Η οδήγηση είναι ενδεικτική του πολιτισμού του λαού μας.

Το διάβασα σαν παρατήρηση δημοσιογράφου εφημερίδας κι επειδή ήρθε και έδεσε με το δικό μου παράπονο. Ναι πραγματικά η οδήγησή μας είναι ό,τι πιο ενδεικτικό της νοοτροπίας του λαού μας. Όχι σίγουρα δεν είμαστε εμείς οι Έλληνες κακοί οδηγοί, αντιθέτως. Κακοί πολίτες, συνάνθρωποι είμαστε. Άλλωστε τα ίδια τα της οδήγησης τα βρίσκει κανείς και πεζός από πεζούς στο πεζοδρόμιο.

Τα απωθημένα του κάθε συνανθρώπου τα αντιμετωπίζει κανείς και στο εργασιακό του περιβάλλον. Όμως εκεί λίγο πολύ είμαστε συγκεκριμένοι άνθρωποι, όλοι γνωστοί και χωριζόμαστε σε κατηγορίες, παρέες, κλίκες. Κάποιοι αντιπαθιούνται κάποιοι συμπαθιούνται ιδιαίτερα και κάποιοι απλώς κρατούν τα προσχήματα μεταξύ τους.

Το ίδιο και στο χώρο της γειτονίας –κάποτε ήταν η γειτονιά τώρα η συγκατοίκηση σε πολυκατοικίες-. Κάποιοι μέσα στην πολυκατοικία αντιπαθιούνται και το δείχνουν στις συνελεύσεις για τα κοινόχρηστα, κάποιοι συμπαθιούνται και συμμαχούν πίνοντας μαζί καφέ, ενώ οι υπόλοιποι κρατούν τα προσχήματα όσο η πόρτα του διαμερίσματος είναι ανοιχτή, διότι μόλις κλείσει από πίσω...

Στην οδήγηση όμως ο καθένας μέσα στο χώρο του αυτοκινήτου του νιώθει ότι είναι στην έδρα του, στο σπίτι του. Εκεί είναι μόνος στο σύμπαν και κατά προτίμηση στο κέντρο του! Ανοίγω το παράθυρο και πετάω το σκουπίδι μου έξω από το παράθυρο στη μούρη του αποπίσω, αρκεί να μείνει καθαρό το αυτοκίνητο καμάρι μου. Όλοι οι άλλοι δεν μετράνε και πρέπει να «μεριάσεις πέτρα να διαβώ». Όλοι πρέπει να υποκλιθούνε σε μένα που περνάω. Όλοι πρέπει να παραμερίσουν για να υπηρετήσουν εμένα. Εγώ επιτρέπεται να τριπλοπαρκάρω παντού, κανείς όμως δεν επιτρέπεται να το κάνει σε μένα. Φυσικά απαγορεύεται να με προσπεράσει κανείς, ειδικά αν είναι γυναίκα, επί ποινή αντιποίνων. Αν οδηγάω μηχανάκι, πρέπει όλοι να φρενάρουν απότομα όταν σφηνώνομαι ανάμεσά τους όπως δικαιούμαι πάντα, είτε τους μπαίνω από αριστερά είτε από δεξιά. Αν είμαι πεζός προχωράω προκλητικά στη μέση του δρόμου όχι μόνο διασχίζοντάς τον κάθετα αλλά και κατά μήκος, άλλωστε αν τολμούν ας με πατήσουν! Μήπως το πρόβλημά μας είναι ότι είμαστε λίιιιιιιιιιγο ατομιστές. Όποιος θέλει να δει τον πολιτισμό ενός λαού δεν χρειάζεται απαραίτητα να ζήσει χρόνια μαζί τους. Απλώς ας παρατηρήσει την οδήγησή τους. Εκεί εμείς ξεδιπλώνουμε προθύμως όλο το ταμπεραμέντο μας, την αίσθησή μας περί πολιτισμού και τις χάρες του πρωτοπόρου –στις αρνητικές επιδόσεις- λαού μας!

Κάποιος πρέπει να κάνει την επίπονη εργασία, του να μαζέψει όλα τα κύπελλα-τρόπαια που έχουμε μαζέψει σαν λαός τα τελευταία χρόνια, όπως:

Χειρότερη οικονομία της υφηλίου.

Οι πιο μανιώδεις καπνιστές

Τα περισσότερα τροχαία ανά κεφαλήν

Οι χαμηλότερες επιδόσεις λαού στο διάβασμα βιβλίων

Τα μεγαλύτερα ανά κεφαλήν έξοδα για την παιδεία με τα χειρότερα πανεπιστήμια –πρόσφατο βραβείο μας αυτό-!

Τα μεγαλύτερα ανά κεφαλήν έξοδα για την υγεία με τις χειρότερες υπηρεσίες –ούτε γάζες πια στα νοσοκομεία-

Τελευταίοι στην ανακύκλωση, στη διείσδυση του ίντερνετ, στην απορρόφηση ....κονδυλίων, στην έρευνα, στις νέες τεχνολογίες, στο επίπεδο ζωής των φυλακών...

Με συγχωρείτε δεν είμαι εγώ για έρευνες. Ας κάνει άλλος αυτή την επίπονη δουλειά... Το χρωστάμε στη φυλή μας. Σ’ αυτό πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία η Ελληνική Ακαδημία! Μόνο που είμαστε τελευταίοι και στις έρευνες, στην αποτελεσματικότητα, στη συνέπεια στα χρονοδιαγράμματα... Αφήστε το καλύτερα! Είμαστε καταδικασμένοι!