ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΚΟΥΤΙ

Αυτό το ταχυδρομικό κουτί μου τράβηξε τη ματιά, καθώς μπήκα μέσα στην πολυκατοικία για να βγάλω τα αγαπημένα μου …σκουπίδια. Βρίσκεται κάπου στη μέση, ανάμεσα στα άλλα κουτιά των ενοίκων. Δεν φαίνεται να έχει κάτι ιδιαίτερο. Είναι ένα μπλε κουτί βαμμένο με σατινέ μπογιά, στην οποία αντικαθρεφτίζεται η σιλουέτα μου. Έχει κολλλημένο επίσης ένα αυτοκόλλητο που συνηθίζεται: «Τα διαφημιστικά έντυπα δεν είναι επιθυμητά». Οι Νορβηγοί ξεχωρίζουν τα σκουπίδια τους για την ανακύκλωση. Υπάρχει ειδικός κάδος για τα χαρτιά, αλλά η αποκομιδή του εδώ στην περιοχή μας γίνεται μία φορά το μήνα. Γι' αυτό φροντίζουν να μην έχουν πολλά χαρτιά απορρίματα. Αυτό λοιπόν το postkassen, στέκει εκεί μπροστά μου ερμητικά κλειστό, με το στενό άνοιγμα του στόματός του από πάνω και την κλειδαριά του κάτω αριστερά, σαν αυστηρό μάτι άγρυπνου φύλακα. Είναι ένα συνηθισμένο καθόλα κουτί, μάλιστα θέλει και λίγο βάψιμο. Όταν έβαφα αυτή την πολυκατοικία -έβαψα όλους τους εσωτερικούς κοινόχρηστους χώρους της- ρώτησα τον υπεύθυνο: «Να το βάψω κι αυτό;» Όχι μου είπε δεν χρειάζεται. Μάλλον σκέφτονταν "πού να βρούμε τώρα τέτοιο χρώμα και πού να συνεννοηθούμε με όλους τους ενοίκους που πρέπει να τα ανοίξουν και να βγάλουν τις ταμπελίτσες τους..."  

Παρόλα αυτά, αυτό το ταχυδρομικό κουτί έχει κάτι ιδιαίτερο, γι’ αυτό και μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ο ιδιοκτήτης του απεδήμησεν, εις Κύριον ελπίζω… Δεν βρίσκεται πια εδώ. Κάποια γράμματα θα συνεχίσουν να έρχονται, αλλά σιγά, σιγά θα ελαττώνονται μέχρι να σταματήσουν εντελώς. Μέχρι τότε δεν ξέρω ποιος θα το ανοίγει. Ίσως κάποια παιδιά κληρονόμοι. Κάποια μέρα μάλιστα θα δω να κατεβάζουν κούτες με πράγματα, για να αποδεσμευτεί ο χώρος για τον… επόμενο. Ένα, ένα τα κουτιά γίνονται ανενεργά, σαν λαμπάκια σε ηλεκτρονικό πίνακα ελέγχου. Κάποια στιγμή θα ξανανάψουν ελπιδοφόρα, για να ξανασβήσουν αναπότρεπτα...

Με τρομάζει αυτή η πολυκατοικία. Τα διαμερίσματά της είναι μικρά κουτάκια έτσι όπως τα ταχυδρομικά κουτιά της φωτογραφίας, το ένα πάνω ή δίπλα στο άλλο. Είναι βολική για τους υπερήλικες, καθώς είναι στο κέντρο και τους διευκολύνει στα κινητικά τους προβλήματα. Στο ισόγειο μάλιστα υπάρχει ένα εστιατόριο ειδικά γι’ αυτούς, εκεί τρώνε και συναντιούνται μεταξύ τους. Εκεί μέσα μπορούν να κουρευτούν φτηνά, ή να τους περιποιηθούν τα πονεμένα τους πόδια. Αυτή είναι η προτελευταία τους κατοικία. Μετακομίζουν σε ένα κεντρικό διαμέρισμα, όταν χάσουν το σύντροφό τους, ή όταν πια δύσκολα αυτοεξυπηρετούνται. Οι μόνοι επισκέπτες τους, είναι οι κοπέλες της κατ’ οίκον υπηρεσίας εξυπηρέτησης του Δήμου, hjemme tjeneste. Τα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους πολύ σπάνια, μόνο σε κάτι επετείους που εδώ τις λένε jubileum. Οι ένοικοι κυκλοφορούν πάντα με τα γνωστά μας «πι» που έχουν όλα ρόδες. Mερικοί έχουν μάλιστα ηλεκτροκίνητα αμαξίδια που τους παρέχονται από το κράτος. Οι κοπέλες με τα μπλε, έχουν όλα τα κλειδιά και μπαίνουν για να τους καθαρίσουν, να τους ψωνίσουν κοκ. Είναι όλες τους ξανθιές σαν άγγελοι, μόνο οι μετανάστες είναι καστανοί ή μελαχροινοί εδώ, αλλά είναι ντυμένες στα μπλε και κρατούν ένα συγκεκριμένο καλάθι. Πάντα στους σιωπηρούς διαδρόμους της πολυκατοικίας μας, κοιτάζω να δω πότε θα ‘ρθει και ο ξανθός άγγελος με τα άσπρα…

                                                                                                                             alkaioslarsinos@gmail.com