Στην πολιτιστική ανομβρία που μαστίζει τη χώρα μας, είναι αν μη τι άλλο ελπιδοφόρα νομίζω η εμφάνιση φρέσκων ανθρώπων στη σκηνή, με τη νεανική τους αυθεντικότητα, σαν την Νατάσα Μποφίλιου, τον Κωστή Μαραβέγια και την απλά... Μόνικα. Για να πω την αλήθεια είχα απογοητευτεί ότι θα εμφανιστούν στο χλωμό τοπίο της σύγχρονης Ελλάδας, φρέσκιες και πηγαίες φωνές στο Ελληνικό τραγούδι. Αρχίζω να ελπίζω πάλι. Παιδιά που έγιναν γνωστά για την πάλη τους κόντρα στο ρεύμα μέσα από το ίντερνετ, καθώς προσπαθούσαν να φωνάξουν, να επικοινωνήσουν, να εξωτερικεύσουν αυτό που τους έπνιγε μέσα τους και ξεχείλιζε. Η γνησιότητά τους ξεχώρισε επιβλήθηκε, βρήκαν κοινό, αγαπήθηκαν. Νομίζω ότι αυτό φτάνει ως εδώ. Θα τους συμβούλευα να μείνουν σ' αυτό το επίπεδο και να μεγαλουργήσουν σ' αυτό. Αλλιώς αύριο στην προσπάθεια της ισορροπίας και του συμβιβασμού θα καταντήσουν τραβεστί για τους άλλους και μισητά ερείπια για τους εαυτούς τους. Κι όταν ο ίδιος σου ο εαυτός σου τραβάει το αυτί και σε απεχθάνεται, δεν νομίζω ότι θα βρεις και πιο χαμηλό σκαλοπάτι να κατρακυλήσεις.Χθες είχαμε μια παρουσίαση του Κωστή Μαραβέγια. Σήμερα θα ήθελα να παρουσιάσω την Μόνικα.
ΜΟΝΙΚΑ
Αν και η μουσική της δεν είναι το είδος μου, το προσωπικό της στιλ μπαλάντας σε σχεδόν πάντα αγγλικούς στίχους δεν μπορείς παρά να το προσέξεις. Η Μόνικα όπως και Κωστής
Μαραβέγιας της χθεσινής παρουσίασης είναι μια ερασιτέχνης με την έννοια ότι η δουλειά της ξεχειλίζει από μεράκι. Δεν αντιγράφει κάποιον, είναι ο εαυτός της. Στην
εμφάνισή της επίσης είναι ο καθημερινός της εαυτός ακόμα κι όταν βρίσκεται στη σκηνή. Δίνει την εντύπωση της αθώας παιδούλας που μόλις τέλειωσε το Λύκειο και ελπίζω να είναι πραγματικά και να μην πάψει να είναι ποτέ. Κορεστήκαμε νομίζω από μοντέλα. Από πολύ μικρή μπήκε στη μουσική, ώστε σήμερα μια 25χρονη απόφοιτος της μαθηματικής σχολής να έχει κυκλοφορήσει δίσκους και να έχει το κοινό της.
Προσωπικά μου θυμίζει λίγο την Alela Diane και περισσότερο τη Norah Jones, γιατί όχι και την Cat Power.
Η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της σε μια στιγμή αυτοκριτικής «μπαλαντόφατσα", «κλάψα»! Δείγμα κι αυτό της αντιστάρ αμεσότητάς της.
Δεν είναι απλώς τραγουδίστρια αλλά δημιουργός των τραγουδιών της, κάτι που για την ηλικία της αξίζει να εκτιμήσει κανείς δεόντως νομίζω. Ο στίχος της, είναι καθαρά ο εσωτερικός της εαυτός, αρκετά προβληματισμένος και σίγουρα τίποτα οδηγημένο από τον υπολογισμό της εμπορικότητας. Η ίδια δηλώνει ότι χαίρεται αυτό που κάνει κι ότι δεν το έχει σε τίποτα αύριο να αφήσει τη μουσική της και να τραβήξει σε άλλους δρόμους. Πάντα με γοήτευε αυτός ο "τυχοδιωκτισμός" της προσωπικής αναζήτησης. Όταν δένεις τον εαυτό σου με κάποια συγκεκριμένη πορεία συνήθως σε λίγο αυτό σε καταπιέζει και σε σκλαβώνει. Φυσικά τέτοιες αποφάσεις θέλουν ιδιαίτερο θάρρος. Φυσικά δεν θα της το σύστηνα να το κάνει τόσο νωρίς, ή ακόμη κι αργότερα αν δεν είναι σίγουρη ότι κορέστηκε σ’ αυτό το χώρο.
Ξεχώρισα το : I 'm not young in my youth
το Pretend
το Not enough
το Yes i do**
http://www.youtube.com/watch?v=Ub75VHKJmYM&feature=related
το Ca commence bien
και το Over the hill**
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου