Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΙΟ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ;

    Όσο ήμουνα στην Ελλάδα, αν με ρωτούσε κανείς θα έλεγα με σιγουριά πως ναι είναι. Σήμερα όμως δεν θα έλεγα το ίδιο. 
     Είναι αλήθεια ότι εμείς σαν λαός δεν τα πάμε και πολύ καλά με τη δουλειά, προτιμούμε λίγο το ραχάτι. Αντί να ντρεπόμαστε, μάλλον καμαρώνουμε για το λούφα και παραλλαγή. Είναι αλήθεια επίσης ότι δεν έχουμε την κουλτούρα της δουλειάς. Δεν είμαστε συνήθως συνεπείς στις υποχρεώσεις μας, αργούμε στα ραντεβού μας, δεν μας αρέσει να μας λένε τι να κάνουμε και να μπαίνουμε στα καλούπια των υποχρεώσεων του ωραρίου. Είμαστε όμως φιλότιμοι και μας πιάνει συχνά το πάθος. Το πρόβλημα μας είναι η ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΙΑ που μας διακρίνει. Δεν μου αρέσει αυτή η λέξη αλλά δεν βρίσκω κι άλλη που να εκφράζει το ίδιο. Η λέξη «προχειρότητα» εκφράζει μόνο ένα μέρος της έννοιάς της. Τσαπατσουλιά στο κράτος μας, στη δουλειά μας, στο οικιστικό μας περιβάλλον, στον τρόπο που οδηγούμε, σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Αν μπορούσαμε να διορθώσουμε αυτό το εθνικό μας νεοελληνικό χαρακτηριστικό θα μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα στη σύγχρονη εποχή.  
    Μας βγήκε το όνομα λοιπόν αλλά όχι εντελώς άδικα. Είναι ο δημοσιοϋπαλληλικός χώρος που κατά γενική ομολογία δικαιώνει αυτό το κακό όνομα που μας ακολουθεί, αλλά δεν είναι όλοι οι Έλληνες εργαζόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι. Μαζί με το ξερό καίγεται και το χλωρό. Η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία όπως διαμορφώθηκε από τους πολιτικούς μας και τους συνδικαλιστές μας, έχουν πάρει στο λαιμό τους τη φήμη του Έλληνα εργαζόμενου. Φυσικά κι εκεί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κάτω από αντίξοες συνθήκες προσπαθούν να κρατήσουν την τιμή του λειτουργήματός τους αλλά είναι τόσο απελπιστικά λίγοι σε ένα εχθρικό περιβάλλον που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να δώσουν το βήμα, αποτελούν απλά την εξαίρεση. Αν δουλέψεις οι συνάδελφοι σε βλέπουν σαν προδότη που χαλάς την πιάτσα. Πάντα οι κοπανατζήδες καταφερτζήδες επιβραβεύονται κάνοντας τους εργατικούς να μετανιώνουν για τις θυσίες τους. Η ανοργανωσιά και ο παραλογισμός φρενάρει κάθε προσπάθεια εξυγίανσης…
Κι εδώ στη Νορβηγία οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι λίγο αραχτοί. Τους βλέπεις να γυρνάνε στους διαδρόμους συζητώντας μεταξύ τους τα προσωπικά τους αμέριμνοι, να πηγαίνουν στην καντίνα της υπηρεσίας τους και να πίνουν καφέ με τις ώρες ή να βγαίνουν έξω συχνά για τσιγάρο. Η δουλειά όμως γίνεται έστω και λίγο αργά. Υπάρχει τάξη, συνέπεια και αποτελεσματικότητα. 

Αν τώρα πάμε στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδας, εκεί εμείς δουλεύουμε πιο πολύ. Οι υπάλληλοι συνήθως καταπιέζονται από τα αφεντικά και δουλεύουν εξαντλητικά, καθώς μάλιστα δεν υπάρχει σοβαρός έλεγχος και η παραβατικότητα πάει σύννεφο. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι πολλοί εργαζόμενοι συμφωνούν να παίρνουν λιγότερα από ότι δηλώνεται ότι παίρνουν, να εργάζονται ανασφάλιστοι για να μη πληρώσει το αφεντικό τις ασφαλιστικές εισφορές, να εργάζονται υπερωρίες χωρίς επιπλέον αμοιβή ή να  μένουν απλήρωτοι για μήνες ελπίζοντας ότι θα τα πάρουν αργότερα αναδρομικά. Η Ελληνική τσαπατσουλιά που λέγαμε από τους κρατικούς ελέγχους, μέχρι τη συνείδηση του εργοδότη. Ο εργαζόμενος από την πλευρά του που δεν έχει άλλη εναλλακτική, τα υπομένει ελπίζοντας, υπό το φόβο της οριστικής ανεργίας, αφού αυτός είναι το καθεστώς στην πιάτσα. Άλλωστε σαν άνεργος δεν θα στηριχτεί επαρκώς από τον ΟΑΕΔ κι είναι γνωστή η τσαπατσουλιά που κυριαρχεί κι εκεί. Σκεφτείτε ότι ο Νορβηγικός ΟΑΕΔ (NAV) κάλεσε τη σύζυγό μου για προσωπικό ραντεβού που διήρκεσε σχεδόν μία ώρα. Η υπάλληλος δήλωσε ότι θέλει να τη βοηθήσει να βρει δουλειά και συνέταξε ολόκληρη εξατομικευμένη έκθεση για το χειρισμό της υπόθεσής της. Τις επόμενες ημέρες απευθύνθηκε σε εργοδότες του αντικειμένου που η ίδια δήλωσε της ήδη της εξασφαλίστηκε για λίγους μήνες δουλειά ως ειδικευόμενη με μειωμένη επιδοτούμενη μισθοδοσία, με την προοπτική να προσληφθεί μετά το πέρας αυτής της περιόδου. Εδώ οι επιχειρήσεις δεν εκμεταλλεύονται κατά κανόνα αυτά τα προγράμματα αλλά είναι ειλικρινείς και έντιμοι. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.  
Στη Νορβηγία κυριαρχεί αξιοκρατία στο εργασιακό περιβάλλον. Στον ιδωτικό τομέα οι εργαζόμενοι εργάζονται αργά χωρίς ιδιαίτερο πάθος αλλά επαρκώς αποτελεσματικά. Αν κάποιος δεν είναι αποτελεσματικός για την επιχείρηση θα απολυθεί κάποια στιγμή. Όμως επειδή πληρώνονται με την ώρα κι όχι με το έργο που κάνουν δεν έχουν κίνητρο να είναι ιδιαίτερα αποδοτικοί. Ο καλός υπάλληλος όμως δεν θα χάσει τη δουλειά του. Πιστεύω δηλαδή ότι στην Ελλάδα και στον ιδιωτικό τομέα οι Έλληνες και οι αλλοδαποί εργαζόμενοι εργάζονται πιο γρήγορα και πιο εξαντλητικά, αποδίδοντας περισσότερο ανά άτομο, αλλά η τσαπατσουλιά  και η παρανομία, δεν αφήνει αυτό το πλεονέκτημα να φανεί στο τελικό αποτέλεσμα. 
     Συμπερασματικά θα έλεγα ότι κι εδώ οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι λίγο αραχτοί, αλλά το αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι θετικό. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι εδώ δεν πιέζονται και δεν αποδίδουν τόσο όσο στην Ελλάδα με αποτέλεσμα χαμηλή παραγωγικότητα με υψηλό κόστος εργασίας, ενώ στην Ελλάδα το αποτέλεσμα της πολύ περισσότερης δουλειάς, δεν το κερδίζει κανείς σε τελική ανάλυση.  


1 σχόλιο: