Καλοκαιρινά νεύρα που καταλήγουν σε κλωτσοπατινάδες (πυξ λαξ)

Θλιβερά τα γεγονότα στο ΟΑΚΑ στα πλαίσια του επίσημου φιλικού "Ακρόπολις", στα πλαίσια της προετοιμασίας των Εθνικών ομάδων για το Μουντιάλ του Μπάσκετ.

Η ζέστη είναι κακός σύμβουλος σε τέτοιες περιπτώσεις όπου αντιδρούμε εν θερμώ. Συγκρούσεις θα υπάρχουν πάντα μεταξύ των ανθρώπων. Περιμένοντας στην ουρά του σούπερ μάρκετ, της τράπεζας ή μιας δημόσιας υπηρεσίας, οδηγώντας το αυτοκίνητό μας ή απλώς ζώντας σε ένα σπίτι δίπλα σε ένα ...άλλο σπίτι (σχέσεις γειτονίας). Απλώς εκείνη την ώρα χρειαζόμαστε ψυχραιμία για να μην κάνουμε ή πούμε κάτι για το οποίο θα μετανιώσουμε στη συνέχεια.

Εκτός όμως από την αντίδραση της στιγμής καταλύτες στην εκρηκτική αντίδραση γίνονται άνθρωποι που έχουν μάθει να μη σέβονται την τάξη, τη νομιμότητα, τις αρχές, την ηθική και τελικά το διπλανό τους. Αυτοί είναι συνήθως παιδιά που μεγάλωσαν από γονείς που ήταν τέτοιοι και οι οποίοι τους έκαναν όλα τα χατίρια, ώστε τελικά να νιώσουν ότι αυτοί είναι το κέντρο του σύμπαντος κι όλοι οι άλλοι οφείλουν να κάνουν στην μπάντα για να περάσουν -μέριασε βράχε να διαβώ...-.

Στο χθεσινό αγώνα υπήρχε ένταση για εθνικούς, προσωπικούς λόγους, λόγω της ζέστης και λόγω της έντασης ενός πολωμένου αγώνα. Εκεί βρέθηκε κι ένας αρχηγός –ο προπονητής της Σερβικής ομάδας- να διδάξει στους υφισταμένους του ανυπακοή και περιφρόνηση προς τους θεσμοθετημένους «άρχοντες του γηπέδου» παρά την υποτιθέμενη ωριμότητα της ηλικίας του. Δεν εξετάζω αν ήταν δίκαιες οι ενστάσεις του προς τη διαιτησία –άλλωστε δεν είδα τον αγώνα- αλλά το πώς οφείλει να φέρεται ένας «επαγγελματίας» προπονητής σε δύσκολες στιγμές. Αυτό πέρασε το μήνυμα στους νεότερους –κι άρα πιο επιπόλαιους και θερμόαιμους παίκτες- να φερθούν κι εκείνοι οπαδικά. Την ευκαιρία δεν έχασε ο νεαρός Τεόντοσιτς, ο οποίος ήταν ο άνθρωπος – καταλύτης που λέγαμε προηγουμένως. Όλη την προηγούμενη χρονιά παρατήρησα ότι ο χαρακτήρας αυτού του παιδιού είναι ότι απεχθάνομαι. Τον έχουμε πιάσει σε αργή κίνηση στο περσινό πρωτάθλημα, να χτυπάει ύπουλα κοιτώντας αλλού και να απομακρύνεται κάνοντας τον ανήξερο στη συνέχεια ή προσποιούμενος το θύμα –ζητώντας και τα ρέστα δηλαδή- ή ακόμα προσποιούμενος τον ιππότη, σπεύδοντας να σηκώσει αυτόν που επίτηδες και δόλια έριξε κάτω σαν αυτός να μην είδε τίποτα... Αυτή η γλοιώδης , ύπουλη συμεριφορά –ανεξάρτητα από μπασκετικό ταλέντο- νομίζω ότι είναι κάτι που απωθεί και εκνευρίζει όλους μας.

Σε παρόμοιες περιπτώσεις μπροστά σε τέτοιους ανθρώπους είναι δυνατό να βρεθούμε όλοι μας, ώστε «εκεί που σου χρωστούσαν, να σου πάρουν και το βόδι» που λέει κι η αγροτικής έμπνευσης παροιμία. Αυτή η αηδιαστική και ιταμή συμπεριφορά είναι δυνατό να σου ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι και να βρεθείς και στη φυλακή, πράγμα που σίγουρα μετά θα μετανιώσεις. Έτσι τα ΜΜΕ έπειτα περιγράφουν ένα έγκλημα «δια ασήμαντον αφορμήν»! Αλλά στην πραγματικότητα δεν φταίει το ψύλλου πήδημα μιας στραβοτιμονιάς, ενός άστοχου λόγου ή ενός λανθασμένου μαρκαρίσματος αλλά η προσωπική περιφρόνηση λόγω και έργω που είναι προσβλητική για την απαραίτητη αξιοπρέπειά μας αλλά και για τον απαραίτητο αυτοσεβασμό μας. Με ενοχλεί που σε τέτοιες περιπτώσεις στο τέλος δεν μένει ότι ο Α επιτέθηκε στον Β αναιτίως, αλλά ότι ο Α και ο Β πιατήκανε στα χέρια σαν τα κοκόρια... κι εμεί οι υπόλοιποι παρακολουθούμε χλευάζοντες και κρατώντας ίσες αποστάσεις... Συχνά αυτή η υπεραπλουστευτική ισοπεδωτική αντιμετώπιση, αδικεί τον αδικημένο και δυστυχώς όψιμα μετανοημένο εγκληματία.