Μελαγχολικές, φθινοπωρινές σκέψεις πάνω από τα ερείπια...

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Γέμισε καφετιά φύλλα ο τόπος. Η αποθέωση του φθινοπώρου! Διανύουμε έναν από τους πιο θερμούς Νοέμβριους –κι από βροχές δεν πήγαμε άσχημα-, αλλά το φθινόπωρο φέτος δεν ήταν ιδιαίτερα... φθινοπωρινό, παρότι ξεκίνησε με παρατεταμένες βροχές και αρκετά δροσερό Οκτώβρη. Η εποχή των ποιητών, της περισυλλογής και της κατάθλιψης, όπως έχουμε ξαναπεί. http://alkaioslarsinos.blogspot.com/2010/10/blog-post_15.html

ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Η κατάθλιψη χτύπησε κόκκινο! Και πώς να μη χτυπήσει όταν τα αστικά λεωφορεία περιφέρονται με τη διαφήμιση το ενεχυροδανειστήριου που δέχεται τα χρυσά μας δόντια για να μας δώσει ρευστό που μας λείπει απελπιστικά. Η «Απογευματινή» έκλεισε, το καθημερινό «Βήμα» διακόπτει από αύριο την έντυπη έκδοσή του. Τα aldi φεύγουν, η τράπεζα Πειραιώς, δίνει «άδειες» στους υπαλλήλους της για να μειώσει το προσωπικό της. Η Citibank μειώνει τα καταστήματά της στο μισό. Η HSBC μίσεψε. Κι αυτά είναι λίγα από τα πιο πρόσφατα νέα. Στην πόλη μας επιχειρηματίες αυτοκτονούν... Τέλος εποχής! Υπάρχουν περιθώρια για αισιοδοξία;

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΦΤΩΧΥΝΕ ΞΑΦΝΙΚΑ

Μέχρι και πέρυσι οι χριστουγεννιάτικοι στολισμοί αυξάνονταν κάθε χρόνο με φρενήρεις ρυθμούς, στα όρια της υπερβολής. Ένας ακήρυχτος ανταγωνισμός βρίσκονταν σε εξέλιξη πέρυσι τέτοιο καιρό, για το ποιος θα στολίσει πρώτος και ποιο φαντασμαγορικά –κιτς- το δικό του σπίτι! Φέτος βουβαμάρα, ενδεικτική του οικονομικού αλλά και ψυχολογικού τέλματος στο οποίο έχουμε περιπέσει.

Η Ελλάδα από πέρυσι μέχρι φέτος φτώχυνε εμφανώς, κάτι που διαπιστώνει κανείς κάνοντας μια βόλτα στους δρόμους μας. Μέχρι πέρυσι τα τεράστια τζιπ γέμιζαν τους δρόμους μας αστραφτερά κι αυτά με παράλογα υπερβολικούς ρυθμούς αύξησης. Φέτος γεμίζουν ασφυκτικά οι μάντρες και οι πλειστηριασμοί. Κάθε Χριστούγεννα, νέα καταστήματα, νέα προϊόντα στις βιτρίνες, ανακαινισμοί, ωραιοποιήσεις... Φέτος άδειες αραχνιασμένες βιτρίνες, περυσινά προϊόντα, και φθαρμένες προσόψεις... Σε μια βιτρίνα καταστήματος που έκλεισε νύχτα, η ταμπέλα μας προτρέπει αν θέλουμε να εξυπηρετηθούμε από την αλυσίδα τους να πάμε στην... Κατερίνη!

ΗΤΑΝ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ...

Δεν ήταν όμως φίλοι μου φυσικό, να έρθει η «διόρθωση», όπως κατ’ ευφημισμό τη λέμε; Μετά από τόσα χρόνια νεοπλουτίστικης κραιπάλης σαν λαός και χώρα, τι περιμέναμε... ήπια προσαρμογή! Θα ήταν ενάντιο σε κάθε νόμο οικονομικών και εντελώς άδικο. Καλά είναι τα όνειρα, αλλά χωρίς τον ξενοδόχο, στην έξοδο πληρώνεις στο ταμείο. Καλούμαστε τώρα να επιστρέψουμε όλα αυτά που σπαταλήσαμε και δεν τα έχουμε πλέον. Γελούσαμε με τις πυραμίδες των Αλβανών αλλά δεν βλέπαμε τις δικές μας πυραμοειδείς φούσκες. Δεν μου αρέσουν τα ξεσπάσματα του Πάγκαλου, θα περίμενα από ένα σοβαρό πολιτικό να έχει αυτοσυγκράτηση σ’ αυτά που εκφράζει, αλλά εκτιμώ το «όλοι μαζί τα φάγαμε» κάτι που άλλοι δεν τολμούν να πουν. Δεν μου αρέσει φυσικά το «τα φάγαμε» αλλά τώρα που έγινε προτιμώ να ακούσω αυτό, από το «οι άλλοι φταίνε» ή το «εμείς δεν ξέρουμε τίποτα, ψάξτε αλλού». Άλλωστε όλοι μαζί τα φάγαμε σαν λαός. Όταν ζητάμε επιδοτήσεις που δεν δικαιούμαστε, τακτοποιήσεις και διορισμούς που μας συμφέρουν προσωπικά αλλά δεν συμφέρουν στον τόπο. Όταν ψηφίζουμε αυτούς που θα δώσουν σε εμένα αυξήσεις κι "ας βουλιάξετε όλοι οι υπόλοιποι, τι με νοιάζει εμένα, εγώ θα σώσω την Ελλάδα;", τότε το σύστημα του παράλογου, της αυθαιρεσίας και της διαφθοράς, ανατροφοδοτείται μέχρι να σκάσει σαν καζάνι που υπερθερμάνθηκε.

