Η χώρα μας είναι δακτυλοδεικτούμενη σ’ όλο τον πλανήτη. Είμαστε πίσω από τη Μποτσουανά, λέγαμε πρόσφατα. Στη διεθνή οικονομική κρίση που έπληξε όλα τα κράτη, εμείς είμαστε που πιάσαμε πάτο σε όλα, αδιαφιλονίκητα!
Το όραμα της μετά των Ολυμπιακών αγώνων εποχή, έσβησε άδοξα.
Στο Μουντιάλ δεν μπορέσαμε να δικαιολογήσουμε τα... κεκτημένα της –εν είδει κομήτη- Ευρωπαϊκής μας πορείας. Μια από τις αιτίες παρουσιάστηκε πρόσφατα με τις ομαδικές αποχωρήσεις (βλ. παραιτήσεις) ποδοσφαιριστών. Στο Μουντομπάσκετ σχεδόν το ίδιο. Να μη μιλήσουμε και για τη χθεσινή πεντάρα –και φτηνά τη γλιτώσαμε- του Παναθηναϊκού...
Γιατί δεν ευδοκιμεί τίποτα σ’ αυτή τη χώρα; Φταίει το κλίμα, φταίνε οι πολίτες της, μας φταίνε ακόμα οι Τούρκοι και η τετρακοσαετής κατοχή τους, ή μήπως τα παγκόσμια συμφέροντα που μας... έβαλαν στο μάτι σαν το γαλατικό χωριό που μένει ανυπότακτο!
Όλοι μας κάθε μέρα διαβάζουμε για την Τουρκία που –μπράβο τους- πάνε καλά. Ψήφισαν τις προοδευτικές αλλαγές τους στο σύνταγμα. Με ρυθμό 10,3% διαβάσαμε σήμερα ότι μεγεθύνθηκε η οικονομία τους, ανακάμπτοντας εντυπωσιακά από τη διετή ύφεση. Ο τουρισμός τους σταδιακά έχει πάρει την πάλαι ποτέ δική μας θέση, και με στοχευμένες παρεμβάσεις γιγαντώνεται και από μόνη της και σε βάρος του δικού μας. Και να μη πούμε τίποτα... για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, όπου όχι μόνο μας προσπέρασαν, αλλά αρχίζουμε να υποκλινόμαστε μπροστά τους.
Γιατί μας λείπει τόσο η συλλογικότητα και η κοινωνική ευαισθησία; Μέχρι πότε θα κοιμόμαστε στο σταθμό βλέποντας τα τραίνα να περνάνε;
Όχι δεν περιμένω απαντήσεις. Τώρα πια τις ξέρω δεν τις ψάχνω. Όχι δεν φταίει η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, οι Αμερικανοί, οι Τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, ο διεθνής Σιωνισμός, οι Αλβανοί, οι Πακιστανοί, ούτε καν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Φταίμε ατομικά όλοι εμείς που απαρτίζουμε τον Ελληνικό λαό. Εσύ κι εγώ! Από εμάς βγαίνουν οι πολιτικοί κι εμείς τους ψηφίζουμε. Κάποτε τέτοιες δηλώσεις τις θεωρούσα εντελώς θεωρητικές και στείρους ηθικισμούς, σήμερα όμως τις ασπάζομαι ανεπιφύλακτα.
Φταίει εκείνος που δεν θα ψηφίσει τον κατά τεκμήριο καλύτερο, ικανότερο, καταλληλότερο, αλλά εκείνον που είναι κουμπάρος του, που θα διορίσει ή διόρισε τον ίδιο και το παιδί του κοκ. Φταίμε δηλαδή όλοι εμείς σαν λαός που έχουμε υπερτροφικά ανεπτυγμένη την ατομική μας –βλ. Ατομιστική μας- συνείδηση ανεπτυγμένη σε βάρος της ατροφικής κοινωνικής! Το πνεύμα που συνοψίζεται στο ωχαδελφικό: «Εμείς να είμαστε καλά κι άσε τους άλλους». «Κοίτα τον εαυτό σου κανείς δεν θα σου δώσει να φας!» Έτσι όλοι έχουμε χρυσά πόμολα στο διαμέρισμά μας, αλλά από το κλιμακοστάσιο μέχρι τα θεμέλια η υγρασία υποσκάπτει την πολυκατοικία μας και κατά συνέπεια την ίδια μας την ύπαρξη, αλλά εμείς κλείνουμε την πόρτα μας κι αφήνουμε... τα προβλήματα απ’ έξω ως μη υπάρχοντα.
Κάθε μέρα που βγαίνω από το σπίτι μου φωτογραφίζω τους φταίχτες του Έθνους, αλλά δεν τολμώ να τους καταγγείλω με ένα «wanted» κολλημένο στους κεντρικούς τοίχους, διότι ξέρω ότι στην πραγματικότητα εγώ είμαι ο καταζητούμενος. Φωτογραφίζω κάθε μέρα το δρόμο που χρησιμοποιώ για να πάω στη δουλειά μου. Είναι γεμάτος από αυτό το σήμα που λέει «απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση» ανά 50 μέτρα. Όμως στη σκιά τους είναι σταθμευμένα κάθε είδους οχήματα, πάνω ή κάτω από το πεζοδρόμιο, διπλοπαρκαρισμένα ή και τριπλοπαρκαρισμένα, κατά τη φορά του ρεύματος ή αντίθετα από τη φορά του ρεύματος, προσωρινά –με αλάρμ- ή σκονισμένα και ξεχασμένα από τους κατόχους τους...
Φωτογράφησα προχθές έναν τέτοιο ένοχο όταν στην ουρά του βενζινάδικου, πέρασε από δεξιά τρέχοντας με κίνδυνο να χτυπήσουμε, για να προλάβει να μας «γειώσει» μπαίνοντας πρώτος.
Πριν από δέκα μέρες φωτογράφησα τη γειτόνισσα που κάθε πρωί, προτού πιάσει τη σκούπα της, πιάνει τον κάδο και τον φέρνει μπροστά μου, γιατί... της μυρίζει! Όταν τον επανέφερα στη θέση του το απόγευμα μου είπε ότι δεν τη σέβομαι και ότι της τον έφερα στα μούτρα, επειδή κάθονταν στο πεζοδρόμιο σε παρέα των πέντε με τις καρέκλες τους και παρότι τον πήγα ένα αυτοκίνητο μετά για να μη τους μπω στο μάτι. Όταν αντέταξα ότι όλοι πρέπει να σεβόμαστε τη νομιμότητα, εισέπραξα την πληρωμένη απάντηση ότι στο όνομα της νομιμότητας γίνονται όλες οι παρανομίες και με διαβεβαίωσαν ανερυθριάστως εν χορώ ότι μόλις φύγω θα τον ξαναφέρουν σε μένα!
Όχι αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι κατασταλαγμένες απόψεις που περιγράφουν το λαό μας. Αυτοί είμαστε! Γι’ αυτό είμαστε αυτοί που είμαστε.
Σκέφτομαι να μεταναστεύσω διότι ο λαός μου με αποβάλλει σιγά, σιγά. Κατά πού να κάνω; Να πάω στο Βέλγιο, που η φίλη μου η Άλτα μου λέει ότι εκεί τόσο καιρό χωρίς κυβέρνηση όλα λειτουργούν ρολόι ή κατά Τουρκία μεριά που έχουν τη Σεχραζάτ –ο Θεός να μας φυλάξει- και τις ευκαιρίες μπροστά τους; Να πάψω να είμαι ΑΕΛ που δεν μπορεί να νικήσει ούτε τον ΠΑΣ Γιάννινα στην έδρα της και να γίνω Γαλατά σαράι; Ας με βοηθήσει κάποιος!
ΥΓ. Τώρα πια δεν το δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε, το δηλώνουμε καθημερινά εμείς. Ένας Καποδίστριας, ένας Κολοκοτρώνης να μας δώσει και μετά να τον φάμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου