Φεύγουν οι αγαπημένοι μας

14 Απριλίου 2010

Αυτή η εβδομάδα μου ξεκίνησε ζοφερά, καθότι για κάποιον άλλο απλώς τέλειωσε για πάντα.

Έφυγε λοιπόν από τη ζωή ο αγαπητός μου Ντίνος Ζησιάδης, την Κυριακή το βράδυ. Το έμαθα λίγο πριν από τα μεσάνυχτα και τον κηδέψαμε την Τρίτη 13 Απριλίου.

Συνταξιούχος πρώην διευθυντής της οφθαλμολογικής κλινικής του νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Παπανικολάου». Ίσως πολλοί τον ξέρατε σαν γιατρό.

Με χτύπησε αστροπελέκι όταν το έμαθα, διότι την προηγούμενη μέρα τον είχα δει στον Πλαταμώνα και φαινόταν να είναι καλά. Πήγα στην κηδεία χωρίς ιδιαίτερα συναισθήματα λύπης. Όταν όμως είδα το σώμα του στο φέρετρο, μου φαινόταν ότι είναι ο ίδιος κι όχι απλώς ένα κουφάρι, μάλιστα παραδόξως κοιμισμένο και σε μία παράταιρη κορνίζα λουλουδιών και ξύλου.

Σιγά –σιγά συνειδητοποιούμε την έλλειψη των ανθρώπων. Ανθρώπων που μάθαμε να υπάρχουν σε όλη την ως τώρα ύπαρξή μας και μας είναι αδιανόητη η περαιτέρω συνέχιση της ζωής μας χωρίς την παρουσία τους στον περιορισμένο φυσικό μας κόσμο.

Νιώθω ότι η γύρω μου ανθρωπογεωγραφία, μοιάζει με μια ξεδοντιασμένη χτένα. Όλο και περισσότεροι λείπουν.

Ξέρω ότι πολλές φορές θα μου έρθει να του τηλεφωνήσω συνειδητοποιώντας ότι στην άλλη άκρη της γραμμής δεν υπάρχει αποδέκτης της κλήσης μου πλέον. Απογοητευτική αίσθηση ερημιάς και μιας μοναξιάς που απλώνεται σαν επιδημία.

Όλες οι μνήμες μου τώρα πρέπει να διπλωθούν προσεκτικά και να αποθηκευτούν στο σεντούκι της σοφίτας με μπόλικη ναφθαλίνη. Πώς να αναπολήσω τα φοιτητικά μου χρόνια χωρίς εκείνον; Πώς να πάω στη Θεσσαλονίκη, να επισκεφτώ την «Φλέμιγκ» αν εκείνος δεν είναι εκεί πια. Πώς να ξαναβρεθούμε στην ετήσια συνάντηση του Φθινοπώρου, με την ψύχρα της απουσίας του να μας αναριγά, σαν ψυχρό προμήνυμα; Πώς η αγαπημένη τους χορωδία να μαζέψει τα κομμάτια της, όταν χάνει μέρος της ψυχής της;

Ακόμα ένας που δεν θα μας ξανάρθει ποτέ, που δεν θ’ ακούσουμε την τραγουδιστή φωνή του, που κάποιος άλλος περισσότερο απρόσωπος θα πάρει τη θέση του, μετατρέποντας την κοινωνία μας σε μια κλωνοποιημένη πορεία ζόμπι. Ακόμα ένας που θάφτηκε λίγο κάτω από τα υπόκωφα βήματα των ζωντανών, που βηματίζουν ασύστολα χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό, χωρίς νόημα.