Επίσης με εξοργίζει η ιδέα ότι μόνοι μας δεν μπορούσαμε να δούμε την κατάστασή μας, ούτε ποτέ θα παίρναμε την απόφαση να την αντιμετωπίσουμε. Περιμέναμε την τρόϊκα να μας δείξει τα στραβά μας και να μας βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι, σαν πεισματάρικα παιδιά που δεν θέλουν να διαβάσουν το μάθημά τους. Δηλαδή μόνοι μας δεν μπορούμε να δούμε τις αγκυλώσεις μας και να τις διευθετήσουμε; Μόνοι μας δεν βλέπουμε τα οικονομικά μας αδιέξοδα ώστε να τα διαχειριστούμε; Δεν βλέπουμε ότι δεν έχουμε, για να μη ξοδεύουμε; Η τρόικα δεν μας παρακάλεσε να μας δανείσει. Εμείς πήγαμε γονατιστοί γιατί για όλους τους άλλους ήμασταν αναξιόπιστοι, με τρύπιες τσέπες. Φυσικά δεν μου αρέσει καθόλου που έγινα ο συνήγορος του διαβ... της τρόϊκας ήθελα να πω. Θέλω όμως να είμαι δίκαιος όχι μόνο όταν αυτό βαρύνει τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μου. Είμαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι;

Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ...

Δεν μου αρέσει αυτός ο ηθικιστικός διδασκαλισμός έτσι όπως ακούγεται, αλλά έχει στοιχεία αλήθειας. Φυσικά η κρίση είναι μια ευκαιρία για το λαό μας και τη χώρα αυτού του λαού. Χρειαζόμασταν ένα σοκ, αλλιώς δεν θα ξυπνούσαμε ποτέ. Μια ευκαιρία να διδαχτούμε από λάθη μας και να αποφασίσουμε να μη τα ξανακάνουμε. Μμμ αυτό το τελευταίο, χλωμό το βλέπω. Για μας είναι δάκτυλος των Σιωνιστών, των Τούρκων, των Αμερικανών και των Κινέζων... Μόνο εμείς οι αγνές περιστερές δεν φταίμε σε τίποτα και μας εκμεταλλεύεται το... σύστημα των ισχυρών, που δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει από το να τα βάζει με το Έθνος μας που περήφανα του αντιστέκεται...(!)

Πάντως σε προσωπικό επίπεδο θα έλεγα ότι είναι μια καλή ευκαιρία να αναθεωρήσουμε μια νοοτροπία κυνισμού και αρχοντοχωριατισμού που είχαμε αναπτύξει τα τελευταία χρόνια της ευδαιμονίας. Σήμερα οι εφημερίδες μας ενημέρωναν για έρευνα που δείχνει τους οικονομικά πολύ εύρωστους να έχουν πολύ μικρή ευαισθησία σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη. (ΤΟ ΒΗΜΑ 26/11/10, σελ. Α20). Όχι δεν είναι αξία οι ασύδοτες αγορές αγορών. Όχι δεν είναι αξία το νυσταλέο βλέμμα ολημερίς στα καφέ. Όχι δεν είναι αξία να ψάχνεις συνεχώς, τι θα σου δώσει περισσότερες και μεγαλύτερες συγκινήσεις, καθώς οι προηγούμενες έχουν κορεστεί... Τώρα κι εγώ ανακαλύπτω ότι μπορούσα να ζήσω και με μικρότερη ταχύτητα ADSL και χωρίς σύνδεσηντερνετ στο κινητό μου και με πιο οικονομικό αυτοκίνητο κοκ... Είναι σίγουρα αξία μια ζεστή και ανιδιοτελής ανθρώπινη παρουσία. Μια κοινωνία αγάπης. Απλότητα ζωής χωρίς άγχος. Επιστροφή στη φύση μας. Επιστροφή στις υγιείς εσωτερικές αναζητήσεις. Να αυτά είναι αξίες. Ακόμα δεν ξέρω το γιατί. Το ψάχνω όμως!

Τι τύπος είστε / είμαστε;

Οι ψυχολόγοι ξέρετε λένε ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες σε σχέση με τον ψυχισμό τους*. Έχουμε τον τύπο του τέλειου μελαγχολικού που αγαπάει τις βαθιές αναλύσεις, την πνευματικότητα, την τάξη αλλά και την... μελαγχολική διάθεση μακριά από τους θορύβους και τα φώτα της δημοσιότητας. Τον τύπο του δημοφιλούς αιματικού που είναι πάντα η ψυχή της παρέας και των πάρτι. Αυτοί δεν κλείνουν το στόμα τους ποτέ και είναι οι πλέον αγαπητοί –όταν δεν το παρακάνουν- αλλά είναι ανοργάνωτοι, ξεχασιάρηδες και ασταθείς, ενώ δεν αντέχουν μακριά από το φως της δημοσιότητας. Έπειτα έχουμε τους χολερικούς τύπους που είναι οι ηγέτες, σκληροί και αποφασισμένοι. Τραβούν μπροστά στις δύσκολες στιγμές και οι άλλοι ως διά μαγείας υποτάσσονται και τους ακολουθούν. Τέλος έχουμε τους φλεγματικούς τύπους, που αρέσκονται στην ησυχία, χωρίς έντονες συναισθηματικές εξάρσεις. Δεν θέλουν ποτέ να πάνε μπροστά αλλά πάντα είναι ικανοποιημένοι να ακολουθούν χωρίς να δημιουργούν προβλήματα. Εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε; Φυσικά κανείς δεν μπορεί να ανήκει αμιγώς σε μία και μόνο κατηγορία, όλοι μας έχουμε στοιχεία από περισσότερες της μίας κατηγορίας, αλλά συνήθως κατά το μεγαλύτερο ποσοστό των στοιχείων του χαρακτήρα μας, μπορούμε να πούμε ότι ανήκουμε σε μία από αυτές τις κατηγορίες.

Αν αυτό το αναγάγουμε σε επίπεδο λαού σε ποια κατηγορία ανήκουμε; Μάλλον δεν ανήκουμε με τίποτα στην κατηγορία του τέλειου μελαγχολικού. Δεν είμαστε δηλαδή ο λαός της βαθιάς σκέψης, της τάξης, της τελειότητας και γενικά όχι πολύ μελαγχολικοί –μεσογειακοί γαρ-! Έχουμε την επιπολαιότητα των αιματικών όμως. Αγαπούμε το πολύ νταβαντούρι, τη διασκέδαση και την πλάκα. Καπνίζουμε π.χ. απολαμβάνοντας την απόλαυση της στιγμής χωρίς να υπολογίζουμε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες. Από τον τύπο του χολερικού, έχουμε πάρει τη ματαιοδοξία να είμαστε όλοι αρχηγοί, ενώ από το χαρακτήρα του φλεγματικού δεν νομίζω ότι έχουμε πάρει... και τίποτα!

Ψηφίστε αγαπητοί μου Νεοέλληνες συμπολίτες. Πάντα με τα ίδια κριτήρια θα ψηφίζουμε και πάντα μία από τα ίδια. Είναι γνωστό ότι κάθε λαός είναι άξιος των πολιτικών που εκλέγει, ας μη γκρινιάζουμε τουλάχιστον. Ψηφίστε με ποιους θέλετε να ομοζυγίσετε την επόμενη τετραετία. Είναι γνωστό από τις στατιστικές, ότι ένας/μία χωρισμένος/η που ξαναπαντρεύεται έχει περισσότερες πιθανότητες τώρα να ξαναχωρίσει. Αφού δεν μαθαίνει από το πρώτο του πάθημα, αλλά με τα ίδια κριτήρια διαλέγει και τον/την επόμενο/η σύντροφό του/της. Μια από τα ίδια δηλαδή και θέμα χρόνου να ξανά...

--------------------------------

* Προτείνω το βιβλίο "προσωπικότητα συν" των εκδόσεων Κλειδάριθμος.

Πετόφοβος ή πετόφιλος

Διάβασα αυτούς τους δύο αντίθετους όρους, που φυσικά δεν είναι δόκιμοι αλλά είναι ευρηματικοί ως έννοιες και σας τους μεταφέρω. Εσείς σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκετε; Στους πετόφοβους ή στους πετόφιλους;

Ανήκετε δηλαδή σ’ αυτούς που μαζεύουν, σαβουριάζουν πράγματα που ποτέ δεν θα πετάξουν γιατί τους φαίνονται όλα χρήσιμα πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή θα χρειαστούν; Έχετε γεμάτες ντουλάπες που οι πόρτες τους δύσκολα κλείνουν με ρούχα που έχετε να φορέσετε δύο χρόνια τώρα; Έχετε στα συρτάρια σας πραγματάκια που μαζέψατε στη διάρκεια της πολύχρονης ζωής σας, τα οποία είναι χύμα, σωρό κι είναι αδύνατο να βρει κάποιος κάτι συγκεκριμένο που ψάχνει ανάμεσα σ’ αυτά; Έχετε τη σοφίτα ή το υπόγειο γεμάτα με κούτες ή σωρούς πραγμάτων που μόνο με φορτωτή μπορεί κανείς να καθαρίσει σαν τους Στάβλους του Αυγείου; Τα χαλασμένα τα κρατάτε ή τα πετάτε; Μήπως μαζέυετε κι άλλα χαλασμένα... από το δρόμο, γιατί σε κάτι θα χρειαστούν! Ε τότε ανήκετε στην κατηγορία των πετόφοβων!

Αν αντίθετα ανήκετε στην κατηγορία εκείνων που αγαπούν την τάξη, ώστε όλα τους τα πράγματα να είναι διαλεγμένα, ξεχωρισμένα, τακτοποιημένα, όλα τους λειτουργικά χρήσιμα και διαθέσιμα για χρήση. Αν ανήκετε σ’ αυτούς που τους αρέσει από καιρού εις καιρόν να καθαρίζουν τις αποθήκες τους πετώντας ή δωρίζοντας τα περισσευούμενα και τα χαλασμένα ή να αδειάζουν τα συρτάρια τους όταν πια σ’ αυτά γίνεται χαμός. Ε τότε ανήκετε στους πετόφιλους!

Οι πετόφοβοι πιστεύουν ότι όλα θα τα χρειαστούν και προτιμούν να τους κοπεί το χέρι παρά να πετάξουν ή να δώσουν πράγματα αραχνισμένα από τον πάτο της κασέλας. Αντίθετα οι πετόφιλοι νιώθουν ξαλάφρωμα και αγαλλίαση όταν αδειάζουν το σπίτι τους από αυτά που δεν χρησιμοποιούν, καθαρίζοντας έτσι το τοπίο.

Βλέπετε εμείς οι άνθρωποι ανήκουμε σε διαφορετικές φυλές ο καθένας μας. Εκτός από την φυλή των ανδρών κι αυτή των γυναικών, εκτός από τη φυλή των νέων κι αυτή των γέρων, των αθλητικών τύπων και των κυριλέ, υπάρχουν άπειρες κατηγορίες ομαδοποίησής μας. Ελάτε λοιπόν εμείς οι πετόφιλοι να κάνουμε έναν όμιλο, ένα κλαμπ. Το κλαμπ των «χαρούμενων πετόφιλων». Κι αφού τελειώσουμε με τα σπίτια μας –ψάξτε και το αυτοκίνητό σας να δείτε πόσα έχετε καταχωνιάσει στις θήκες και στο πορτμπαγκάζ- μετά πάμε και στη δημόσια ζωή.

Όλες οι κυβερνήσεις –μαζί τα φάγαμε- μάζευαν προσωπικό, δημόσιους υπάλληλους που δεν είχαν ούτε καρέκλα να καθίσουν, για να βολέψουν ημέτερους που δεν είχαν δουλειά ή δεν ήθελαν να ψάξουν. Κάποιος πρέπει να καθαρίσει αυτούς τους «κόπρους», να βάλουμε ένα χεράκι; Πότε να αρχίσουμε;

Με εκείνα τα κρατικοδίαιτα ινστιτούτα που λέγαμε τι έγινε; Αν δεν λύνονται οι κόμποι ας πάρουμε το σπαθί του Μέγα Αλέξανδρου.

Με την πολυνομία τι θα γίνει;

ΜΙχαήλ και Γαβριήλ σήμερα

Με τις εκλογές ξεχάσαμε και τον Άγιο Μιχάλη...

Ναι σήμερα... ΗΤΑΝ η μέρα του Άη Μιχάλη των Μιχάληδων και της Αεροπορίας.

Ποτέ δεν κατάλαβα τι σχέση έχουν οι παρ' ημίν Μιχάληδες με τον Άη Μιχάλη. Δηλαδή ο συνονόματος μας Άγιος είναι και προστάτης μας; Ποιος τον βάζει και με ποιο κριτήριο; Φαίνεται ότι οι Άγιοι είναι... προσωπολήπτες και προστατεύουν πιο πολύ αν όχι αποκλειστικά αυτούς που έχουν το όνομά τους! Βέβαια σ' αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει κάποιος αγιοποιημένος άνθρωπος αλλά ο αρχάγγελος Μιχαήλ, ο οποίος επειδή είναι άγγελος με φτερά, άρα προστατεύει τους... αεροπόρους που πετούν πάνω στα φτερά των αεροπλάνων τους.

Λίγο παιδιάστικο δεν είναι; Ποιος το σκαρφίστηκε;

ΥΓ: Όχι δεν είμαι εναντίον της Χριστιανικής πίστης, αλλά τουλάχιστον τα αυτονόητα δεν μπορούμε να μη τα λέμε...

Πιο πολιτισμένες πλέον οι εκλογικές αναμετρήσεις μας

Ας πούμε όμως και κάτι καλό.

Στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, επιδεικνύουμε δημοκρατικό πολιτισμό. Οι φανατικές συγκεντρώσεις ελαχιστοποιήθηκαν. Οι σωροί χαρτιού στους δρόμους, τα πεζοδρόμια και τις πλατείες έχουν μειωθεί κατά πολύ, οι αφισοκόλληση είναι πια περιορισμένη και τα αεροπανώ είναι λιγώτερα και μάλλον δεν μένουν μέχρι τις επόμενες εκλογές.

Κάτι είναι κι αυτό, έτσι για να παρηγοριόμαστε και για να μη με πείτε γκρινιάρη κι ότι όλα τα βλέπω μαύρα.

Όσο για λίγους φακέλους στις εισόδους των πολυκατοικιών, ε αυτό είναι μικροπταίσμα!

Η ερμηνεία του χρησμού της κάλπης είναι κάλπικη

ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΘΝΟΣ

Ε λοιπόν κάθε φορά που έχουμε εκλογές εκπλήσσομαι με την ευρηματικότητα των πολιτικών και των διάφορων σχολιαστών που σαν χαρτορίχτρες μάγισσες, γύρω από το γυαλί –ή μάλλον μέσα στο γυαλί- διαγκωνίζονται ποιος θα κάνει την καλύτερη ερμηνεία του χρησμού της πυθίας. Όπου πυθία βάλτε το εκλογικό αποτέλεσμα. Θεέ μου πού τα βρίσκουν τόσα πολλά και σοφά που βγάζει αυτή η κάλπη κι αυτός ο σοφός λαός! Στέκονται λοιπόν γύρω από την κάλπη, την κοιτάζουν λες και θα μιλήσει ή θα βγάλει ένα σήμα καπνού και λένε:

-Ο σοφός μανιτου –συγγνώμη λαός- μίλησε.

-Και τι είπε;

-Είπε ότι δεν θέλει άλλο μνημόνιο...

-Πότε το είπε αυτό και δεν το άκουσα εγώ, πετάγεται ο απέναντι μάγος.

-Να το λέει το βάρος των ψηφοδελτίων που είναι κάτω από το όριο των 888 γρ.

-Εμένα άλλα μου ψιθύρισε η κάλπη, επιμένει ο απέναντι. Εμένα μου είπε ότι αγαπάει τόσο πολύ το μνημόνιο που δεν βρίσκει λόγο ο σοφός λαός να ψηφίσει άλλον αφού το μνημόνιο του φτάνει...

Εδώ ένας δημοσιογράφος ρωτάει στου σοφούς μάγους όλος αγωνία:

-Για τους δήμαρχους και τους περιφερειάρχες είπε τίποτα...

-Ο σοφός λαός, μέσα στην απέραντη σοφία του λέει ότι δεν εκβιάζεται για το πότε θα μιλήσει περί αυτού. Θα επιλέξει εκείνος την ώρα που θα μιλήσει αφ’ όλης της... ύλης, απαντάει ένας γέρος σοφός με μακριά άσπρη γενειάδα.

Κάπου εδώ μια τρομακτική φωνή ακούγεται μέσα από την κάλπη:

-Ποιοι είναι αυτοί οι ασύνετοι που φλυαρούν και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ;

Δεν ξέρω αν η δική μου ευρηματικότητα συναγωνίζεται αυτή των σοφών TVανθρώπων, ψηφίστε εσείς ανάμεσα σε εμένα κι εκείνους κι εγώ θα ερμηνεύω την ετυμηγορία σας...

Αν δεν είναι κανείς αποκομμένος από την πραγματικότητα, δεν απορεί γιατί το 40% της αποχής. Μα αηδίασε ο κόσμος. Το 40% δεν είναι κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι, είναι όλοι αυτοί που τους ακούς να συζητούν στα καφέ, στους δρόμους, στις πλατείες, οι συγγενείς και οι φίλοι σου με τους οποίους κάνεις παρέα. Είναι τουλάχιστον οι τέσσερις από τους δέκα γνωστούς σου. Τι σου λένε; Όλοι δεν λένε ότι εντάξει η χώρα πρέπει να σωθεί αλλά εγώ τι θα κάνω μέχρι να σωθεί, πώς θα ζήσω, ποιος με σκέφτεται εμένα; Και πότε θα τελειώσει αυτή η ιστορία; Όλοι δεν λένε –εκτός των φανατισμένων- ότι όποιον και να ψηφίσουμε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Φτάνει πια, βαρεθήκαμε, απογοητευτήκαμε. Όλοι δεν λένε ότι δεν αξίζει να τρέχουν και να ρίχνουν προτιμήσεις στον ένα και στον άλλο; Ούτε την τωρινή κυβέρνηση θέλουν να... ευχαριστήσουν για τη φτώχεια που τους σέρβιρε –έστω κι αν δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο-, ούτε όμως θέλουν να φέρουν τους άλλους στην εξουσία που έφτασαν τα πράγματα ως εδώ για να κάνουν τα ίδια και χειρότερα... Άλλωστε έτσι νιώθω εγώ, έτσι νιώθεις εσύ, έτσι νιώθουμε όλοι. Μόνο οι βολεμένοι του συστήματος δεν έχουν τέτοιους... προβληματισμούς!

Τα άχρηστα στον κάδο παρακαλώ...

Εν μέσω Δημοτικών εκλογών και τα κόμματα βράζουν στην έξαψη του κυνηγιού της επιτυχίας. Ποιος θα βάψει το χάρτη μας με το δικό του χρώμα. Το μόνο που δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει είναι να βρεθούν ικανοί και ορεξάτοι άνθρωποι για την αναβάθμιση του τόπου μας, της περιοχής μας, της ποιότητας της ζωής μας και των συνθηκών διαβίωσής μας εντέλει. Υποτίθεται ότι τα κόμματα απλώς υποδεικνύουν κάποια πρόσωπα ή στηρίζουν με τη δύναμη της κομματικής επιρροής τους. Τελικά, ειδικά φέτος, νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε σε εθνικές εκλογές. Οι συσχετισμοί των κομμάτων είναι φέτος το ζητούμενο. Άλλωστε ελλείψει χρημάτων, έργα δεν γίνονται, οπότε με τι κριτήρια να επιλέξει κανείς; Το κόμμα! Όλα μπαίνουν στη μηχανή του κιμά και αλέθονται. Το αποτέλεσμα είναι πανομοιότυπο, δεν διαφέρει σε τίποτα.

Μόνο που στη μηχανή του κιμά συνθλίβονται άνθρωποι, συνειδήσεις, ζωές. Πρόσφατα ένας νεόπτωχος έγινε κιμάς στο μύλο του σκουπιδιάρικου. Οι τοπικές κοινωνίες, οι δήμοι και οι υπηρεσίες τους, δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν αυτό το φαινόμενο των νεόπτωχων. Είναι πολύ εύκολο να ρίξουμε σε έναν κάδο ό,τι μας χαλάει τη μόστρα, τη γυαλισμένη μας εικόνα. Δεν είναι το καλύτερο όμως, το πιο ανθρώπινο, το πιο δίκαιο. Αύριο άλλωστε αν αυτός ο δρόμος υιοθετηθεί, εσύ κι εγώ θα είμαστε στον κάδο κι οι άλλοι θα κλείνουν τα αυτιά τους στις οιμωγές μας...

Ξεχασμένα, παρατημένα...

Να μερικά ξεχασμένα και παρατημένα αποκτήματα, που τώρα πια πάλιωσαν και δεν τα χρειαζόμαστε. Τα παλιά απαξιώνονται «καινούργιο κόσκινο που να σε κρεμάσω και παλιό που να σε πετάξω» έλεγαν οι παλιοί, τότε που το κόσκινο χρειάζονταν. Το κόσκινο κάνει το διαχωρισμό μεταξύ χρήσιμων που περνούν και άχρηστων που παραμένουν κι απορρίπτονται.

Αυτά λοιπόν, το κόσκινο τα πέρασε στα άχρηστα, απορρίφτηκαν από τους ιδιοκτήτες τους αλλά φαίνεται ότι απορρίφτηκαν κι από τα απορριμματοφόρα... Καλά οι ιδιοκτήτες τους που δεν τα θέλουν, υπηρεσίες του δήμου δεν υπάρχουν να επιληφθούν; Δεν περνάει από την Ηρ. Πολυτεχνείου οδοκαθαριστής κάθε μέρα; Κάποτε έστω και τον τελευταίο μήνα της τετραετίας, ο Δήμος επιλαμβάνονταν. Αυτή τη φορά γιατί όχι; Μήπως υπερβολική σιγουριά για το αποτέλεσμα; Μήπως αυτή η νοοτροπία της ισοβιότητας είναι αφορμή για μια αλλαγή;

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: Αυτοϋπονομεύσεις στο παραπέντε!

1-1 φαίνεται ότι διαμορφώνεται το σκορ αυτοϋπονομεύσεων, μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων σ’ αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές –αν κι εγώ θεωρώ πιο δίκαιο σκορ το 1-1,5!-.

Συγκεκριμένα η ΝΔ έβαλε αυτογκόλ αρχικά διά του προέδρου της Αντώνη Σαμαρά όταν στα Ευρωπαϊκά φόρα έλεγε εν ολίγοις, ότι στηρίζει το μνημόνιο και στο εσωτερικό ακροατήριο επέμενε στην σε υψηλούς τόνους πολεμική του. Αυτό το αυτογκόλ όμως λίγοι θα καταλάβαιναν αν δεν το υπογράμμιζε ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος έσπασε την εκκωφαντική του σιωπή –τυχαίο, δεν νομίζω- λέγοντας ότι το μνημόνιο ήταν αναγκαίο κακό!!! Τη στιγμή που στις φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές κανείς πια –δυστυχώς- δεν ενδιαφέρεται για πρόσωπα, ακόμα και οι μέχρι τώρα δήμαρχοι δεν προσπαθούν καν να επιδείξουν έργο (από υπερβολική αυτοπεποίθηση ή συνεπεία της φτώχειας των ταμείων τους λόγω κρίσης;) αλλά όλη η επιχειρηματολογία περιορίζεται στην υποστήριξη ή όχι του μνημονίου. Λες και οι δήμαρχοι ή οι περιφερειάρχες θα είναι αυτοί που θα αποφασίσουν επ’ αυτού! Έτσι τελικά κατάφερε η ίδια η ΝΔ να αμφισβητεί επί της ουσίας το κύριο επιχείρημά της –αν όχι το μόνο- στο οποίο επένδυσε σ’ αυτές τις εκλογές.

Από την άλλη πλευρά το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να τινάξει στον αέρα τα λίγα που είχε πετύχει μέχρι τώρα, αφού η κυβέρνηση του έστειλε τις περιβόητες επιστολές περαίωσης και μάλιστα μέσα στις τρεις τελευταίες μέρες πριν από τις εκλογές, ώστε να μείνει ως τελευταία εντύπωση και να είναι σχεδόν αδύνατη η διαχείριση της κρίσης που προκάλεσε... Σατανικό! Τραγικό λάθος του ΚΕΠΥΟ ή του υπουργείου; Ή μήπως δάκτυλος της αντιπολίτευσης μέσα από τους μηχανισμούς του κράτους; Μου φαίνεται ότι θα αρχίσω κι εγώ να πιστεύω σενάρια τύπου Παπαρήγα, περί προβοκάτσιας, και κατασκοπευτικών σεναρίων σοβιετικού τύπου! Να ήταν απόφαση του υπουργού, το βρίσκω πολύ χοντροκομμένο λάθος κι εντελώς αψυχολόγητο για να είναι αληθινό το σενάριο.

Ε λοιπόν, σ’ αυτή τη μονομαχία λαθών, νομίζω ότι το κυβερνητικό κόμμα χάνει στα σημεία. Πάντα βέβαια σε επίπεδο εντυπώσεων και μάλιστα της τελευταίας στιγμής, που όλοι ξέρουμε πόσο καθοριστικές είναι για το τελικό αποτέλεσμα έστω κι αν δεν αγγίζουν την καρδιά του διακυβεύματος των εκλογών. Σε κανένα δεν αρέσει ένας αγώνας ποδοσφαίρου που παίρνεται με αυτογκόλ εκατέρωθεν!

Το δε όνομα αυτού "AEL FC Arena"

Επιλέχτηκε τελικά το όνομα του νέου γηπέδου της ΑΕΛ, αφού ψήφισαν 7.000 φίλοι της ομάδας και πλειοψήφησε το AEL FC Arena. http://www.ael1964.gr/inside.asp?pid=6&ch=3571

Εγώ πάντως δεν συμφωνώ με το όνομα που επιλέχτηκε, και το λέω απλώς για να εκφράσω τη γνώμη μου, ως μία ενδόμυχη ανάγκη μου κι όχι για να χαλάσω... τη γιορτή! Διότι ούτε κανείς με ρώτησε αν συμφωνώ, ούτε πρόκειται να αλλάξει κάτι τώρα.

Πρώτα, πρώτα δεν ξέρω αν η ψηφοφορία ήταν απλώς ένα τρικ, μια επίφαση δημοκρατικότητας, ή αν πραγματικά ψήφισε ο κόσμος. Διότι δεν ξέρω ποιος πιστοποίησε - διασφάλισε τη διαδικασία. Αν πραγματικά οι φίλοι το επέλεξαν, τότε πώς «τυχαίνει» το όνομα που εκ των προτέρων κοσμούσε τη μακέτα να επιλέχτηκε ως επικρατέστερο; Θα πρέπει να αναφωνήσουμε το χιλιοειπωμένο πλέον "τυχαίο δεν νομίζω". Ή πρόκειται περί ομαδικής υποβολής ή υποσυνείδητου επηρεασμού των ψηφοφόρων... Όχι δεν κάνω καταγγελίες, απλώς αναρωτιέμαι. Διότι αν συμβαίνει όντως κάτι ύποπτο, αν κάποιοι μας κοροϊδεύουν, θα ήταν προτιμότερο να βάλουν μόνοι τους το όνομα της αρεσκείας τους, παρά να το πλασάρουν σαν δικό μας. Δικαίωμά τους ήταν. Πάντως σε τέτοιες περιπτώσεις είθισται να διασφαλίζεται η διαδικασία από συμβολαιογράφο ή κάτι παρόμοιο.

Έπειτα όλα τα ονόματα ήταν ξένα και παρόμοια μεταξύ τους. Θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τη νοοτροπία του δυτικού μιμητισμού επιλέγοντας κάτι από την ιστορική σημειολογία της περιοχής μας. Έχουμε τον μυθικό Πηνειό, το βουνό των Θεών τον Όλυμπο, τους Θετταλούς του Ομήρου κοκ. Αλλά μάλλον πολλά ζητάω από ποδοσφαιρόφιλους που δεν έχουν τίποτα από το ευγενικό αρχαιοελληνικό αθλητικό πνεύμα. Πολλά ζητάω από ανθρώπους των του συστήματος των τυχερών παιχνιδιών - καζίνο, μπακ τζακ κτλ - και των κυκλωμάτων τους. Εμείς αν μπορούσαμε να μετονομάσουμε και την ΑΕΛ σε Liverpool, θα το κάναμε πολύ ευχαρίστως. Κρίμα γιατί στη χώρα μας δεν θα μείνει και τίποτα Ελληνικό. Φαίνεται ότι δεν είμαστε περήφανοι γι' αυτή. Σε λίγο θα μιλάμε με greeklish!

Αφήστε τη Σολομώντεια της διπλής ονομασίας. Αλλιώς λέει, ονομάζεται το γήπεδο κι αλλιώς το γήπεδο με τα μαγαζιά μέσα στο κτήριό του και το... πάρκινγκ!!! Σαν εκείνους που δίνουν δύο ονόματα στα παιδιά τους για να ικανοποιήσουν και τις δύο πεθερές!!! Δηλαδή όταν πας να δεις αγώνα θα λες "πηγαίνω στο AEL FC Arena" κι όταν πας για να πιείς καφέ, θα λές πάω στο "Grimson Park" που αμφιβάλλω αν ήξερε κανείς τι σήμαινε προτού ανατρέξει στο αγγλοελληνικό λεξικό. Κι αν πας και για τα δύο θα λες και τα δύο ονόματα;;;

Τέλος γιατί καλοί μου φίλοι αυτό το "αρένα". Θυμίζει Ρωμαϊκές αρένες με όλη την κακή τους σημειολογία ή ταυρομαχίες. Ελπίζω να μη το μετατρέωουμε το συμπαθητικό αυτό γήπεδο κυριολεκτικά σε αρένα! Ξέρω ότι συνηθίζεται εσχάτως στις μεγάλες ομάδες της Δύσης, αλλά ας αφήσουμε το ρόλο του κομπάρσου της Δύσης κι ας γίνουμε πρώτα εφάμιλοι ή καλύτεροι του πολιτισμού τους που πρώτοι εμείς τους εμπνεύσαμε αλλά σήμερα πολύ υπολειπόμαστε.

Να χαίρεστε λοιπόν αγαπητοί ποδοσφαιρόφιλοι συμπολίτες το όνομα του γηπέδου της τοπικής ομάδας λέγοντας: Θα πάμε στο αέλ εφ σι αρένα να δούμε τον αγώνα"(7 συλλαβές!!!). Ίσως έτσι να φαντασιώνεστε ότι πάτε στο Μπερναμπέου (4 συλλαβές) ή στο Όλντ Τράφορντ (3 συλλαβές και μάλιστα έκαστος στη γλώσσα του)! Ούτε εύηχο, ούτε σύντομο, ούτε μεγαλόπρεπο το βρίσκω!