Ρατσισμός στη Νορβηγία; ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

Anonymous23 Μαρτίου 2014 - 10:00 μ.μ.

Πόση διαφορά στη κουλτούρα..και σαν κράτος πόσο μπροστά στο θέμα των ηλικιωμένων απο ότι γράφεις. Εδώ μετακομίζουν όταν πάρουν τη σύνταξη στα χωριά και αφήνονται στη μοίρα τους
Αλήθεια...υπάρχει ρατσισμός?

      Ναι πράγματι, εδώ υπάρχει το γνωστό Σκανδιναβικό κοινωνικό κράτος. Η μέση ηλικία είναι από τις ψηλότερες παγκοσμίως και μάλιστα καθώς όλο και περισσότεροι βγαίνουν στη σύνταξη, μεγαλώνει η ανάγκη νοσηλευτών και βοηθητικού προσωπικού σε τέτοιου είδους υπηρεσίες. Οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες, μπορούν να έρθουν από την Ελλάδα στη Νορβηγία και να βρουν εύκολα δουλειά. Υπάρχει ακόμα ζήτηση για τη στελέχωση των παιδικών σταθμών. 

      Όμως το ερώτημά σου είναι από τα πλέον δύσκολα να απαντηθεί. Αν σε ρωτούσαν για την Ελλάδα τι θα έλεγες; Εγώ παλιά θα έλεγα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ιδιαίτερος ρατσισμός. Τώρα δεν μπορώ να συνεχίσω να λέω το ίδιο. 

Όσον αφορά τη Νορβηγία, σαν κράτος είναι από τα πλέον ανοιχτά κράτη στους μετανάστες. Ειδικά γι’ αυτούς που κινδυνεύουν στις πατρίδες τους, εδώ γίνονται αμέσως δεκτοί. Οι πρόσφυγες που ζητούν άσυλο, παραμένουν για ένα διάστημα προσαρμογής σε κέντρα υποδοχής. Έπειτα τους δίνεται σπίτι και εισόδημα, δωρεάν εκπαίδευση γλώσσας και επαγγελματικού προσανατολισμού και βοήθεια να βρουν δουλειά. Υπάρχει βέβαια ένα χρονικό όριο πέραν του οποίου, αν δεν προσαρμοστούν και δεν βρουν δουλειά, πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα. Αλλά νομίζω ότι αυτό είναι πάνω από 2 χρόνια, διάστημα κατά το οποίο τους παρέχονται σχεδόν τα πάντα. Το φθινόπωρο όμως εκλέχτηκε δεξιά κυβέρνηση η οποία αρχίζει σιγά, σιγά να αλλάζει προσανατολισμό. Το γενικό πνεύμα όμως παραμένει τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Οι Νορβηγοί θυμούνται ότι πριν από μερικές δεκαετίες, που η χώρα τους ήταν από τις πιο φτωχές της Ευρώπης κι εκείνοι είχαν καταφύγει στις ΗΠΑ για να βρουν δουλειά. 

    Η κοινωνία είναι επίσης αρκετά ανεκτική απέναντι στους μετανάστες. Συχνά βλέπεις σε σούπερ μάρκετ μουσουλμάνες ταμείες με τη μαντήλα στο κεφάλι, πράγμα αδιανόητο στην Ελλάδα. Τα παιδιά στο σχολείο βλέπω ότι κάνουν παρέα στους μαύρους και τους Ασιάτες. Όμως δεν μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει κάποιου είδους προκατάληψη ενάντια στους μη Νορβηγούς. Αν σε μια θέση εργασίας μπορεί να προσληφτεί ένας Νορβηγός αντί για σένα, μάλλον εκείνος θα προτιμηθεί. Όταν πρωτοέψαχνα να βρω σπίτι προς ενοικίαση, κανείς δε με δέχονταν, όλοι προτιμούσαν Νορβηγούς. Τελικά νοίκιασα σπίτι Αφγανού κι αυτός ζήτησε να δει ότι έχω σύμβαση εργασίας, για να βεβαιωθεί ότι θα μπορώ να πληρώνω το ενοίκιο. 

Νομίζω όμως ότι είναι ουτοπία να ζητάμε από ένα λαό να αρνηθεί την ταυτότητά του. Όταν οι Νορβηγοί βλέπουν ότι σιγά, σιγά αλλοιώνεται η ταυτότητα της χώρας τους από την ακάθεκτη εισρροή μεταναστών, είναι φυσικό να το ξανασκέφτονται… Άλλωστε συχνά οι μετανάστες είναι κι επικίνδυνοι, όπως κι εμείς βιώσαμε στην Ελλάδα το μεγάλο κύμα Αλβανών λαθρομεταναστών, που λεηλάτησαν κάθε αφύλακτο εξοχικό κι όχι μόνο. Εδώ λοιπόν, πολλοί Πολωνοί έκαναν κακό όνομα διότι φέρθηκαν παρομοίως… Ο δείκτης εγκληματικότητας έχει ανέβει κυρίως εκεί που βρίσκονται πολλοί μετανάστες, αλλά βέβαια δεν έχει καμμία σχέση με αυτόν της Ελλάδας. Το ίδιο συνέβη με τους Λιθουανούς, οι οποίοι συνήθως είναι μεθυσμένοι κι εδώ απαγορεύεται η απλή κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιους χώρους, εκτός καταστημάτων υγαιονομικόυ ενδιαφέροντος βέβαια. Πέραν αυτών, οι μουσουλμάνοι συνειδητά κλείνονται στον εαυτό τους γυρνώντας την πλάτη στην τοπική κοινωνία. Απαιτούν επιδόματα, τα οποία επενδύουν στις χώρες τους, δεν μαθαίνουν τη γλώσσα και την τοπική κουλτούρα και γενικά κάνουν ό,τι μπορούν για να γίνουν …αντιπαθείς. Συχνά δηλώνουν ότι η οικογένειά τους διαμένει εδώ ενώ αυτή βρίσκεται στην ιδιαίτερη πατρίδα τους. Έτσι ως πολύτεκνοι που είναι συνήθως παίρνουν μεγάλα επιδόματα και αγοράζουν σπίτια, αυτοκίνητά ή στήνουν επιχειρήσεις… Έτσι λογικό είναι κάθε Νορβηγός κάποια στιγμή με μια απλουστευτική γενίκευση να σκεφτεί ότι όλοι αυτοί οι μετανάσταστες, που μάλιστα σε μερικές περιοχές έχουν φτάσει το 30% του πληθυσμού, αλλιώνουν την ταυτότητα της χώρας τους και καλά θα ήταν να γυρίσουν στις πατρίδες τους. Αν μάλιστα κάποια στιγμή αρχίσει να ανεβαίνει κι εδώ η ανεργία, τότε φυσικό είναι πολλοί να σκεφτούν ότι ο Μπρέιβικ είχε… δίκιο. 

    Με δυο λόγια λοιπόν, η Νορβηγία είναι από τα πιο ανεκτικά προς τους μετανάστες κράτη. Όμως στις συνειδήσεις των ανθρώπων δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, φυσικό είναι να υπάρχει συχνά προκατάληψη προς τους ξένους, τους οποίους όμως το κράτος υποστηρίζει συχνά προκλητικά αφελώς.  

ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΚΟΥΤΙ

Αυτό το ταχυδρομικό κουτί μου τράβηξε τη ματιά, καθώς μπήκα μέσα στην πολυκατοικία για να βγάλω τα αγαπημένα μου …σκουπίδια. Βρίσκεται κάπου στη μέση, ανάμεσα στα άλλα κουτιά των ενοίκων. Δεν φαίνεται να έχει κάτι ιδιαίτερο. Είναι ένα μπλε κουτί βαμμένο με σατινέ μπογιά, στην οποία αντικαθρεφτίζεται η σιλουέτα μου. Έχει κολλλημένο επίσης ένα αυτοκόλλητο που συνηθίζεται: «Τα διαφημιστικά έντυπα δεν είναι επιθυμητά». Οι Νορβηγοί ξεχωρίζουν τα σκουπίδια τους για την ανακύκλωση. Υπάρχει ειδικός κάδος για τα χαρτιά, αλλά η αποκομιδή του εδώ στην περιοχή μας γίνεται μία φορά το μήνα. Γι' αυτό φροντίζουν να μην έχουν πολλά χαρτιά απορρίματα. Αυτό λοιπόν το postkassen, στέκει εκεί μπροστά μου ερμητικά κλειστό, με το στενό άνοιγμα του στόματός του από πάνω και την κλειδαριά του κάτω αριστερά, σαν αυστηρό μάτι άγρυπνου φύλακα. Είναι ένα συνηθισμένο καθόλα κουτί, μάλιστα θέλει και λίγο βάψιμο. Όταν έβαφα αυτή την πολυκατοικία -έβαψα όλους τους εσωτερικούς κοινόχρηστους χώρους της- ρώτησα τον υπεύθυνο: «Να το βάψω κι αυτό;» Όχι μου είπε δεν χρειάζεται. Μάλλον σκέφτονταν "πού να βρούμε τώρα τέτοιο χρώμα και πού να συνεννοηθούμε με όλους τους ενοίκους που πρέπει να τα ανοίξουν και να βγάλουν τις ταμπελίτσες τους..."  

Παρόλα αυτά, αυτό το ταχυδρομικό κουτί έχει κάτι ιδιαίτερο, γι’ αυτό και μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ο ιδιοκτήτης του απεδήμησεν, εις Κύριον ελπίζω… Δεν βρίσκεται πια εδώ. Κάποια γράμματα θα συνεχίσουν να έρχονται, αλλά σιγά, σιγά θα ελαττώνονται μέχρι να σταματήσουν εντελώς. Μέχρι τότε δεν ξέρω ποιος θα το ανοίγει. Ίσως κάποια παιδιά κληρονόμοι. Κάποια μέρα μάλιστα θα δω να κατεβάζουν κούτες με πράγματα, για να αποδεσμευτεί ο χώρος για τον… επόμενο. Ένα, ένα τα κουτιά γίνονται ανενεργά, σαν λαμπάκια σε ηλεκτρονικό πίνακα ελέγχου. Κάποια στιγμή θα ξανανάψουν ελπιδοφόρα, για να ξανασβήσουν αναπότρεπτα...

Με τρομάζει αυτή η πολυκατοικία. Τα διαμερίσματά της είναι μικρά κουτάκια έτσι όπως τα ταχυδρομικά κουτιά της φωτογραφίας, το ένα πάνω ή δίπλα στο άλλο. Είναι βολική για τους υπερήλικες, καθώς είναι στο κέντρο και τους διευκολύνει στα κινητικά τους προβλήματα. Στο ισόγειο μάλιστα υπάρχει ένα εστιατόριο ειδικά γι’ αυτούς, εκεί τρώνε και συναντιούνται μεταξύ τους. Εκεί μέσα μπορούν να κουρευτούν φτηνά, ή να τους περιποιηθούν τα πονεμένα τους πόδια. Αυτή είναι η προτελευταία τους κατοικία. Μετακομίζουν σε ένα κεντρικό διαμέρισμα, όταν χάσουν το σύντροφό τους, ή όταν πια δύσκολα αυτοεξυπηρετούνται. Οι μόνοι επισκέπτες τους, είναι οι κοπέλες της κατ’ οίκον υπηρεσίας εξυπηρέτησης του Δήμου, hjemme tjeneste. Τα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους πολύ σπάνια, μόνο σε κάτι επετείους που εδώ τις λένε jubileum. Οι ένοικοι κυκλοφορούν πάντα με τα γνωστά μας «πι» που έχουν όλα ρόδες. Mερικοί έχουν μάλιστα ηλεκτροκίνητα αμαξίδια που τους παρέχονται από το κράτος. Οι κοπέλες με τα μπλε, έχουν όλα τα κλειδιά και μπαίνουν για να τους καθαρίσουν, να τους ψωνίσουν κοκ. Είναι όλες τους ξανθιές σαν άγγελοι, μόνο οι μετανάστες είναι καστανοί ή μελαχροινοί εδώ, αλλά είναι ντυμένες στα μπλε και κρατούν ένα συγκεκριμένο καλάθι. Πάντα στους σιωπηρούς διαδρόμους της πολυκατοικίας μας, κοιτάζω να δω πότε θα ‘ρθει και ο ξανθός άγγελος με τα άσπρα…

                                                                                                                             alkaioslarsinos@gmail.com

Ναι, μοιράζομαι τα συναισθήματά μου... ως Έλληνας νεόπτωχος της Νορβηγίας!

Το εδώ αστικό τοπίο, χωρίς δάσος κεραιών

Οι Anonymous χτύπησαν πάλι.

Μου άφησαν ένα μήνυμα στην ηλεκτρονική μου θυρίδα για την προηγούμενη ανάρτηση, μόλις προχθές:

«Το blog σας είναι υπέροχο. Καλή επιτυχία στις προσπαθειές σας...Ελπίζουμε να συνεχίσετε να μοιράζεστε τα συναισθηματά σας για τον μακρινό βορρά με εμάς. Χαιρετίσματα από την Αθήνα.» 

Κι εγώ βέβαια όλος καμάρι σπεύδω να το δημοσιοποιήσω… Όλοι εμείς οι συγγραφείς και οι «συγγραφείς» έχουμε μια εγγενή ματαιοδοξία. Όποιος κακολογήσει τα γραπτά μας του κάνουμε βουντού, ενώ αν κάποιος κάνει ένα θετικό σχόλιο του δίνουμε γη και ύδωρ. Έτσι γινόμαστε ευάλωτοι στο να μας κολακέψει κανείς κι έπειτα να μας εκμεταλλευτεί αν θέλει. Δυστυχώς ούτε κι εγώ εκφεύγω του κανόνος… καθώς με τίποτα δεν θα προέβαλλα ένα αρνητικό σχόλιο, με τον τρόπο που το κάνω τώρα. 

Αλλά πώς θα μπορούσα να νικήσω τον πειρασμό να μη χαϊδέψω γι’ ακόμα μια φορά αυτά τα λόγια: «ελπίζουμε να συνεχίσετε να μοιράζεστε τα συναισθήματά σας για τον μακρινό βορρά με εμάς»! Χαλί να γίνω να με πατήσετε, πήρα αμέσως την «πένα» (το πληκτρολόγιο εννοώ) και γράφω γεμάτος έμπνευση. Χιλιάδες βλέματα περιμένουν τις δικές μου λέξεις να σταλάξουν σαν πολύτιμο μύρο. Συναισθήματα, ναι πολλά συναισθήματα, αρνητικά, θετικά, ουδέτερα. Δουλεύουμε όλη τη μέρα για να βγούμε το βράδυ και να αναγκάσουμε τους αδένες μας να σταλάξουν συναισθήματα. Σεροτονίνη, αδρεναλίνη, ντοπαμίνη, όλες αυτές οι ενδορφίνες, τα ναρκωτικά μας, να γυρίσουμε το βράδυ στο άδειο σπίτι και καθώς ξεγυμνωνόμαστε στο σκοτάδι,  να τα αναπολήσουμε, μόνοι απέναντι στον εαυτό μας, καθώς ένα ερώτημα αιωρείται πάντα: «αυτό ήταν όλο;» …και τώρα; Πνίγουμε πάντα αυτές τις σκέψεις καθώς βυθιζόμαστε στα σκεπάσματα ελπίζοντας να ονειρευτούμε όλα αυτά που περάσαμε. Αυτό που μένει είναι αναμνήσεις. Αναμνήσεις που, θετικές ή αρνητικές, πάντα στο τέλος φαντάζουν πολύτιμες και ονειρεμένες, εξιδανικευμένες και ουράνιες.   

Ναι αγαπητοί μου anonymous, θα συνεχίζω να μοιράζομαι τα συναισθήματά μου, με σας αν αντέχετε ή με το άπειρο του βουβού σύμπαντος αν όχι, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Τι να τα κάνεις τα συναισθήματα άμα δεν μπορείς να τα μοιραστείς; Είναι μια ευλογία αλλά και κατάρα συνάμα από το δημιουργό μας πάνω σε μας τα ανθρώπινα όντα. Μια φορά ήθελα να κάνω δώρο στο εαυτό μου. Πήγα σε ένα καλό εστιατόριο. Δεν το ξανάκανα. Το θυμάμαι πάντα με αποστροφή. Αν δεν μπορείς να το μοιραστείς… Μόνος σε ένα καλό εστιατόριο! Σας ευχαριστώ πολύ που δέχεστε αυτό το μεγάλο βάρος να το μοιραστούμε μαζί. Κάτω από το απέραντο θόλο του σύμπαντος τα ραδιοκύματα αναζητούν δέκτες, ευήκοους δέκτες να τους αποκωδικοποιήσουν στα αυτιά πρόθυμων να τα ρουφήξουν όλο βουλιμία. Κι αν δεν απομείνει κανείς να με ακούει, μέσα στο πολυδαίδαλο πλέον διαδίκτυο και στο κέντρο του βυθού ενός απέραντου αστρικού ωκεανού θα συνεχίσω να κραυγάζω, να μοιράζομαι την ψυχή μου που δεν μπορώ να την αντέξω μόνος -ποιος την μπορεί άλλωστε;-. Δικτυωμένος στο ερημονήσι που ναυάγησα, θα εκτοξεύω στους αιθέρες την πεζή καθημερινότητα, σαν πυροτεχνήματα στη νύχτα, σαν αινιγματικό μήνυμα σε σφραγισμένο μπουκάλι. 

Τα πεζοδρόμια είναι πια το βασίλειό μου

Έχω ένα μπαστουνάκι που από την κάτω πλευρά έχει δύο βραχίονες σαν τσιμπίδες κάβουρα κι από την πάνω μια λαβή. Εγώ κρατώ τη λαβή και πατώ τη σκανδάλη κι έτσι «τσιμπώ» τα σκουπίδια από τα πεζοδόμια. Ένα, ένα τα βάζω στη σακούλα μου σαν να συλλέγω… μαργαριτάρια. Μικρός έπαιζα στο ακκορντεόν μου το «αλιείς μαργαριταριών», μου άρεσε ιδιαίτερα! Ένας Άραβας με ρώτησε προχθές επιτιμητικά πώς έχω δουλειά αφού δεν μιλώ ακόμα τη γλώσσα καλά! Αυτός έχει ένα μαγαζί κεμπάμπ κι εγώ απλώς του καθαρίζω το πεζοδρόμιο. Λίγο το υπεροπτικό βλέμα, λίγο η ειρωνία: δεν είμαι άξιος ούτε αυτής της βασιλικής(;) δουλειάς μου, να μαζεύω σκουπίδια, δυσκολεύτηκα να το βγάλω από το μυαλό μου. Τώρα όμως το μοιράζομαι μαζί σας για να διαλυθεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σαν την αμελητέα συγκέντρωση μιας στάλας δηλητήριου παρασκευάσματος σε μια άπειρη ποσότητα διαλύματος. Όταν ήμουνα μικρός υπήρχαν ακόμα κάποιοι ταλαίπωροι, συνήθως μεθυσμένοι, που έσερναν χειράμαξες… Η μητέρα μου, μού τους έδειχνε λέγοντας: Να διαβάζεις τα μαθήματά σου για να μη γίνεις σαν αυτούς… Στο βλέμμα κάθε μητέρας που σέρνει το παιδάκι της βλέπω τη ματιά της να ορμηνεύει το παιδάκι της για το καλό του. 

Είναι συναρπαστικό να είσαι νεόπτωχος, μερικές φορές το γλεντώ… Ένα αδέσποτο boeing πέρασε οδηγούμενο στο χαμό. Ο Πούτιν στην Ουκρανία γελάει σαρκαστικά καθώς προσάρτησε ήδη την Κριμαία στην αυτοκρατορία του. Στα πόδια του ο κόσμος όλος σαν μυρμήγκια: Τι θα κάνετε, θα μου κηρύξετε τον τρίτο παγκόσμιο; Ο Σύρος δικτατορίσκος χειροκροτά το …»σοφό ηγέτη». Πάνω από την Ελλάδα ακούγεται σαν του κακού μάγου το κάγχασμα,  η φωνή του υπερφίαλου γεροξεκούτη: «Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να δώσουμε οικονομική βοήθεια με το ζόρι εάν κάποιος δεν την θέλει». Η ύβρη πάντα τιμωρούνταν στο τέλος στις Ελληνικές τραγωδίες. 

Κι εγώ κάθομαι στο θρόνιο, πάνω στο Αιγάλεω μου και παρακολουθώ τη ναυμαχία, ενώ τσιμπάω κι από κανένα σκουπίδι… Το ταξίδι συνεχίζεται, για άλλους εδώ, γι’ άλλους πέρα απ’ αυτό το σύμπαν, ακόμα κι εδώ στο μακρινό βορρά… Στο ίδιο διαστημόπλοιο ταξιδεύουμε, μη το ξεχνάτε, άλλοι από το πάνω διάζωμα κι άλλοι από το κάτω…

Μην ανγσυχείτε, ακόμα δουλεύω τη μακέτα μου. Σϋντομα θα έχετε νέα της. 

Λίγα περί της Νορβηγικής επικαιρότητας

Είδαμε και λίγο χιόνι, όχι όμως αρκετό για τα μέτρα της χώρας.
Στα βουνά όμως τα εξοχικά τους ήταν καλλυμένα από δύο μέτρων χιόνι.!

Η άνοιξη μπήκε νωρίς φέτος στη Νορβηγία. Στην περιοχή μας συζητιέται ότι από το 1990 είχε να κάνει τόσο μαλακό χειμώνα. Η μέση θερμοκρασία ανήλθε φέτος στον 1,5 περίπου βαθμό πάνω από το μηδέν ενώ ο μέσος όρος είναι -4,7. Επίσης από τον Ιανουάριο και μετά είχαμε ηλιοφάνειες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Πράγμα όχι ιδιαίτερα σύνηθες. 

Τώρα όμως μπήκε η άνοιξη. Άρχισαν οι λιακάδες και οι μέρες μεγάλωσαν. Αρχίζει να φωτίζει σχεδόν από τις 6.00 το πρωί και μέχρι σχεδόν τις 7.00 το βράδυ. Η εαρινή ισημερία δεν είναι μακριά. 

Στα ΜΜΕ επίσης συζητιέται το γεγονός ότι η κατανάλωση πέφτει κι αυτό θα έχει συνέπεια να χαθούν κάποιες δουλειές. Υπάρχει μια τάση οι άνθρωποι να προσπαθούν να ξοδεύουν λιγότερα. Οι τιμές των ακινήτων πιέστηκαν λίγο το προηγούμενο διάστημα, αλλά φαίνεται ότι ήταν κάπως παρωδικό, καθώς εδώ υπάρχει ακόμα έλλειψη κατοικιών.   

Φέτος στη Νορβηγία γιορτάζουν τα 200 χρόνια του συντάγματός τους κι οι εορτασμοί θα κορυφωθούν στις 17 Μαΐου που έχουν την ετήσια εθνική εορτή τους, γιορτάζοντας ακριβώς την ημέρα του συντάγματος. Η Νορβηγία είναι ένα νεαρό κράτος. Το 1814 ανεξαρτητοποιήθηκε από την ένωση/υποτέλεια με τη Δανία. Δεν έμεινε όμως για πολύ ανεξάρτητη. Την ίδια χρονιά η Σουηδία της επέβαλλε νέα ένωση μαζί της αυτή τη φορά, λιγότερο καταπιεστική όμως.  Το 1905 η Νορβηγία ανέκτησε την ανεξαρτησία της. Είναι λοιπόν ένα κράτος σχεδόν 110 χρόνων, χωρίς μεγάλη παράδοση, εκτός βέβαια από την κοινή Σκανδιναβική παράδοση. Στο κλίμα αυτού του εορταστικού έτους, μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας ανακήρυξε ως πιο γνωστό Νορβηγό  τον θεατρικό συγγραφέα Henrik Ibsen (1828-1906).

Η Νορβηγία ως μία πολυπολιτισμική χώρα, αναρωτιέται τι σημαίνει σήμερα το να  είσαι Νορβηγός. Στο Drammen, μία από τις μεγάλες πόλεις της χώρας, το 2013 ανακηρύχτηκε ως πιο προτιμώμενο όνομα για τα νεογέννητα το Μοχάμεντ! Πολλοί μουσουλμάνοι βλέπετε κι αυτοί κάνουν πολλά παιδιά. Πολλοί μετανάστες από Ασιατικές και Αφρικανικές χώρες, έχουν γεννηθεί εδώ. Αυτοί κατά πόσο είναι Νορβηγοί; Στον καιρό της παγκοσμιοποίησης λοιπόν, το ερώτημα τίθεται επίμονα: Νορβηγός είναι αυτός που απλώς μένει εδώ, αυτός που έχει την υπηκοότητα, αυτός που γεννήθηκε εδώ ή αυτός που γεννήθηκε από αμιγώς Νορβηγούς γονείς; (έστω ο ένας από τους δύο).  

Καθώς τα αποτελέσματα των εκλογών του περασμένου φθινοπώρου οδήγησαν σε κυβέρνηση συνεργασία τουλάχιστον δύο δεξιών κομμάτων, έχει ήδη αρχίσει η αλλαγή κάποιων νόμων με πιο συντηρητικό προσανατολισμό, στο χώρο της εργασίας, μετανάστευσης κι εκπαίδευσης. 

Να λοιπόν μια γενική ματιά στα κοινά της ζωής της Νορβηγίας. Η Ελλάδα θα είχε πολλά να μάθει από το παράδειγμά της, αν σταματήσει τα περί της Ελληνικής ιδιαιτερότητας, λες κι οι Έλληνες έχουν κάποιου είδους αναπηρίας που τους κάνει άτομα με ειδικές ανάγκες(!)
                                                                                                                                                    alkaioslarsinos@gmail.com

Προσβλήθηκα πάλι από το "μικρόβιο της μακέτας". Τώρα όμως δεν έχω πολύ χρόνο και δυνάμεις γι' αυτό πάω αργά. Εδώ αντιγράφω τον πίνακα ανακοινώσεων της παρακάτω φωτογραφίας. Χρειάζεται βέβαια πολύ δουλειά ακόμα, αλλά... θα σας κρατάω ενήμερους.