Συγχαρητήρια στην Ελληνική Αστυνομία που βρήκε και εξάρθρωσε τη συμμορία ληστών που λυμαίνονταν την Αττική και σκότωσε τον μοτοσυκλετιστή αστυνομικό τραυματίζοντας έναν ακόμα.
Για μία ακόμα φορά συλλυπητήρια για το χαμό του νεαρού αστυνομικού, που έτσι κι αλλιώς δεν γυρίζει πίσω.
Δυστυχώς στη χώρα μας κάποιοι παλιοί ενθυμούμενοι κάποιες πέτρινες εποχές που δεν υπάρχουν πλέον και νεότεροι κινούμενοι από στείρα και καθολική άρνηση, πολεμούν κάθε τι που έχει σχέση με κράτος, νομιμότητα, κράτος και αστυνομία.
Την αστυνομία όμως τη χρειαζόμαστε ικανή και δυνατή να μας προστατεύει. Να επιβάλλει το νόμο από τους λίγους που απειλούν την ειρηνική ζωή των περισσότερων. Πέρα από αυτό ας έχουμε όλοι τα μάτια μας ανοιχτά, οι νόμοι που περνούν να είναι αντίστοιχοι του κοινού αισθήματος δικαίου και δημοκρατίας. Ομολογώ ότι κι εγώ όταν βλέπω αστυνομικό κάτι σφίγγεται μέσα μου, καθώς μεγάλωσα σε μία εποχή που οι χωροφύλακες ήταν κράτος, υπεράνω της νομιμότητας. Όμως σήμερα δεν είναι έτσι. Μπορεί και σήμερα να υπάρχουν κακοί αστυνομικοί σαν τον Κορκονέα, αλλά δεν μπορούμε να γενικεύουμε τις εξαιρέσεις. Σήμερα η Ελληνική αστυνομία έχει άλλη παθογένεια: Την απαξίωση, τη διαφθορά και την αδιαφορία που μαστίζει όλο το δημόσιο τομέα.
Πέρα όμως από όλα αυτά, η παρατήρησή μου στην πρόσφατη επιτυχία τους είναι ότι, αν δεν είχαν σκοτωθεί/τραυματιστεί οι συνάδελφοί τους, φοβούμαι ότι δεν θα είχαν βρει τους δράστες. Φυσικά προσωπική εκτίμηση εκφράζω. Είναι πασιφανές ότι με ιδιαίτερο πάθος οι αστυνομικοί χειρίστηκαν αυτή την υπόθεση, δίνοντας όρκο στους παθόντες συναδέλφους τους. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό. Είναι ανθρώπινο και μάλιστα όταν καταλήγει σε επιτυχία, είναι αξιέπαινο. Όμως αν είχε σκοτωθεί κάποιος δικός μου κι όχι ...δικός τους, θα έβαζαν τα δυνατά τους να συλλάβουν τους υπευθύνους; Εδώ έχω τις αμφιβολίες μου και την ένστασή μου. Σ’ αυτή την επιτυχία συνέβαλαν οι μυστικές υπηρεσίες, η αντιτρομοκρατική, η ασφάλεια... κάνοντας αναλύσεις και προσεγγίσεις επίπονες και ψυχοφθόρες. Φοβάμαι ότι δεν θα έκαναν το ίδιο αν είχε σκοτωθεί ο δικός μου συνάδελφος, αδελφός ή φίλος... Και το συμπεραίνω διότι έτσι λειτουργεί όλος ο δημόσιος τομέας στη χώρα μας, όταν δεν υπάρχουν προσωπικά κίνητρα... Όταν λήστεψαν το δικό μου σπίτι πριν από 8-9 χρόνια, δεν έκαναν απολύτως τίποτα, πέραν της καταγραφής του συμβάντος. Απαιτούσαν δε να μην πειράξει κανείς την πόρτα μέχρι να έρθει η σήμανση μετά από 1-2 μέρες. Να μείνω δηλαδή εντελώς ανυπεράσπιστος και με ανοιχτή την πόρτα για δύο μέρες... Όταν τους είπα ποιοι ήταν πιθανό να το έκαναν, μου είπαν ότι σ’ αυτή την περίπτωση έπρεπε να κάνω μήνυση, κινδυνεύοντας να κατηγορηθώ για συκοφαντική δυσφήμιση, αν δεν μπορούσα να το αποδείξω! Δεν παρείχαν καμία ψυχολογική βοήθεια στα μέλη της οικογένειάς μου και στο τέλος μας είπαν ότι η αστυνομία δεν είναι δυνατό να φυλάει το σπίτι του καθενός μας, αλλά πρέπει εμείς να πάρουμε μέτρα αυτοπροστασίας... Κατάλαβα δηλαδή ότι ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ!
Όχι φίλοι μου, η ύπαρξη της αστυνομίας δεν είναι πρόβλημα, η μη ύπαρξή της είναι! Η σωστή λειτουργία της δεν είναι κακό. Κακό είναι η πλημμελής λειτουργία της! Από αυτή κινδυνεύουμε! Αστυνομία φοβισμένη, απαξιωμένη, κομματοκρατούμενη και με την κακώς εννοούμενη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, είναι επικίνδυνη για τη χώρα μας, επικίνδυνη για τον καθένα μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου