Συγκινητική η είδηση της Αυστραλής που γέννησε αγοράκι –της είπαν ότι είναι νεκρό- κι εκείνη όταν το πήρε στην αγκαλιά της εκείνο άρχισε να αναπνέει και άνοιξε τα μάτια του. Πραγματικά σκέφτεσαι ότι η μητρική αγκαλιά δίνει ζωή και... ανασταίνει κι από τους νεκρούς! Όλα αυτά με μια δόση συναισθηματικής υπερβολής.
Εγώ όμως έμεινα στην άλλη πλευρά του συμβάντος κι η οποία δεν είναι αισιόδοξη κι ελπιδοφόρα αλλά απογοητευτική και ανησυχητική. Άλλωστε πρόσφατα στην Τουρκία μάθαμε ότι νεκρός που θάφτηκε, δεν ήτανε νεκρός διότι φώναζε εις ώτα μη ακουόντων από τον ...τάφο του! http://alkaioslarsinos.blogspot.com/2010/07/blog-post_14.html
Πώς γίνεται γιατροί να χαρακτηρίζουν νεκρό κάποιον που δεν είναι! Είναι τόσο λεπτά τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου; Κι όμως η απόστασή τους είναι χαώδης, καθώς οι δύο καταστάσεις είναι ο ορισμός της αντιθετικότητας. Φταίει κάποια επιπολαιότητα των υπευθύνων ή πράγματι η επιστήμη σηκώνει τα χέρια σε τέτοιες καταστάσεις; Αν σήμερα γίνονται τέτοια, τότε στο παρελθόν με το χνωτισμένο καθρεφτάκι, πόσοι άνθρωποι πρέπει να θάφτηκαν ζωντανοί; Υπάρχουν μελέτες ποσοστών τέτοιας ιατρικής αστοχίας; Δηλαδή πόσες επί τοις εκατό πιθανότητες υπάρχουν να κάνει λάθος ο γιατρός που μου αναγγέλλει το θάνατο του παιδιού μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου