και οι blogger έχουν γενέθλια...

Σήμερα 4 Ιουνίου είναι η δική μου μέρα, όπως άλλωστε ο καθένας σας έχει τη δική του, καθώς έχω τα γενέθλιά μου. Χαίρομαι που τόσοι φίλοι με θυμήθηκαν κι επικοινώνησαν μαζί μου για να μου ευχηθούν κάτι.

Όχι αυτή τη μέρα δεν σκέφτομαι τη γέννησή μου, γιατί δεν τη ...θυμάμαι καν! Αυτό μπορεί να το θυμάται η μητέρα μου μόνο. Εγώ απλώς μένω έκθαμβος στο πέρασμα του χρόνου, που τόσο κυνικά έχει γράψει το 45 για μένα. Σαρανταπέντε ολόκληρα χρόνια ζω λοιπόν. Δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο. Άντε και στα ...πενήντα που θα είμαι κατά το ήμισυ αιωνόβιος! Είναι φυσικό με το που βλέπεις το στρόγγυλο νούμερο των γενεθλίων σου, να ανατρέχεις στο τέλος που φαντάζει κάπου στα 80 και να σκέφτεσαι πόσα χρόνια σου μένουν ακόμα κι εκεί αρχίζει ο πανικός. Για μένα λοιπόν απομένουν γύρω στα 30 χρόνια –αν όλα πάνε καλά- χρόνια όμως πιο δύσκολα από αυτά που ήδη έζησα, καθώς οι δυνάμεις μου αργά αλλά σταδιακά πέφτουν και η υγεία φυσιολογικά επιβαρύνεται. Η νιότη με τα καλά της αρχίζει να φαντάζει παρελθόν.

Η ζωή μου όμως μπροστά είμαι σίγουρος ότι έχει άλλους δρόμους και άλλες εμπειρίες που μέχρι τώρα δεν έζησα.

Θυμάμαι τον ψαλμό του Δαβίδ που λέει:

«τι είναι ο άνθρωπος για να θυμάσαι αυτόν..;»

και τον ψαλμό του Μωυσή που λέει:

«Το πρωί ανθίζει και παρακμάζει –ο άνθρωπος- το εσπέρας κόβεται και ξεραίνεται... διατρέχουμε τα χρόνια μας σαν μια σκέψη... Οι ημέρες της ζωής μας είναι 70 και σε υγεία 80 χρόνια, όμως και το μεγαλύτερο μέρος τους είναι κόπος και πόνος, επειδή γρήγορα περνάει κι εμείς πετάμε...»

Καλή συνέχεια σε όλους μας σ’ αυτό το διαστημικό ταξίδι...