Γι’ αυτό μη φέρνετε αυτοκίνητα στη Νορβηγία. 

Ένα, ένα τα ρούχα του κατάδικου νεόπτωχου πέφτουν κι ο κόσμος γελάει με τη γύμνια του που διακρίνεται πια καθαρά. Τα δάχτυλα είναι υψωμένα και δείχνουν. Η ιδιόκτητη μονοκατοικία (με στεγαστικό δάνειο) πάει, ξέχνα την, η τράπεζα… Το αυτοκίνητο σαπίζει. Έχω και κάτι ρούχα lacoste όλα υπερδεκετίας, είπαμε λίγα και καλά, που να τολμήσεις να τα φορέσεις, πρέπει να διαθέσεις κεφάλαια από το φαΐ να πάρεις άλλα πιο ταπεινά, της τάξης σου, να μην προκαλείς. Άλλωστε πού να τα φορέσεις, στην οικοδομή; Ή μήπως στις βραδινές εξόδους που είναι πια απαγορευμένες, άλλωστε μετά τη δουλειά ποιος έχει κουράγιο για τέτοια. 

Αυτά σκεφτόμουν χθες καθώς έβαφα ένα ταβάνι. Βλέπετε στη δουλειά μου έχω το πλεονέκτημα που δεν το έχουν πολλοί, να δουλεύω ήσυχος υπό τους ήχους της μουσικής μου στα αυτιά μου, ώστε να μπορώ ελεύθερος να σκέφτομαι ή να πλάθω ιστορίες και να πετάω μακριά σε δικούς μου κόσμους. Μ’ αυτό το ταβάνι μου πιάστηκε ο σβέρκος. Μου πήρε τρεις μέρες να βάφω με το κεφάλι προς τα πάνω. Στο τέλος άρχισα να ζαλίζομαι. Μέσα από τα θολωμένα γυαλιά μου σκεφτόμουν και παρακολουθούσα το ρολλό στο τέλος του κονταριού να βάφει ένα περίεργο ταβάνι, όταν ΣΤΑΚ, μια μεγάλη σταγόνα άσπρη μπογιά όρμησε από ψηλά πάνω στον ένα φακό κι απλώθηκε με μιας. Ευτυχώς δηλαδή, διότι μια άλλη φορά είχε σημαδέψει και πετύχει να μπει μέσα στο…μάτι. Έβγαλα τα άμοιρα τα γυαλιά μου, τι τραβούν κι αυτά, και τα κοιτούσα, πασαλειμμένα μετά το πιτσίλισμα της γαλακτερής σταγόνας. Τι δουλειά έχουν ένα ζευγάρι χρυσά γυαλιά με κέρας βούβαλου στα μάτια ενός μπογιατζή με φόρμες εργασίας; Πήρα λοιπόν ένα ζευγάρι φτηνά γυαλιά διαβάσματος από το σούπερ μάρκετ για 2 βαθμούς πρεσβυωπίας για τα κοντινά πλάνα της… καλλιτεχνικής δουλειάς μου και προτιμώ γενικά να δουλεύω χωρίς γυαλιά. Άλλωστε τι θέλεις να τα βλέπεις όλα καθαρά, καλύτερα να αγνοείς μερικές λεπτομέρειες… Ένα, ένα τα ρούχα του κατάδικου πέφτουν στο σανίδι, ο όχλος αλαλάζει. Τώρα κοιτάζω το ρολόι και το σκέφτομαι. Το χρειάζομαι άραγε; Μπορώ να βγάζω το κινητό/mp3player  από την τσέπη -αν δεν έχω λερωμένα χέρια- και να βλέπω την ώρα. Λέω άμα τελειώσει η μπαταρία να μη την ανανεώσω…

Φτωχέ νεόπτωχε πρέπει να πληρώσεις όλο το τίμημα και να το πιείς το πικρό ποτήριο μέχρι το τέλος. Πρέπει να βγάλεις από πάνω σου ό,τι σε συνδέει με το παρελθόν, πρέπει να ξαναγεννηθείς γυμνός μέσα από τις στάχτες σου. Πρέπει να καθαριστείς από κάθε ίχνος της παλιάς σου ζύμης. Είσαι αμαρτωλός, φορτωμένος με τις αμαρτίες όλου του έθνους σου. Είσαι όμως ο εκλεκτός που αν έχεις το κουράγιο, θα περάσεις μέσα από το θάνατο στη ζωή που ξημερώνει!