Όλοι θέλουμε για κάτι να είμαστε περήφανοι. Θέλω να είμαι περήφανος για την ομορφιά μου, τη δύναμή μου ή την εξυπνάδα μου. Αν δεν διαθέτω τίποτα τέτοιο – δεν φταίω εγώ αλλά οι άλλοι που με φθονούν- τότε προσπαθώ να διακριθώ δι’ αντιπροσώπων. Δεν είχα ποτέ αθλητικές ικανότητες, αλλά όταν βρίσκομαι στην αυτοκινητάρα μου σας περνάω όλους κι όποιος νομίζει ας κοπιάσεις να με... προσπεράσει! Δεν ήμουν ποτέ δημοφιλής αλλά με τη νέα κοπέλα μου, όλοι με ζηλεύουν και προσπαθούν να με πλευρίσουν. Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα αγαπητός αλλά επειδή ξοδεύω σε χλιδάτα στέκια όλοι θέλουν να είναι στην παρέα μου.
Κατά τον ίδιο τρόπο θέλω να είμαι περήφανος για την Ευρώπη που με το ευρώ θα ήμασταν τάχα η πρώτη οικονομία του κόσμου αλλά μας την βγήκαν οι Ασιάτες από τα δεξιά... Τουλάχιστον εμείς οι του αρχαίου πνεύματος του αθάνατου με του αρχαίους ημών... να ήμασταν περήφανοι για την πατρίδα μας αλλά έλα που έχουμε γίνει περίγελος του κόσμου και βάζουν για μας στοιχήματα στο Λονδίνο ότι σίγουρα θα πτωχεύσουμε. «Ήμασταν πάντοτε παιχτάρες με την εθνική μας... μα δεν αλλάζαμε μπαλιές» κι έτσι πήγαμε άκλαφτοι στο μουντιάλ. Είμαστε άπαιχτοι στα σκυλάδικα, αλλά στη γιουροβίζιον κανείς δεν εκτιμά το υψηλό μας καλλιτεχνικό επίπεδο, έθνος ανάδελφον βλέπετε. Μας τέλειωσαν άλλωστε προ πολλού οι Κάλλας, Ωνάσης και άλλοι συναφείς επιφανείς. Με τι να βγούμε τώρα στα διεθνή σαλόνια με την Τζούλια; Κοιτάξτε από αριστερά οι γείτονες Τούρκοι μας προσπερνούν πανηγυρίζοντες!!!
Τουλάχιστον να ήμασταν περήφανοι για την πόλη μας, ένα Θεσσαλικό Θέατρο είχαμε κι αυτό αποδομήθηκε δεόντως. Ευτυχώς μας εκπροσωπεί ο Λάκης διατυμπανίζοντας πόσο γύφτοι είμαστε. Η τελευταία μας ελπίδα ήταν η ΑΕΛ και δικαίως διότι είμαστε πρώτοι από το τέλος και με διαφορά. Πρέπει να ξεψαχνίσουμε την ιστορία της Α’ Εθνικής, για να δούμε αν υπήρξε ποτέ άλλη ομάδα να ξεκινάει με τόσο υψηλούς στόχους και να πηγαίνει τόσο... χάλια, να παίζει τόσο άσχημα, αποδίδοντας τόσο κακό ποδόσφαιρο με ακόμα χειρότερα αποτελέσματα! Δεν ξέρω, γίνεται και χειρότερα; «Δεν πάει πιο κάτω», «πιάσαμε πάτο» τραγουδάμε ομαδικά. Ευτυχώς εξευτελιζόμαστε στην αρένα κι όχι όπου, όπου. Να ‘ναι καλά οι νεοφώτιστοι Βολιώτες που οδεύουν προς τα βάθρα. Σαν γείτονες κι εμείς μπορούμε να πάρουμε λίγη από τη δόξα τους. Βλέπω το φίλο μου Gyro Gearloose να στραπατσάρεται το φίλαθλο φιλότιμό του επιμένοντας ότι τώρα πια δεν τον πειράζει κι ότι το έχει πάρει απόφαση και μαζεύεται η καρδιά μου κουβάρι...
Ευτυχώς έχουμε άσματα με τοπικές ρίζες για να κλαίμε τη ρημαγμένη μας περηφάνια:
«... Της Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό/ αν τυχόν και δεν με θέλεις/ κει θα πέσω να πνιγώ». Και το Τσιτσάνειο «Συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου/ που έχει πάντα συννεφιά... (ειδικά τώρα τελευταία!)»
Άντε παιδιά χορεύτε τώρα, σ’ αυτό τα καταφέρνουμε καλά τουλάχιστον. Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι!
Ειδικά αφιερωμένο στο συνάδελφο blogger Gyro Gearloose (http://larissa-town.blogspot.com)
Εύχομαι, παραγματικά όμως, η γείτονος ομάδα του Βόλου να φτάσει ψηλά πολύ ψηλά. Όχι από αντίδραση στην δικιά μας αλλά για να δείξω ότι το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα άθλημα. Εξάλλου ο Ολυμπιακός Βόλου ανήκει στη Θεσσαλία και θέλω να μας εκπροσωπήσει επάξια στην Super league.
ΑπάντησηΔιαγραφή