Το ψέμα δεν υπάρχει σαν έννοια. Είναι απλώς η συνειδητή απόκρυψη, μερική (παραποίηση) ή ολική (άρνηση) της αλήθειας. Μπορεί επίσης αυτή η απόκρυψη να είναι ενεργητική ή παθητική.
Τα έθιμα φοβάμαι ότι μας επιτάσσουν τα απωθημένα μας τα οποία αλλιώς δεν θα τολμούσαμε να κάνουμε πραγματικότητα. Μας επιτάσσουν την υπέρβαση του ορθού. Πίσω όμως από το σύνολο, τη μάζα, το έθιμο σου επιτρέπει να κρύβεσαι και να νιώθεις ότι νομιμοποιείσαι.
Το ψέμα είναι ανθρώπινο προνόμιο.
Για να πεις ψέμα, προϋποτίθεται ότι έχεις μέσα σου διάκριση μεταξύ του τι είναι αλήθεια και τι δεν είναι. Έχεις ηθική κρίση δηλαδή. Είπα ηθική. ναι ηθική, κάτι που κάποιος το έβαλε μέσα μας και ως εκ τούτου το έχει ο ίδιος. Διότι η ηθική είναι ένα πολύπλοκο σύστημα δομημένο με πολλή συνέπεια και σοφία, πράγμα που αποκλείει την …αυτόματη γένεσή της. Η αλήθεια είναι η πραγματικότητα. Έστω αν το θέλεις, η πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνεσαι εσύ. Όταν ηθελημένα την διαστρέφεις, αρνείσαι τη φύση σου, τις πληροφορίες που τα όργανα του σώματός σου (αισθήσεις) τροφοδοτούν τη λογική σου που επεξεργαζόμενη αυτές τις πληροφορίες σου δίνει την εισήγησή της. Μια εισήγηση που κατά κανόνα είναι η πραγματικότητα, εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων όπως οι παραισθήσεις. Άλλωστε το ίδιο μας το σώμα αντιδρά στο ψέμα, σαν εισβολή τοξίνης! Σε τέτοιες αρχές βασίζεται ο ορρός της αλήθειας ή άλλα παρόμοια συστήματα ανιχνευτών ψεύδους.
Βέβαια οι λόγοι για τους οποίους αποφασίζουμε να χρησιμοποιήσουμε την επιλογή του ψεύδους μπορεί να είναι πολλοί. Παθητικοί: Για να καλύψουμε άλλες μη ηθικές επιλογές μου, για την κάλυψη λαθών μας κα. Και Ενεργητικοί: Για προσωπικό μας κέρδος, για να πληγώσουμε, ή να εκδικηθούμε κτλ. Σπανίως βέβαια χρησιμοποιείται για να καλύψουμε άλλους, πράγμα που μπορεί να έχει κατ' επίφαση αλτρουστικά κίνητρα -σκεφτείτε ότι υποστηρίζω τον άλλο γιατί αυτός είναι με κάποιο τρόπο προέκταση του εαυτού μου- αλλά ο σκόπος δεν αγιάζει τα... μέσα!
Όλα έχουν σχέση με την οικοδόμηση του ΕΓΩ ΜΑΣ, έναντι των άλλων! Αν όμως τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, έχεις ισορροπημένη αυτοεκτίμηση, δεν φοβάσαι κανέναν. Τότε δεν έχεις κανένα λόγο να κρύβεσαι ή να μεταμορφώνεσαι σε κάτι άλο που δεν είσαι. Δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να πέσει τόσο χαμηλά, ώστε να υποκριθεί ή να κρυφτεί.
Βέβαια η Πρωταπριλιά έρχεται με την επίφαση του πειράγματος. Κάνω μία φάρσα στον άλλο, πείθοντάς τον ότι η πραγματικότητα είναι διάφορη της αληθινής. Βλέπω τις αντιδράσεις του κι αυτό μου προκαλεί μια ευφορία που θα με κάνει να γελάσω. Γιατί άραγε μου δίνει ικανοποίηση η παραπλάνηση η έκπληξη ή ακόμα και η οργή του άλλου; Δεν ξέρω! Ίσως ο εγωκεντρισμός μου ανυψώνεται έναντι του παραπλανημένου, ταπεινωθέντος και γελοιοποιηθέντος θύματος που δεν ξέρει ενώ ΕΓΩ ΞΕΡΩ! Ίσως να είναι ουσιαστικά ένα χαμηλό ένστικτο μέσα μου που χαίρεται να πονάει τον άλλο. Ναι πονάει το …θύμα μου καθώς οργισμένα αντιδρά, απογοητεύεται, "φρικάρει" μπροστά στην πραγματικότητα που του δείχνουμε. Τότε εμείς "με διπλό χτύπημα και σπάσιμο στη μέση", τον αποτελειώνουμε, αποκαλύπτοντάς του ότι τον παραπλανήσαμε για να καταλάβει κι ο ίδιος -δεν μας αρκεί που το διαπιστώσαμε εμείς μόνο- πόσο γελοίος είναι που μας πίστεψε! Κι αυτό ίσως είναι η πιο γλυκιά αίσθηση ικανοποίησης μας στο όλο εγχείρημα.
Μήπως τελικά μέσα μας φωλιάζει μια μικρότητα, ένα κόμπλεξ (σύμπλεγμα) που αδηφάγα ζητάει να θρέψει το εγώ μας;
Καλό μήνα αγαπητοί μου συνάνθρωποι, συγκάτοικοι όλοι στο ψέμα, εραστές της Πρωταπριλιάς!
ΥΓ 1. Θα θέλατε να είναι κάθε μέρα Πρωταπριλιά; Πώς θα ήταν τότε ο κόσμος μας;
2. Προτείνω μάλιστα η γιορτή να υιοθετηθεί κια από το εορτολόγιο της Κρατικής Εκκλησίας με προστάτη άγιο τον Άγιο Πινόκιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου