ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΙΟ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ;

    Όσο ήμουνα στην Ελλάδα, αν με ρωτούσε κανείς θα έλεγα με σιγουριά πως ναι είναι. Σήμερα όμως δεν θα έλεγα το ίδιο. 

     Είναι αλήθεια ότι εμείς σαν λαός δεν τα πάμε και πολύ καλά με τη δουλειά, προτιμούμε λίγο το ραχάτι. Αντί να ντρεπόμαστε, μάλλον καμαρώνουμε για το λούφα και παραλλαγή. Είναι αλήθεια επίσης ότι δεν έχουμε την κουλτούρα της δουλειάς. Δεν είμαστε συνήθως συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, αργούμε στα ραντεβού μας, δεν μας αρέσει να μας λένε τι να κάνουμε και να μπαίνουμε στα καλούπια των υποχρεώσεων του ωραρίου. Είμαστε όμως φιλότιμοι και μας πιάνει συχνά το πάθος. Το πρόβλημα μας είναι η ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΙΑ που μας διακρίνει. Δεν μου αρέσει αυτή η λέξη αλλά δεν βρίσκω κι άλλη που να εκφράζει το ίδιο. Η λέξη «προχειρότητα» εκφράζει μόνο ένα μέρος της έννοιάς της. Τσαπατσουλιά στο κράτος μας, στη δουλειά μας, στο οικιστικό μας περιβάλλον, στον τρόπο που οδηγούμε, σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Αν μπορούσαμε να διορθώσουμε αυτό το εθνικό μας νεοελληνικό χαρακτηριστικό θα μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα στη σύγχρονη εποχή.  

    Μας βγήκε το όνομα λοιπόν αλλά όχι εντελώς άδικα. Είναι ο δημοσιοϋπαλληλικός χώρος που κατά γενική ομολογία δικαιώνει αυτό το κακό όνομα που μας ακολουθεί, αλλά δεν είναι όλοι οι Έλληνες εργαζόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι. Μαζί με το ξερό καίγεται και το χλωρό. Η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία όπως διαμορφώθηκε από τους πολιτικούς μας και τους συνδικαλιστές μας, έχουν πάρει στο λαιμό τους τη φήμη του Έλληνα εργαζόμενου. Φυσικά κι εκεί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κάτω από αντίξοες συνθήκες προσπαθούν να κρατήσουν την τιμή του λειτουργήματός τους αλλά είναι τόσο απελπιστικά λίγοι σε ένα εχθρικό περιβάλλον που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να δώσουν το βήμα, αποτελούν απλά την εξαίρεση. Αν δουλέψεις οι συνάδελφοι σε βλέπουν σαν προδότη που χαλάς την πιάτσα. Πάντα οι κοπανατζήδες καταφερτζήδες επιβραβεύονται κάνοντας τους εργατικούς να μετανιώνουν για τις θυσίες τους. Η ανοργανωσιά και ο παραλογισμός φρενάρει κάθε προσπάθεια εξυγίανσης…

Κι εδώ στη Νορβηγία οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι λίγο αραχτοί. Τους βλέπεις να γυρνάνε στους διαδρόμους συζητώντας μεταξύ τους τα προσωπικά τους αμέριμνοι, να πηγαίνουν στην καντίνα της υπηρεσίας τους και να πίνουν καφέ με τις ώρες ή να βγαίνουν έξω συχνά για τσιγάρο. Η δουλειά όμως γίνεται έστω και λίγο αργά. Υπάρχει τάξη, συνέπεια και αποτελεσματικότητα. 

Αν τώρα πάμε στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδας, εκεί εμείς δουλεύουμε πιο πολύ. Οι υπάλληλοι συνήθως καταπιέζονται από τα αφεντικά και δουλεύουν εξαντλητικά, καθώς μάλιστα δεν υπάρχει σοβαρός έλεγχος και η παραβατικότητα πάει σύννεφο. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι πολλοί εργαζόμενοι συμφωνούν να παίρνουν λιγότερα από ότι δηλώνεται ότι παίρνουν, να εργάζονται ανασφάλιστοι για να μη πληρώσει το αφεντικό τις ασφαλιστικές εισφορές, να εργάζονται υπερωρίες χωρίς επιπλέον αμοιβή ή να  μένουν απλήρωτοι για μήνες ελπίζοντας ότι θα τα πάρουν αργότερα αναδρομικά. Η Ελληνική τσαπατσουλιά που λέγαμε από τους κρατικούς ελέγχους, μέχρι τη συνείδηση του εργοδότη. Ο εργαζόμενος από την πλευρά του που δεν έχει άλλη εναλλακτική, τα υπομένει ελπίζοντας, υπό το φόβο της οριστικής ανεργίας, αφού αυτός είναι το καθεστώς στην πιάτσα. Άλλωστε σαν άνεργος δεν θα στηριχτεί επαρκώς από τον ΟΑΕΔ κι είναι γνωστή η τσαπατσουλιά που κυριαρχεί κι εκεί. Σκεφτείτε ότι ο Νορβηγικός ΟΑΕΔ (NAV) κάλεσε τη σύζυγό μου για προσωπικό ραντεβού που διήρκεσε σχεδόν μία ώρα. Η υπάλληλος δήλωσε ότι θέλει να τη βοηθήσει να βρει δουλειά και συνέταξε ολόκληρη εξατομικευμένη έκθεση για το χειρισμό της υπόθεσής της. Τις επόμενες ημέρες απευθύνθηκε σε εργοδότες του αντικειμένου που η ίδια δήλωσε της ήδη της εξασφαλίστηκε για λίγους μήνες δουλειά ως ειδικευόμενη με μειωμένη επιδοτούμενη μισθοδοσία, με την προοπτική να προσληφθεί μετά το πέρας αυτής της περιόδου. Εδώ οι επιχειρήσεις δεν εκμεταλλεύονται κατά κανόνα αυτά τα προγράμματα αλλά είναι ειλικρινείς και έντιμοι. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.  

Στη Νορβηγία κυριαρχεί αξιοκρατία στο εργασιακό περιβάλλον. Στον ιδωτικό τομέα οι εργαζόμενοι εργάζονται αργά χωρίς ιδιαίτερο πάθος αλλά επαρκώς αποτελεσματικά. Αν κάποιος δεν είναι αποτελεσματικός για την επιχείρηση θα απολυθεί κάποια στιγμή. Όμως επειδή πληρώνονται με την ώρα κι όχι με το έργο που κάνουν δεν έχουν κίνητρο να είναι ιδιαίτερα αποδοτικοί. Ο καλός υπάλληλος όμως δεν θα χάσει τη δουλειά του. Πιστεύω δηλαδή ότι στην Ελλάδα και στον ιδιωτικό τομέα οι Έλληνες και οι αλλοδαποί εργαζόμενοι εργάζονται πιο γρήγορα και πιο εξαντλητικά, αποδίδοντας περισσότερο ανά άτομο, αλλά η τσαπατσουλιά  και η παρανομία, δεν αφήνει αυτό το πλεονέκτημα να φανεί στο τελικό αποτέλεσμα. 

     Συμπερασματικά θα έλεγα ότι κι εδώ οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι λίγο αραχτοί, αλλά το αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι θετικό. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι εδώ δεν πιέζονται και δεν αποδίδουν τόσο όσο στην Ελλάδα με αποτέλεσμα χαμηλή παραγωγικότητα με υψηλό κόστος εργασίας, ενώ στην Ελλάδα το αποτέλεσμα της πολύ περισσότερης δουλειάς, δεν το κερδίζει κανείς σε τελική ανάλυση.  

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ

    Όταν πρωτοήρθα στη Νορβηγία, εντυπωσιαζόμουν από τις Ελληνικές λέξεις που άκουγα συχνά-πυκνά να χρησιμοποιούν. Όλος ενθουσιασμό τους εξηγούσα ότι αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές. Και στα Νορβηγικά όπως και στα Αγγλικά το «είναι κινέζικα για μένα» γίνεται «είναι Ελληνικά για μένα» (det er helt gresk for meg). Παρόλα αυτά αυτοί χρησιμοποιούν συχνά Ελληνικές λέξεις χωρίς να το ξέρουν. Ενώ εγώ περίμενα να εντυπωσιαστούν, αυτοί δεν έδιναν δεκάρα. Γι’ αυτούς αυτές οι λέξεις δεν είναι παρά Νορβηγικές λέξεις που μπορεί το πολύ πολύ να είναι διεθνείς. Σκέφτονται "και τι μ’ ενδιαφέρει εμένα η προέλευση της κάθε λέξης που χρησιμοποιώ, αυτό είναι δουλειά για τους φιλόλογους». Από τις πολλές φορές που τους το έλεγα, στο τέλος έδειχναν από ενοχλημένοι έως δύσπιστοι, έτσι κι εγώ σταμάτησα. Σήμερα πια έχω συνηθίσει και δεν μου κάνει και τόσο εντύπωση. Οι πιο πολλοί δεν νοιάζονται σαν εμένα για ζητήματα γλώσσας και είναι δικαίωμά τους βέβαια, δεν είναι δυνατό να έχουν όλοι λόξα με τη γλωσσολογία και την Ελληνική φιλολογία σαν εμένα. Όμως σημειώστε ότι ο κόσμος εδώ είναι απληροφόρητος. Δεν έχουν καταλάβει το μεγαλείο του Ελληνικού πνεύματος και του πόσο αυτό έχει συμβάλλει στη διαμόρφωση του σημερινού Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η Ελλάδα έκανε ότι μπορούσε για να αμαυρώσει την εικόνα της. Η κληρονομιά μας μένει αναξιοποίητη. Πας στην Ευρώπη και βλέπεις ένα μνημείο που λέει εδώ …κάθισε Βίκτωρας Ουγκώ! Κι εμείς που όπου να σκάψουμε βγάζουμε αρχαίες …παλιόπετρες(!) τα κρατούμε όλα αναξιοποίητα ή απλώς κακοαξιοποιημένα. 

    Η γλώσσα μας είναι επίσης ένα αναξιοποίητο μνημείο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού σπαρμένο σε όλη την Ευρώπη κι όχι μόνο. Έκατσα λοιπόν και μάζεψα γύρω στις τριακόσιες λέξεις της Νορβηγικής που είναι αμιγώς Ελληνικές και μάλιστα χωρίς να συμπεριλάβω όλα τα παράγωγα αυτών. Λίγοι μόνο καθηγητές φίλοι ενδιαφέρθηκαν. Στους υπόλοιπους λέω απλώς ότι δεν έχουν δίκιο να λένε «det er gresk for meg» αφού μιλούνε Ελληνικά στην καθομιλουμένη χωρίς όμως να το ξέρουν. Τώρα ετοιμάζω ένα τραγούδι με μόνο Ελληνικές λέξεις της Νορβηγικής, κάτι σαν το Greko maskara του Μηλιώκα. 

    Οι Νορβηγοί λένε συχνά fantastisk, praksis, teori, analyse, systematisk, katastrofe, økonomiske, problem, krise, program, typisk εκτός βέβαια από όλη την επιστημονική ορολογία ειδικά της ιατρικής… Ακόμα και το νόμισμά τους λέγεται krone, κορώνα δηλαδή από την Ελληνική ρίζα της λέξης κορώνη, κορωνίς.

     Συχνά εμείς οι Έλληνες θεωρούμε ότι όλος ο κόσμος μας χρωστάει… Ας μην έχουμε αυταπάτες. Είναι ανοησίες μας τα περί φόρο σε κάθε λέξη δική μας που χρησιμοποιούν, τα «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς…» Ας ξυπνήσουμε στην πραγματικότητα, σαν κακοαναθρεμμένα πλουσιόπαιδα που σπατάλησαν την πατρική περιουσία κι έμειναν στην ψάθα. Τίποτα δεν σου δίνεται αν δεν το αξίζεις και δεν το κερδίσεις. Αν αξίζουμε ας μην απαιτούμε αναγνώριση, αλλά ας τους αναγκάσουμε να το παραδεχτούν. Προς το παρών εξάγουμε καλές μπέιμπυ σίτερ στη Βρετανία!

ΤΙ ΝΑ ΕΥΧΗΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2014;

    Τι θα γίνει βρε παιδιά μ’ αυτή τη χώρα… Τι ελπίδες υπάρχουν για το 2014; Έχει φανεί καθόλου φως στο τούνελ όπως οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι διακηρύτουν ή είναι ακόμα όλα μαύρα κι άραχλα στην καθημερινή ζωή; Έχω βλέπετε ενάμισι χρόνο μακριά από την Ελλάδα και η επαφή μου μαζί της είναι μόνο  virtual, ηλεκτρονική. 

Έχω όμως την αίσθηση -και διαψεύστε με αν κάνω λάθος- ότι τα πράγματα είναι το ίδιο μαύρα και χειρότερα από τις λίγες πληροφορίες που φτάνουν ως εμένα. Διαβάζω αιδιόδοξες δηλώσεις περί εξόδου από το μνημόνιο μέσα στο 2014. Άλλοι λένε ότι το 2013 χτίσαμε τη βάση και το 2014 προχωράμε στην ανοικοδόμηση. Τα σύσκολα πέρασαν. Τέλος η τρόικα. Οι θυσίες του αξιοθαύμαστου Ελληνικού λαού έπιασαν τόπο και τώρα η χώρα μπαίνει σε άλλη εποχή… Με ρωτούν και οι Νορβηγοί φίλοι που βλέπουν αυτά τα νέα στα ΜΜΕ. Ποια είναι η πραγματικότητα; Εγώ ερωτώ, περιμένω απαντήσεις, ει δυνατόν όμως όχι από του καθενός μας την μονόπλευρη σκοπιά αλλά μια όσο το δυνατό ευρύτερη και αντικειμενικότερη θεώρηση χωρίς προκαταλήψεις και με τη γενναιότητα παραδοχών. 

    Εγώ θα περιέγραφα την κατάσταση ως εξής:

Τη χώρα την κατέστρεψαν οι πολιτικοί μας, καθώς δεν βρέθηκαν άξιοι, τίμιοι άνθρωποι να κυβερνήσουν. Σίγουρα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι μεταξύ μας, αλλά το σύστημα αναρρίχησεις στην εξουσία είναι αρκετά κλειστό και διεφθαρμένο για να έχουν ελπίδες διάκρισης και εκλογής. Αυτή είναι όμως μόνο η μία πλευρά και θα πρέπει να έχουμε τη γενναιότητα να δούμε και την …άλλη. Η άλλη πλευρά είναι ότι και ο λαός μας είναι αντίστοιχος της ηγεσίας του, καθώς αυτός ο λαός εκλέγει κάθε φορά την ηγεσία του. Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος που λέει ότι αυτοί μας δίνονται στα ψηφοδέλτια κι είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε μεταξύ ανίκανων και διεφθαρμένων κάποιους…  Εγώ όμως ερωτώ: Αν εκλέγονταν ένας τίμιος και ειλικρινής που δυσαρεστούσε το βολεμένο λαό με τις αναγκαίες τομές, όλος μαζί ο λαός δεν θα τον έριχνε την επόμενη μέρα; Εμείς ως λαός δεν είμαστε αυτοί που ισχυροποιήσαμε τόσα χρόνια τους καρεκλοκένταυρους, τους λαϊκιστές, τους βολεμένους συνδικαλιστές και τη λογική των κλαδικών και των ημετέρων; Το σύστημα -κι εμείς ως λαός ανήκουμε σ’ αυτό- δεν αντέχει δυστυχώς στην Ελλάδα τους ειλικρινείς. Πρέπει να λέει κανείς ψέματα, να χαϊδεύει αυτιά, να κάνει κακές υποχωρήσεις και χάρες για να επιβιώσει στην πολιτική.

    Στο «Τσοβόλα δώστα όλα» όλος ο λαός προσέτρεξε για να μη χάσει κανένα κέρμα απ’ αυτά που πετούσε ο κουμπάρος από το μπαλκόνι. Έτσι τους δώσαμε το βήμα, ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος του πολιτικού προς το λαό του!

   Στο μεσαιωνικό κάλεσμα των υπογραφών για το θρήσκευμα στις ταυτότητες, σπάσαμε τα κοντέρ ενάντια σε κάθε έννοια ελευθερίας έκφρασης. Σήμερα παρότι το θρήσκευμα δεν αναγράφεται στις ταυτότητες για να δοθεί άδεια ναού ετεροδόξων χρειάζεται ακόμα η σύμφωνη γνώμη του οικείου… ορθόδοξου δεσπότη!

    Στου Γιαννίτση τις αντικειμενικές αναλύσεις, αντιτάξαμε τα τανκς και τα οδοφράγματα των συνδικαλιστών μας και… νικήσαμε!

    Στου Κώστα το κουμπαρλίκι, χτυπήσαμε φιλικά την πλάτη και κατεβάσαμε ακόμα ένα τσιπουράκι!

    Στη σημερινή κατάσταση ξεκινήσαμε όλοι με αναθεματισμούς ενάντια στο μνημόνιο κι όταν ο εθνικός Γιωργάκης μας πρότεινε δημοψήφισμα πέσαμε να τον φάμε! Αυτός που άναψε την πυρά για το κάψιμο του Γιωργάκη πρώτος πολέμιος του μνημονίου, σήμερα μας παρακαλάει να υπομείνουμε κι άλλο διότι αυτό είναι η μόνη σωτηρία μας… Σχιζοφρένεια!!! Κι εμείς ο λαός γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε, τι περιμένουμε; Πολλοί αναρωτιούνται. Όμως μεταξύ μας όλοι ξέρουμε την απάντηση έστω κι αν δεν την ομολογούμε ούτε στον εαυτό μας:

1. Φυσικά δεν έχουμε και ποιον να διαλέξουμε. Αν θες το μνημόνιο παίρνεις Σαμαρά σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει κι αν το μισείς παίρνεις…. Τσίπρα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, ο Θεός να σε φυλάει!

2. Σίγουρα δεν θέλουμε να χάσουμε και το ευρώ που ήταν μια κατάκτηση που μας αναβάθμησε στην παγκόσμια σκηνή και νιώσαμε κι εμεί ότι γίναμε κάτι, ανήκουμε σε μεγάλο κλαμπ. Ε αυτό σίγουρα δεν του βάζεις μπουρλώτο έτσι άσκεφτα με όρους Σοβιετικού κηρύγματος!

3. Επίσης αν ξεσηκωθούμε υπάρχει βασίμως ο κίνδυνος να συγκαταριθμηθούμε με ακροαριστερούς τρομοκράτες (και καλά κάνουμε και δεν το θέλουμε) ή με ακροδεξιούς ανεγκέφαλους (φυσικά μας σηκώνεται η τρίχα). Τσουπ θα μουν οι μπαχαλάκηδες μεταξύ μας και θα πρέπει μετά να απολογούμαστε για τις φωτιές και τις καταστροφές…

4. Οπότε κι εμείς καθόμαστε στ’ αυγά μας μοιρολατρικά! Πολύ καλό για να είναι αληθινό. Πάντα οι άλλοι φταίνε κι όχι εγώ! Στην πραγματικότητα η πλειοψηφία του λαού μας ανήκει στους βολεμένους κι αυτοί θα ήταν ανόητοι να βάλουν βόμβα στο στάτους κβο που τους τρέφει έστω κι αν τελευταία τους τρέφει φτωχά. Ξέρετε όταν σε σημεδεύουν καμιά δεκαριά κάνες και η λογική σου σού λέει ότι σε λίγο θα σε καθαρίσουνε, αν σου πούνε άνοιξε το λάκο σου δεν αρνείσαι, το κάνεις για να κερδίσεις χρόνο, πού ξέρεις μπορεί κάτι να αλλάξει μέχρι τότε και να επιβιώσεις! Κατά κανόνα βέβαια αυτό δεν συμβαίνει, απλώς ποντάρεις στην εξαίρεση, αφού άλλη ελπίδα δεν υπάρχει. Σήμερα λοιπόν η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού έχει με τον ένα ή άλλο τρόπο ευννοηθεί από το σύστημα. Κάποιο ρουσφέτι, πρόσληψη, επιδότηση, ανάθεση έργο κοκ. Πώς είναι δυνατό ένας τέτοιος Έλληνας όσο και να δυσανασχετεί, να γκρεμίσει το οικοδόμημα που θα συμπαρασύρει και τον ίδιο; Ακόμα κι εκείνοι που συμπεριλαμβάνονται στη λίστα των απολυμένων ως την τελευταία στιγμή ελπίζουν… Εμείς οι Έλληνες δυστυχώς είμαστε γνωστοί ατομιστές με μειωμένη συλλογική συνείδηση. 

   Να λοιπόν γιατί δεν γίνεται τίποτα στην Ελλάδα. 

Να λοιπόν  γιατί μαζί με τους πολιτικούς φταίει και ο λαός με τη γνωστή νοοτροπία του. Πάντα μισούσα τις γενικεύσεις, φυσικά δεν είναι όλοι έτσι, αλλά είναι η πλειοψηφία. Οι υπόλοιποι λουφάζουν και υπομένουν μέσα στη γενική κατακραυγή ή σηκώνονται και φεύγουν, μισώντας την ίδια τους την κοινωνία. 

    Προσωπικά η μόνη λύση που βλέπω για την Ελλάδα είναι να σηκωθούν φωτισμένοι, τίμιοι και ικανοί άνθρωποι από το προοδευτικό(όχι απαραίτητα από τον αυτοπροσδιοριζόμενο ως προοδευτικό πολιτικό χώρο) υλικό που διαθέτει η χώρα, άφθαρτοι από το πολιτικό σύστημα και να εκσυγχρονίσουν τη χώρα εκ βάθρων χωρίς προκαταλήψεις και προαπαιτούμενα. Υπάρχουν ακόμα φωτισμένοι πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι κοκ, άφθαρτοι και με όραμα. Πολλά από αυτά που ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ δεν θα με συμφέρουν αλλά εγώ πρέπει να τους στηρίξω. Είναι αυτό εφικτό στην Ελλάδα του ωχαδελφισμού και του εαυτουλισμού, της τσαπατσουλιάς και των συμφερόντων; Χλωμόν! Αν υπήρχε μια τέτοια κίνηση θα τη στήριζα όμως αν και ξέρω ότι οι θιγόμενοι συμπατριώτες μου δεν θα έκαναν το ίδιο, στην ανάγκη θα συστρατευόμουνα, αν και δεν έχω ειδικές γνώσεις και εμπειρίες.  Για μένα είναι η μόνη ελπίδα και δυστυχώς αν και Πρωτοχρονιά την εύχομαι αλλά δεν την πιστεύω!

Εύχομαι το 2014 να είναι έτος ιστορικό όχι μόνο για το δημόσιο ταμείο αλλά και για τους αδίκως καταδικασμένους σε πείνα και ένδεια Έλληνες.

Ευτυχισμένο 2014 - Godt nyttår

Ένα από τα Πρωτοχρονιάτικα πυροτεχνήματα

      Να που μπήκε και το 2014. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Το 2013 ήταν ο νέος χρόνος στη νέα χώρα κι επειδή ακόμα νιώθω νέος εδώ, δεν μου είναι εύκολο να πιστέψω ότι τέλειωσε κιόλας, ενώ εγώ νιώθω ακόμα καινούργιος! 

Αυτό κρέμονταν πάνω από το τραπέζι
που ήμασταν καλεσμένοι το περασμένο Σάββατο

     Φέτος παραδόξως η θερμοκρασία ήταν στην πόλη μας σταθερά λίγο πάνω από το μηδέν κι έτσι τα χιόνια έλιωσαν, ώστε τα Χριστούγεννα να μην είναι λευκά, προς απογοήτευση όλων. Εδώ οι Νορβηγοί γιόρτασαν τα Χριστούγεννα την παραμονή (julaften) οικογενειακά με πολύ Χριστουγεννιάτικο φαΐ (jukemat) και πολλά δώρα που ήταν στημένα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο (το Juletre είναι κατά κανόνα φυσικό) ή τα έφερνε ο Άη Βασίλης (julenisse, κάποιος από την παρέα που ντύθηκε έτσι). Την πρώτη μέρα των Χριστουγέννων (første juledag) με επίσημα ρούχα όλοι κάλεσαν φίλους ή άλλους συγγενείς πέρα της οικογένειας για julemat. Όλο αυτό το διάστημα μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτομαγιάς (romjul), εγώ και η οικογένειά μου είμασταν καλεσμένοι σε τραπέζια φίλων σχεδόν κάθε βράδυ. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς εδώ έγινε μάχη, καθώς όλοι συναγωνίζονταν στο ρίξιμο πυροτεχνημάτων (fyrverkeri).  Τώρα είναι όλα ήσυχα, τα Χριστούγεννα πέρασαν κι ο καινούργιος χρόνος μπήκε. Αύριο οι πιο πολλοί πάνε για δουλειά και τα σχολεία ξαναρχίζουν.  

    Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί στον κύκλο του χρόνου ορίσαμε τόσο αυθαίρετα ως αρχή την 1η Ιανουαρίου. Κύκλος είναι και αρχή ή τέλος δεν έχει, αλλά θα έμοιαζε λιγότερο αυθαίρετο αν ορίζαμε ως αρχή το φθινόπωρο, που μετά τις διακοπές αρχίζουν όλες οι δουλειές, τα σχολεία, οι ετοιμασίες για τις δυσκολίες του χειμώνα και ο κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του. Παλιά ημερολόγια ήταν ρυθμισμένα έτσι αλλά σταδιακά καταργήθηκαν. 

    Όπως και να ‘χει όμως, εγώ εύχομαι σε όλους τους φίλους αναγνώστες και συνοδοιπόρους μου ευτυχισμένο 2014 (godt nytt år!)